Onze zoon wordt in september 4 jaar en mag na de zomervakantie al beginnen op de basisschool. Nou hebben wij als gezin een hoop meegemaakt afgelopen 3 jaar. Manlief eerst onverklaarbare pijnklachten, hoop onderzoeken gehad. Uiteindelijk diagnose fibromyalgie. Toen moest hij een traject van 16 weken volgen in een kliniek dus was hij veel weg. Jaar erop kreeg hij hersenvliesontsteking en lag hij 2 weken in coma in het ziekenhuis en erna revalideren. Afgelopen jaar werd hij zwaar depressief, 3 zelfmoordpogingen gedaan en aan de zware medicijnen en therapie. Alles is nu weer beetje op de rit gelukkig.. Maar.. Wij hebben natuurlijk geprobeerd onze zoon zoveel mogelijk overal buiten te houden en normaal leven te geven. Maar hij heeft er wel hoop van meegekregen. Sinds het hier in huis wat rustiger word, word hij dat juist niet. Hij is ontzettend druk, schreeuwt veel. Is bijna de hele dag stout. Kan zichzelf niet meer vermaken en ook doet hij best vaak lelijk tegen andere kindjes. Opzich kan dat aan de leeftijd liggen, maar hij doet tegenwoordig ook zichzelf pijn. Als hij straf krijgt gaat hij zichzelf slaan en knijpen. Hij roept dan tegen zichzelf dat hij dom is en iedereen hem haat en lelijk tegen hem doet. Hij slaat ook ons erg hard en bijt ons als we proberen hem tot de orde te krijgen en te kalmeren.. Het is voor ons erg moeilijk, omdat we gewoon ons kind niet meer herkennen en begrijpen. We hebben geprobeerd rustig met hem te praten en te vragen wat er is, hoe hij zich voelt enzo.. Het levert niks op. Wat denken jullie? Ik speel nu met de gedachte via de huisarts een verwijzing vo kier een kinderpsycholoog te vragen. Wie weet heeft hij wel last van alles wat er met zijn papa is gebeurt.. Ik heb namelijk echt werkelijk geen idee meer..
Goh wat hebben jullie inderdaad een hoop meegemaakt. Ik kan me ook voorstellen dat je zoontje een hoop heeft meegekregen, dat kan niet anders. En het is in mijn ogen ook logisch dat ie dat nu allemaal aan het verwerken is en het eruit komt. Dat zou in ieder geval het veranderde gedrag verklaren. Want hoewel mijn zoontje het ook moeilijk vind alleen te spelen en druk is etc, dat is ie altijd. Jouw zoontje niet, dus juist die verandering vind ik wel een duidelijk signaal dat iets m niet lekker zit. Ook het zichzelf pijn doen zou mij als moeder ook dwarszitten. Wat ik zou doen: Ik zou zeker langs de huisarts gaan en met hem bespreken wat je nu het beste kan doen. Sterkte met de hele situatie en hopelijk gaat het snel weer beter met jullie.
Ik zou een gesprek plannen... baat het niet... kunt er beter NU iets mee doen dan het door laten sudderen tot hij de leeftijd van een jaar of 10 heeft... dat zou dan nog wel eens heel naar kunnen uitpakken. ( - faal- angsten... ) etc. etc.
Heel kort en krachtig: nee, dit is beslist geen normaal peuter/kleutergedrag. Echt naar de huisarts gaan dus en een doorverwijzing vragen, gezien de omstandigheden waar jullie in hebben gezeten, lijkt me dat niet meer dan nodig! Ik zou je trouwens een speltherapeut aanraden, die helpt kids door middel van spel/speelgoed te vertellen wat ze dwars zit, wat vaak beter werkt dan een psycholoog, die jullie vooral van tips zal voorzien.
Sluit me helemaal aan bij Rozemarijke. Ik vind het echt verontrustend klinken. Wat naar dat jullie zoveel hebben meegemaakt en dat jullie zoontje nu zo slecht in z'n vel zit. Veel sterkte!
Mja ook hier... Zelfs in de meest nare bui... Doet onze dochter zo niet. Het kan natuurlijk zij. Dat hij hoognodig naar school moet... En het kan ook zij. Dat nu eindelijk zijn stress te voorschijn komt Wellicht beiden... Ik zou inderdaad even bij de huisarts op de koffie. Je mannetje kan het maar beter kwijt zijn want voor hemzelf is het natuurlijk ook niet leuk.
Groot gelijk dat je even langs de HA gaat! Ik zou idd gewoon om advies vragen! Het advies speltherapeut vind ik wel een hele goede!!
