Hallo allemaal, Ik plaats hier een bericht omdat ik eigenlijk gewoon even 'heerlijk' mijn hart wil luchten. Jullie kennen mij niet, ik ken jullie niet, dus dat anonieme maakt het ook wel makkelijker om even helemaal eerlijk te zijn. Sommige vriendinnen kennen mijn gevoel niet, maar hopen toch echt voor mij dat ik snel zwanger wordt. Andere vriendinnen kennen mijn gevoel wel, maar ja, op een gegeven moment denk ik dat zij het ook een beetje zat zijn... En ik moet eerlijk zeggen.. ik ben naar huis geraced om mijn hart hier te luchten! Ik heb sinds een aantal jaren een Turkse vriend. Ik hou ontzettend veel van hem, het lijkt me dan ook het mooist om zwanger te zijn van hem, om een kindje te krijgen wat van óns is. Een kind van ons samen. Ik wil dolgraag met hem verder en hij met mij. Maar zijn vader accepteert mij niet omdat ik Nederlands ben. Het is dus een heel gevecht om te zorgen dat hij accepteert zodat wij kunnen trouwen. Want ik weet gewoon dat mijn vriend voor zijn familie zal kiezen als het er op aan komt. Ik vind dat niet leuk, en ik zal er kapot van zijn, maar zo is het wel. Mijn vriend zou het heel erg vinden als ik zwanger zou raken voordat wij getrouwd zijn. In zijn cultuur is het echt een schande als je voor het huwelijk zwanger raakt, of een vrouw zwanger maakt. Maar mijn wens om zwanger te raken is zo enorm, dat ik eigenlijk hoop dat ik onverwachts toch zwanger raak. Ik vind dat heel egoistisch van mijzelf, omdat ik weet dat hij er kapot van zal zijn als ik wel zwanger word, maar hij word in bed wel steeds onvoorzichtiger. Ik wil niet aan de pil, omdat ik niet wil ontpillen tegen de tijd dat we wel voor kinderen kunnen gaan. Ben er nu dan ook al een jaar vanaf. Mijn vriend weet hoe graag ik zwanger wil worden en zelfs dat ik hoop dat ik nu 'per ongeluk' zwanger raak. Hij begrijpt het. Ik ben ook al 29. Ik vind het egoïstisch van mij zelf dat ik dit hoop. Ik kan hem dan ook niet tegen houden als hij onvoorzichtig wordt... En ook dat vind ik egístisch van mijzelf. Maar aan de andere kant denk ik, hij wéét dondersgoed dat hij op die manier risico neemt. Ik moet jullie wel eerlijk zeggen dat ik zo vaak gedacht heb dat ik zwanger was, dat het moeilijk voor anderen is om mij serieus te nemen. Ik kan me dat ook wel voorstellen. Mijn wens is zo sterk dat ik zelfs bij de allerkleinste kans denk dat ik zwanger kan zijn. En bij echt ieder pijntje wordt ik al hoopvol. Zo ook nu deze maand. En ik word zo moe van mijzelf! Maar ik wil het zo enorm graag. 3 oktober werd ik 's avonds licht ongesteld, de dag erna brak het pas door. Donderdagavond 15 oktober voelde ik savonds in bed een enorme steek (paar tellen) in mijn lies. Toen dacht ik nog dat dat mijn eisprong was. Maar ik vond het wel vroeg daarvoor. 1,5 dag later heb ik onveilig gevreeën met mijn vriend (voor het zingen de kerk uit). Ik weet nog dat ik op dat moment dacht dat ik een enorme kans op een zwangerschap zou hebben nu... nou ja.. de grootste kans tot nu toe! En nu heb ik sinds afgelopen zondag steken onderin mijn buik. Af en aan duizelig, misselijk, rugpijn, hoofdpijn. En het belangrijkste van alles voor mijn gevoel is dat ik sinds ergens vorige week enorm prikkelbaar ben. Ik kan echt heel weinig hebben. Ik ben niet iemand die het achterste van mijn tong laat zien (niet assertief bedoel ik), maar nu kon ik echt bijna uitvallen tegen mensen tegen wie ik dat niet zou doen. Vandaag en gisteren heb ik het gevoel in een zeepbel te leven. Alles en iedereen gaat totaal langs mij heen. Ik ben enorm moe. Mijn borsten doen echt pijn (vorige maand ook al voor mijn ongesteldheid). Als al deze klachten alleen maar door mijn ongesteldheid komen, dan weet ik het niet meer... Echt zoo frustrerend! En op dit soort momenten besef ik des te meer hóe graag ik een kindje wil. Het is echt een enorm verhaal geworden geloof ik, maar ik heb wel mijn hart gelucht.. Ik denk dat een flink aantal van jullie wel doorklikt als ze zo'n lang verhaal doen (zou ik misschien ook wel doen), maar ik heb mijn verhaal juist hier geplaatst omdat ik denk dat er hier op het forum een hoop vrouwen zullen zijn wiens kinderwens net zo sterk ik als die van mij, en die mij wellicht zullen begrijpen! Voor de mensen die mijn verhaal uitgelezen hebben, bedankt voor jullie tijd
