Onze dochter is 1,5 jaar nu en sinds een week is alles nee. In de box? Nee. Naar bed? Nee. Maar een koekje of drinken? Ja!! Als ik ze toch naar bed breng bijvoorbeeld is het gillen, krijsen slaan en schoppen of op de grond gaan liggen etc. Zelfde met luier verschonen, eten, dingen verbieden zoals de ipad of afstandsbediening oakken, keukenkastjes open en dicht gooien, alles is gillen en protesteren. Ze heeft wel nu twee weken gips om haar been maar dat heeft er ons inziens niet echt wat mee te maken want ze speelt en loopt wel normaal als je haar dr gang laat gaan. Als er iets niet lukt met spelen zoals ze het wil begint ze ook te gillen. In de kinderstoel op de gang als time-out al geprobeerd maar ze krijgt iedere keer de kans om rechtop erin te gaan staan dus vind dat gevaarlijk. Haar bedje als time-out wil ik niet omdat dat een rustplek moet blijven vind ik. Hebben jullie een idee wat dit kan zijn en tips hoe ik hiermee om moet gaan?
Join the club Hier ook een anderhalfjaar oude neemachine... Ze speelt zelfs dat haar knuffel nee zegt, nou hoe ver kun je gaan in je fases.. En als wij een keertje nee zeggen is ze me toch een partij verontwaardigd! Dan rent ze tien meter weg en gaat daar boos staan zijn, echt hilarisch Ze kan ook omtzettend boos worden als iets niet lukt, dan smijt ze de duplo door de kamer ofzo. Gelukkig is ze nog steeds heel gauw af te leiden en duren de driftbuien niet lang. Meestal is het ook het ergst als ze moe is. Maar dat is dus ook wat we doen, afleiden met wat anders. En als ze echt onredelijk wordt dan laten we haar lekker even razen, maar meestal als ze merkt dat we daar geen aandacht aan schenken gaat ze wel weer wat anders doen
Pittige tante, jouw dochter? Zo eentje heb ik hier ook. Was 11 maanden en zei nee. Toen ze anderhalf was, begon ze al te peuterpuberen incl extreme driftbuien tegen haar tweede verjaardag aan. Nu wordt ze bijna 3 en lijkt de rust een beetje teruggekeerd haha. Het is een fase!! Maar dat gipsen beentje frustreert haar misschien nog eens extra, waardoor het juist nu naar boven komt. Bedenk welke strijd je aan gaat! Dus bijv streng optreden tegen iets dat gevaarlijk is of waaraan je je het meest ergert. Ben daar dan ook duidelijk in wat je van haar verwacht en wat de consequentie is. Op tig punten tegelijk de strijd aangaan heeft geen zin, ze is te klein om dat overzicht te bewaren, dus dat zal alleen nieuwe frustraties opleveren. Blijf zelf rustig, praat op ooghoogte. Een strafplekje moet natuurlijk wel veilig zijn zoals je zelf al aangeeft. Een hoek is handig, want bijna overal te vinden. De beste straf is om haar te scheiden van datgeen wat niet mag. Dus: buiten de keuken in de hoek zetten als ze met servies gooit, speelgoed wegzetten als ze dat stuk maakt, etc Het beste is natuurlijk om n driftbui te voorkomen door op tijd af te leiden. Lukt dat niet, probeer dan niet te verbieden maar om te buigen. Bv je mag niet met je boeken gooien maar wel met een bal. Zelf probeer ik de woorden nee en niet zoveel mogelijk te vermijden. Veel sterkte en succes!
Hihi hier ook hoor. Zoon is vandaag 2 geworden maar roept ook al maanden nee mama nee papa nee van mij hihi. Hij kan heel goed delen alleen als hij er geen zin in heeft dan is alles van hem. Zelfs mijn toetje
Mijn zoontje is nu 2,5 maar die riep al ver voor zijn 2e verjaardag voornamelijk "NEE!!!". Ik zei ook altijd over hem "ik ben nog geen 2, maar ik zeg al heel goed nee" . Oh enne...maak je borst maar nat! Ik heb momenteel mijn handen vol aan mijn zoontje. Hij is altijd al pittig geweest en het is nog niet minder geworden .