Nee dat denk ik dus ook.. Alleen begint dan wel weer de twijfel toe te slaan, van kunnen we dit niet zelf in de hand houden en oplossen? Straks gooi ik mijn zoontje een Malle Molen in en blijkt er niks tot weinig aan de hand te zijn en krijgt hij juist van die onderzoeken stress.. Vind het echt heel erg moeilijk. Kun je eigenlijk ook zelf een therapeut/psycholoog benaderen en eerst via de telefoon de situatie uitleggen en vragen of zij het nodig vinden? En als dat zo is, dan via de HA een verwijsbrief regelen? Of moet je altijd eerst via de HA gaan?
Ik lees dat je man ook depresief is geweest. Dit met al het andere wat jullie hebben meegemaakt lijkt het me dat je kindje er zo ie zo iets van meegekregen moet hebben, ook al wil je dat natuurlijk niet. Het is echt niet verkeerd hulp te vragen en dus naar de ha te gaan. Het is toch juist goed om dat te doen. Succes ermee!!
Je kan ook na de huisarts gaan een info gesprek om te kijken wat hij vind en dan aan geven dat je eerst wil dat hij naar een spel persoon gaat (weet even de naam niet is net wel genoemd). En daar mee een paar sesies wil doen en aan de hand van zijn/haar bevindingen stappen nemen. JE hoeft niet in de molen als jij dat niet nodig vind. Maar zou wel iets gaan doen. Tekent hij veel ? meestal kun je daar ook veel in zien
Nee, hij speelt op dit moment eigenlijk vrij weinig. Heeft nergens echt interesse in.. Ik heb net even de HA gebeld, die zei hij gaat over 2 weken starten met de basisschool. Laten we even een maandje aankijken, misschien is hij gewoon toe aan nieuwe uitdagingen en moet hij weer even ritme vinden en plekje in het gezin na alles wat er is gebeurt. (Zijn vorige maand ook verhuisd en hebben kitten gekregen). Hij is tijdens de verbouwing natuurlijk ook veel bij de opa's&oma's geweest die weer andere regels hebben dan ons. En dan even gesprekje aangaan met zijn juffrouw en dan verdere stappen ondernemen eventueel.
Dat is wel heel veel voor een kind van die leeftijd en dan nu ook nog een andere school en jarig zijn is ook nog eens spannend. Maar ik denk dat hoe dan ook of er nou sprake is van probleemgedrag of niet het goed is om een professional te laten meekijken hoe je zoontje zo goed mogelijk te begeleiden met alle dingen die er gebeurd zijn. En ook jullie wat kunnen ondersteunen, want ondanks dat jullie nu in rustiger vaarwater zitten ( en dat blijft hopelijk zo ) zijn dit toch dingen je moet verwerken en dat komt vaak pas later. Dus een beetje begeleiding daarbij kan echt geen kwaad. Naast dat ik dit dus al vind vind ik het gedrag wat je omschrijft niet normaal dus ook om die reden zou ik het doen.
Ik denk dat je zoontje heel veel rust nodig heeft in zijn leven. Er komen te grote veranderingen op hem af en dat kan zo'n klein kindje echt niet aan. Het is goed om naar een psycholoog te gaan ook al vind ha dat niet nodig. Maar het belangrijkste is om vanaf nu geen veranderingen in zijn leven te brengen. Als ouders moeten jullie daarvoor waken. Het lijkt wel alsof hij zelf ook depressief is arm mannetje, sterkte ermee!
Toevallig zei ik gisteravond nog tegen mijn man.. Van jij bent nu al grotendeels herstelt van je depressie, maar denk dat zoonlief en ik nu toch wel lichtelijk overspannen zijn van alles wat er op ons af is gekomen afgelopen 3 jaar. En dat kon hij wel begrijpen gelukkig, alleen kan hij verder weinig mee natuurlijk behalve aanhoren en helpen waar het kan. Maar denk inderdaad dat dat wel het grote punt is. Denk dat zoonlief ook van alle toestanden nu een beetje genoeg heeft en alles kwa frustratie eruit komt. Niet helemaal op een handige manier dus, kwa driftigheid en zichzelf slaan.. Maar ik was dus ook sowieso van plan hem nu zoveel mogelijk rust en regelmaat te bieden en lekker veel tijd met hem door te brengen en lekker saampies tot rust komen en op ze tijd leuke dingen doen die hij zelf kiest. Denk dat we dan beide al stuk lekkerder in ons velletje gaan zitten. Want ik merk echt dat als ik een *&^dag heb, zoonlief daar erg heftig op reageert ook al laat ik t zo weinig mogelijk merken. Ze pikken dat toch op met hun sensoren he... Dus als ikzelf al rustiger en vrolijker word, zal dat zeker ten goede zijn voor hem.