Mijn grijze wolk... Ik zit erop En ik doe heel hard mijn best Om mij niet te laten meedrijven Naar de zwarte wolk Iets verderop...
Bedoel je dat je niet lekker op je roze wolk zit terwijl mensen dat wel van je verwachten of is er iets aan de hand?
Dat klinkt niet fijn, en herkenbaar (van na de geboorte dan).. Heb je iemand om je richting de roze wolk te trekken, of is er iets aan de hand?
Dag lieve dames Een roze wolk is niet aan mij besteed... Ik ben jammer genoeg niet één van de vrouwen die kan genieten van haar zwangerschap. Begrijp me niet verkeerd, deze tweede zwangerschap (net zoals de eerste) was zeer gepland en zeer gewenst! Maar ik zou zo graag gewoon dat gelukzalig gevoel een keer beleven waar je zoveel over hoort. Maar voor mij is een zwangerschap gewoon iets wat ik moet ondergaan. Er is niet per se iets aan de hand... Het is gewoon de tendens bij mij. Mijn zelfbeeld is zowieso heel laag en heb dus ook heel veel moeite met de kilo's. Ik vind het niet erg dat mijn buik dik wordt, maar ik ben dan weer zo iemand die overal dik wordt, mijn heupen dijen uit, mijn armen, mijn benen, ik heb zelfs vetrolletjes op mijn rug gekregen. Ik ben zelfs zo hard bezig met "op te letten" en gezond te eten, dat een portie frieten mij nog niet meer smaakt En dan zit ik nog met een torenhoog schuldgevoel... omdat ik me zo slecht voel (slaapgebrek, rugpijn, humeurig, verdrietig,...) heb ik het gevoel dat ik er niet 100% ben voor mijn jongste... mijn schatje van bijna 2. En als vrouw ben ik nu zeker ook niet de gemakkelijkste... (mijn arme man) Het is gewoon heel gemakkelijk om af te drijven naar de donkere kant, weg te kruipen in een hoekje, en alles aan mij voorbij te laten gaan, maar ik doe mijn best, want daar heeft niemand iets aan... Het is gewoon soms zo verdomd moeilijk! Zoals zoveel vrouwen ben ik huisvrouw, ga ik fulltime werken, ben ik mama, partner, probeer ik een goede dochter te zijn en klaar te staan telkens mijn zus me nodig heeft... Soms is het te veel... Lieve dames sorry voor mijn geklaag, maar wie kan mij beter verstaan als de dames hier op het forum... Liefs
ik herken me zo erg in jou verhaal! ik heb eigenlijk precies hetzelfde, behalve dan dat ik al ruim 30 kg overgewicht had voor mijn zwangerschap, dus dit maakt het eigenlijk alleen maar erger. Ook heb ik verschikkelijk last van mijn rug, bekken, liezen en schaambot.. dus veel lopen lukt ook niet. als ik bij iemand op bezoek wil, moeten ze me met de auto halen want fietsen lukt gewoon niet meer!! veel sterkte meid! xx
Af en toe klagen is niets mis mee hoor meid. En die roze wolk? Tja, ik weet dat heel veel vrouwen niet op die roze wolk zitten. Voorheen dacht ik ook altijd: als ik eens zwanger ben zit ik 9 maanden op mn roze wolk en zie ik er stralend uit, nou daar ben ik wel van teruggekomen. Maar goed, ik denk dat je er wel voor moet waken dat het je niet teveel gaat worden. Als je zoveel eisen aan jezelf stelt, ga je dr op een gegeven moment aan onderdoor. Dat houdt geen mens vol. Misschien eens een gesprek met je huisarts aanvragen? En probeer elke dag eens stil te staan bij de positieve dingen in je leven.... Sterkte!