hey hallo, jeetje jou verhaal komt met mijn ervaring in het verleden overeen. Alleen was mijn ex zwaar gereformeerd en vond zijn moeder mij niets omdat ik broeken draag!! Ik snap wat je bedoeld. Uiteindelijk zullen ze toch voor hun eigen familie kiezen. Logisch wat zal je zelf doen! Maar ook je "schijn" zwangerschap snap ik. Sinds ik gestopt ben met de pil heb ik geloof ik alle zwangerschaps kwalen doorstaan geloof ik. Mannen snappen dat gevoel denk ik niet zo.... Het enige wat ik kan zeggen probeer je gedachte te verzetten en wees open en eerlijk met je vriend. Jij bent degene die zichzelf in de spiegel moet blijven aan kijken. Vergeet dat nooit. Liefs "Nita
Hoi Ik kan erg goed begrijpen dat je erg graag kinderen wil hoor ik heb zelf dan geen buitenlandse vriend maar wel een vriend die eerst helemaal geen kinderen wilde toen na 6 jaar eindelijk overstag is gegaan en is nu erg trots op zijn zoontje hoor. maar ik wil heel graag een tweede en hij niet. Ik gebruik ook geen anti conceptie meer wegens negatieve bijwerkingen en hij weet ook dat het risico er in zit dat ik weer zwanger kan raken maar het weerhoud hem er niet van om onveilig sex te hebben. Dus wat dat betreft zitten we in het zelfde schuitje hopen beide dat we zwanger zullen raken.
Hoi Anita85, Dankjewel voor je reactie. Vervelend he als je niet geaccepteerd word om wie je bent? Ik kan mijzelf zeker nog in de spiegel aankijken hoor. Ik ben wat dat betreft altijd heel eerlijk geweest tegen mijn vriend. Hij weet dat ik zwanger wil worden. En ook dat ik hoop dat het 'per ongeluk' gebeurt. Gelukkig accepteert hij dat ook. Maar ik vind het wel heel moeilijk om hem af te remmen, hoor, als hij onvoorzichtig wordt. Dat kan ik ook niet. Zó groot is mijn wens. Ik voel me daar dus aan één kant wel schuldig over, maar aan de andere kant denk ik, hij is er zelf ook bij. En hij kent de risico's.. Het is wat anders als ik heel bewust opeens de pil niet zou slikken bijvoorbeeld achter zijn rug om. Dat zou ik absoluut niet kunnen! Daarvoor hou ik echt teveel van hem..
Miranda, Dat klinkt wel hetzelfde ja Jammer dat je je wens niet kan delen he? Maar ik neem aan dat jou vriend er uiteindelijk toch blij mee zal zijn? Zoals bij jullie eerste kindje? Ik geloof ook vast en zeker dat mijn vriend zijn verantwoordelijkheid zal nemen en er uiteindelijk ook van kan genieten (dat eerste weet ik 100% zeker, dat laatste hoop ik maar). Nou, laten we dan maar samen stiekem hopen dat we 'per ongeluk' zwanger worden!
Jeetje, wat een moeilijke situatie! Hoe zie je de toekomst met jullie tweetjes voor je? Denk je dat er een moment komt, dat zijn familie je wel zal accepteren? Het lijkt me erg lastig als je er allebei anders over denkt. Maar ja, als je kinderwens zó groot is, moet je je toch af gaan vragen of je verder wil in deze situatie. Wat denkt je vriend erover? Waar wacht hij nog op? Of wil hij sowieso nog geen kinderen? En het feit dat je steeds denkt dat je zwanger bent, kan ik over meepraten...probeer steeds voorzichtig te zijn met op symptomen af te gaan, maar helaas ben ik al vele malen besodemieterd door mn eigen lichaam.... Veel succes! En lekker je hart blijven luchten hier!
