Ik ben sinds woensdag thuisgebleven van mijn werk omwille van dreigende miskraam die er donderdag jammer genoeg ook is doorgekomen. Maandag moet ik terug aan het werk en ik weet nu al dat iedereen mij zal vragen of ik ziek was (klein team), ik weet echt niet wat ik moet zeggen aan mijn collega's Niemand, behalve één zeer goede collega, wist dat ik zwanger was laat staan dat ik een miskraam heb gekregen. Langs de ene kant ben ik voor openheid, maar langs de andere kant ben ik heel erg bang dat mijn bazen mij zouden ontslaan omdat ze dan natuurlijk gaan weten dat we proberen om zwanger te worden. Moet ik gaan faken, put on a happy face, en zeggen dat ik een griepje had? Hoe gingen jullie daarmee om?
Ik heb het destijds wel verteld,maar ook omdat ik emotioneel helemaal op was. Ik vertel sowieso altijd liever waar ik last van heb als dat me ergens in belemmerd,dus vond het ook prettig dat ze dit wisten. Maar ik wist ook dat het kon bij dat bedrijf. Bij mijn huidige werk zou ik meer twijfelen denk ik.
Zodra de eerste collega vroeg "Enwee opgeknapt?" barstte ik in tranen uit. Dus in mijn geval viel er niet veel te verbergen. Mocht je het echt verborgen willen houden, zou ik dus eventueel een 'smoes' achter de hand houden en het niet op iets puur lichamelijks gooien maar een ziekte in de familie ofzo. (Al zou ik me daar zelf niet prettig bij voelen, maar ik heb geen moment het gevoel gehad dat mijn baan op het soek zou staan. Als het bij jullie wel zo dreigt, zou ik me er niet schuldig over voelen om te liegen als dat noodzakelijk is om jullie kinderwens te verbergen.) Veel sterkte!
Ik heb het toen wel verteld. Mijn leidinggevende is een vrouw, en die begreep het heel goed. Ik wilde al eerder beginnen, maar zei raadde me aan om thuis te blijven. Ik heb geen echte directe collega's, ik werk voor thuiszorg
Bij mij kon het niet anders, omdat ik al een stuk verder was en iedereen het dus al wist. Omdat ik geen zin in vragen had ben ik op eigen verzoek tijdelijk op een andere locatie ingezet. As maandag ga ik voor het eerst weer op mijn normale locatie werken (na 10 weken). Ik denk dat wanneer je het niet wil vertellen of het er niet over wil hebben inderdaad misschien het beste kunt zeggen dat er iets in de familie was en dan ook gewoon zeggen dat je het er niet over wilt hebben. Wanneer een leidinggevende ernaar vraagt kun je of het bovenstaande vertellen of in alle eerlijkheid zeggen wat er speelt, al is dat laatste misschien een probleem wb je baan/contractverlenging. Veel sterkte toegewenst.
Ligt er aan of je een vast contract hebt of een tijdelijk contract. Zwangerschap mag geen reden zijn om je te ontslaan, maar met een tijdelijk contract hoeven ze natuurlijk geen reden op te geven. Verder ligt het helemaal aan de verstandhouding met je collega's en je werkgever. Sterkte er mee.
Ik heb het verteld, ik was zo emotioneel dat het toch niet te verbergen was. Achteraf kon het zelfs niet anders omdat het erg tegen zat, er kwam nog het nodige achteraan aan afwezigheid. Als je echt bang bent voor je baan zou ik inderdaad familie omstandigheden opgeven en dat je er verder niet over wilt praten. Mocht je dan emotioneel zijn dan vullen ze zelf maar wat in...
Bedankt voor de reacties. Heb een vast contract, werk er al bijna 7 jaar ook. Maar het is al sinds het begin zo dat mijn bazen zeggen dat ik het zeker moet laten weten als ik wil zwanger worden (vergeet het), dat ze in het verleden kozen om mannen aan te nemen (omdat zij niet zwanger worden), enz. Op dit moment gaat het ook niet zo denderend in het bedrijf maar inderdaad zonder echte reden kunnen ze mij niet ontslaan (zijn tot nu toe steeds tevreden van mij) en echte werkzekerheid bestaat niet meer in deze tijden. Ik denk dat ik het misschien wel ga vertellen, ik denk dat het zal afhangen over hoe ik me morgen voel en of ik vragen zal krijgen over mijn afwezigheid.
Bij mijn missed abortion en curretage heb ik niets gezegd. Ik ben in het totaal 2 weken thuis gebleven. Mijn gyn zei me dat ik maar moest zeggen dat ik cystes had die operatief verwijderd moesten worden. Dit heb ik dan ook gedaan. Niemand had iets door.
Pff, blij dat vandaag achter de rug is. Toen ik op het werk aankwam vroegen ze of ik terug was uit het land van de zieken, ik kon enkel met tranen in mijn ogen zeggen dat ik niet ziek was geweest en het enige wat ze zeiden was "ah". Verder heeft niemand mij gevraagd wat ik had dus heb ik dan ook maar gezwegen. Ik heb mij denk ik nog nooit zo eenzaam als vandaag gevoeld.
Dat meen je niet!!! Wat een harteloze mensen Ze hadden op z'n minst kunnen vragen wat er aan de hand was aangezien je met tranende ogen stond. Tranen=troosten!!! Mijn collega's waren allemaal heel lief voor me. 1 collega zei wel "geluk bij een ongeluk":x (de miskraam) omdat het ongepland was. :x Sterkte meid! X
Das balen meid! Nu weet je iig dat je met hin niks meer hoeft te delen ivm zwangerschap. Bijna al mijn collega's hebben 1 of meerdere miskramen gehad en mijn leidinggevende kan geen kinderen krijgen dus bij mij waren ze heeeel begripvol, Mja werk ook in de kinderopvang en daar verwacht ne wel van dat je begripvol word behandeld. Sterkte!