Dag iedereen, Ik maak me een beetje zorgen om mijn zoontje van bijna 3,5 jaar. Herkennen mensen mijn verhaal en/of hebben advies voor mij? Sorry voor het lange verhaal! Ik heb mijn zoontje altijd al een beetje anders gevonden. Het is een ontzettende schat maar hij lijkt vaak zo erg in zijn eigen wereldje te leven. Dit is al langer het geval, maar het lijkt de laatste maanden erger te zijn geworden. Soms kan ik maar moeilijk tot hem doordringen. Ik moet hem soms wel 10x iets vragen voor hij antwoord geeft. Iets simpels als wat hij op zijn boterham wil, lukt prima, maar 'hoe was het op de peuterspeelzaal?' en 'wat heb je allemaal gedaan vanmorgen?' geeft hij maar weinig of pas na lang vragen antwoord op. En dan maar heel kortaf. Idem voor vragen naar aanleiding van een verhaaltje zoals 'wat doet Dikkie Dik daar?' (hij is gek op boekjes lezen). Soms moet ik dingen uit hem trekken. Maar het verschilt ook wel per dag. Op goede dagen vertelt hij wat meer. Maar dit is wel een trend die de laatste tijd dalende is. Op de peuterspeelzaal merken ze vooral de laatste tijd ook problemen. Ze kunnen soms maar moeilijk tot hem door kunnen dringen; veel lijkt langs hem heen te gaan. Wanneer het speeluur is, heeft hij ook vrijwel geen contact met andere kinderen. Meestal is hij alleen en observeert hij de andere kinderen. Hij doet overigens wel goed mee in de kring en met liedjes zingen en zo. Hij lacht wel voldoende en dat merk ik thuis ook. Naar mij toe laat hij ook voldoende affectie zijn. Hij is gek op knuffels en kusjes geven en geeft mij pleisters wanneer ik bijvoorbeeld ziek ben (zoals vorige week). Verder valt me op dat hij obsessief bezig is met voorwerpen. Meestal een fles of een tak. Nu toevallig een plastic hamburger (van het keukentjes dat we hebben staan). Hij doet er dan niet veel mee. Loopt er allemaal maar mee rond. Het liefst zou hij ermee slapen, eten, onder de douche gaan, maar dat sta ik niet toe. Hij baalt wel wanneer ik hem vraag het weg te leggen op die momenten, maar het lukt wel. Maar de hele dag door met zoiets bezig zijn en er niks mee te doen, is toch gek? Ook als ik bijvoorbeeld voorstel te gaan tekenen, dan zet hij misschien één streep op papier en verder loopt hij alleen maar rond met de potloden/stiften of doet de doppen er steeds op/af of zet ze netjes op een rij. Ook blokken vindt hij leuk om op een rij te zetten. Verder vind ik hem vrij weinig doen met speelgoed, ik zie daaran weinig fantasie/creativiteit terug. Ik moet hem daarin heel erg stimuleren en wanneer ik dan wegga houdt hij er al weer mee op. Maar heb geen idee wat 'hoort' op zijn leeftijd, dus kan zijn dat dit normaal is. Overigens was hij erg laat met gaan praten. Rond 2jr3mnd zei hij nog maar drie woordjes maar met behulp van logopedie en peuterspeelzaal is dit wel hard gegroeid en hij praat nu in zinnen van minstens 5-8 woorden (maar misschien nog niet helemaal op het niveau van leeftijdsgenootjes; daar heb ik te weinig verstand van). Dit alles kan natuurlijk heel normaal zijn (heb ook weinig vergelijksmateriaal, want ken eigenlijk geen andere kindjes van deze leeftijd), maar ook de juffen van de peuterspeelzaal constateren dat het niet helemaal goed gaat, vooral de laatste paar maanden. En verder heb ik zo'n onderbuikgevoel, iets waar ik mijn vinger niet op kan leggen, altijd al gehad, maar de laatste tijd steeds meer, omdat het minder met lijkt te gaan. De juffen van de peuterspeelzaal willen nu hem een toets afnemen, die zijn voortgang meet op taalgebied. Dat is nodig, want hij heeft een VVE-indicatie (extra begeleiding, omdat hij achterliep met taalontwikkeling). Dit was eigenlijk voor juni gepland maar omdat ze zich zorgen maken willen ze hem nu al de toets laten maken om die te kunnen vergelijken met het vorige