Bij mijn zoon (bijna 5) gaat om 6:00 z’n motor aan en de hele dag is hij druk. Hij praat ook werkelijk de héle dag. ‘Mama, mag ik...’ ‘mama, wil je...’ ‘mama, wat eten we?’ ‘Mama, wat doet het weer?’ (Echt waar!) ‘mama, waarom..?’ ‘Mama, hoe laat gaan we...?’ En of dat al niet vermoeiend genoeg is... hij luistert bijna nooit naar het antwoord! Want tijdens het antwoord loopt hij al weg. Met als gevolg dat hij sommige vragen wel 5 keer herhaalt voor hij tevreden is. Ik zie het ook bij bv zwemles. De juf zegt: ‘en nu gaan we op de rug...’.... en Ties is al weg. De opdracht die de juf HAD willen vertellen doet hij dus niet, omdat hij die niet gehoord heeft. Hij komt dus niet verder. Of als hij op het squla account zit van z’n zus. Dan wil de stem zeggen: ‘sommige dieren hebben hoeven ***, anderen hebben klauwen. Waar zie je klauwen?’ Maar bij de *** heeft Ties al op de hoeven getipt en is het dus weer fout. Het is een heel slim mannetje, maar heeft dus driekwart fout omdat hij de opdracht mist. Evenzo op school. Herkenbaar? Hoe hebben jullie dit aangepakt?
Jep zeeeer herkenbaar. De concentratie van een goudvis. Hier een heel nieuwsgierig mannetje waarvoor de wereld gewoon zo ontzettend interessant is. Bij elke stap ziet hij een nieuw avontuur en loopt zichzelf daarin wel eens voorbij. Met dingen vragen hebben we de afspraak dat hij naar mij toe komt lopen en mij aan moet kijken als ik antwoord geef, dat scheelt al de helft. Zwemles is een langlopend project haha. En op school bakenen ze opdrachten af. Vouwen zn blaadje om of plakken opdrachten af zodat hij maar 1 ding tegelijk ziet. Hij krijgt hier overigens ook speltherapie voor, omdat zijn zelfvertrouwen niet erg hoog is en hij meent dat tie alles in 1 keer goed moet doen.
Ik herken het. Bij mijn oudste hielp het om hem de vraag of mijn antwoord te laten herhalen. Dat geeft hem net een momentje meer om de vraag of het antwoord te laten bezinken. Bij de squlavraag had hij dan gehoord dat iemand door hem heen praatte en wat anders vroeg of in ieder geval dat de vraag nog niet klaar was. Althans, zo werkte dat hier na een poosje oefenen. In het begin was het irritant, maar ik zei wel dat ik dat deed omdat ik vond dat hij niet altijd bleef luisteren. Gewoon even checken of hij mij had gehoord zei ik dan.
Heel herkenbaar. Onze dochter doet precies hetzelfde. Vooral bij zwemles vind ik het heel vervelend. Ze is continue om zich heen aan het kijken terwijl de badmeester iets uitlegd. Ze is er heel even bij en dan, concentratie weg. Terwijl ik de andere kinderen gewoon zie luisteren. Ze doet daarna gewoon na wat de andere kinderen doen. Ik laat haar mij welleens herhalen. Wat heb ik gezegd? En dan weet ze het dus niet. Of haar even bij me pakken of op haar hoogte gaan zitten en recht in haar ogen aankijken, dat werkt ook wel. Maar goed dat de hele dag is ook niet vol te houden met een kind wat de hele dag praat en vragen stelt.
Heel herkenbaar, thuis geef ik geen antwoord op de vraag als hij met andere dingen bezig is of ik stop halverwege mijn zin. Hij zegt dan ook waarom stop je, hij heeft geen idee wat ik zei maar het valt wel op als ik stop. Hij vraagt dan om opnieuw te vertellen en dan zeg ik ook als je toch niet gaat luisteren of het al weet niet ik geen antwoord te geven, ik ben tenslotte geen papegaai. Dan gaat hij wel actief luisteren. Bij de zwemles gaat het wel goed. School tja drama, ziet en hoort alles, gaat over enthousiast aan het werk en als hij dan het toch niet heeft gehoord dan kijkt hij om zich heen of leest de opdracht en weet hij het als nog. (Geeft juf aan) voor school gaan ze hulp inschakelen dus daar kan ik verder nog geen tips voor geven.
