Het ligt er aan wie er is overleden. Bij directe familie zou ik zeker meenemen, bij kennissen etc. niet. De dood hoort bij het leven en van iemand waar ze veel mee omgingen, mogen ze ook afscheid nemen. Uiteraard zou ik er wel voor zorgen dat ze niet zouden klieren of door de toespraken etc. zouden gaan jengelen/gillen etc.
wat ik al zij ik doe het echt niet 3 maanden geleden is mijn man zijn oma overleden we zijn er vanaf het moment dat ze overleed tot de begravenis bij geweest zonder kinderen mijn moeder heeft ze bijna een week lang over hun ontfermt waarom omdat dit het laatste was wat we konden doen en omdat me schoonmoeder 2 zenuwinzinkingen had gehad en haar rust nodig had dus wij hebben heel de week tot aan de begravenis in manlief zijn oma's huis gelogeerd omdat zijn oma thuis lag opgebaard we konden de kids er niet bij hebben maar wat heb ik ze vreselijk gemist na de bgravenis zijn ze naar huis gekomen en breng ik ze nooit meer zo lang weg
Mijn oma is gister overleden en ze wordt zaterdag begraven. Mijn zoontje van bijna 3 gaat gewoon mee. Ten eerste omdat ik geen oppas heb, maar ook omdat ik weet dat mijn oma dat heel fijn zou vinden. Als ik bij de kist ga kijken, kan ik er altijd voor kiezen om hem even bij een ander familielid te laten. Ligt er een beetje aan hoe ze erbij ligt denk ik. Ik denk dat het voor mij en me ouders heel fijn is dat er ook nog een vrolijk iemand rondloopt, dan wordt het voor mijn gevoel wat makkelijker. Maar met een kennis zou ik het ook niet doen, maar dan is het ook wat makkelijker oppas te regelen.
Wij hadden januarie 2010 een begravenis van de oma van manlief daar is Angela gewoon mee naartoe geweest, en ze heeft zichzelf heel goed gedragen, af en toe liet ze zichzelf even horen als ze wat zei, maar ja ze hoort er gewoon bij. In de loop van 2010 is dan mijn opa zn begravenis geweest, maar dit was ook nogal een eindje uit de buurt, plus dat ik pas bevallen was, dus toen hebben we Angela en Evelien bij mijn schoonouders gelaten, tja mijn opa kende ze toch ook niet echt, en ik zelf heb ook niet echt een band met mijn familie (nooit echt gehad ook) En 31 dec werd de andere oma van manlief begraven waar we regelmatig over de vloer kwamen, in het begin hielde de meiden zich vrij rustig, maar op een gegeven moment kreeg Angela toch een woede uitbarsting, en zijn we halverwege de dienst even weg moeten gaan met haar, er stond een foto van haar omi op de kist...en ze snapte er niks van....Heel zielig om te zien. Maar ze gaan hier over het algemeen wel mee dus, behalven als het niet anders kan
als mijn ouders overlijden neem ik haar wel gewoon mee, ik wil dat ze afscheid kan nemen en ik weet dat mijn ouders dat ook zouden willen. naar kennisen denk ik niet
Ik zou het dus wel doen omdat ik ook vindt dat het bij het leven hoort. Ze moeten dan wel kunnen luisteren dus nu zou ik het nog niet doen. En idd niet bij de buurvrouw op de begrafenis ofzo....een naaste familielid dan wel.
Mijn moeder werkte op een basisschool en toen ze overleed waren de kindjes op de begravenis, begeleid door leerkrachten en ouders. Die kindjes waren ongeveer 10 jaar. De uitvaartverzorging houdt daar rekening mee als je het aangeeft. Mijn schoonmoeder is in oktober overleden, en C. was toen 14 maanden. We hebben haar niet meegenomen naar de uitvaart maar wel naar het motuarium. Voor ons was het belangrijk dat ze op haar manier afscheid kon nemen. En wij samen met haar. Al klom ze letterlijk bijna in de kist.... kinderlijke onschuld.