toetsresultaat (van oktober vorig jaar). En daarna een evaluatiegesprek, waarin ik zeker ook mijn gedachten zal laten gaan. Maar tot nu toe krijgen ze niet elkaar de toets bij hem af te nemen. Hij heeft er geen zin in en/of kan zijn aandacht er niet bij houden. Binnenkort lukt het vast. Nogmaals sorry voor het lange verhaal! Maar nu mijn vraag aan jullie. Herkennen jullie deze eigenaardige trekjes bij jullie kinderen? En wat heb je toen gedaan? Wat kwam eruit? Zelf begin ik haast te vermoeden dat mijn zoontje (heel licht) autistisch is (of aanverwant). Omdat hij wel wat kenmerken daarvan vertoont, maar er zijn er ook genoeg kenmerken die ik niet herkent. Dus heb echt geen idee. Maar misschien is er wel niets aan de hand en is hij gewoon wat langzamer met taal en erg verlegen (net als ik en zijn papa). En misschien vergelijk ik hem wel teveel met zijn broertje (nu net 2) die echt een kletskous is en zelfs wildvreemden aanspreekt. Wat denken jullie? Bedankt alvast!
Onze dochter verteld ook nauwelijks over wat ze gedaan heeft. Nu bijna 4,5. Daar hoeft volgens mij ook niet. En het vooral met andere dingen bezig zijn dan wat ik verwacht herken ik ook. Dochter speelt als ze klaar is met tekenen (de ene keer tekens ze meer dan de ander keer) ook met de stiften, op kleur, onderste boven etc. Dat is een vorm van ontdekken denk ik. Dat de peuterspeelzaal ook wat merkt zou goed kunnen, naar bovenstaande punten vind ik niet heel gek.
Onze uk is bijna 4 maar herken je punten helemaal niet, hij loopt voor in zijn ontwikkeling en is dus ook geen eerlijk vergelijkingsmateriaal. Als hij werkelijk alleen laat is en erg verlegen zou je denken dat hij zich thuis wel meer van zich zelf laat zien. Wat mij juist opviel in je verhaal (niet erg dat het lang is, alleen maar duidelijk!!) Is je onderbuikgevoel. Je zou ook een extra gesprek kunnen plannen met het consultatiebureau die kunnen ook verder helpen.
Ik ken meer kinderen die weinig met speelgoed hebben en eigenlijk alleen buiten willen spelen of met Kapla (houten bouwstaafjes). Je hebt al een VVE-indicatie, dus ik zou mij niet teveel zorgen maken. Stel: er zou autisme worden vastgesteld, wat wil je met die informatie doen? Wil je hem naar speciaal onderwijs doen, of gewoon mee laten draaien met het gewone systeem? Dan nog zijn er zoveel verschillende vormen van autisme, dus het kan nog alle kanten op. Ik ken iemand met autisme die erg sociaal is, maar bijv vrijwel geen melatonine aanmaakt. Af en toe leeft hij in zijn eigen bubbel, maar niet op een vervelende manier. Ik zou persoonlijk de test afwachten en dan pas daarnaar gaan acteren. Uiteindelijk is het jouw kind, dus voor jouw toch de leukste van allemaal en zul jij hem leren mee te draaien met de rest van de wereld. Met of zonder extra hulp. Mijn dochter begon ook pas laat te praten trouwens, dus dat is gewoon een stukje ontwikkeling wat ieder kind in zijn/haar eigen tempo doet. Succes
Dank voor jullie reacties! Een afspraak bij het consultatiebureau is misschien een goed idee. Mocht hij autisme hebben dan zou het fijn zijn als hij toch naar een normale school kan gaan (hij staat ook al ingeschreven). Maar als de school op de hoogte is kan hij eventueel extra begeleiding krijgen op bepaalde gebieden indien nodig. Zou sneu zijn als hij niet zou kunnen meekomen als ze het niet weten. Je kunt er dan maar beter op tijd achterkomen. Maar zoals gezegd het gaat hier alleen om een al langer bestaand onderbuikgevoel dat er 'iets' zou kunnen zijn in combinatie wat de peuterspeelzaal ziet. Hoeft dus niks te zijn. Maar ben gewoon benieuwd of anderen dit herkennen. Af het nou wat was of niet. Sowieso ga ik nog wel even de toets en het gesprek daarna afwachten. En daarna mocht het nodig zijn een afspraak met het consultatiebureau.
