Blegh.... ik beschouw mezelf als een mama met engelengeduld, maar pffff, wat vind ik het de laatste dagen zwaar! Ons zoontje van 13 maanden zit volgens mij in een of andere fase, hij jengelt aan EEN STUK DOOR, niets is goed en ik kan geen stap verzetten zonder dat hij zich vastgrijpt aan mijn knieen. Ok, vaker meegemaakt, geen probleem zou je zeggen, maar tegelijkertijd heb ik een zeer schattig lief grappig meisje dat opeens veranderd is in de meest vervelende grenszoekster allertijden! (ik overdrijf, ze ik ook wel lief). Ik vroeg me vanochtend af waarom ik het zo zwaar vind, ik ben immers wel wat gewend. Maar het komt echt door de combi dat ze allebei in een 'moeilijke fase' zitten. Bijna niets gaat meer gemoedelijk, het is zoooo vervelend en vermoeiend. Komt bij dat zoontje al een week hoge koorts heeft, af en aan, dat verklaart vast ook wel zijn humeur. nou, heb even lekker geklaagd, ik stort me weer in het diepe.. Amber
Ik ben er geloof ik net uit... (even afkloppen)... erg zwaar he? Dat ik soms aan het begin denk: hoe kom ik de dag door!! En dan heb ik er nog maar 1... Wat hier een beetje helpt is naar buiten gaan. Frisse neus. Boodschappen doen, afleiding etc. Van binnen zitten met een kind aan mn been daar wordt niemand vrolijk van! Op bezoek gaan, erop uit... dat breekt de dag en op een een of andere manier is ons zoontje beter te pruimen bij anderen dan bij mij !