Ik zou ze vanaf kleins af aan meenemen....heb ik trouwens ook gedaan ook. Heel simpel, kinderen gaan er anders mee om dan volwassenen. Voor hun is dood zijn iets heel anders als voor ons. Wij bedenken er allerlei dingen bij gekleurd door geloof, onze eigen angsten, films, en noem maar op. Kinderen hebben die beperkingen om op een natuurlijke manier om te gaan met de dood nog niet. Zij zien de dood als wat hij is. De overledene is er niet meer. Als dit van jongs af aan erbij hoort dan blijft dit voor een deel zo. Dan is het niet eng of wat dan ook. Dan is de begrafenis het moment waarop je dingen kan gaan afsluiten. Want daar is een begrafenis voor. Ik zou eerder bang zijn dat mijn kind de band die hij had met de overledene niet goed kan afsluiten dan dat hij/zij bang zou zijn of wat ook... En dat zij de spanning voelen op een begrafenis? Ja tuurlijk! Maar denk je echt dat ze de spanning niet voelen als jij weg gaat daar heen? Of sowieso omdat jij gespannen en verdrietig bent. Door te zien dat jij dit bent en door te zien hoe jij ermee om gaat en dat jij afscheid neemt van diegene op de begrafenis kan een kind leren hoe ermee om te gaan en dat je verdrietig mag zijn en mag rouwen om het verlies. Ook dat wordt geleerd door het bij anderen te zien. Dit zijn imho levenslessen die nodig zijn om met dit soort gebeurtenissen om te leren gaan. Opa en oma aan mn man zn kant zijn al wat ouder (mijn man en ik schelen 9 jaar) en je ziet mn schoonpa ouder en magerder worden elke keer dat je er komt. Schoonma wordt steeds dikker en minder vitaal (suiker) en nouja...het kan zomaar eens zo over zijn.... Dan houd ik echt Wendy niet weg bij de begrafenis! Waarom zou zij geen afscheid mogen nemen van opa en oma? Omdat wij het eventueel eng zouden vinden? (vind ik niet maar vooruit) En straks klimt je kindje in de kist??? Daar ben je toch zelf bij!?! Mijn 2e zoon was net 3 toen hij afscheid moest nemen van zijn biologische papa (ik ben net voor dat hij 3 werd gescheiden van hem en hij was er al nooit dus nouja daarom noem ik het biologische papa) en hij heeft papa gezien, aangeraakt en toen kwam hij er achter dat de kist op wieletjes stond (dit was een dag voor de eigenlijke begrafenis) En idd hij is gaan proberen of die kist echt kon rijden. Ook mijn oudste heeft papa gezien en aangeraakt. Hij heeft ook een brief aan papa geschreven en bij hem in de kist gedaan. Het was moeilijk maar enorm goed dat ze hem gezien hebben want toen was het ook duidelijk: papa kwam niet meer terug. Bang voor papa waren ze niet. En de vragen of papa nog terug kwam die heb ik daarna niet meer gehoord. Wel verhalen en andere vragen over papa natuurlijk. En nu nog soms nu ze ouder worden. Maar door dat zij papa in de kist hebben gezien was het duidelijk EN afgesloten. Geen ope einde van misschien is het toch niet zo....misschien komt hij toch ineens weer terug.
ik vind dat de dood bij het leven hoort. dat probeer ik mijn kinderen ook te leren. ik zou het heel oneerlijk vinden als mijn kinderen geen "afscheid"hebben mogen nemen van een dierbare die daarna ineens "verdwenen" is. kinderen hebben heus wel moeite om dat nadien te plaatsen. ze vergeten het vaak weer daarom maak ik een foto. zodat ze later als ze ouder worden een beeld hebben erbij. mijn moeder is nu 10 jaar dood. ze hebben gewoon afscheid genomen wel met een dichte kist. mijn moeder had kanker en was onherkenbaar geworden. ze waren toen 6 en 4. inmiddels krijg ik steeds meer vragen ze weten nog vaag dat ze erbij waren en dan bekijken we de foto's van het afscheid en praten erover. en over de spanning en emoties die er heersen. mijn kinderen hebben ook gehuild, mag het? het is hun oma die sterft daar mag je verdrietig om zijn. ook snappen ze dan veel beter waarom mama nadien soms zo stil is. en ook nadien hebben ze nog weleens gehuild maar dan praten we erover dat oma in de hemel is nu, dat we afscheid van ahar genomen hebben.
Kinderen moeten ook leren met dit soort dingen om te gaan..tenminste het is niet erg hoor... Wilma ben het met je eens meid!