Dottie, Een roze wolk?? Ik heb 'm nog niet gezien. Volgens mij komt ie ook niet meer voorbij. Ik vind zwanger zijn niet leuk. Ik vind het gewoon niet leuk. Ik vind de hormonen echt vreselijk, ze maken een opstandig mens van me. Ik ben kortaf , ik doe lelijk tegen mensen en vind er gewoon geen donder aan. Ik heb behoorlijk last van bloedingen, iedere keer weer die stress, daardoor enorme uitbraak van eczeem, en mijn borsten worden zó groot, ik vind mezelf niet mooi nu ik zwanger ben, integendeel. Ik heb ook geen zin om de hele tijd over de baby te praten, het irriteert me dat mensen alleen maar daar over willen praten en niet over mij zelf of over mijn werk, over fucking RTL Boulevard bij wijze van spreken, het komt steeds op de baby neer... Soms vind ik dat leuk, meestal ben ik er heel snel klaar mee. Ik hoef geen honderd tips van mensen, ik haat het als mensen ongevraagd aan mijn buik zitten en ik jank om alles waar ik normaal kei hard om kon lachen. Ik voel me bij vlagen depressief, vooral de eerste 14 weken. Ik was zo moe. Normaliter bruis ik van de energie, ik ben altijd zo vrolijk, het is allemaal weg. Daar kan ik behoorlijk moeilijk mee omgaan. Gelukkig woon ik alleen en kan ik het lekker op mezelf af reageren! Mijn vriend komt ergens eind oktober bij me wonen, zie hem nu in de weekenden. Ik verheug me erop als hij bij me is en ik reageer weinig op hem af, dat doe ik wel op anderen. Ik ben projectmanager en ik ben verantwoordelijk voor inrichting van panden, aanhuur vastgoed etc. Nou daar gaat altijd wel iets mis, maar mennnn wat kan ik dat slecht hebben nu, wat een vreselijk zeikwijf ben ik geworden... Als ik boos word voel ik tranen in mijn ogen en loop ik weg omdat ik niet wil janken, wat ik uiteraard wel doe... Door al die bloedingen moet ik rustig aan doen, mag ik geen sex, niet klaarkomen (heb een gevoelige baarmoedermond) en dat haat ik ook, dat is toch normaal wel iets om even lekker bij te ontspannen Afijn, weinig roze wolk, geen roze wolk eigenlijk..... maar wel dankbaar en blij dat ik in verwachting ben, maar zal nooit zeggen dat ik het 'zo heerlijk vind om zwanger te zijn' alles behalve dat... Sterkte Dottie en voel je niet schuldig, iedereen draagt alles op zijn / haar manier.... de juiste manier bestaat niet.....
Ik denk inderdaad dat veel vrouwen geen roze wolk kennen hoor, als dat enige troost is.... Het is ook allemaal niet niks wat er gebeurt met je lijf als je zwanger bent. Je hele leven verandert in een keer, en dat is vaak best lastig te bevatten. Als je dan ook nog onzeker voelt ga je je nog rotter voelen. Ik heb ook heel veel last van mijn hormonen. Ik denk dat de meeste vrouwen er meer last van hebben , die rot hormonen. Ik voel me ook vaak heel dik, lelijk en opgeblazen. Ik was vroeger heel onzeker, daarna had ik toch wel wat zelfvertrouwen opgebouwd in de loop der jaren, maar sinds ik zwanger ben... weg zelfvertrouwen.... Ik voel me weer heel onzeker en lelijk en er is bijna niets wat dat weg kan nemen. Ik wacht maar gewoon af tot na de bevalling en verheug me er op dat ik dan weer 'in shape' kan gaan raken... ik zie de zwangerschap ook meer als iets waar je doorheen moet om uiteindelijk een kindje te krijgen... het resultaat is het belangrijkste, de weg er naar toe kan zwaar zijn... Wat mij helpt: misschien een tip voor jou: Probeer voor ogen te houden dat het TIJDELIJK is, dat het overgaat, dat je straks niet meer zwanger bent, dat je daar iets heel moois voor terug krijgt, dat je dan weer je lijf terug hebt en dat de hormonen dan ook zullen gaan verdwijnen zodat je jezelf weer kunt zijn... het gaat allemaal voorbij! En als je echt het gevoel hebt dat je je gevoelens niet meer aan kunt, blijf er dan niet mee lopen, maar praat er over met je huisarts, VK of iemand anders die je vertrouwt. Prenatale depressie (ik zeg niet dat je daar last van hebt hoor, maar het zou kunnen) komt vaak voor maar wordt vaak niet herkend... Sterkte.
Ik heb ook geen roze wolk hoor, we zijn bijna 3 jaar bezig geweest om zwanger te worden, in de mmm, van alles door staan, en ik dacht altijd: als ik zwanger ben dan ben ik gelukkiger dan ooit. Nu ben ik zwanger, ik voel me al maanden gewoon slecht, er gebeurt veel in onze omgeving dat veel stress oplevert, ik moet nu al ernstig rustiger aan gaan doen, en ik vind er niet veel aan. Ik wil het zo graag geweldig vinden, maar ik vind het gewoon niet. Ik voel me schuldig omdat ik na zolang proberen niet blij ben, of wel blij, maar gewoon blij, en niet uitzinnig. De roze wolk is ook niet aan mij besteed helaas, hoe jammer ik het ook vind. Maar probeer jezelf wel op te beuren, ga niet in een negatieve spiraal zitten. veel sterkte dames!
