Na lang nadenken heb ik toch besloten het hier te plaatsen. Ik wil als allereerst zeggen dat ik niemand wil kwetsen met mijn verhaal. Ik begrijp dat er een heleboel vrouwen zijn die lang bezig zijn (geweest) of zelfs in de mmm zitten. Ik weet dat er heel veel zijn die er van dromen om een positieve test in handen te hebben. Ik had die wens ook heel lang en hoopte ook weer iedere maand dat het raak was. Het ging een aantal maanden geleden een beetje achteruit met mij besloten dat we deze droom uit moeten stellen. Ik had een depressie en zat totaal niet lekker in mijn vel. Ik ging aan de pil en werd de eerste maand niet ongesteld, test gedaan.. Negatief. Ik dacht oke kan, mijn lichaam is van slag. Volgende stopweek word ik het wel weer. Niet dus. Hartstikke positief! Eerste instantie begon ik hard te huilen maar tegelijkertijd was ik blij dat er zo'n mooi wondertje in mij groeit. Nu zijn we een aantal weken verder en ik kan niet genieten. Ik zit niet op een roze wolk. Sterker nog, ik ben gewoon niet blij. Ik zie zoveel negativiteit dat ik het positieve er niet van kan inzien. Ik voel me zo schuldig tegen over dat mini mensje in mijn buik en de mensen om mij heen. Mijn moeder was geen goede moeder, ik voel me nu net zo.. En ik wil zo niet worden. Ik ben zo bang voor wat komen gaat allemaal. Hoe kan het nou zo zijn dat ik niet blij ben met iets wat van mij, van ons is? Zelfs nog nadat ik gister het hartje heb zien kloppen. Ben ik dan zo slecht? Sorry! Ik wil hier verder echt niemand mee kwetsen! Ik wou alleen even mijn verhaal kwijt.
Het feit dat je aangeeft geen slechte moeder te willen worden en deze stap hebt genomen om je verhaal met ons te delen vind ik al een hele goede! Maar ik denk wel dat het misschien slim is om deze gevoelens te delen met en huisarts o.i.d. Ik moet zelf zeggen, toen ik er net achter kwam dat ik zwanger was, was ik redelijk in shock. En vooral toen ik het hartje zag kloppen! En ook ik heb af en toe mijn twijfels, is het niet te vroeg, zal ik het wel goed doen, redden we het financieel wel. Alleen ik kan dit ook wel weer van mij afschudden. Lukt dit bij jou ook of blijf je echt in de stress zitten en lukt het niet je zinnen te verzetten? Succes in ieder geval!
Dit gevoel had ik ook heel erg bij de eerste. Die was niet gepland. En ik was er ook helemaal niet blij mee. Ben geloof ik ook de hele zwangerschap chagerijnig en onaardig geweest. Ik vond het hele zwanger zijn ook gewoon niet leuk. Dit veranderde wel na de geboorte. Ik hou super veel van dr. Maar misschien ook ivm je depressie handig om hierover te praten met iemand.
Ik heb hier pas ook een topic over geopend met bijna hetzelfde verhaal. Nog steeds heb ik soms dagen dat ik mij helemaal niet goed voel en het allemaal even niet meer wil. Maar ik merkte wel dat toen ik eenmaal de 12 weken voorbij was ik mij weer iets beter begon te voelen, ik had heel erg last van hormonen en dat werd vanaf dat moment beter. Nu heb jij ook nog eens een depressie + alle hormonen nu in je lijf, het is helemaal niet zo gek dat je je zo voelt. Je bent niet slecht, je wordt vast een geweldige moeder! Een hele dikke knuffel voor jou meis, het is niet makkelijk!
Je bent helemaal niet slecht hoor. Zelf vind ik het ook moeilijk hoor. Heb ook last van depressie ga er met een psycholoog over praten zal echt wel helpen hoor. Succes.
Bedankt meiden! Mijn depressie is inmiddels zo goed als voorbij, was weer lekker gemotiveerd aan het werk en kon weer genieten van alles. Ik snap daarom ook niet wat mij zo maakt dat ik dit gevoel heb. Ik vind het zo bijzonder en tegelijkertijd geniet ik niet. Ik ben blij om te lezen dat ik niet de enigste ben..
Heel vervelend zeg! Maar niet te streng voor jezelf hoor. Je kiest er toch niet voor om je zo te voelen?? Het is al heel knap dat je het erkent er er wat mee doet. Hormonen en vermoeidheid kunnen hierin een grote rol spelen. Ik denk wel dat je iets 'moet' ondernemen om te voorkomen dat het erger wordt. Bespreek het met de vk, huisarts en mss kan een psycholoog je helpen of alternatieve therapie? Weet je waarom je depressieve gevoelens had voor de zwangerschap? Ik kon in het begin ook bijna niet genieten ivm angst en mijn ervaring is wel hoe meer je dat probeert hoe minder het lukt. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar jouw gevoelens mogen er zijn.