Ik heb dit ook gehad... Wij deden het al 2 jaar met als methode 'voor het zingen de kerk uitgaan' en elke maand hoopte ik stiekem dat ik zwanger zou zijn... Mijn vriend en ik hadden afgesproken dat we dus deze methode zouden doen, maar dat als ik zwanger zou worden, het wel welkom zou zijn. Maar wij woonden al samen en bij ons zou het geen schande zijn als ik al wel zwanger was geworden. Is het misschien niet verstandiger om het huwelijk er doorheen te rammen en dan actief te gaan proberen, of moet je vriend daar eerst toestemming over vragen bij zn vader?? Anyway, veel succes samen!!
Hoi Emjee, Ja, het is zeker een moeilijke situatie. En ik heb idd van meerdere mensen gehoord, 'wacht je nu niet al te lang' 'kies voor jezelf' en zelfs mijn moeder zegt dat mijn klok begint te tikken. Dat laatste is echt niet tof, zeker niet van je eigen moeder! Deze week word ik 29, dus ik ben me wel degelijk bewust van mijn leeftijd. Maar ik weet ook dat ik uit een zeer vruchtbare familie kom, en ik maak me niet echt druk (beetje wel ) dat ik straks geen kinderen meer kan krijgen. Ik wil gewoon NU. En met mijn vriend! Ik hou zoveel van hem, ik kan dat niet eens onder woorden brengen. En dat heb ik nooit eerder gevoeld. Ik denk ook dat ik dat ik dat nooit voor een ander zal voelen, als wij wel uit elkaar zouden gaan. Maar mijn vriend heeft hoop dat zijn vader bijtrekt. Overige familileleden hebben mij min of meer wel geaccepteerd. Alleen zijn vader niet. En ja, dat is net de belangrijkste persoon voor hun. Zolang mijn vriend hoop heeft, heb ik hoop. Maar dat is dus exact de reden dat ik hoop dat ik zwanger word, want stel dat het uit zou gaan vanwege zijn vader, dan ben ik hem kwijt. Word ik zwanger, dan niet. Het klinkt wel heel raar als ik het zo zeg, maar geloof me, na 5 jaar zoveel hopen, dan ga je vanzelf zo denken!! Ik in ieder geval wel Ja, en wat je zegt, poeh, wat is het vermoeiend he om steeds maar te denken dat je zwanger bent! Wat lijkt me dat vervelend voor vrouwen die onregelmatig ongesteld zijn. Ik kan me er nog wel redelijk op vast pinnen..
Maartje84, 2 jaar?? Zo... en ben je ook zwanger geworden? Deed je dit de hele maand door, ik bedoel ook tijdens je vruchtbare periode? Wat vermoeiend he!!! 2 jaar lang elke maand hopen dat je zwanger bent... poeh konden we ons lichaam maar lezen ofzo... gelijk een belletje als we zwanger zijn ofzo of als er iets mis is.. Menstruatie klachten en zwangerschapskwaaltjes lijken ook zo veel op elkaar! Volgens mij kun je alleen echt iets herkennen als je heel kort iets van rozige afscheiding hebt of wat oud bloed, dan weet je tenminste dat je een innesteling hebt gehad! Al die andere klachten... zo vaag!! Zijn jullie ook voor je ongesteldheid zo gigantisch opgefokt? Ik heb er normaal gesproken al erg last van, dan kan ik echt weinig hebben, met name de week ervoor. Maar deze maand, echt, ik kan helemaal NIETS hebben!
