Wat ik veel probeer is allerlei situaties door dochter te laten vertellen. Dan vraag ik hoe heb je gereageerd, meestal is dat niets doen Dan vraag ik hoe zou je Willen reageren en dan noemt ze een paar opties en vul ik evt. Aan. Dan kijken we samen wat het beste bij haar past ( ik laat haar een optie kiezen ). En dan zeg ik Dat ze dat in een volgende situatie kan proberen, of zeggen of doen. Hier ook lang weinig assertief geweest, maar het wordt nu steeds beter. Ik ben groot voorstander van je kind te laten "veranderen" omdat je zelf er niet altijd bij bent en er ook niet altijd een juffie in de buurt is. Daarnaast vind ik het ook belangrijk dat ze niet op anderen vertrouwd, maar op zichzelf .
@soefdeboef: precies! Dat is wat ik ook graag zou zien. Zij is degene die met een situatie moet leren omgaan. Ik wil haar hierin graag helpen, maar wel op zo'n manier dat ze zelf met oplossingen komt die haar liggen. Vandaar dat ik ook liever heb dat ze zelf iets zegt tegen het vriendinnetje, ook als ik er bij ben en ik er wat van zou kunnen zeggen. Het is aan haar om vaardigheden te ontwikkelen en ik ben nog een beetje op zoek naar hoe ik haar daar het beste mee kan helpen. @ babyhope: Echt naar wat je hebt meegemaakt en ik snap dat je jouw dochter daarvoor wilt behoeden. Maar, juist omdat jij die angst hebt is er het gevaar dat je er op een bepaalde 'gekunstelde' manier mee om gaat en haar juist erg onzeker gaat maken mbt tot haar uiterlijk, haar gewicht. Zeker als je zegt dat JIJ het niet prettig vindt dat ze bepaalde dingen eet, gaat ze zich misschien wel gedragen naar het verwachtingspatroon dat jij van haar hebt. Dan komt het niet uit haar zelf, maar meer omdat haar mama het zo belangrijk vindt. Ik zeg niet dat ik het allemaal weet, maar als ouder zijnde wil je je kinderen zo graag behoeden voor hetgeen jijzelf aan nare dingen hebt doorgemaakt, dat je soms juist door jouw gedrag naar je kind toe bewerkstelligt dat hetzelfde probleem zich bij je kind herhaalt. Nogmaals, het zijn mijn gedachten hierover en ik heb de waarheid niet in pacht
Tja, misschien moet je hier toch zelf wat sturing in gaan geven. Ze is nog maar vier. Tuurlijk moet ze leren om voor zichzelf op te komen, maar ik vind ook dat je de verantwoordelijkheid hebt om je kind uit een situatie te halen waar zij zich niet prettig bij voelt. Stimuleer haar om met andere kindjes te spelen die wel leuk tegen haar doen. Ze begrijpt dat waarschijnlijk zelf ook wel dat haar andere vriendinnetje niet zo lief voor haar is en dat er dus ook anders met haar omgegaan kan worden. Daar krijgt ze ook zelfvertrouwen van en leert ze vanzelf wel om voor zichzelf op te komen met hulp van jou. @ babyhope wat vervelend dat je dat vroeger hebt meegemaakt. Maar je projecteert jouw probleem op je kind als je tegen haar zegt dat ze dik wordt. Sorry maar ik vind niet dat kindjes zich daar druk over horen te maken. Haal gewoon gezonde dingen in huis, dan heb je ook geen discussie over chocopasta op brood. Mijn dochter wil graag vlokken op brood, want papa eet dat iedere ochtend op brood. Een keer in de week is het vlokkendag, dus dan krijgt ze s ochtends een broodje met vlokken. Niet vaker omdat wij bang zijn dat ze dik wordt, maar omdat het ongezond is. Leer haar gezond te eten, geef af en toe zoetigheid en vertel haar dat ze mooi is. Straks is ze tien en zit ze calorieën te tellen ipv te spelen met haar vriendinnen. Mijn moeder heeft de eerste maanden van mijn leven, uit angst dat ik dik zou worden (ingefluisterd door de kraamzusters), beslissingen genomen waar ik mijn hele leven al last van heb.
Miss appletree: dat er een verwijzing voor een dietiste is.. Suggereert wel dat de huisarts ook denkt dat we een zeker probleem is
Maar je wilt toch niet dat dit doorslaat naar de andere kant...dat zij zich dat straks ook gaan beseffen en anorexia of boulimia gaat ontwikkelen?? Ik zou haar ipv leren dat je er dik van kan worden leren dat het niet gezond is om vaak te eten.
oh ons meisje weet dat ze mooi is hoor en dat zeggen we meerdere keren per dag. het is ook niet dat we elke keer zeggen dat ze daar dik van kan worden hoor. maar wel als ze een beetje doorslaat met zeuren. ze weet nu dat ze dan beter een stukje fruit kan pakken en dat doet ze dus nu zonder gemopper. geloof me ik weet wat ik doe. en ik weet dat ze dat heus niet gaat omdraaien naar anorexia of zo.
Ja precies. Ik zie dit bij familie ook wel eens gebeuren. Maar andersom ook. Nichtje van 6 zei tegen onze kids: Ooh maar wij hoeven geen vitamine te eten (optimax beertje), want wij eten genoeg groente en fruit zegt mama. Toen heb ik ook uitgelegd dat iedereen dat anders doen en er anders over denkt. Dat wij s'ochtends en smiddags fruit eten, savonds groente en dat we toch graag zo'n beertje willen hebben. (En dat is meer fruit dan de ene keer per dag dat zij dat eten: ook prima!) Wil je ook eens proberen? Dus ik zou me er ook zeker mee bemoeien. Maar zeggen dat je dik wordt, vind ik persoonlijk ook een hele foute keuze.
Ik zou zeer zeker even een gesprekje met de juf aangaan om te kijken hoe ze zich ontwikkelen in de klas. Wat de juf hier (vorig jaar) heeft gedaan met mijn dochter en haar vriendin (meer een zaak van 4 handen op 1 buik en daardoor ook weinig interactie met de andere kinderen) is ervoor zorgen dat ze juist niet van alles op school ook samen deden. Mochten ze kiezen met spelen dan mochten ze alleen op vrijdag beiden hetzelfde kiezen. Met knutselen zaten ze niet in hetzelfde groepje. Thuis hebben ik en de moeder van het vriendinnetje (wonen bij elkaar in de straat) besloten dat ze alleen op woensdagmiddag met elkaar mochten spelen. We hebben ze letterlijk van elkaar af moeten weken. Toen trok de relatie zich ook wat rechter en verbreden ze hun horizon. Nu zijn we ruim een jaar later, ze spelen veel en vaak met elkaar , het voelt voor iedereen goed. Maar er worden ook genoeg speelafspraakjes met andere kinderen gemaakt maar niet meer met elkaar. Als ze allebei thuis zijn en ze komen elkaar tegen op straat met het spelen dan is het goed.