Ik heb er 3 en vind het niet heel erg verontrustend klinken, al heb ik dat gevoel wel gehad bij mijn jongste, maar sinds hij naar school gaat is het heel anders. Dat gefixeerd met een bepaald speelgoedje oid herken ik wel en ook het tekenen vond hij op die leeftijd niet echt leuk. Echt vertellen uit zichzelf doet alleen mijn oudste, de andere 2 zijn wat stiller, maar dat is ook prima.
Met niets vertellen, bedoel ik niet alleen dat hij uit zichzelf niets verteld. Dat zou prima zijn. Maar ik moet heel vaak de woorden echt uit hem moeten trekken. Dan moet ik wel 10x vragen of de kinderboerderij leuk was, of hij nog wat drinken wil etc. Alsof ik dus niet tot hem doordring. En ook al ik hem uit interesse vragen stel over wat hij aan het doen is of wat een bepaald figuurtje in een boek aan het doen is. Er komt zo weinig uit. Dat vind ik jammer en daarover maak ik me dus zorgen. Ook op de peuterspeelzaal zien ze dit en maken ze zich zorgen. Dat zullen ze toch niet voor niets doen? Maar ben blij dat ook andere kinderen, die niets hadden, dit gedrag ook vertonen en dat dit dus normaal zou kunnen zijn. En misschien dat het inderdaad allemaal anders is als hij straks op school zit. Ach, als moeder maak je je af en toe zoveel zorgen over dingen. Hoort bij het vak, denk ik
Als ik het opsom: - moeilijk contact krijgen (thuis en peuterspeelzaal) - obsessief bezig zijn met een voorwerp/speelgoedje - weinig fantasiespel, niet spelen met speelgoed zoals het bedoeld is - taalachterstand - moeder die zich zorgen maakt, peuterspeelzaal die zich zorgen maakt. Ik ben een andere mening toegedaan dan de dames voor mij. Ik zeg niet dat het niet normaal zou kunnen zijn (niet te beoordelen via computer), maar ik zou hier wel iets mee doen, want dit kan idd passen bij autisme dan wel een 'afwijkende' ontwikkeling. Ik snap waarom je je zorgen maakt en zou het laten onderzoeken, Integrale Vroeghulp is vaak een goede stap (in mijn ervaring veel beter dan CB... maar misschien heb je een ontzettend kundig CB, dat weet ik natuurlijk niet. Mijn CB heeft mijn zoon nooit 'ontdekt' namelijk...).
Kinderen kunnen/mogen best veel verschillen, op die leeftijd. Mijn dochter vertelt bijvoorbeeld *alles*, zeker als ik ernaar vraag, maar ik hoor van andere moeders dat hun kinderen vaak helemaal niks vertellen thuis. Alsof ik serieus de enige ben die precies weet wat er die dag is gebeurd is school. Verder doet ze ook graag haar eigen ding als ze thuis is, om al die indrukken even te verwerken denk ik. Ik zou me zelf nog geen zorgen maken zolang hij gewoon antwoord geeft op vragen die relevant zijn (voor hem, zoals over broodbeleg) en graag knuffelt etc.