Oja, en ja, mijn vriend heeft de goedkeuring nodig. Maar voor zichzelf. Hij zegt tegen mij dat het een keuze is die hij niet kan maken.. Over het algemeen zegt hij wel dat hij het niet kan om niet meer de zoon van zijn vader te zijn. Want dat heeft zijn vader gezegd, als hij voor mij kiest is hij niet meer zijn zoon.. Echt erg he.. ik kan me dat gewoon niet voorstellen. Maar ja, mijn vriend is zo opgevoed, dus hij snapt het ergens wel. Maar hij ziet ook wel weer in dat het niet klopt... Maar ja.. wordt vervolgd
Hoi Mysore, Ik vind het echt verschrikkelijk om te lezen wat je allemaal moet doormaken. Dat je zoooo véél van je vriend houd en niet geaccepteerd wordt door zijn vader. Verschrikkelijk gewoon. Ik heb zelf ook een vriend (man, ik ben sinds 8 oktober met hem getrouwd) met een andere afkomst. Zijn vader staat ook aan het hoofd van de familie. In het begin van onze relatie had ik daar heel veel moeite mee (en nog steeds wel een beetje). Hij (mijn schoonvader) heeft mij dan ook vaak diep gekwetst. Ik ben ook niet gelovig opgevoed (dus niet gedoopt) door mijn ouders, en dat kon mijn schoonvader niet begrijpen. Hij vertelde mij 1x dat; als hij niet gedoopt was zou hij een dief, verkrachter en moordenaar zijn geweest. En ik was niet gedoopt. Dat heeft me echt pijn gedaan. En met mijn vriend kon ik daar wel over praten maarja... het is wel zijn vader. Al met al dat mijn schoonvader mij kon kwetsen kon ik het gelukkig ook wel weer naast me neer leggen (voor even, het blijf altijd bij me). Nu heb jij helemaal met een andere cultuur (godsdienst) te maken, wat het er zeker niet makkelijker op maakt. Als je weet dat je vriend ook achter je zal staan als je wel zwanger bent, moet je ervoor gaan (schijt aan zijn vader, je vriend staat dan toch naast je), maar als je weet dat je vriend voor zijn vader zal kiezen... moet je bij jezelf nagaan wat het beste is, voor jou. Je (jullie) kindje heeft wel een vader en een moeder nodig die er voor hem of haar kan en wil zijn. En je wilt ook niet dat jullie kindje op de wereld komt met een schoonfamilie waardoor hij/zij niet geaccepteerd wordt. Is het zo dat je vriend moet wachten tot zijn vader jou accepteerd om te kunnen trouwen? Want ik weet dat je in bepaalde culturen eerst moet trouwen voor je kindjes mag krijgen (volgens de regel). Dat is bij ons (zijn cultuur) ook zo. Ik moet je zeggen dat ik het erg voor je vindt dat je moeder zo op je reageerd. Alsof je daar op zit te wachten. Terwijl zij waarschijnlijk wel weet in wat voor een situatie je zit. Zij zou er juist voor je moeten zijn en niet met dit soort opmerkingen. Ooh meid, ik hoop dat je eruit komt, alleen of samen met je vriend. Maar het belangrijkste is... blijf echt bij je zelf en kies ook echt voor wat het beste voor jou is. Je bent dan 29 of bijna maar je bent nog lang niet afgeschreven om een kindje te krijgen. Dat tikken van je klokje duurt ook nog wel een paar jaartjes als je uit een vruchtbare familie komt. Ik wens je iig véél sterkte toe... Liefs
Hoi meis, Ik ben zelf getrouwd ben een Turkse man en heb het idee dat je vriend gewoon duidelijk moet zijn naar zijn familie toe. Dat hij kiest voor jou en dat jullie samen willen zijn, anders gebeurd er gewoon niks! Het zal vast een soort van angst zijn van hem, maar na een paar jaar moet hij die stap toch wel kunnen zetten? Daarbij zou ik niet het risico nemen om zwanger te worden buiten hem om. Ik ken hem natuurlijk niet, maar zou niet het risico willen lopen dat hij je straks laat zitten en toch voor zijn familie kiest. Stel hem een ultimatum, zeg tegen hem dat hij een vent moet zijn en zijn keuze duidelijk moet maken!
pfff lastig hoor! Denk dat je voor jezelf wel even goed moet nagaan wat je wilt: zo doorgaan lijkt me niet handig. Je moet je denk ik een aantal dingen afvragen: hoelang wil ik nog wachten met (serieus) zwanger worden (eigenlijk wil je niet wachten begrijp ik) Wat zou ik doen als ik toch al zwanger ben? En wat zal hij dan doen? Wat doe je als je alleen komt te zitten als je zwanger blijkt te zijn? Denk dat je nogg eens goed met je vriend moet praten en hem overtuigen hoe belangrijk t is voor jou en dat je duidelijkheid wil over hoe verder te gaan. Denk dat de tip van een ultimatum goed is. Heb je duidelijkheid. Sterkte meid, lijkt me erg lastig en idd lastig he? steeds vanalles voelen en dan denken zou t zo zijn....
