Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven Ik was vanmorgen met A (net 4) in de supermarkt en hij wees een man aan en zei: dat is mijn papa he? Ik ben alleenstaande moeder, vader is de laatste jaren niet in beeld geweest en ik wist dat dit moment een keer zou komen, maar nu het zo ver is... Ik wil wel eerlijk tegen hem zijn, maar het ook wel leeftijdspassend houden. Zonder het gevoel te geven 'papa wil mij niet'. Misschien moeders die in deze situatie hebben gezeten? Wat hebben jullie gedaan? Ik verwacht niet dat vader ineens wel in beeld gaat komen. En A is de laatste tijd erg bezig met zijn vader. Ik vermoed ook omdat 1 van zijn vriendjes er regelmatig vragen over stelt. Tips? Adviezen?
Ik heb het altijd gewoon benoemd, dat hij wel een vader heeft maar dat die niet zijn papa is want papa’s zijn regelmatig bij hun kindjes en zorgen voor ze. Dit lijkt hij tot op heden (hij is nu 6) niet heel erg te vinden en gewoon te accepteren. Sterker nog, soms heeft z’n vader “een bui” dat hij hem wil zien, en dan moet mijn zoontje er eigenlijk niet eens zoveel van hebben. Overigens hoor ik hem altijd roepen tegen kinderen die ernaar vragen (en dat gebeurt vaak, dat doen kinderen nu eenmaal) als antwoord dat hij een opa heeft. En daar is verbazingwekkend vaak dan ook de kous mee af. Natuurlijk zal dit veranderen naarmate hij ouder wordt, maar dan kun je ook steeds op een dieper niveau (qua hun begrip) er met ze over praten natuurlijk.
Ik vind dit wel een mooie eigenlijk. Al vermoed ik dat hij wel door gaat vragen. Hij heeft helaas geen opa dus die vlieger gaat hier niet op. Hij heeft idd ook 1 vriendje die erg gefascineerd is door het feit dat hier geen vader is. Bedankt voor het delen