Mijn opa is vorige maand overleden. Ik heb mijn kids toen ook meegenomen, ze horen er toch bij. Ook mijn zus en mijn nichtje hebben hun kids mee genomen. Tuurlijk is het lastig om ze een beetje stil te houden met de dienst enzo.. maar genoeg koekjes enzo doet wonderen Mijn oma vond het echt heel 'leuk' dat alle achterkleinkinderen er ook bij waren. En ik moet zeggen, ze hebben zich allemaal heel netjes gedragen. 1 moment vond ik echt heel mooi... Was in het crematorium (ofzo), we moesten allemaal staan voor een minuut stilte. Gaat mijn dochtertje (bijna 3) ook staan, handjes in elkaar en hoofd naar beneden en ze was ook echt die minuut helemaal stil, zo trots dat ik was. Natuurlijk is het voor iedereen eigen keus om je kind(eren) mee te nemen, maar ik ben blij dat ze er de hele dag bij zijn geweest.
Ik heb ze nog nooit meegenomen omdat ik genoeg had aan mijn eigen verdriet. Ik kon op dat moment niet ook nog op mijn kinderen letten. Als ze ouder zijn (jaar of 7) dan zou ik het geen probleem vinden. Mijn dochter was net 1 jaar toen mijn broer onverwachts overleed en ik heb toen een oppas geregeld want ik kon het echt niet aan om op de begrafenis voor haar te zorgen en op haar te letten. Vorig jaar overleed de oma van mijn vriend, we hebben toen getwijfeld om ze mee te nemen maar we hebben het toch niet gedaan. Dit was de eerste begrafenis na mijn broer en het was te emotioneel. Er liepen wel genoeg kinderen rond en dat maakt het luchtiger. Oma lag in het kamertje ernaast en de kinderen speelden bij de kist, verstoppertje achter de gordijnen enz. Het maakte het allemaal wat minder bedroefd en zo had oma het ook gewild, ze was gek op haar kleinkinderen. Maar ik ken ook mensen die het zo echt niet hadden gewild, kinderen aan het spelen bij de kist vinden ze ongepast. Daarom vragen we het ook altijd aan de nabestaanden hoe zij erover denken dat er kinderen meekomen.
Milan is nu 2,5 en is 3 keer mee naar een crematie geweest van de opa's en de oma van mijn vriend. Hij had er zelf uiteraard nog niks aan (de laatste keer was hij 1,5), maar mijn schoonouders (hun ouders waren overleden) vonden het wel fijn als hij er bij zou zijn. Hij hoort ook gewoon bij de familie en ze vonden het fijn dat Milan hun een beetje op kon vrolijken. Ik ben zelf steeds even weggelopen als hij onrustig werd, dus niemand heeft last van hem gehad. Edit: wij zouden hem alleen meenemen naar een begrafenis/crematie van familieleden.
Het hangt enorm van de situatie af. Als het naaste familie is, zou ik ze wel meenemen. Dan 'vergeven' de andere bezoekers het ook makkelijker als de kleine kabaal maakt, of vrolijk rondrent. Het breekt de spanning en het geeft veel mensen troost. En ik vind dat een kind, hoe klein ook, bij de familie hoort. Als het tijdens de plechtigheid is dat je kind herrie maakt kun je ook even weglopen. Toen de oma van m'n vriend overleed, ging onze zoon mee. Hij was toen nog een half jaar of zoiets. Tijdens de plechtigheid moest ik idd even weglopen met hem, naar het zaaltje ernaast. De uitvaartondernemer zette gelijk daar het geluid aan, zodat ik de toespraken kon horen terwijl ik hem voedde. Vond ik erg mooi geregeld. Ik ben zelf niet meegeweest naar de uitvaart van mijn opa, ik was toen 4. Zijn overlijden heeft niet erg veel indruk op me gemaakt. Toen mijn oma overleed was ik 9 en toen ben ik wel mee geweest. Het feit dat ik mijn moeder zó verdrietig zag maakte diepe indruk op me. Ik vind het goed dat ik dat toen heb meegemaakt. @momisake: als je zelf zó kapot bent van verdriet kan ik het me heel goed voorstellen dat je daar je kind niet bij kunt hebben. ik denk dat ik ze dan ook bij een oppas zou laten.
Ja word moeilijk mijn kinderen weten ook dat je dood kunt gaan enz. omdat toen hun jong waren er een kennis stierf en ja toen vroegen ze ineens aan die vrouw waar haar man was en of die nog een keer terug kwam dus moesten we het uitleggen maar de jongste was toen 4 en vroeg daarna weer: ga je nu een andere man kopen of vroeg elke keer waar is ..... dus onder de 4 snappen ze het niet dus ik zou ze dan niet meenemen
Mijn vader is overleden, toen mijn kleine 2 maanden was. Ik heb haar toen weel meegenomen. Sommige mensen keken wel raar op (vage kennisen van mijn ouders die mij niet of nauwelijks kennen), omdat ze vonden dat een baby daar niet hoorde. Maar toen ze er achter kwamen dat ik de dochter was en de kleine zijn kleindochter, hoorde ik niemand meer erover. Ze heeft zich toen keurig gedragen, ik was bang dat ze zou gaan huilen ofzo (dus was dichtbij de deur gaan zitten), maar ze was tijdens de dienst haar flesje aan het drinken.