Ik weet niet waarom ze dit doen, maar volgens mij is het redelijk normaal. Althans: die van mij doen / deden het ook. Heel frustrerend. Oudste doet het niet meer zo, maar bij de jongste speelt / speelde dit nog wel. Truc die ik bij kind nummer 1 heb 'ontdekt' en nu bij nummero 2 ook weer toepas: ik geef heel vaak geen antwoord meer als ik al het idee heb dat het weer zo'n 'losse flodder' vraag is. Als de vraag herhaald wordt, zeg ik dat ik het wil uitleggen als zoon echt naar het antwoord gaat luisteren. Dan volgt natuurlijk de reactie dat ze het willen weten. Dan is er dus al echt contact, we kijken elkaar aan. Dat is alweer anders dan een kleuter die laag overvliegt om een vragen-bombardement uit te voeren. Als er even wat meer rust is, doordat we contact maken, geef ik pas antwoord. Meestal luistert zoon dan wel. Ik zie ook nog wel dat hij afhaakt en (letterlijk) staat te trappelen om verder te vliegen. Maar dan dwing ik het ook af: je hebt net gezegd dat je naar het antwoord zou luisteren, dus nu zul je luisteren ook (kreng) Dat laatste zeg ik niet hardop Desnoods houd ik allebei de handjes vast, tot ik weer oogcontact heb en de vraag kan beantwoorden. Geen antwoord geven bespaart mij frustratie van het formuleren van een antwoord dat toch weer verloren gaat. En het levert het kind in kwestie soms wat frustratie op, als hij bedenkt dat hij het antwoord eigenlijk toch niet zo boeiend vond. Da's prima. Dan leert hij nadenken wanneer hij welke vragen stelt.
Zooo herkenbaar vooral het stukje van zwemles Hij had bv laatst dat juf een opdracht vertelde en vroeg wie wil eerst Hij stak z'n hand op mocht eerst maar had de hele opdracht niet gehoord....
Je kunt hem vragen jouw antwoord te herhalen als je het idee hebt dat hij niet eens luistert. Niet elke keer hoor, maar dat doe of deed ik ook nog wel eens. Hetzelfde met opdrachten of afspraken.
De vraag laten herhalen heb ik wel een periode gedaan, maar hij werd er altijd heel boos en gefrustreerd van. Wist echt niet meer wat ik gezegd had. Dus dan zei ik het nog een keer en weer wist hij dan vervolgens niet wat ik had gezegd. Ben blij dat het herkenbaar is, want ik ken dit echt totaal niet van mijn meiden. @tupp jouw tip ga ik uitproberen! Geen antwoord geven en als hij zijn vraag herhaalt eerst vragen of hij ook echt het antwoord wil weten. Dit geeft hopelijk net wat meer tijd om op dezelfde golflengte te komen. voor school of zwemles... iemand anders nog?
Sorry, weer dezelfde. Tip voor school en zwemles: lekker door je zoon en de juffen daar laten oplossen. Zoon moet gewoon lekker vaak zijn neus stoten voordat hij het snapt. En de juffen horen hier mee om te kunnen gaan.
Geen herkenning vwb. dat ie al ja/nee roept vóór de zin is afgemaakt (maar mijne is ook n stuk jonger dus miss. daarom). Wel herkenning over de vele, dezelfde vragen. Ik ben onlangs gestart met een aantal nieuwe trucjes hier thuis. Hier kwam héél vaak de vraag die geen vraag was maar die ik wèl hoorde : 'ik heb hongerrr' (en dan had ie net 10 minuten terug 3 boterhammen en een beschuit op hè ). Hij bedoelde dus "wanneer gaan we weer eten mama?". Eerst was mn antwoord: als je zus uit bed komt. Dat was voor toen afdoende. Nu ie meer interesse in de klok begint te tonen zeg ik: als de wijzer beneden/boven staat. Bij elke volgende vraag over eten zeg ik 'lieve schat, mama heeft net al antwoord gegeven dus je weet het antwoord al'. Vraagt ie het dan wéér, zeg ik (iets minder vriendelijk): 'daar ga ik geen antwoord meer op geven S.' Als ik dan ook maar de indruk krijg alsof ie daar geen genoegen mee gaat nemen, leidt ik m meestal af zodat ie zn hele vraag vergeet Kan/wil ik geen afleiding bieden en vraagt ie t opnieuw, dan doe ik meestal net alsof mn neus bloed en ik m niet gehoord heb De lol is er na (in dat opzicht) genegeerd te worden snel vanaf is mijn ervaring! Maar vaakt komt het al niet eens meer zo ver Verder idd. zeggen dat ie alleen antwoord krijgt als ie bij je komt en je aankijkt.