Pffffffffff....ik heb het er moeilijk mee.Mijn man roept sinds een paar weken geen 2e kind te willen,hij zegt al langer dat ie het niet zeker weet.In mijn ogen alleen om een onzin reden:Hij vind de zwangerschap en bevalling niks,daarbij heeft ie niks met baby's en begon die het met ons zoontje ook pas vanaf 6-7mnd leuk te vinden. Ik heb al regelmatig geprobeerd er normaal over te praten,maar hij reageert echt kortaf min of meer komt het er op neer dat het gewoon Nee is en ik moet me er maar bij neerleggen en niet zeuren,maar iedereen hier weet dat dat niet zo werkt.Ik ben 35 en wil dolgraag een 2e kindje,het is gewoon een (oer)gevoel in me wat ik niet kan negeren. Wie herkent dit en hoe ga je hier mee om?
moeilijk! Zo heb ik het niet meegemaakt, wel dat wim 1jaar wilde wachten en ik gelijk voor een 2de wilde. Toen afgesproken na halfjaar geen ac meer.
Lastig!! Ik heb het met een 3e nu eigenlijk. Begin steeds liever een 3e te willen maar manlief wil het echt niet.. Ja behalve als het perongeluk gaat, maar zo vals ben ik dan ook weer niet. Ik ken wel stellen van wie de man na een jaar bijdraait hoor, dus zou kunnen. En anders stoppen met de pil en vertellen natuurlijk. En dan zeggen ik wil best maar je kan zo maar weer papa worden Whahaha ze kunnen hun broek toch niet heel lang dichthouden Ooooh nee grapje hoor, het is wel echt een nare situatie en ik hoop voor je dat je man echt bijdraait want dat gevoel wordt bij jou denk ik alleen maar sterker.
Hier precies hetzelfde, met uitzondering dat mijn man wel meteen helemaal weg was van ons dochtertje toen ze geboren was. Hij vind de zwangerschap (had een perfecte) en de bevalling helemaal niets en vindt een baby erg bewerkelijk. Nu mijn dochtertje 18 maanden is vind hij het leuk dat ze wat zelfstandiger is en ziet het helemaal niet zitten om weer dat hele zwangerschap/bevalling en baby proces mee te maken.... Ik denk er anders over, alhoewel ik soms ook wel mijn twijfels heb als mijn dochtertje een beetje lastig is en nu ik weer werk, en ben 39 dus........... Moeilijk.....
Mijn gevoel word idd steeds heftiger,kan er ook heel moeilijk met mijn man over praten,hij is zowiezo geen prater maar hij kapt het nu ook snel af.Ik wil er ook niet over drammen of doorzeuren telkens want dat lijkt me averechts werken,alleen het zit wel enorm in mij en wat als hij niet meer bijdraaid.Ik zou het voor mezelf heel erg moeilijk vinden,maar ook voor mijn zoontje,dat ie niet opgroeid met de liefde van een broer/zus iets wat ik altijd heel erg fijn heb gevonden( mijn man heeft dit veel minder met zijn zus),en als wij er niet meer zijn of ons iets overkomt,word van het idee al naar. Ik ben in augustus overgens gestopt met de pil,bij mijn zoontje duurde het 1,5jaar voordat ik zwanger was maar ik moest zeker 6-8mnd ontpillen.Bovendien vond ik dat het naar al die jaren tijd was dat hij er maar voor voorbehoedsmiddelen moest zorgen,ik kan gewoon nu niet elke dag die pil innemen,het staat me op alle fronten tegen.Hij is er natuurlijk van op de hoogte,ik ga niks stiekum doen maar sinds dien staat ons sexleven op echt een heel erg laag pitje. Bovendien vind ik de reden die hij opgeeft zo'n onzin,de hoofdreden is ,hij vind de zwangerschap niks(ik was heel erg met de baby bezig toen ik zwanger was & heb een langdurige moeilijke bevalling gehad),bovendien zal een 2e keer anders zijn omdat ik het al druk heb met ons zoontje. Het voelt voor mij echt alsof hij mij en ons zoontje iets ontneemt voor zijn eigen gemaktzucht,ik heb er geen zin in dus gebeurd het gewoon niet. Ben gewoon bang dat dit tussen ons in komt te staan,ik denk namelijk niet dat ik me hier bij neer kan leggen.
hmmm ja mijn man is ook geen fan van de zwangerschappen/bevallingen en ook hij vindt baby's niet echt geweldig. Ja nu mijn jongste 9 maanden is vindt hij het wel weer geweldig. Ik wilde veel sneller een 2e dan mijn man. Maar hij wilde wel graag een tweede dus op een gegeven moment heeft hij maar gezegd dat het goed was. Het heeft wel bijna een jaar geduurd dus wat hem betreft was het goed. Nu bij de 3e heb ik echt pech... Mijn man wil echt niet en als ik zou zeggen, ik stop met anticonceptie dan gaat hij gewoon naar het ziekenhuis om zich te laten sterriliseren. Hij doet daar niet moeilijk over. Alleen nu is er wel iets geks gebeurd bij ons. Ik had dus een spiraal omdat ik niet wilde dan mijn man zich liet sterriliseren maar die is er uit gevallen ofzo en ik ben dus toch zwanger geraakt. Enorme stress, vooral bij mijn man (en ook bij mij want ik vond het nog veeeeeeel te vroeg). Alleen het vruchtje leeft niet meer. Erg vervelend allemaal. Mijn man gaat zich nu wel echt laten sterriliseren. Hij vertrouwd geen anticonceptie meer.
