Ik vraag me toch even iets af Gisteren een heel raar gesprek gehad met mijn vriend en wil het toch even van mij afschrijven. We zijn beide nog jong, hij 21 en ik 19. We hebben het goed voor elkaar, beide een baan (ik nog stage), ik ben in maart 2016 afgestudeerd en mijn vriend heeft een fulltime baan. We wonen beide nog thuis. Ik ben nu 6 weken zwanger. We wisten het al heel vlug omdat ik allerlei symptomen heb. We hebben er voor gekozen om ons kindje te houden en om hier ook echt de verantwoordelijkheid voor te nemen. We zijn inmiddels flink aan het sparen nu het nog kan. We hebben voor de rest eigenlijk van alles gepland, zodat het alleen nog maar hoeft te komen. We gaan bij mijn opa en oma wonen, althans dat is de bedoeling en mijn partnerlief heeft hier mee ingestemd. Het is een bovenverdieping en ons kleintje heeft dan ook een eigen kamer. Bij mijn opa en oma, waarvan mijn oma met pensioen is en mijn opa nog werkt, wordt het eten klaar gemaakt, onze was wordt gedaan en we hebben gas/licht internet tv noem maar op. We hoeven geen kosten te betalen, echter doen we zelf boodschappen voor het huishouden zodat het toch wat compenseert. Gisteren toen mijn vriend thuis kwam van zijn werk, leek het hem even te veel worden. Ik snap niet waar het aan ligt en of het aan zijn ouders ligt. Het is een grote beslissing dat zeker, maar ik dacht juist dat we alles rond hadden. Zijn broer is prof voetballer en gaat binnenkort het huis uit, omdat hij naar het buitenland vertrekt. Hun gezin bestaat uit : 2 ouders en 3 kinderen (waarvan mijn vriend). Mijn vriend komt nu ineens met het idee om thuis te blijven wonen, bij hem Maar dat is iets wat ik totaal niet wil en hier hebben we de grootste ruzie om gehad. Wat mijn vriend betreft gaan we het liefste op onszelf, maar daar is het geld er gewoon nog niet na toe. We willen veel liever goed op ons zelf gaan als dat we straks met schulden komen te zitten, omdat het MOEST. In de tijd dat we bij mijn opa en oma wonen, kunnen we nog vol door sparen. Maar dat snapt hij niet. Hij wil thuis wonen en mij lijkt dat geen goed idee omdat zijn ouders ieder weekend een feestje hebben met vrienden en best veel alcohol nuttigen. Niet alleen thuis, maar ook als ze naar verjaardagen gaan. Dat is toch geen prettige omgeving voor een klein kindje! Daarbij lijkt het mij ook niet dat zij hun levens omgaan gooien omdat wij een kleine in aantocht hebben. Hij werd er zo boos om dat hij zelfs zei dat hij er niet klaar voor was En dat alleen om dat hij mij niet snapt, en ik hem niet! Het is echter toch duidelijk wat we nog kunnen doen voor onze baby. Er kan tevens ook nog van alles mis gaan Ben ik nou zon zeur hierin? Pff Misschien draait mijn vriend pas bij wanneer hij het hartje hoort kloppen en de echo ziet.. Hij heeft er totaal geen besef van denk ik en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat op het moment ook nog niet heb... We zijn zwanger en er heel blij mee, maar we weten niet wat nu echt het gevoel is.
Lastige situatie voor allebei lijkt me. Ik weet niet hoe je vriend normaal is maar het kan zijn dat hij het allemaal erg spannend vindt en daardoor zo reageert. Ik denk toch dat jullie er rustig over moeten praten. Je zou de voor en nadelen van de twee woonopties eens op papier kunnen zetten. Wijs niet direct zijn plan af maar probeer er samen toe te komen dat bij opa en oma wellicht beter is voor jullie en voor jullie kindje. Een echo kan natuurlijk positief werken in deze sitautie maar ik denk dat communiceren het belangrijkste is. Luister ook naar hem, en laat hem naar jou luisteren. Jullie moeten er samen uit komen.
