Dit inderdaad. Mijn jongste is ook faalangstig, het is veel erger geweest maar nu gaat het een stuk beter. We praten veel met haar als er iets voorvalt en ook achteraf praten we erover. Zeggen vaak dat we van haar houden en dat iedereen dingen anders doet en dat niet 1 ding goed is. Ze wordt nu wat ouder (6,5 jaar) dus het komt nu wat meer aan gelukkig. Fietsen kon ze toen ze bijna 5 was, maar 1 keer vallen maakt dat ze het een half jaar niet meer wilde. Een jaar geleden (groep 2) kon ze al goed lezen, maar werd boos op zichzelf of begon te huilen als het niet goed genoeg lukte volgens haar. Ik heb dat uiteindelijk uit haar hoofd weten te praten. Ze is ook heel gevoelig, dat maakt het wel lastig. Maar ik merk ook dat praten helpt, en verder is ze heel sociaal en vaak toch ook wel makkelijk. Maar ze heeft echt moeite om met bepaalde situaties om te gaan. Bij haar een deel faalangst en een groot deel hooggevoelighuid.
Hier helpt de uitspraak 'van proberen ga je leren' enorm. Soms weet ik niet of het luiheid of faalangst is dat mijn zoon bij vanalles om hulp vraagt terwijl hij het prima zelf kan. Maar die uispraak haalt hem vaak wel over een drempel.
Je moet eens googlen op carol dweck en haar theorie over fixed mind. Ik denk dat het heel herkenbaar is. En zij heeft ook ideeen over hoe je dat kunt ombuigen. Onder andere door niet steeds het kind de hemel in te prijzen. Maar te benadrukken dat het goed zijn/haar best deed of dat het gewoon heel leuk was om te doen en dergelijke. Doordat je steeds zegt dat iets heel goed is... leg je in feite de lat voor de volgende keer net een stukje hoger. Want volgende keer moet je OOK vinden dat het mooi/goed/geweldig en liefst zelfs mooier/beter/geweldiger is. En creeer je daarmee dus juist de stress dat een kind het goed/beter/best moet doen. Ook al bedoelen wij als welwillende en trotse ouders dat helemaal niet natuurlijk. Ik vond het in het begin heel lastig maar als je er op gaat letten merk je pas hoe vaak je eigenlijk zegt dat iets heel goed is. En ik geloof niet in nooit gewoon eens zeggen dat iets supercool/mooi/goed is. Maar ik ben het veel minder gaan zeggen en daardoor kreeg het meer waarde als ik het wel zei. En je merkte bovendien echt dat ze inderdaad veel minder krampachtig zat te stressen dat alles perse goed moet. Over is het niet... maar het is wel een wereld van verschil jnmiddels.