Servies gooien doet ze gelukkig niet maar ze wil op haar manier mij helpen. Ze pakt dan mr muscle voor het aanrecht en een doekje. Dan houdt ze die bus ergens tegenaan en wrijft met het doekje. Spuiten heeft ze niet door nog. Ik wil dit uiteraard niet en zeg dan ook dat het heel lief is dat ze mama wil helpen. Laat haar het doekje houden en pak het spul af, maar daar is ze het dan niet mee eens! Dit doet ze ook bij de vaatwasser. Dat wil ik ook niet ivm de messen die erin staan. Ze weet heel goed dat de spullen die op tafel liggen dat ze daar niet aan mag komen maar dat lijkt ze nu helemaal vergeten. Afleiden door haar te roepen als ze het toch wil doen werkt. Iet want ze heeft dan door dat ik aan het afleiden ben haha. Gips zou idd toch frustrerend kunnen werken want ze loopt ongelijk nu dus valt heel veel. Donderdag mag het eraf dus hopelikk wordt het dan wat minder. Ik zat al te denken aan iets met stickers als beloning maar ik denk niet dat ze dat snapt nog.
Zolang ze in het gips zit, zou ik daar echt rekening mee houden. Ik kan me best voorstellen dat het angstig is op die leeftijd en dat de angst of frustratie er op een andere manier uitkomt. Sowieso lijkt ze inderdaad haar grenzen aan het verkennen te zijn, en die van jou! Wees duidelijk, maar toon ook begrip. Het besef dat ze een individu is (en dus niet een deel van papa en/of mama) begint langzaam door te dringen. Dit is heel spannend en een angstig gevoel van onveiligheid ligt op de loer. Dus laat haar merken dat je er bent, dat je voor haar zorgt, dat je haar hoort, maar dat ze zich aan jouw regels te houden heeft. Dat heeft ze nodig om zich veilig te voelen. Ons zoontje is 21 maanden en heeft NEE ook zeer zeker ontdekt. Hij zou het liefst de hele dag koek eten en Tractor Tom kijken. Als hij dit blijft voorstellen, zeg ik iets als "wat een goed idee, dat gaan we morgen zeker doen, leuk!" En ik weet niet hoe het werkt, maar dat lijkt hem gerust te stellen. Als ik op hem met NEE reageer, wordt het alleen maar erger, dus dat probeer ik te mijden. Misschien een idee? Ik krijg trouwens ook van iedereen te horen dat dit nog maar het begin is... Laten we de smart delen, dat scheelt alvast de helft! Succes!
Tja dat nee zegt ze hier al zoo lang. Maar de driftbuien vallen mee als ik er ja van maak. Ze wordt wel driftig als ik nee zeg. Vrijdag sloeg ze haar hoofd meermaals op de grond. Ik weet al niet eens waarom. Maar dan schrik je. Ik heb liever dat ze haar spullen gooit en slaat als ze boos is. Maarja, hoe goed ze soms kunnen praten en hoe wijs ze soms al zijn. Vaak kunnen ze hun gevoel niet uitleggen en drukken ze het zo uit. Het zal vast wel weer overgaan.