Die roze wolk, die ben ik al vanaf week 7 van mijn zwangerschap kwijt... en nog steeds heel hard naar op zoek! Ook hier ging het zwanger worden niet vanzelfsprekend. Na in de MMM gezeten te hebben en 2x een mk te hebben gehad, had ik me zo verheugd op een vlekkeloze zwangerschap, maar ook dit blijft me helaas niet bespaard! Wat zo'n mooie tijd had kunnen zijn, is 1 grote nachtmerrie! Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij en dankbaar dat ik zwanger ben en zou echt niet anders willen! Maar na weken misselijk te zijn geweest en 'long en lever' te hebben uitgespuugd, volgde gelijk daarop een evenwichtsstoornis veroorzaakt door de hormonen. Hierdoor kon ik niet eens meer normaal rechtop zitten zonder doodziek te worden! Weken heb ik plat op de bank gelegen... Als klap op de vuurpijl, kreeg ik ook weer last van mn dystrofie (speelde ook weer op door de hormonen), waardoor ik in 2 weken tijd zoveel pijn had aan mn been en arm, dat ik daarmee ook niks meer kon, lopen zat er niet meer in en mn rechterarm had bijna totaal functie verlies. Daar ben ik voor behandeld, 2 weken in een hel geleefd door de napijn, maar ook dat had ik er graag voor over! Toen ik daar eindelijk van opgeknapt was en mn evenwichtsstoornis weer een klein beetje minder begon te worden en ik net besloten had, om die week erop s 2 morgens op kantoor te gaan uithelpen, na weken binnen zitten, kreeg ik met 25 weken en 4 dagen last van vroegtijdige weeën activiteit!!! Heb ondertussen al een dikke 3 weken bedrust... afwisselend thuis/ziekenhuis! Gelukkig nog geen ontsluiting, dus dat is maar een geluk, maar toch... je bent zo ongerust! En nu mag en kan ik dus helemaal niks meer... Ik kijk er zo naar uit, dat we, hopelijk pas na de 37 weken, eindelijk onze kleine ukkepuk in onze armen mogen sluiten! Want zwanger zijn en een roze wolk... dat is helaas niet voor mij bestemd!!! Maar ondanks dat, probeer ik zo positief mogelijk te blijven en me voor ogen te houden dat t maar voor 9 maanden is! Ik denk dat dat t beste is, wat we ons voor ogen kunnen houden, niet? Sterkte meiden! En ik hoop, dat als we ons beebje in onze armen sluiten, we deze ellende snel vergeten zijn!
Ik ken daarentegen juist een grijszwarte wolk na de bevalling. Ik zit net als bij de eerste zwangerschap redelijk op een rozig wolkje, niet altijd natuurlijk, maar geniet er wel van enigszins. Ik ben zo bang voor die andersoortige wolk die straks misschien aankomt en dat ik er dan weer zo hard van afval......snif....
Die rose wolk is volgens mij verzonnen om mensen in ieder geval het gevoel te geven dat je verplicht moet genieten van je zwangerschap. Ik geniet wel van het feit DAT ik zwanger ben, maar van de zwangerschap zelf echt niet meer. Wordt doodmoe van die opmerkingen van andere mensen en heb soms echt zin om heel hard te roepen ROT ALLEMAAL OOOOOOOOP!!!!!! Een kleine selectie opmerkingen. "Wat krijg je een bolle toet", "je ziet er echt uit als een moeder" , "wat verandert je gezicht toch". Ik heb zelf gruwelijk last van mijn bekken en slaap geen een nacht door. als mensen vragen hoe het gaat zeg ik "gaat wel". Maar dan kijken ze me aan alsof ik gek ben en dan krijg je daarna vaak zo'n opmerking van "als het met je kindje maar goed gaat". Waar ik me ook nu al rot over kan voelen is al die mensen die straks ineens vinden dat ze allemaal langs moeten komen. Vooral mijn schoonouders zeggen nu al dat ze "LEKKER" vaak komen straks. LAAT ME MET RUST!!! wil ik dan roepen. Aan het begin van de zwangerschap was ik zo ziek dat ik naar het ziekenhuis aan het infuus moest i..v.m. uitdrogingsverschijnselen. Ik hoop dat ik na mijn bevalling weer een beetje mezelf kan zijn en het niet te lang duurt voordat ik weer in mijn oude kleren kan. Ik houd van mijn werk en van actieve dingen doen. Om nu verplicht passief te moeten zijn is echt een straf voor mij. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben ontzettend blij met het feit DAT ik zwanger ben en we straks een zoontje krijgen. Kan niet wachten tot het zover is. Maar die rose wolk......
