ik vind hier een artikel met een onderzoek waardoor mijn meisje misschien niet had hoeven sterven... och wat is het toch moeilijk om dit te lezen... mijn arme popje.. ik mis haar zo hadden ze haar gewicht maar beter ingeschat en onderzocht of de placenta wel op maat was (en mijn buik opgemeten) Volume placenta goed in te schatten | Nieuws | Geneeskunde | echografie, placenta, zwangerschap, doodgeboorte - Kennislink zijn hier nog mama´s die iets soortgelijks hebben meegemaakt?
Nee niet meegemaakt maar wat een hel moet dat zijn krijg er kippenvel van.. Als je dit zo leest denk je ook waarom en hoe etc. Wat heftig dat je dit dan gevonden heb een artikel waarmee het misschien anders had gekund.. Weet niet zoveel te zeggen bang dat ik wat verkeerds zeg maar wil je wel even een hele dikke knuffel geven dit is het ergste wat je kan overkomen je eigen kind verliezen ik zou er niet aan willen denken dikke knuff veel sterkte en kracht ❤️
dankjewel sophiaatje. toch lief dat je iets zegt. ik had dit onderwerp ook gepost bij "zwangerschap" en vroeg of er moeders waren met een kleine placenta die wél levende kindjes hebben (dat schijnt nl wel echt te kunnen). en daar reageerden wat moeders met slechtere placenta´s dan ik.. dus voor mij een "bevestiging" dat het niet alleen daar aan gelegen heeft. niet elk kindje overlijdt. het is toch toch denk ik een soort wiegedood geweest maar dan ik de buik. "onverklaarbaar" dus. dikke pech. ook wel genoemd. ik denk dat ik op zoek was naar "had ik niet.." en "wat als ik.." of de artsen... of het voorkómen had kunnen worden... maar ik denk het toch niet.. alle controles waren goed. ik voelde me goed. er was niets aan de hand. ik besef nu weer dat ik niks had kunnen doen.. ze was een rustig kindje, het was mijn eerste zwangerschap, er waren geen signalen... dus wat had ik kunnen doen? pfff wat blijft dit toch af en toe door je hoofd spoken.
conejita, meis wat verschrikkelijk wat je hebt mee moeten maken. Ik heb bij 2 van mijn drie kinderen middelste en jongste) een te kleine en slechtwerkende placenta gehad. Onze middelste is met 37 weken geboren, met een gewicht van 2205gr. Onze jongste is geboren met 34 weken en woog 1740 gram. Bij de jongste was de placenta kleiner dan de 10% kleinste placenta's die ze ooit gezien hadden. Ons manneke had ook gewoon echt de ruimte niet, hij heeft al die weken continu op de zelfde plek gelegen in dezelfde houding. Bij de 20 weken echo (seo) werd al geconstateerd dat t een ukkie zou worden. Tevens had hij een SUA (2 vaten in de navelstreng ipv 3) Vanaf het begin van de zwangerschap kreeg ik al iedere 2 weken echo's ivm eerdere vroeggeboorte en slechtwerkende placenta. Daarna kreeg ik vanaf week 20 iedere week groei echo's maar ukkie groeide weinig tot niks. Vanaf de 26 weken meerdere keren opgenomen, wegens minder leven. Tijdens de opnames werden er uren lang ctg's gemaakt (meerdere malen 8 uur per dag aan de ctg gelegen), echo's gedaan, flow metingen, bloedprikken etc etc etc. Doorbloedingen waren niet goed, en ons manneke zijn hartslag dipte regelmatig. Met 34 weken werd ik weer opgenomen, t ging erg slecht met ons manneke. Ik werd ingepland voor een keizersnede de volgende ochtend. Echter hebben we de ochtend niet gehaald. Midden in de nacht stormden ze de kamer binnen (geluid ctg stond uit) en er was grote paniek. Ik werd op mn zij gerold en aan de zuurstof gelegd, echo apparaten werden erbij gehaald en de kamer stond vol met medisch personeel. We wisten niet wat ons over kwam. T hartje van de kleine man bleek weer gedipt te zijn, maar t duurde even voordat hij weer opkrabbelde. Eenmaal opgekrabbeld ging het weer goed. Artsen ging weg en we moesten ons voorbereiden op alles wat mogelijk was. Met dat ik bijna in slaap viel ging de deur open en kwam er weer een heel medisch team binnen lopen. We gaan over op een spoedkeizersnede, hartje van de beeb was gedipt naar 50 en klimt niet meer op. Tijdens de rit naar de ok, werden we voorbereid op t ergste, ze wisten niet of ons manneke het zou gaan