Hoi Vogi, Net als jij heb ik mij de afgelopen week(en) door het lezen van alle ervaringen voorbereid op de miskraam en curretage. Ik heb vanaf week 8 al heel sterk het idee gehad dat het vruchtje niet meer leefde. Vorige week donderdag begon ik met precies 10 weken het bloeden en vrijdag kwamen daar soms wat krampen bij, ik wist het toen zeker. Afgelopen dinsdagavond nadat de krampen, die een beetje op weeen begonnen te lijken, iets heftiger werden is het vruchtzakje geknapt. Ik ben snel naar het bad gelopen en daar werd het geboren. Door het in een glas water te leggen konden we het goed bekijken, we zagen zelfs het begin vingertjes. Dit was ons kindje, het was al echt een mensje in wording. We hebben samen gehuild. Eergisteren heb ik tegen de middag bij de gyn een inwendige echo gehad om te kijken of alles weg. Hij zag nog wat zitten en stelde voor dat ik diezelfde dag nog gecurreteerd zou worden. Helaas had ik om 10.00h nog een bak muesli met melk en een banaan gegeten dus was ik niet eerder aan de beurt dan 16.00h. Vanaf dat moment moest ik nog snel naar huis wat spulletjes halen, je weet maar nooit dacht ik. Ik heb nog aan het scheren van mijn benen en bikinilijn gedacht, maar had niet meer de tijd om het goed te doen. Dan maar niet, wie kijkt daar eigenlijk naar? Om 15.00h had ik een gesprek met de aneastesist en had ik een superhoge bloeddruk en een hartslag van tegen de 100. Ik was echt super nerveus voor de narcose, zo bang. Ik vond het idee verschrikkelijk controle uit handen te moeten geven. Gelukkig heeft hij mij, met veel humor, alles stap voor stap uitgelegd. Ik was ook als de dood dat ik een tube zou krijgen, maar hij verzekerde mij dat het een kapje zou worden. Op de afdeling kreeg ik een "pyama van de zaak", zoals de aneastesist het charmante hemd met sluiting op de achterzijde noemde, en een onderbroek (leek een netje) met kraamverband, omdat ik nog steeds bloedde. Toen ik naar de OK gereden werd, met bed en al, is mijn man onze dochter van de opvang gaan halen (zo had hij afleiding). Bij de OK kreeg ik voor dat ik naar de OK kamer ging een infuus aangelegd, een kapje over mijn haar en een bloeddrukband om mijn arm van een lievie aneastesie medewerker. Op de Ok moest ik van mijn bed over op de ok tafel stappen en kreeg een deken over mij heen. Op mijn borst werden 3 plakkertjes geplakt om dadelijk mijn hart in de gaten te kunnen houden. Mijn armen werden aan weerszijden op een steun gelegd. Op mijn wijsvinger werd een klemmetje geplaatst dat het zuurstof gehalte in het bloed bij hield. We moesten even wachten tot de aneastesist er was om de narcose middelen toe te dienen. In die tijd hebben de ok assistenten de beugels op het bed gezet en werden mijn armen gefixeerd op de steunen. Iedereen was ontzettend lief voor me. De aneastesist kwam binnen. Ik kreeg van de aneastesiemedewerker een kapje over mijn neus en mond en niet veel later diende de anaestesist het eerste middel toe en moest diep ademhalen door het kapje. Ik voelde nog iets tintelen in mijn hoofd en weg was ik. Ik heb de laatste minuten voor het onder narcose gaan bewust aan mijn dochter van 13 maanden gedacht en ben met een glimlach weggezakt. Het meeste verdriet heb ik de afgelopen 3 weken al verwerkt en de echte miskraam had ik de avond van te voren al gehad, dat scheelde denk ik. Ik werd wakker op de verkoever en dacht als eerste weer aan mijn dochter, misschien heeft die positieve gedachte toch geholpen. De stickers en de bloeddrukband werden na 45 minuten verwijderd. Ik voelde geen pijn, niets. Ik werd weer naar de afdeling gebracht waar mijn man me al opwachte. Ik mocht pas naar huis als ik me weer goed voelde en geplast had. Als je geplast heb weten ze dat de vochthuishouding weer op orde is. In no time heb ik dus 3 bekers thee, een glas water en een broodje met kaas naar binnen gewerkt. Ik had enorme honger! En gelukkig was ik niet misselijk van de narcose. 