Ik snap je gevoel van geen besef hebben. dat had ik op het begin ook niet. en me vriend al helemaal niet. ondanks de echo's en dergelijk! Maar zou het niet kunnen zijn dat die in de stress zit om ze broer. En bang is om ook weg te gaan uit huis omdat ze ouders dan bijna ineens alleen zitten. Ik weet niet of het zo is hoor. maar dat is zomaar even een idee na je verhaal gelezen te hebben. Misschien is er ook op ze werk wat gebeurt. Ik zou als ik jouw was gewoon proberen met hem te praten. vragen hoe hij zich voelt bij bepaalde dingen. als hij eerst okee was met de baby en je opa en oma wonen. dan denk ik dat er iets in ze hoofd speelt waardoor het hem allemaal even onmogelijk lijkt.
Je bent 6 weken zwanger, dus tijd genoeg om alles te regelen. Laat hem even afkoelen en bespreek het op een rustig moment. Het is een behoorlijke verandering in je leven. Zijn totale toekomstverwachting is omgegooid en alhoewel op een leuke manier, is dat ook even moeilijk te bevatten. Bij zijn ouders is het veilig en vertrouwd, dus wil hij daar op terugvallen. Bij jouw opa en oma is het voor jou vertrouwd. Jullie komen er wel uit, maar luister naar elkaar. Laat hem ook zijn verhaal doen zonder er meteen tegenin te gaan. Toon begrip, zodat hij met zijn verhaal ook bij jou terecht kan
Jr bent nog maar 6 weken zwanger. Nog tijd genoeg om grote beslissingen te maken. Laat je vriend een beetje acclimatiseren. Er verandert nog al wat. Zelfs bij mensen die heel bewust zwanger raken en ouder zijn kan het nog al wat spanning opleveren.
@Schoentje24, heel erg bedankt voor je reactie. Hij was in het begin heel opgepept en blij. Eindelijk een verandering in zijn leven. Hij heeft eerder zelfmoordneigingen gehad en een depressie aan de haak geslagen. Hij heeft hier nu geen last van. Ik denk dat de manier van de echo voor hem ook de beste oplossing is en dat hij dan eindelijk beseft hoe het in elkaar zit Dankjewel voor je tips @kleinegup Het is niet dat ik het niet snap maar ik vind het gewoon raar dat er iets in me leeft. Ik ben zwanger, maar wil het nog met eigen ogen kunnen zien en denk dat het ook zo is voor mijn vriend. Hij is inderdaad wel in de stress, de carrière van zijn broer is niet al te best en dit is de laatste kans voor hem. Mijn eigen gedachten bij zijn broer is dat hij naar een paar maanden weer terug komt. Dan is het huis alsnog te klein. Hij heeft afgelopen week inderdaad ook nog ruzie gehad op zijn werk. @Twinkle81 Dat is ook zo. Dankjewel!
Je zegt dat hij ook last heeft gehad van een depressie, misschien zou dat er ook mee te maken kunnen hebben. Misschien overziet hij het allemaal even niet meer en wordt het te veel in zijn hoofd. Ik ken verschillende mensen die ook depressies hebben gehad en ik merk dat die soms ook van het één naar het ander gaan. Dan zien ze iets wel weer zitten en dan weer niet. Ik zou proberen om er op een rustig moment nog eens over te praten.
Waar jullie t beste kunnen gaan wonen kan ik niet zo over oordelen, maar mannen kunnen aan t begin wel vreemder reageren. Hier na 1 maand ongepland zwanger en tijdens ruzies wel eens naar mn hoofd gekregen dat "het" weg moest of dat hij vast niet de vader was.. Allemaal goedgekomen hoor!
Zo zijn sommige mannen inderdaad. Maar bij mij is het niet goed gekomen Ik hoop dat ie jou begrijpt en kijkt naar het "belang" van het (ongeboren) kindje.
Äls je allebei een baan hebt, heb je thuis of bij opa en oma niets te zoeken met een kind. Gewoon je eigen boontjes doppen. Dat is wel het eerste als je kiest veoor een baby. Of het nu gepland is of niet, het is een keuze. Sparen? Dat kan gewoon. Als je je uitzet tweedehands haalt en spullen van mensen krijgt kost het weinig. En je zult gewoon dingen moeten gaan laten. En beter snel voor jezelf leren zorgen dan jezelf klein houden. Tenzij je een iq hebt van 70 of lager natuurlijk, maar da's een ander verhaal. Ik kan me voorstellen dat op jezelf gaan wonen voor jullie beiden beter is dan intrekken bij familie terwijl je dat niet ziet zitten.