Het is ook ontzettend heftig, natuurlijk, dus je gevoelens zijn heel begrijpelijk! Bespreek dit zeker met je verloskundige en ik denk dat het ook heel verstandig is hierin een stap verder te zetten en psychische hulp te zoeken. Ik heb zelf in het verleden geworsteld met angststoornissen en zwanger zijn wakkert dat ook weer wat aan; met iemand daarover praten kan echt heel erg opluchten en ook helpen je gevoelens te accepteren. Jij mag gewoon voelen wat je voelt he, wat je voelt is heel begrijpelijk en daar moet je je niet schuldig of slecht over voelen. Daarnaast is een zwangerschap ook echt iets heel fysieks; hormonen doen zóveel met je! Ik was deze zwangerschap de eerste 12 a 13 weken ook wat somber, futloos etc. Maar een groot deel daarvan werd veroorzaakt door hormonen.
Wat vervelend voor je! Ik denk dat het vrij normaal is dat je niet op de roze wolk zit en zou proberen dit voor jezelf te accepteren en ook dat je niet geniet. Misschien hoef je er (nog) niet van te genieten! Ik heb dit ook gehad, ik zat vanwege zorgen niet op een roze wolk... Ik heb dat op een gegeven moment geaccepteerd en dat gaf wel rust... Een goede moeder hoeft niet van de zwangerschap te genieten denk ik en mag best allerlei negatieve gevoelens hebben, ik denk dat dit er ook bij hoort, zeker in jouw geval waarbij je evenwicht nog erg wankel was! Daarnaast denk ik dat het best kan dat door de hormonen je nu toch weer een terugval hebt wat betreft de depressie en als ik het zo lees leg je de lat voor jezelf om een goede moeder te zijn hoog en vergelijk je jezelf met je eigen moeder waar je angstig van word. Ik denk dat therapie je wel kan ondersteunen! Ik denk niet dat jij zo zal zijn als je moeder als ik het zo lees sta jij er heel anders in. Ik denk dat het een groot stuk acceptatie is dat de omstandigheden niet ideaal zijn, dat je er eigenlijk gewoon erg van geschrokken bent en dat je toch nog depressieve gevoelens hebt. Misschien geeft dat al wat rust en kun je van daaruit door middel van gesprekken en therapie vertrouwen gaan krijgen. Je hebt de tijd! Goed is goed genoeg! Jij wilt duidelijk het beste voor je kindje, dus vind ik je al een goede moeder en dit soort gevoelens en gedachten kunnen daar ook bijhoren! Sterkte!
Tuurlijk ben je geen slechte moeder, maar je moet hulp zoeken! Er zijn veel meer vrouwen die niet happy zijn (of zefls erger) en met dejuiste begeiding en ondersteuning komt het goed met je! Gefeliciteerd met je wonder en heel veel sterkte!
Meid, bedenk dat alles wat je voelt, zo ongeveer 100 keer is versterkt door alle hormonen in je lijf. Als die er niet zaten, had je je veel beter gevoeld. Bedenk dat dit gevoel over zal gaan en je er wel van zult kunnen genieten. Het feit dat je al bang bent om een slechte moeder te worden, geeft al aan dat je er genoeg om geeft om juist wel een goede moeder te willen zijn en dat is een goed teken
Hoe gaat het nu met je? Ik heb er ook last van gehad bij de eerste. Ook heel erg.. Ondanks dat het eerder graag wilde maar het toch maar even uit mijn hoofd had gezegt en uitgesteld had. Gevoelens kunnen veel met je doen vooral die hormonen er vanalles in je lichaam. Ga ervoor je zult er geen spijt van krijgen. Pak rustig de omliggende problemen aan samen met je partner die je eventueel ervaart. En ben niet bang dat je het slecht gaat doen, je bent je zo bewust ervan dat je het 100 maal beter zult doen. Het genieten komt wel, slechter als weghalen is er niet naar mijn mening! En je leven houd niet op er komt alleen wat prachtigs bij dat je pas echt ervaart als je het in je handen houd! Succes ben erg benieuwd hoe het gaat met je lovieyou
Hai, Ik heb een jaar in de mmm gezeten, ben superblij dat ik eindelijk zwanger ben, maar kan ook niet (echt) genieten. Zwanger zijn is wonderlijk, maar verre van prettig. Zowel lichamelijk als psychisch (angst, onzekerheid, overpeinzen eigen jeugd/opvoeding, etc). Ik denk dat de meeste vrouwen dat wel kunnen beamen, of ze nu kort of lang bezig zijn geweest. Er zijn maatschappelijk werksters speciaal voor zwangere vrouwen. Ik ben via mijn gynaecoloog doorverwezen naar een hele fijne (kon binnen een dag terecht!). Heb spijt dat ik niet eerder ben gegaan! Je verloskundige kan je vast ook doorverwijzen. Sterkte. Ps. Je bent niet je moeder. Feit dat je je zo bewust bent van haar gebreken gaat zorgen dat jij ws. niet dezelfde fouten maakt