Hier nog eentje hoor. Ik ben het hele eerste trimester doodmoe, misselijk, duizelig en slapeloos geweest. Viel flauw in winkels. En als ik niet flauwviel, voelde ik me de hele dag slap (wat wil je ook, met een bloeddruk van 80-40). Kon m'n ogen niet openhouden, maar slapen ho maar. Niks binnenhouden behalve een paar crackers, maar van dat minibeetje eten wel 5 kilo aankomen en cellulitisdijen en -kont krijgen. En dan heb ik het nog niet gehad over het niet kunnen verdragen van bepaalde geuren, ontploffingsgevaar van m'n eigen humeur, extreme onzekerheid, vanaf week 9 een megabuik door opgeblazen darmen, meer jeugdpuistjes dan in m'n hele puberteit bijelkaar en zo verstopt zitten dat zelfs denken aan je buik pijn doet. En dan de term 'eerste trimester'. Eerst lees je dat het vanaf week 10 beter wordt. Als dat niet het geval blijkt richt je je op week 12... en 14... en in week 16 zegt de verloskundige dat de placenta het nu echt snel over zal nemen. Gelukkig heeft ze gelijk: sinds week 18 begin ik me, heeeeeel langzaam, wat beter te voelen. Nu ben ik 'gewoon' moe. Zoals die meiden hier op het forum die in het eerste trimester vragen posten als: "Ben jij ook zo moe? Ik kan op m'n werk soms m'n ogen niet openhouden?!" En ik ben er blij mee. Net zoals met het feit dat m'n puistjes zich teruggetrokken hebben naar mijn rechteronderkaak en dat ik inmiddels een echt zwangerschapsbuikje krijg, zodat je m'n opgeblazen pens niet zo ziet. Maar het ergste van alles is nog wel dat alles zich voortsleept op deze manier. Zelfs de energie voor de meest basale dagelijkse dingen ontbreekt me: boodschappen doen, een wasje draaien, het is me te veel. En tot vorige week voelde het alsof het nooit anders zal zijn, beter zal worden. Gelukkig gaat het nu een klein beetje beter, en dat geeft wat hoop, maar ik ken het gevoel dat jij en anderen hier beschrijven zo goed. En ja, dat is gekmakend, en ja, dat is een serieuze risicofactor voor een depressie. Ik hou mezelf (geestelijk dan, fysiek lukt nog niet elke dag) maar op de been met het feit dat een zwangerschap eindig is. Dat ik straks aan het einde van de rit een prachtig kindje in m'n armen hou. Maar een roze wolk is het geenszins. Ik heb zowel Pfeiffer als CMV gehad, en ik vond het eerste 'trimester' van m'n zwangerschap echt een stuk erger. Toegegeven: ik heb nu prachtige borsten en m'n haar zit fantastisch. Maar ik ben zwanger, dus met al die hormonen in m'n lijf moet ik al huilen bij de gedachte dat ik die straks weer kwijtben. Bij de aanblik van de gemiddelde meegroeibeha ook trouwens. Nee hoor, hier geen roze wolk. Gelukkig mag ik vanaf nu gaan terugtellen!
Eerste 3 maanden van mijn zwangerschap nu heb ik zeker geen roze wolk gezien! Nu begint hij langzaam aan te komen, gelukkig. Het is niet zo dat ik alles leuk vind maar ik kan dan wel genieten van dingen (zeker omdat dit mijn laatste word). Helaas heb ik daarintegen net als Jenna totaal geen roze wolk na mijn 2e zwangerschap gehad (postnatale depressie) en ook na mijn eerste heb ik het gehad maar ben er toen nooit mee naar de dokter gegaan. Zijn dingen waar ik mij nu ook druk om maak. Dus meid zoals je leest er zijn er meer die niet op een roze wolk zit, en volgens mij komt het ook niet zoveel voor hoor!
