Hoe leg je aan een kleuter (4jaar) uit wat een stoma is zonder dat hij er bang van wordt, of bang wordt om er zelf een te krijgen als hij buikpijn heeft? Houd me nu al een tijdje bezig. Afgelopen weken heb ik een aantal keer opgepast op mijn neefje. Hij is een paar keer binnen gekomen terwijl ik op de wc zat, toen kon ik het net op tijd wegstoppen, en ook een paar keer z'n hoofdje recht op mijn stoma gelegd toen hij mij de knuffel wou geven. Hij heeft het nu nog niet echt door denk ik, al keek hij wel op toen mijn buik (zakje dus) kraakte. Maar er gaat dus wel een moment komen dat hij vragen gaat stellen vermoed ik. Verder is het ook echt een heel gevoelig kereltje wat heel snel ongerust is. Mijn idee was dus om uit te leggen dat mijn buik zo ziek was dat de dokter me heeft moeten helpen en dat mijn kaka (sorry)nu niet meer via mijn billen gaat maar door mijn buik in het zakje. En dat mijn buik nu dus genezen is. Maar wordt een kleuter daar niet bang van, net zoals dat ze bang kunnen worden om te slapen of ziek te worden als er iemand overleden is? Of denken jullie net dat een kleuter dat nog iets gewoon normaal vindt en er eigenlijk geen vragen bij heeft? Dus tell me, hoe zouden jullie het uitleggen aan jullie kleuter wil het graag goed doen ik ga het ook vragen aan z'n mama maar ze zijn midden in een verhuis momenteel dus geen idee wanneer ik ze nog eens op een rustig moment kan spreken. ik heb ook een portacath, maar dat vind ik gemakkelijker, dat is gewoon een deurtje om medicijnen door te geven ofzo. En ook mijn insulinespuiten, dat is gewoon een medicijn in een spuitje, zoals hij ook wel eens medicijnen nodig heeft maar dan via zijn mond (en ik ga gewoon uit het zicht, maar jullie kennen dat wel kleuters die je overal achtervolgen ) Toen ik vorig jaar in het ziekenhuis lag heeft hij blijkbaar heel de week met zijn Lego ziekenhuis gespeeld, super schattig wel. Maar het zijn dus wel dingen die hem bezig houden. Boekjes heb ik niet meteen gevonden, enkel 1 engelstalig en een werkboekje voor als de operatie nog moet gebeuren. Misschien moet ik zelf eens 1 schrijven, een kakje in een zakje
Gewoon hoe het is. De meeste kinderen vinden dat soort dingen normaler dan de meeste volwassenen. Ik denk dat jouw uitleg prima is. Eventueel zou je er nog aan toekunnen voegen dat een dokter dat pas overweegt als er allerlei andere dingen geprobeerd zijn en al die dingen niet geholpen hebben. Je krijgt dat niet bij een keertje (of een paar keer) buikpijn. Mijn zusje had een stoma, catheter, kreeg eerst sondevoeding en later TPV. Mijn dochters vonden dat interessant als er iets ‘nieuws’ was, maar namen het verder gewoon zoals het was. Mijn jongste dochter stelde wel vragen als dat spaghetti wel door dat slangetje kon, maar hoe dat dan met ander eten kon ed (er ging natuurlijk ander soort voeding door ). Ook vroegen ze wel of zij dat ook konden krijgen (de ziekte en alles er omheen), maar er ontstonden geen vreselijke angsten uit, ik denk dat het daarbij heeft geholpen dat we er niet geheimzinnig over deden, ze mochten ook altijd alles vragen. En het zijn echt wel kinderen die (heel) ver over dingen nadenken en heel gevoelig zijn ed. Natuurlijk hield (en houdt) het ze bezig, zeker op momenten dat er iets anders was dan normaal, maar door daar over te praten als ze daar behoefte aan hadden, kon dat ook weer een plekje krijgen en werd het weer normaal.
Dankjewel! Als volwassene denk je er soms iets te hard over na denk ik (ik toch), maar inderdaad als je er zelf normaal over doet vinden kinderen het helemaal niet raar. Misschien kan ik volgende keer als hij binnenkomt in de wc het gewoon zo laten en niet snel m'n t-shirt erover trekken, en dan zien of er vragen komen. Schattig trouwens, de spaghettivraag
Mijn tante heeft na jaren continu opvlammingen van colitis ulcerosa ook een stoma gekregen - zij is er heel open over. Haar stoma gaf haar ook ineens veel vrijheid terug die ze verloren was, waardoor ze eigenlijk altijd uitriep hoe blij ze wel niet was - stoma is natuurlijk niet zaligmakend, maar zij was door CU aan huis gebonden en kon eigenlijk enkel op de bank zitten of in bed liggen, met stoma gaat ze weer op vakantie etc. Wij hebben het zelf een beetje globaal uitgelegd aan de kinderen, tante gaf antwoord als ze vragen hadden - soms heel eenvoudige vragen waar je als volwassene helemaal niet snel over na denkt. En inderdaad hebben we ook benoemd dat haar darmen echt heel ziek waren, niet een beetje ziek met een keer buikpijn en diarree, maar al jaren ziek, al vaker geopereerd. Overigens waren ze zelf helemaal niet bang om ook een stoma te krijgen, ze zagen haar zelf ook opbloeien - van enkel bij haar op bezoek (en bij heftige opvlammingen soms last minute toch beter niet) naar een tante die samen met ons op vakantie gaat, weer durft te zwemmen enzovoort. Laatst zagen we een reclame voor ondergoed van de Hema, met een vrouw met stoma, de jongste riep meteen;’Net zoals tante! Die onderbroek zit vast fijn als je een stoma hebt!’