Jaa lastig hoor! Jij moet de zwangerschap en de bevalling toch doen? Vind het ook wel een beetje een jammerlijke reden. Ik heb echt een hele nare zwangerschap gehad(BI, Zwangerschapsischias en de hele zwangerschap misselijk) maar een geweldige bevalling en kraamtijd, daarna weer snel en goed op de been. Maar mijn man vindt het te druk, hij ziet niet voor zich hoe hij zijn aandacht over zoveel kinderen moet verdelen. Had ik eerst ook hoor maar nu weet ik t niet meer. Kan me voorstellen dat het jou wel opbreekt. Je zou een ultimatum kunnen stellen maar daarmee loop je ook de kans dat jullie huwelijk strand, dat wil je denk ik ook niet. Je kan ook afspreken dat je het eerste half jaar grotendeels zelf op je neemt bijvoorbeeld, zodat hij die "lasten" niet heeft. Maar dat lijkt me erg heftig. Je kan hem ook nog even tijd geven en gewoon lief zijn voor elkaar. Wat vaker kaarsjes aan, masseren, weekeinde weg. Helemaal afleiden en er dan over een paar maanden weer op terugkomen. Dat je het even in de koelkast zet bij wijze van en je man klaat zien dat je óók met kinderen kan genieten(van elkaar en van de kids!). Misschien als hij wat ruimte heeft dat hij zich wel bedenkt. Als jou man op die van mij lijkt(en denk ik de meeste) werkt drammen echt averechts en kan wat ruimte juist voor de omslag zorgen. Maar dan moet je het onderwerp denk ik wel echt even helemaal laten rusten.
Mijn man wilde ook een tijd geen tweede. Ik had een moeilijke zwangerschap, een helse bevalling en een lange herstelperiode. Zo rond de eerste verjaardag, begon het bij mij te kriebelen. Een paar maanden later heb ik het met mijn man besproken. Samen hebben we het erover gehad wat de redenen zouden zijn om géén tweede kindje te willen. Voor elke reden konden we een oplossing bedenken. We besloten om toch voor een tweede kindje te gaan. Ik was meteen zwanger en dat was wel even slikken. Helaas bleek het een MA te zijn. Een half jaar later was ik opnieuw zwanger en F is alweer 8 weken. Het is hartstikke leuk (en druk), maar wij zijn er gelukkig mee.
Drammen heeft geen zin dan zal hij zich alleen maar vaster aan zijn standpunt vasthouden Zwanger raken, en dan maar zien wat hij ervan vindt, vind ik helemaal geen optie, kan heel averechts uitpakken en wat als er onverhoopt problemen in de zwangerschap ontstaan of als er iets niet goed is met het kindje.... Ik denk dat je het beste een open gesprek aan kan gaan als je voelt dat het moment er rijp voor is (daar zit ik ook nog op te wachten) dat het je een enorm verdriet zou doen als je nooit meer zwanger zult zijn en geen tweede kindje zou krijgen.....
Hier hetzelfde. Grote wens voor een derde, maar hij wil niet. Voor hem is 2 meer dan genoeg. Dat oergevoel herken ik ook, heel heftig soms. Ik weiger mijn gevoel onder banken en stoelen te steken dus hij weet hoe ik er over denk en voel. Het is zo jammer dat de klok begint te tikken(ben 39) dat maakt het nog wat heftiger denk ik.
hier was het met de derde zo, mijn gevoel gaf direct na de tweede aan dat ik erg graag voor een derde wou gaan maar man lief absoluut niet nu na een dik jaar praten we er regelmatig over en nu wil hij het ook wel graag!!!!!!!!!!! al is hij wel tevreden zo en vind hij de zwangerschap/en babytijd wel erg intensief hij wil hety zelf nu ook wel!!!!
Hier ook een man die even wat langer nodig had uiteindelijk. Toen we over kinderen gingen praten heb ik altijd gezegd dat als we het gingen proberen ik wel daarna nog een broertje of zusje wilde voor de eerste. Mijn man vond dat toen ook prima. Na de bevalling van de eerste heeft mijn man ook eerlijk toegegeven dat hij het hele proces er naar toe en de eerste 6 maanden niet super geslaagd vond (lees stress, stress, stress). Ik was er al eerder klaar voor, nadat mijn dochter 1 was geworden stonden mijn hormonen weer aan en wilde ik erg graag. Mijn man was er absoluut nog niet aan toe, dus heb het zo gelaten. Na de derde verjaardag van dochterlief stond hij er meer voor open en heb ik op een gegeven moment gezegd dat ik mijn best niet meer ging doen om niet zwanger te raken Dat was op een punt dat ik merkte dat hij er ook weer klaar voor was. Ik lees en hoor wel vaker dat mannen de bevalling en de eerste maanden met zo'n kleintje als een soort trauma kunnen ervaren en daarom zo in de weerstand gaan. Mijn man had dat echt. Toen onze dochter ouder werd is die eerste periode wat naar de achtergrond gezakt en ging hij het meer relativeren.