Zo jij hebt lef! waarom zouden ze op zichzelf gaan en daardoor schulden op gaan bouwen. Het is veel verstandiger dat ze haar opleiding gaat afmaken en op die manier een goed betaalde baan krijgt om vanuit daar te gaan kijken naar een eigen woning. Volgens mij leert ze al voor zichzelf zorgen, ze nemen hun verantwoordelijkheid voor dat wat gebeurt is en proberen een stabiele situatie te maken voor het kleintje. En je opmerking over een IQ van 70 of lager slaat nergens op!Ze gooien hun leven totaal om. En dat is iets waar je respect voor moet hebben. Menig 'volwassene' neemt niet hun verantwoordelijkheid voor een kleintje! En nee niet iedereen kiest voor een baby! Soms gebeuren er ongelukjes en soms kan je er niks aan doen! Maar ze hebben wel de keuze gemaakt om voor het kindje te willen zorgen.. Lekker oppervlakkig denk werk van je! Bah:x! Ontopic: Ts, persoonlijk denk ik dat je vriend het besef van, nog niet helemaal heeft. Hier kreeg mijn man dat ook pas nadat hij het hartje had zien kloppen en het kindje zien bewegen. Iedere man reageert weer anders maar wat bij ons werkte was dat ik hem negeerde nadat ik had uitgelegd niks meer over de baby te willen bespreken totdat hij de 1ste echo had gezien. Na de 1ste echo draaide hij volledig om. Succes en ik hoop dat jullie er samen uitkomen!
Eerlijk is eerlijk... Jullie "volgorde" is nu natuurlijk een beetje andersom! Je vriend wordt nu door de situatie gedwongen om uit huis te gaan en misschien is hij daar echt nog niet aan toe! Het lijkt erop dat alle verantwoordelijkheden die nu op jullie pad komen hem een beetje teveel worden! Gezien zijn verleden zou ik wel oppassen met hem onder druk zetten! Ik snap dat het niet ideaal is, maar wat als jij lekker een plekje creëert bij jouw opa en oma voor jou en de baby en dat je vriend eventueel nog thuis blijft wonen? Het klinkt alsof je bij je opa en oma veel steun hebt (aan oma) en zo kan je vriend rustig wennen aan een grote verandering tegelijk! Kan me voorstellen dat als hij de ruimte voelt om zelf te kiezen wanneer hij uit huis gaat hij ook sneller die stap durft te maken. Maar goed ik ken jullie natuurlijk niet Het is ook niet ideaal als je samen een gezinnetje bent, maar beter lijkt me dan een overspannen, depressieve vader voor je kind doordat hij "gedwongen" uit huis moet.
Ik ben het eens met lousa Je wil niet weten met hoe weinig mijn partner en ik zijn gestart en dat zonder dat we werk hadden. .ok wij zaten gedwongen in die situatie maar veel gratis kunnen afhalen via mp en uit onverwachte hoeken gekregen. Heel bijzonder . En we leefden echt simpel even. Maar kwamen niks tekort. En nu. 2 kids en alles goed voor elkaar en een mooi huis. Ik zou niet zo gauw bij anderen willen inwonen. Maar dat is mijn mening. ..vooral met een baby. . Als jullie dat toch willen dan vind ik het idd zo dat je beter op een rustiger tijdstip dit nog eens kan bespreken. .. Het kan een moment opname zijn van hem en mensen kunnen anderen ook (negatief) beïnvloeden. Goed dat je niet bij hem wil inwonen als ze zo een levenstijl hebben met alcohol.. Het klinkt makkelijk misschien Maar maak je even geen zorgen. .naarmate de tijd vordert en het besef er idd meer is komt er wel een oplossing. . Heel veel succes en doe uiteraard datgene wat jullie het beste vinden. ik vind het geweldig dat jullie de kleine houden.