Kinderen vinden dat vaak juist machtig interessant! Poepen in een zakje! Hoe cool is dat! Niet te moeilijk over denken Onze oudste zoon hielp ons gewoon mee met het spoelen van de darmen van zijn broertje omdat hij dat ze boeiend vond. Zelfs de dood van mijn vader vonden ze beide niet eng. En zelfs een beetje fascinerend. Wel super verdrietig natuurlijk maar ook vooral veel vragen. Iets dat ze niet kennen wekt hun nieuwsgierigheid ik heb de gekste vragen beantwoord. Helemaal prima! Als je er zelf normaal en open mee omgaat, vinden kinderen het zelden echt eng. Want jij als volwassene geeft al aan: het is oke!
Inderdaad simpel uitleggen, kinderen nemen veel makkelijker dingen aan dan volwassenen. Ze denken niet zo ver door. Een vriendin van mij heeft een stoma en haar kind weet vanaf jongs af aan dat ze er een heeft. Ze heeft hem nooit verborgen dus die zag ze gewoon. Er kwamen vanzelf vragen en die beantwoordde ze dan. 'Bij jou gaat het zo en bij mij gaat het op deze manier'...dat wordt gewoon aangenomen . Je zou dus ook juist, wanneer hij een knuffel geeft en dan net verkeerd tegen je aandrukt, het moment kunnen pakken om het uit te leggen. Dan weet hij meteen op welke kant of hoogte hij je deze knuffel wel kan geven . Vaak nemen ze het aan, denken er weleens op een later moment ook nog over en dan komen er vanzelf nog vragen. Het zijn vaak wel simpele praktische vragen die meestal simpel beantwoord kunnen worden.
Ik zou het ook gewoon simpel uitleggen, kinderen zijn vrij flexibel in dat soort dingen is mijn ervaring. Hier was de oudste 4 toen de jongste ziek was/werd en een sonde en picc lijn kreeg en allerlei nare behandelingen moest ondergaan. Altijd gewoon kort en eenvoudig uitgelegd waar het voor gebruikt wordt en waarom. Andere kindjes/vriendjes konden hier doorgaans ook prima mee om gaan. En dat kinderen een situatie na gaan spelen is op zich prima natuurlijk, is voor hun ook een deel verwerking en soms wat fantasie erbij.
Uitleggen wat het is, hier is het beter om uit te leggen dan dat hij zelf wat gaat bedenken. Hier worden allerlei onderwerpen besproken. Zoon is 8 en stelt veel vragen ( ook als kleuter) Als ik even niet weet hoe ik het wil zeggen geef ik dat aan en kom er op terug Je hoeft het niet te schamen dus hoe makkelijker je er zelf mee om gaat hoe normaler kinderen het vinden. Meestal is het even interessant en daarna is het gewoon zo Goed dat je het bespreekbaar maakt!
Ik heb geen ervaring met kinderen en zulke onderwerpen, maar ik denk dat jij het al heel goed verwoord. Wij als volwassene denken vaak veel te moeilijk. Met een kleine googleronde kwam ik deze site tegen: https://mamakrijgteenstoma.nl/ Of het echt wat is weet ik niet. Het boekje is geschreven vanuit het perspectief van een 6-jarig meisje..
Ben heel blij om te lezen dat kinderen het vooral interessant en 'normaal' vinden. Van volwassenen krijg je wel eens rare opmerkingen of vragen maar kinderen staan er niet zo bij stil. Stelt me toch de beetje gerust dat het wel goedkomt als hij er vragen over heeft
Hier exact dezelfde reden. Zat door mijn Crohn 30 keer per dag op de wc, en kwam alleen nog van bed naar de wc op ga de zetel naar de wc. heftige periode geweest, die nu gelukkig (redelijk) voorbij is. In die periode was hij zelf nog een baby dus daar weet hij niks meer van. Die hema reclame vond ik ook wel leuk. Heb een aantal maanden geleden zelf in de krant gestaan met mijn stoma, dat is misschien nog wel leuk voor hem om te zien, zijn meter in de krant met een grote foto. En dan daarop verder bouwen.