2 uur later mocht ik al weer naar huis. Wij zijn ook direct naar de Mc Donalds gereden. Probeer jezelf niet te gek te maken voor de narcose. Heb ik ook gedaan en dat was nergens voor nodig bleek achteraf. Bedenk van te voren ook goed wat je wilt. Hou er rekening mee dat de gyn zegt: '' Je kunt vandaag nog voor curretage''. En als je dit liever niet wilt zeg het dan. Een gyn kan soms makkelijk praten, laat je er niet te veel door leiden. Maar laat je ook niet te veel leiden door je angst. Ik ben blij dat het bij mij direct kon, zo had ik minder tijd om er tegen op te zien. Denk er wel aan dat als de arts het voorsteld dat je zeker 6 uur nuchter moet zijn, ik baalde dat ik om 10.00h nog gegeten had. Ik hoop dat je wat aan mijn ervaring hebt. De curretage en de narcose vallen 100% mee! (zegt deze stresskip) Heel veel succes! En maak jezelf niet gek! Nergens voor nodig! Sterkte! ps. ik heb niemad over mijn oerwoud gehoord
dank jullie wel voor jullie verhalen! Bij mij is het nog niet zeker of ik gecurriteerd word maar dit steld toch een beetje gerust! Ik hoop natuurlijk dat het spontaan komt maar als dat niet zo is dan weet ik in ieder geval nu wat me te wachten staat! en vogi:ik leef ontzettend met je mee meis!Sterkte! liefs
Allereerst, ik heb erg veel steun aan jullie reacties gehad. Inmiddels ben ik ook gecurreteerd en dat viel mij dus ook reuze mee. Eigenlijk heb ik er helemaal niets van gemerkt. Alles erom heen vond ik wel heftig, maar daar begin ik even een nieuw onderwerp over in "mijn miskraam". Groetjes, Annette
hoi vogi. ik heb een vraagje aan jou. toen jij een echo ging doen van 8 weken toen zag jij niet. en toen heb je er weer een gedaan. en konden ze toen wel wat zien. wand ik heb dat zelf ook mee gemaakt. ik had ook een echo van 8 weken gehad maar ze konden niets vinden. groetjes
Hoi Missie, Ik snap je vraag niet helemaal, maar bij mij was er geen hartslag te zien met 8 weken, en eigenlijk zag ik zelf alleen maar een lege vruchtzak. Er werd toen verder niets uitgelegd. De week daarop was er alleen een vruchtzak te zien, en de week daarop zag de gyn. ineens toch wat zitten. Toen zei hij dat hij nog een week wilde wachten met de curretage. Een week later zag hij niks meer en maakte ik een curretage afspraak. Toen raakte ik zelf in paniek en heb ik de curretage afspraak afgezegd. Toen heb ik zelf een nieuwe afspraak gemaakt voor nog een week later en dat was dus afgelopen donderdag. ( Da's dus totaal vier weken later na de eerste echo van 8 weken) Beetje ingewikkeld, maar het komt er op neer dat er al die tijd eigenlijk weinig te zien is geweest, het leek al misgegaan te zijn met 5 of 6 weken.
Jetje als je dit leest: ik denk aan je ! Zo te horen is je miskraam langzaamaan begonnen. Mocht je toch nog gecuretteerd worden: echt waar, het is echt niet eng ! Volgens mij ben ik de grootste schijterd die er rondloopt op ziekenhuisgebied, dus ik werd met wild kloppend hartje binnengereden. De mensen waren superrustig en heel aardig. Net als hierboven werd beschreven kreeg ik ook een soort van O.K schortje voor, badmutsje op. Infuus had ik al. De narcotiseur, of hoe heet zo'n iemand die zei: het is nu tien voor elf en om kwart over 11 word jij weer wakker. Ik zei: Ik geloof er niks van ! Daarna kwam hij naast me staan en zei heel geruststellend: je gaat lekker even slapen. Ik keek hem aan en ik voelde mijn gezicht wat tintelen. Ik zei: "oja, ik voel het ! ..... maar ik ben nog niet weg, hoor...." ( zo van, het lukt jullie toch niet om mij te verdoven) Maar hij had gelijk: het was precies kwart over 11 toen ik na wat verwarring bij het wakker worden vroeg hoe laat het was ! En ik heb helemaal niks gemerkt, ik voelde niks aan mijn buik. Ongelooflijk. Doe rustig aan, he, laat het over je heen komen.
Hey Vogi, hoe gaat het met je? nou heb ik overdreven over de curretage? moest wel een beetje lachen om je opmerking "ben nog niet weg hoor!" Bang dat ze zouden beginnen en jij nog wakker was? Ben blij voor je dat je het nu achter de rug hebt, doe rustig aan en neem de tijd he? liefs jette