hier nog 1! Ik vind zwanger zijn een noodzakelijk iets. Soms vind ik mijzelf heel ondankbaar klinken, en ben soms ook bang dat andere mij ondankbaar vinden! Ik ben super blij met die spruit in mijn buik, maar niet blij met die hormomen en de rest wat er bij hoort! Ik doorsta het gewoon, ik zal wel moeten, maar het blijft echt bij 2! leiev schat, je bent er niet alleen in, er heerst gewoon een taboe op, je schijnt altijd super blij zwanger te moeten zijn, terwijl heel veel vrouwen dat niet zijn. Helaas durft niet iedereen dit te uiten, en wordt het voor andere nog moeilijker te uiten! dikke kus miek
Lieve dames, Ik ben zo blij dat jullie je ervaringen met mij willen delen. Dat ik niet de enige ben... Je leest regelmatig topics over allerlei zaken die niet zo leuk zijn tijdens de zwangerschap, maar gewoon koudweg toegeven "ik vind dit niet leuk" is niet gemakkelijk. Dus dank jullie wel dames voor jullie eerlijkheid. Zoals hier gezegd rust er nogal een taboe op, waardoor het erg moeilijk wordt om je gevoelens te uiten. (Zeker als je zoals mij dan ook nog eens een gyn heb van de oude stempel... beeb is ok, dus mama is ok) Maar zo werkt het helaas niet! Iedereen verwacht van je dat je straalt, (oh ja ik ben dan ook nog eens gezegend met pukkels en vet haar door de hormonen) en blij bent... Ik ben écht blij met dit kleine wonder! De 9 maanden die eraan vooraf gaan... Niet zo blij mee! Ik ben best wel jaloers op de "gelukkig" zwangere vrouwen in mijn omgeving... Bij mijn eerste heb ik mij ook zo gevoeld, maar toen durfde ik er niet over te praten. Na mijn eerste ben ik ook in een (lichte?) depressie gesukkeld, maar dat kwam meer door zwaar lijnen en het terug moeten gaan werken. Of misschien was het toch wel de nawerking van mijn gevoelens van tijdens de zwangerschap. Ik kon er mij in ieder geval moeilijk bij neerleggen mijn zoontje weg te moeten brengen en vond werken op dat moment gewoon verloren tijd die ik niet met mijn zoontje kon doorbrengen. Het besef dat ik zoveel zou missen. Daar kwam nog eens bij dat ik gedurende mijn zwangerschapsverlof echt huisvrouw was, en mijn man heeft een tijdlang niet ingezien dat zijn luxe leven voorbij was, zodat alles op mijn kap kwam. Ik heb het toen niet ingezien, maar als ik erop terugkijk was ik mentaal zeker niet in orde... Door er met 1 vriendin voortduren over te praten ben ik eruit geraakt... (en heb ik mijn man ook een schop onder zijn kont kunnen geven, want als je niks zegt verandert er niks ) helaas is dat contact nu verwaterd (verhuis) Ik hoop van harte dat ik na de bevalling weer kan genieten, samen met mijn ventje en twee kindjes. Het zou mooi zijn... Oei... het is weeral een heel verhaal geworden... sorry dames!
Ahhh skattie, ik weet bijna wel zeker dat veel mensen niet op een roze wolk zitten... Wat jij voelt had ik ook al voor mijn zwangerschap en ik zit nu overspannen thuis... gesprekken met een psychologe kunnen je helpen uit te zoeken waarom het je allemaal teveel is geworden! ik zit nu een aantal weken thuis en bleek dus ook nu net zwanger... dubbelop en allemaal dubbelop teveel... probeer met iemand te praten want je bent echt niet alleen! de huisarts kan je doorsturen!
En weetje wat nou het gekke is....??? Dat als je eenmaal bevallen bent dat je die gekke dikke buik gaat missen!!! Ik was er zo klaar mee tegen het einde van me zwangerschap. Ik ben alleen maar moe geweest en misselijk. Maar dames voel je niet rot als je niet op die roze wolk zit en ook niet als je eenmaal bent bevallen want dat is dood normaal! Maar hoe cliché dit ook klinkt geniet er toch nog maar even van en dan maar niet op die roze wolk wat iedereen van je verwacht maar gewoon puur voor jezelf! En uiteindelijk komt het allemaal weer goed met die hormonen we moeten er helaas ons hele leven mee doen. Ik had tijdens mijn zwangerschap ook niet echt een roze wolk maar ook geen grijze. Ik was er erg nuchter onder. Vond het alleen niet leuk om als een bejaarde behandelt te worden door iedereen.