Hoi lieve allemaal, Wat lief dat jullie allemaal mijn (enorm lange) verhaal gelezen hebben en ook de tijd nemen om te reageren! Dat doet me goed! Kijk, ik weet dat mijn vriend zijn verantwoordelijkheid zou nemen, voor mij en voor ons kind, mocht ik zwanger raken voor ons huwelijk. Idd moet je in zijn geloof getrouwd zijn voordat je kinderen krijgt. Dus de schande zou groot zijn als ik wel zwanger zou raken voor hem. Hij zou zijn familie daar heel veel verdriet mee doen en hij zou zich echt enorm schamen tegenover de Turkse gemeenschap. En van de schaamte en het verdriet van zijn familie zou hij erg ongelukkig zijn. Mijn hoop is dat dat ongelukkige na verloopt van tijd plaats maakt voor geluk. Maar misschien is dat wel naïef. Ik ken de cultuur, maar ken het gevoel niet van de schaamte. In onze cultuur is het immers helemaal normaal om zwanger te worden voor je huwelijk. Tegenwoordig heb je zoveel verschillende samenlevingsvormen. Zelfs al zou mijn vriend, ondanks een eventuele zwangerschap, toch kiezen voor zijn familie (wat ik vrijwel zeker weet dat hij dat niet zou doen, hij zou echt zijn verantwoordelijkheid nemen, zo is hij wel), dan ben ik niet bang om er alleen voor te staan. Ik heb een hele hechte familie en goede vriendinnen. Ik zal er dan ook nooit alleen voor staan. Kijk, in feite is het in elk opzicht natuurlijk veel beter om pas zwanger te raken als we getrouwd zijn. Voor mij, voor mijn vriend en voor onze kinderen. Dat zou het beste zijn en het mooiste zijn. Want dan is iedereen gelukkig. En ik zou de gelukkigste van allemaal zijn Maar goed, ik ben als de dood dat zijn vader niet accepteert. En dan is het helemaal afgelopen met die droom van mij. En daarom is mijn hoop dat ik onverwachts toch zwanger raak, perfect is anders, dat geef ik toe, maar dan maken mijn vriend en ik toch nog kans. En ik kan me niet voorstellen dat mijn vriend altijd ongelukkig zou blijven. Ergens moet zijn vader toch ook bij gaan draaien denk ik dan.. Een ultimatum noemden jullie ook. Ja.. dat heb ik vaak gehoord. Maar ik kan dat niet. Ik ben gewoon niet in staat om mijn vriend de deur te wijzen. Sommige Turkse meisjes denken dat hij mij aan het lijntje houd. Maar dat is echt niet zo. Ze kennen hem niet. Ik weet niet wie van jullie het zei, maar het is echt angst. Angst voor de reactie van zijn vader. Want verder weet ik wel dat men het accepteert. En dat weet zijn vader volgens mij ook wel. Kijk, ik heb nou eenmaal niet een vriend met veel lef gevonden. We kunnen het ook allebei niet uitmaken. Kiezen tussen mij en zijn vader is naar zijn zeggen ook geen keus die hij kan maken. Hartverscheurend! Maar goed, En nu.. nou goed zit op dag (even rekenen) 26 van mijn cyclus en als ik mijn eisprong idd gevoeld heb verwacht ik tussen morgen en zaterdag mijn ongesteldheid. Heb al vanaf zondagavond aan de lopende band last van mijn buik. Klinkt beetje vreemd, maar als ik naar het toilet ga en druk zet (grote of kleine boodschap maakt niet uit) heb ik het gevoel dat alles in mijn buik en omstreken op knappen staat. En ik ben niet normaal opgefokt! Ik ben iemand die zelfs aardig doet als ik super opgefokt ben. Maar de afgelopen week.. damn... heerlijk om gewoon te reageren op een manier zoals je je voelt haha. Nou ja... nog eventjes volhouden denk ik dan maar
Begrijp ik nu goed dat je al een paar jaar wacht op toestemming van zijn vader? Hoe goed kent zijn vader jou? Hoe goed ga jij om met zijn familie? Hoe voel jij je in die cultuur? Ik moet zeggen dat jou liefde groot is dat je zo'n geduld hebt met deze situatie. Petje af. Zelf heb ik een Bulgaarse man, hele andere cultuur. In zijn familie is iedereen gewoon gelijk, ik merk geen verschil met hier eigenlijk, behalve dat er meer familiegevoel is. Verder is iedereen gelukkig vrij in het maken van zijn of haar eigen keuzes. Vreselijk dat jouw vriend dat niet is. Suc6 en sterkte met alles. Groetjes Jolanda