Mijn man wil ook absoluut geen tweede kindje, ik daarintegen krijg zo nu en dan wel weer zo'n gevoel van binnen dat ik het toch eigenlijk wel graag wil, maar ik laat mijn verstand op die momenten spreken. Ik ben op latere leeftijd bevallen van onze dochter en ben ontzettend blij dat ze gezond geboren is, wij zijn het er allebei over eens dat we niet nog een keer het risico willen lopen op complicaties bij mij of het kindje en dat risico wordt steeds groter naarmate de leeftijd vordert. En dat gevoel, tja, hormonen denk ik.
oei dat is lastig zeg! Vind het wel een beetje lullig van hem dat hij er niet eens even goed over wil praten en zo ineens NEE zegt... Dat is toch ook niet eerlijk tegenover jou? Ik persoonlijk zou er ook héél veel moeite mee hebben als mijn vriend niet voor een tweede zou willen gaan dus ik kan me je gevoel heel goed voorstellen! Klinkt misschien heel hard wat ik nu ga zeggen, maar je moet goed bedenken of de wil om een tweede kindje te krijgen sterker is dan jullie relatie... Ik zou het antwoord op die vraag namelijk niet zo één twee drie weten, hoeveel ik ook van mijn vriend hou!!
Moet eerlijk zeggen dat dit al echt door mijn hoofd is gegaan,maar wat dan,ons zoontje om deze reden gescheiden ouders bezorgen,dat is toch ook geen optie,wie zegt dat ie dan nog wel een broer/zusje krijgt.Mijn man en ik hebben al zo veel samen meegemaakt,ik hou van hem en wil met hem oud worden. Afgelopen week vroegen mensen semi voor de grap of ons zoontje nog een broertje/zusje gaat krijgen,ik vind zowiezo dat het andere niet zomaar aangaat maar mijn man zei dus keihard: NEE en verder hoef ik er niks over te horen.Ben er zo van geschrokken,heel de dag me er klote van gevoeld. Denk idd dat ik het maar beter een tijdje kan laten rusten,maar zal niet mee gaan vallen...
Wij hebben een dusdanige relatie dat we allebei eerlijk tegen elkaar kunnen zijn en elkaars mening respecteren. En onze relatie is vele malen sterker dan de wil om nog een kindje te krijgen. Geniet van wat je hebt en blijf niet hangen in bepaalde frustraties van het niet hebben van iets (en in dit geval nog een kindje) wat mij betreft. Maar goed, ik kan niet voor een ander spreken, ik heb er vrede mee dat er geen tweede kindje komt en ben apetrots op ons meisje.
off topic maar goh, dit zou mijn verhaal kunnen zijn................ Mag ik vragen hoe oud je bent romygizmo? Ik ben nog wel ah verwerken van nooit meer een 2e, maar verstand neemt hier ook de overhand.... En TO, ik denk inderdaad dat het verstandig is om het even te laten rusten en je tijd zeker goed gaat verdelen nu, en ook dus je man de juiste aandacht geeft. Dan zal hij zien dat je niet alleen maar baby/kind gefixeerd bent, en wie weet.....over een maand of 3 het gesprek weer es aangaan........ Maar makkelijk is het niet, dat snap ik heel goed, als de kriebels er weer zijn..............pfffffff, het liefst wil je direct hè?!
Twee weken voor mijn 38 ste verjaardag ben ik bevallen van mijn dochtertje. Alhoewel ik wel graag een tweede kindje zou willen en mijn vriend dus niet, spelen de argumenten die jij eerder noemde ook wel een rol om tevreden te zijn met wat wij nu hebben en verderen risico's te vermijden...maar toch, het blijft een definitieve keuze waar je later nooit meer op terug kan komen. Ik ken ook zoveel vrouwen die op hun 42 ste bijvoorbeeld nog een kerngezond kind kregen...moeilijk hoor allemaal.
Herken het zooooooooooo goed. Ik ben bevallen op 39e en nu 40 en we hebben besloten gelukkig te zijn met het gezonde prachtige kind dat we nu hebben, maar het is soms best nog moeilijk. Zeker als vrouwen zwanger zijn van de 2e, dan ben ik best jaloers. Toch denk ik dat ik er wel vrede mee zal hebben over een tijdje, het is nu nog best vers. En ik moet ook zeggen, een kleine is best heel vermoeiend en dan vraag ik me wel eens af of ik dat allemaal aankan....... Ik moet wel heel eerlijk zeggen dat mijn man de keuze bij mij heeft gelaten, wat ik heel erg prettig vond. Nu lag er geen druk op etc. en kon ik in alle rust (en overleg natuurlijk) nadenken wat IK ZELF eigenlijk graag wilde............