halen... Binnen no time waren we op de ok, ruggenprik ging er in, narcose was te gevaarlijk voor beeb. En floep daar ging t mes mn buik in, ruggenprik werkte totaal niet, ik heb de gehele keizersnede gevoeld. Er is nog een halt toegeroepen, alle handen gingen de lucht in, maar binnen no time zou ons manneke geboren worden, en kostte wat kost wilde ik zijn geboorte mee maken, we wisten niet hoe het zou gaan, en ik wilde alles wel bewust mee maken. Toen zijn hoofdje geboren werd krijste hij alles al bij elkaar en dat was een heel goed teken. Ons manneke heeft 3 weken in de couveuse gelegen en mocht toen mee naar huis. Mijn lichaam blijkt geen goede placenta aan te kunnen maken. Daardoor heb ik een extra verhoogd risico op vroeg en doodgeboorte. Ze verwachten ook dat mocht ik ooit nog eens zwanger raken, dat dat kindje dan nog vroeger ter wereld komt of moet komen ivm de placenta. Ik zal wekelijkse controles krijgen, en op t laatst net zoals bij ons zoontje dagelijks. Ik snap dat je zoekt naar antwoorden, wat als ik, had ik niet... en de artsen... Ik weet niet hoe de controle's toen bij jou waren, maar vaker controle's echo's ctg's etc zijn gewoon wel erg belangrijk. Zo op t oog, kan een echo er goed uit zien, maar als ze niet naar de doorbloedingen etc kijken, zeggen die echo's naar mijn mening nog weinig. Ik geloof niet in dikke pech. Als ik mijn gevoel niet had gevolgd, en de artsen ons niet geloofd hadden etc en wel gewacht hadden tot de volgende ochtend, dan hadden wij ons manneke niet meer bij ons gehad. Uit onderzoeken is gebleken dat hij en uiteraard ook wij enorm veel geluk hebben gehad. Ook gaven de artsen aan, dat het echt maar goed was dat ze niet tot de volgende ochtend gewacht hadden.
hoi Lovelymommy, allereerst dankjewel voor je reactie en ten tweede wat een heftig verhaal! maar wat fijn dat jullie mannetje zo sterk is en het heeft gered! over de controles: ik heb in het tweede trimester extra controles gehad voor het hartje (cariogram) vanwege medicijnen die ik slik. Noa deed het hardstikke goed. met 36.5 heb ik een doppler echo gehad waarbij ze kijken naar de doorbloeding en of ze genoeg voeding krijgt. ook helemaal goed. en twee weken later overleed ze... de placenta was klein, net als zij, maar wel in goede staat. vruchtwater was ook tot het einde goed. ze heeft één keer een hartdipje gehad die niet zo snel omhoog ging (dus niet snel genoeg herstelde tot normaal) en toen heb ik meerdere keren aan de monitor gelegen. maar ze stabiliseerde goed. dit was nadat ze haar hadden geprobeerd te draaien omdat ze in een stuit lag. later zei een second opinion gyn dat ze dat niet had gedaan als zij de behandelend arts was, niet bij een klein kindje. maar anyway, ze was dus gestabiliseerd en een paar dagen later had ik de doppler echo waarbij alles heel goed eruit zag. daarna geen controles meer gehad. toen overleed ze met 38.4 (denk ik) dus het is wel lastig om er iets van te zeggen want er waren geen signalen. ook ik voelde me goed, ze was wel rustig maar ja, wat weet ik, het was mijn eerste zwangerschap. ze was ook2.140 dus ook weer niet extreem klein. ik geloof ook wel dat er iets "mis" was, maar of de artsen het hadden kunnen voorkómen... misschien wel, met nog een controle maar ik kan me zomaar voorstellen dat ook die goed geweest zou zijn en dat ze alsnog was overleden. of niet. maar daat weten we niet. ik geloof dat er iets is mis gegaan in haar systeem. bij wiegedood na de geboorte schijnen de hersens " te "vergeten" een seintje te geven om door te ademen. er mis een stofje in de hersenen waarschijnlijk. dit zou ook bij haar gebeurd kunnen zijn.. verder vind ik het wel "gek" dat ik ook 3 miskramen heb gehad. het is allemaal wel erg toevallig. maar ja, ze kunnen niets vinden en ik besef me gewoon maar al te goed dat artsen ook echt niet alles weten. helaas verwachten wij dat wel. dus in die zin kunnen wij niet altijd voorkómen wat de natuur beslist. zo voel ik het nu. maar het doet me enigszins "goed" om verhalen te horen van kindjes die kleiner waren en met meer complicaties die het wél gered hebben. er was bij mijn meisje dus iets anders aan de hand. en dat het een "mysterie" blijft... ik ben op weg om dat te accepteren. ooit kom ik het misschien nog t weten. als ik haar weer zie.. liefs en nogmaals bedankt