Mijn schoonvader is in Oktober 2008 overleden. Mijn jongste was toen nog geen jaar en de meiden 3,5 en bijna 6. Zij zijn gewoon mee geweest. Net als hun neefje van 2,5 en hun nichtje van bijna 5. Toen opa thuis lag hebben ze gekeken en zelfs hem nog een kus gegeven. Tijdens de dienst zat de jongste bij mijn zus op schoot. En die van 2,5 en 3,5 jaar oud speelden met autootjes op de grond. En ja er was een lach om de kinderen en een traan om het overlijden.
Mijn schoonvader is vorig jaar in januari helaas overledenen keano was toen 14 maanden oud...Wij hebben keano meegenomen naar de opbaring moet zeggen het ging goed en hij snapte er nog niet veel van..Hij heeft bij opa in de kist gekeken en zei "opa ohhhh" zo lief en verder heeft hij daar gewoon gespeeld..Met de mis hebben we keano niet meegenomen omdat wij samen rustig afscheid wilde nemen en hebben mijn vriendin gevraagd om op te passen..En hebben een stukje van mijn vriend en mij voorgelezen en ook een stukje van keanoit hebben we geschreven: "lieve opa ook al ben ik nog zo klein en weet nog lang niet alles maar 1 ding weet ik zeker en dat is dat ik heel veel van je hou..samen deden we spelen op bed met de knuffels en deden we samen hard lachen..Lieve opa als je boven op dat wolkje zit waak dan over mij..lieve opa ik zal je missen..dikke knuffel van je vriendje keano" De tranen rollen nu weer over mijn wangenmaar op deze manier was keano er toch een beetje bij..ik ben van mening dat de dood in het leven hoort en dat kinderen dat ook moeten weten..maar iedereen zijn eigen keuze maar wij zijn blij dat we het zo hebben gedaan
Mijn lieve zwager is vorige week zondag overleden. Ik heb er bewust voor gekozen om m'n kinderen buiten het hele gebeuren van voorbereiding en begrafenis te houden. Dit omdat vooral Milan al erg veel moeite heeft met de dood. Daarbij had mijn zwager al 6 jaar kanker en heeft hij al erg veel moeten zien. Ik wil dat hij zijn oom herrinnerd als wie hij was en niet als dood persoon. Dat verdiende mijn zwager, maar dat verdient Milan ook....Vanzelfsprekend heb ik Misha ook weggehouden...Ze hebben mijn zwager voor het laatst gezien toen hij nog vrolijk was, nog zelf kon lopen, eten, douchen etc....Ik kon het ze voor mijn gevoel niet aandoen om het grote verdriet dat zijn dood bracht, mee te geven aan hun... We praten vaak even over G. Hij heeft zelf gezegd dat als je tussen de sterren een twinkeltje ziet, dat hij dat dan is. Dit heb ik Milan verteld en 's avonds kijken we uit het raam om te kijken of de sterren er zijn. Gisteravond vertelde Milan mij dat als we naar de sterren kijken (het was helaas bewolkt) hij de aller-aller-allergrootste uitzoekt en dat dan G. is.. We zijn verder heel open over de dood van deze bijzondere man, we hebben voor ons gevoel onze kinderen alleen een heleboel onverklaarbaar verdriet bespaard (het is voor kleine kinderen enorm ingrijpend om zoveel mensen zo'n intens verdriet te zien hebben, helemaal als onder deze mensen zijn vader, moeder, opa en oma, tante's en ooms zitten)... Of we er goed aan gedaan hebben??? Voor mijn gevoel wel, ik vond dit de juiste keuze en sta daar volledig achter. Wij hebben samen met onze kinderen op een luchtigere manier dan zo'n heftige begravenis, afscheid genomen van G. Op deze manier konden wijzelf op de begrafenis zelf ook volledig ons verdriet laten gaan. Want het was niet alleen rouwen om zijn dood, maar ook rouwen over de laatste 6 jaar....Zes jaar kanker bij een geliefde heeft een enorme inpact op je leven, ook dat komt eruit tijdens zo'n dienst...Ik denk dat ikzelf op dat moment niet cappabel genoeg was om voor mijn kinderen te zorgen...