Ik heb Elena vanaf het begin al "geleerd" om in het donker te slapen. Ze heeft een stekkernachtlampje wat amper licht geeft, maar verder ook niets. Nu hebben we sinds een week weer iets nieuws; als we haar in bed leggen en we gaan weg, gaat het licht van haar kamer uit en de deur dicht. Ze sputtert dan wel wat tegen, maar zodra we het licht van de overloop ook uitdoen begint ze te huilen. Ik denk dat dat komt omdat ze zich dan beseft dat we echt weg zijn en ze echt moet gaan slapen. Maar mijn man denkt dat ze bang is in het donker en ze daarom huilt als het licht uitgaat. Maar ik denk dan, als ze echt bang zou zijn zou ze door blijven huilen? Maar zij stopt na een minuutje of 2 met huilen en begint te kletsen. Na een kwartiertje valt ze in slaap. Maar toch twijfel ik nu wel; wat denken jullie? Zou het niet willen slapen zijn, of toch angst in het donker?
Volgens mij is het een fase..hier namelijk hetzelfde verhaal en ik heb meer het idee dat Sjoerd even tegensputtert omdat ie niet wil slapen, dan dat ie echt bang is. Hij slaapt namelijk ook al sinds zijn geboorte zonder lampje of met gordijnen open of zo.. 's Nachts wordt hij ook wel eens wakker omdat hij eng gedroomd heeft, dan laat ik het licht nog wel eens branden en valt ie zo in slaap.
Ik weet nog dat ik (en broertje) heel lang met de deur open en licht op de overloop aan hebben geslapen. Pas toen ik 14 was ofzo deed ik mijn deur dicht... Ik denk dat het een gevoel van veiligheid geeft!
Hey, Hier hebben we dat niet maar wat ik wel spontaan altijd gedaan heb is eventjes nog rondgelopen boven, de was insteken, gordijnen op onze kamer dicht gaan doen, gewoon zodat hij wist dat ik er was en toen was ie gerust. Mss even proberen? gr