Allereerst gefeliciteerd. Hoe jullie het willen gaan invullen, waar jullie gaan wonen en hoe jullie de 1 miljoen andere keuzes gaan maken die bij de komst van een baby horen, daar kan ik jullie niet bij helpen. Wel wil ik je het advies geven om dit samen te doen. Het is niet jij tegen hij. Maar twee mensen en twee families die het beste van de situatie willen maken en hier allemaal hun wigen ideeën over hebben. Omdat jullienog erg jong zijn wil ik je adviseren om hier hulp bij te zoeken. Bijvoorbeeld je huisarts, verloskundige of het Fiom. Vooral deze laatste heeft veel ervaring met dit soort situaties en kan je helpen met praktische informatie maar ook met meer gerichte hulp. Er is niet 1 manier de beste en uiteindelijk komt het ook wel goed. Maar voor het zover is hebben jullie nog een hoop te doen en te bespreken en beslissen. Gelukkig duurt een zwangerschap 9 maanden. Ik heb ze echt nodig gehad
6 weken zwanger, jong, onverwacht, ik meen te lezen dat in jullie omgeving direct veel mensen zich ermee bemoeien en toch is alles al geregeld. Geef jezelf en vriend nou eerst maar eens even wat tijd om aan dit idee te wennen. Ga met z'n tweetjes naar die eerste echo, ga rustig met elkaar praten over wat jullie fijn/belangrijk vinden voor jullie zelf en dit kleintje en wees daarbij eerlijk (en een tikje egoïstisch naar al die mensen eromheen, het draait uiteindelijk niet om hen maar om jullie 3). Jullie moeten straks samen een kindje opvoeden en belangrijkste daarbij is samenwerken, stabiliteit en zo stevig mogelijk in je schoenen staan. Heel goed dat jullie nu al een plan proberen te maken, maar blijkbaar zijn jullie het nog niet helemaal eens. Dat geeft niet, je hebt nog 8 maanden de tijd, wijs dus niet zomaar elkaars ideeën af en ga er serieus over praten. Hij heeft een baan, jullie willen samen voor dit kindje gaan, er zijn mogelijkheden qua woonruimte. Dat zijn in elk geval een paar positieve punten waar je mee verder kunt.
@Lousaa Vind het nog al dat je vooroordelen trekt. Het kost enorm veel geld om op jezelf te gaan en we hebben niet allebei een baan. Ik werk bij mijn stage en mijn vriend werkt fulltime maar is geen advocaat wat betreft zijn salaris. Ons eigen boontje doppen doen we zeker, want we doen alles zelf. Sparen dat doen we ook. Voor mezelf zorgen en voor mijn vriend is ook geen probleem.. Vind je compliment wat betreft ons IQ nogal laag. Wij gaan ook liever op ons eigen, maar daar zijn de kosten nu niet naar. @Zonnetje3 Onze volgorde is inderdaad andersom en daardoor snap ik het nu wel dat hij het wat moeilijker heeft. @lilou De echo is idd heel belangrijk. Had het m ook al voorgesteld dat dan alles veranderd. Maar dat is nog even een weekje afwachten. Dankjewel voor je reactie.
Ik sluit me bij de anderen aan..ik begrijp jou maar ik begrijp je vriend ook. Toen mijn ex en ik ons eerste kindje verwachtten was hij eerst heel happy (denk gewoon dat hij in shock was en het zo uitte) de dag erna was het ineens heel anders. Van happy naar hoe gaan we dit doen en heb je er mischien over nagedacht om de zwangerschap te stoppen enz. Hij was nog aan het studeren en ik werkte hij op kamers en ik in een studio. Met hard werken veel sparen en doorzetten hadden we binnen 6 maanden ons huisje alles gekocht en ingericht en hebben er fijn samen gewoond. Geef het de tijd meid..het komt echt wel goed en je vriend draait heus wel bij al duurt het mischien even. Is niet leuk voor jou, dat snap ik maar probeer niet teveel op zn nek te zitten met gesprekken..geef hem de ruimte. Betrek hem erbij maar hijg niet in zn nek. Soms ging ik ook alleen naar de vk. Nu is onze zoon en inmiddels ook dochter erbij zijn allerbeste vriendjes.
Ik weet niet hoe jouw vriend is, maar ik zou met mijn vriend zo omgaan: Rustig laten bezinken en even niet meer over hebben. Mijn vriend was vanaf dag 1 wel erg betrokken bij de zwangerschap maar besefte het ook niet zo (hij is 22, ik ben 23). Pas vanaf 10 weken, toen er een mini baby in mijn buik lag te trappelen op de echo brak hij en kan hij alleen nog maar aan de baby denken. Misschien dan toch even wachten tot je echo's hebt gehad, en alles pas écht écht is.