Ik vind het knap @Lumiere hoe je je kwetsbaar opstelt hier en op het ‘commentaar’ reageert! Goede stap dat je met hem wat dingen hebt besproken. beste is denk ik om voortaan echt op het moment zelf flink ermee aan de slag te gaan. Zoals je wel een beetje proeft uit de reacties hier is er wel een behoorlijke inhaalslag te maken nog. je doet je zoontje er een groot plezier mee als je dit nog een beetje weet recht te trekken de komende tijd (is echt zielig als mensen dadelijk gaan denken wat een vervelend/opdringerig jongetje terwijl hij ongetwijfeld ook heel lief is!)
Wij hebben zelf kennissen met kinderen die wij ook 100x liever zien gaan dan komen, om uiteenlopende redenen en ik wil inderdaad absoluut niet dat mensen zo ook over onze zoon gaan denken/praten. Ik vind het veel makkelijker om hem aan te pakken als hij bv een ander kind duwt of knijpt dan wanneer hij zelf beste bedoelingen heeft zoals met de baby. En wat ik ook lastig vind is dat je op deze leeftijd niet meer meekruipt door klimtoestellen in binnenspeeltuinen. In buitenspeeltuinen loop je niet meer op de voet mee van schommel naar glijbaan naar wipkip, zoals toen hij 2 was. Loslaten en aan de hand houden blijft een wankel stukje opvoeding... Vanavond hield hij zich aan de afspraak en ging hij onderaan een glijbaan staan waar een jochie van een jaar of 8 op zat, riep hij: "van mijn mama moet ik eerst vragen of ik bij jou op de glijbaan mag!" Het mocht.
Heel herkenbaar, als onze zoontjes elkaar zouden ontmoeten zou het erg gezellig worden Haha! Ik vind het ook lastig hoe hiermee om te gaan, want ik vond er ook een hele goede kant aan zitten. Sociaal, spontaan, enthousiast... maar om nou aan een wild vreemde te vertellen dat we net naar ome piet zijn geweest en we straks pannenkoeken gaan eten en dat hij weer gaat zwemmen vind ik niet nodig. Ik leg hem uit dat hij zulke verhalen niet met vreemde mensen hoeft te delen. En als hij vraagt aan een kindje hoe hij heet en het kindje geeft geen antwoord, leg ik uit dat niet ieder kindje daar zin in heeft. Maar ik begrijp wel je uitdaging hierin, het komt uit een goed hart en het zijn goede bedoelingen.
Wij hebben ook een sociaal jongetje die graag met andere mensen bezig is. Net zo extreem als bij jou geloof ik, maar als hij iemand ziet dan wil hij daarmee spelen en vaak ook bepalen wat er gebeurt! Als hij achter een kindje aanloopt: ga naar hem toe, zak door je knieeen en pak hem even vast. 'Jij wil graag met dat kindje spelen. Vraag maar of hij ook zin heeft om met jou te spelen' Als je ziet dat je zoontje een kind claimt en het kind dat niet wil: ga naar hem toe, zak door je knieeen en pak hem even vast en vraag aan het andere kindje: 'vind je het samen spelen leuk?' 'Wat wil jij graag spelen?' Bij het eten: 'wij hebben net gegeten/gaan straks eten en we gaan nu naar...' pak hem vast en loop weg. Duidelijk zijn op het moment dat het speelt!
Toch even glimlachen bij je bericht, komt zo bekend voor, iedereen even haarfijn elke stap vertellen wat je gaat doen/gedaan heb @TS, ik herken ook veel van je posts. Zou toch alleen kunnen adviseren, veeeel praten en waar nodig met een uitleg. En niet boos worden hij dingen die lief bedoeld zijn. Altans de eerste (onwetende) keren Blijft idd lastig wanneer je wel of niet moet ingrijpen, maar ik denk steeds maar zo, ik grijp liever teveel in dan te weinig. En ik loop ook niet overal meer mee, maar blijf toch vaak op een afstand dat ik gewoon zn naam kan noemen met een "niet doen" oid erbij, helpt ook gauw beter dan niets. Hier ook vaak een verdrietig kind door iets, maar sommige dingen gaan nu eenmaal zo. (Hier bijvoorbeeld, hij wil tegen kinderen onderweg of in een winkel hoi zeggen, maar ze zeggen vaak niets terug en dan is hij ook verdrietig. Kan je niets meer dan uitleggen dat kindjes soms geen hoi willen (of kunnen) terug zeggen... Daar tegenover dan wel, als iemand hoi terug zegt, is hij wel 100x zo blij )
Zojuist terug in ons vakantiehuisje gekomen waar de buren net bezoek hadden. Vier kindjes op hun veranda tussen pak 'm beet 6mnd en 2.5 jaar. Zoon pakt direct zn fietsje en rijdt erheen. Vlak voor hun tuintje begon keek hij even om, alsof hij zich ons gesprek herinnerde. "Fender....nee" was voldoende . Hij draaide zich om en ging rond ons huisje racen, waar hij niemand tegenkomt en wat hij mag van ons. Toen het oudste meisje even onze kant op kwam om te kijken ging hij er wel op af, maar toen ze omdraaide en snel terugliep naar hun tuin ging hij niet mee. Ik geloof dat hij het ook wel een beetje interessant begint te vinden dat er meer "sociale regels" verwacht worden.
Het is idd opvoeding. Maar anderen kunnen je kind ook prima wegsturen, doe ik regelmatig: Gezellig dat je er even bij kwam, maar nu willen we graag weer even alleen zijn, daaag. (Dit even in het kader van 'it takes a village..'.)
Ik vind dat altijd wel jammer om te moeten doen, zo'n enthousiast kindje. Want knap is het wel als je enig kind bent en je zoekt de aansluiting. Ik heb er vier, wij zijn automatisch meer op onszelf. Het enige vervelende vind ik dan de ouder ( in dit geval jouw vriend) dat ik een kindje echt weg moet sturen omdat we gaan eten/badderen/slapen/ vertrekken. Vooral als er daarna geen uitleg komt van de ouder en ik een kindje moet blijven wegsturen.