Helaas heb ik ook een soortgelijks situatie meegemaakt. Afgelopen zomer was ik eindelijk zwanger na 1,5 jaar proberen. Ontzettend blij waren we. Tot aan de 20 weken echo ging alles perfect, echo's zagen er goed, weinig kwaaltjes. Maar daarna bleek het ineens goed mis, de echoscopiste verwees ons door naar het AMC, want ze dacht het buikje 'wat' te klein was. Het AMC zei echter dat het foute boel was... ons kindje liep dik een week achter in groei! Allerlei testen ondergaan, niks kwam eruit, kindje was gezond, dus kon het alleen nog aan de placenta liggen. Dat betekende dat we alleen maar konden afwachten tot het kindje 500 gram zou wegen... wat een hel. Op dat moment was ik 21 weken en het kindje woog slechts 300 gram. De gynaecologe zag het onwijs somber in. Na 2 weken kreeg ik weer een echo, om te kijken hoe het ging, maar het hartje klopte al niet meer Kort daarna ben ik 26 dec bevallen van onze lieve zoon... helemaal compleet en zo mooi, waarom mocht het niet zo zijn?? Placenta werd onderzocht en bleek slechts 30 gram te wegen en daarvan 50% geinfarceerd! Hoe bizar! Na 3 maanden kreeg ik eindelijk een na-onderzoek in het AMC. Op 2 juni krijg ik uitslag, ik ben erg benieuwd of er iets uit komt. Als ik op internet lees, denk ik haast aan een stollingsafwijking. Maar je weet het niet... de gynaecologe zegt dat het redelijk zeldzaam is en daarom weinig bekend over is. We zullen wel zien. In ieder geval krijg ik wel aspirine als ik weer zwanger ben en word ik goed gecontroleerd. Nu weer proberen om zwanger te raken... weer die angst of het gaat lukken... en daarna de angst of het wel goed zal gaan... We kunnen niet anders dan sterk blijven! Groetjes
lieve Dametje84, wat enorm heftig en verdrietig dat je dit mee hebt gemaakt. het verlies van je zoontje ... niet te beschrijven he "hopelijk" komt er iets bruibaars uit de onderzoeken, iets waar je iets mee kunt? ik hoop dat jullie nog weer zw mogen worden! knuff
To en dametje, wat onwijs heftig en verdrietig. Ik had beide zwangerschappen een kleine placenta en slechte doorbloeding. De oudste is met 35 weken gehaald, gelijk gereanimeerd en aan beademing gelegd. Organen waren onrijp. Hij is nu 4 en heeft ass. Of dit Door zijn problemen komt weet ik niet. Hij woog trouwens 1880 gram bij zijn geboorte. Mijn dochter is pas met 38 weken geboren maar vanaf 28 weken moest ik om de dag naar het umcg voor controle. Volgens de artsen waren er 2 opties : overlijden in de buik of vroeggeboorte. Dat ze pas met 38 weken geboren (spoedks ) is zie ik als een wonder. Ook na haar geboorte gaven de artsen aan dat haar overlijden logischer was geweest en dat ze niet konden verklaren waarom dat niet gebeurd is. Inmiddels is ze bijna 3 en een behoorlijke pittige dame. Ik ben ervan overtuigd dat haar pittige karakter haar leven gered heeft en ik besef me heel goed hoeveel geluk ik heb.
Hier ook afwijkende placenta pas bij geboorte ontdekt gelukkig heeft ons manneke het wel overleefd ik had valementeuze insertie / vasa previa een goed dopler onderzoek had dit eigenlijk moeten aangeven
Heb je wel een doppler gehad? Toch is het "raar" dat mijn placenta danwel klein maar wel prima in orde was. En dat Noa het toch niet heeft overleefd. Ben blij dat jouw kindje het wel heeft gered. Noa's dood zal denk ik altijd een mysterie blijven. . waarom leeft de een wel en de ander niet? De wetten vd natuur. .denk ik dan maar.. Nu is er zo'n programma Count the kicks waarbij je dus als zwangere word aangemoedigd om de bewegingen vj kindje te tellen. ik heb dat éen of twee x gedaan maar wist het belang ervan niet. Nu denk ik. Had dat haar kunnen redden? Ook geen controles gehad in de laatse twee en halve week. Ook dat had misschien haar redding geweest. . maar dat zullen we nooit weten