Praten over de dag of vragen wat ze aan het doen is, was bij mijn dochter op die leeftijd ook net een derdegraads verhoor met een onwillige verdachte. Is flink verbeterd toen ze naar school ging. Overigens zijn vragen als; hoe was het op de psz vaak nog te moeilijk voor een jong kind, je kunt het beter concreet houden met vragen als; hebben jullie lekker buiten gespeeld, voorgelezen , geknutseld. Dat niet tot je kind doordringen herken ik ook, dat ging hier ook weer over.
Hier is zoontje ook een late prater. Ook lang logopedie gehad. Hij verteld ook niks en vaak is het dat als hij uit zichzelf over iets wil vertellen kan het over 2 weken terug zijn. Als je vraagt of hij iets wil drinken kan je hem even aanraken. Gewoon aan zijn arm of schouder en dan vragen. Dan weet hij dat het op hem gericht is. Met alles is dat goed te gebruiken anders praat je tegen een muur. Tekenen en knutselen vind hij ook niks aan. 1 kras en klaar. Nu hij 5 is begint hij op school een beetje mee te doen. Ook hier obsessief. Hier vooral met alles wat ronddraait. Tollen vooral. En verder krijgt hij alles getold. Met 2 jaar was hij al goed genoeg om mee te doen bij Holland got talent. Veel van die zaken zijn nu wel verminderd. Op school opstartproblemen gehad en integrale vroeghulp ingeschakeld vooral vanwege gebrek aan concentratie en clownesk gedrag. hij kan een lichte vorm van autisme hebben. Dit gaan we nu volledig laten onderzoeken. Hij is verder wel heel sociaal, alleen erg introvert. Heeft vriendjes en heeft net een enorme spurt op school gemaakt. Sorry als ik het wat warrig typ. Gaan zo eten dus redelijk snel getypt
Dank voor de reacties! Het is dus heel wisselend: het kan dus 'iets' maar net zo goed niks. @sydneys, heel herkenbaar jouw verhaal. Zo is het dus bij mijn zoontje ook. Als je hem inderdaad aanraakt/hem even goed in de ogen kijkt en hem dan vraagt, bereik je meer dan wanneer hij weer een dromerige bui heeft en op de bank een beetje voor zich uit staart. Fijn dat het nu wat beter met je zoon gaat! Misschien dat school straks heel goed voor hem gaat zijn. Hij is bijvoorbeeld wel erg leergierig. Is nu bijvoorbeeld graag bezig met tellen van dingen. Ik ga voor nu het gesprek met de psz-juf afwachten en zal ook mijn gedachten hierover delen met haar. Misschien daarna consultatiebureau. Mocht ik er daarna toch nog mee zitten (en het bijvoorbeeld erger wordt), kan ik later altijd nog naar Integrale vroeghulp gaan.
Eens met Kache. Maar ook; ga hiermee naar iemand die er deskundig in is. Het cb is dit absoluut niet! Mijn zoon heeft ass, maar had een normale taalontwikkeling. Kan ook prima, ass is er in vele vormen en mate. Toen ik een vp van het cb zag bij een lezing over ass vroeg ze mij hier later naar. Ik heb haar toen verteld dat de oudste ass heeft en ze zei direct "Ja, maar hij had toch een normale taalontwikkeling?". Ze hebben er gewoon echt te weinig kennis van. En een onderbuikgevoel zegt vaak heel veel.
Inderdaad, dat werd hier ook meteen gezegd bij starten op de psz, kinderen vertellen thuis vaak niet veel of bv pas na weken ineens iets.
Ik zou er inderdaad ook iets mee gaan doen, afzonderlijk vind ik alle dingen niet zorgwekkend, maar gecombineerd + dat onderbuikgevoel vind ik genoeg om dus verder te kijken.