Nijntje, ik denk dat je op zoek moet naar manieren waarop je dichter wel kan "helpen" zonder dat jij van de regen in de drup beland. Vaatwasser: haal eerst zelf de messen er uit, daarna mag ze meehelpen. Misschien sneuvelt er een keer een glas of bord, nou ja alles moet geleerd worden. Poetsen: geef haar een nat doekje of een kleine plantenspuit. Niet met de mr muscle laten spelen want voor je het weet sprayt ze zichzelf in haar ogen of zo. Zo is er voor veel dingen n oplossing te bedenken waar jullie allebei tevreden mee zijn. Mama na-apen is op deze leeftijd nou eenmaal het interessantste wat er is. Evt gezeur om snoep kun je voor zijn door ze bv fruit of n cracker asn te bieden voordat ze honger krijgen cq er zelf om gaan vragen
Mijn zoontje was ook een heel pittige peuterpuber, maar toen hij eenmaal 2 was en zich goed in woorden uit kon drukken ging het eigenlijk een stuk beter. Wat hier erg goed hielp was dingen vantevoren aankondigen. "we gaan eerst een koekje eten en daarna gaan we naar bed". En alleen maar dingen vragen als je ook een "nee" kan accepteren. Dus niet vragen of ze naar bed gaat of mee naar de winkel, want "nee" is eigenlijk geen optie.
Inderdaad minder nee zeggen. je mr muscle spuiten en direct terug opruimen. Doekje geven en samen doen. Vaatwasser : bak waar t bestek in zit op t aanrecht zetten. En haar dan borden aan latwn geven Straf: hier gaat ze in de hoek in de keuken. Ze komt vrolijk terug rennen, maar ik zet haar net zolang terug tot dat ze wacht dat ik dr kom halen, meestal huilt ze ook. luier verschonen: haar zelf de luier laten pakken Kastdeuren smijten: wachten tot haar vingers er tussen komen of kinderslot. Tafels gewoon leeghouden Ik kan met een gerust hart douchen en haar in de woonkamer laten. In de keuken is geen enkele kast met slot. De schoonmaakflessen zijn in de badkamer. En glassex en wasmiddel is wel in de keuken maar dat heeft van zichzelf al een kinderveiligheid. En ze komt nooit in die kasten, eerst wel om een doekje te pakken dat is het. Ik heb de woonkamer gewoon kinderproof gemaakt. Ik wil niet steeds zeggen. Afblijven, dat is niet van jou. Speel maar met dit.
Ze vraagt niet om koek hoor dat voorop maar als ik haar smiddags vraag bij het drinken wil je een koekje (mariakaakje) kan ze ineens wel ja zeggen zo bedoel ik dat. Ze eet liever fruit dan een koekje overigens. En die mr muscle mag ze ook helemaal niet hebben maar ze pakt het gewoon. Verbieden werkt dus niet dat is gillen en krijsen. Zelfde bij de vaatwasser ze snapt niet dat die vaatwasser niet iedere dag uitgepakt moet worden of dat er ook wel eens wat in moet haha. Vandaar dat ik dus zeg dan maar helemaal niet. Vanavond is ze wel weer lief gaan slapen dus wie weet komt het toch van haar been daar had ik niet zo bij stil gestaan omdat ze wel gewoon rondloopt erop. Dan ga je er al snel vanuit dat ze er geen last van heeft.
Hier begon de twee is nee fase ook al met 1,5, maar het is nu wel nog net een stukje erger dan toen ze 1,5 was. Ik heb ook het idee dat we het hoogtepunt nog niet hebben bereikt. Het is nu wel een stuk grappiger dan toen ze 1,5 was, omdat we er nu ook hele (onlogische...) verhalen erbij krijgen over waarom het nee is.
Hahaha Nana, hier ook een meid uit 2011 (maart). Het lijkt nu even wat rustiger hier, maar de vraag is voor hoe lang. Nijntje, ik hoop dat je dochter beter in haar velletje zit als het gips er af is. Je hebt een hoop tips gekregen hier en je moet voor jezelf beslissen welke op dit moment waardevol voor je kunnen zijn. (En de rest houd je in je achterhoofd voor als ze 2 of 2,5 is hahaha)
Haha herkenbaar.... Ik zei altijd: ik ben 2 en ik zeg nee, maar begin er met 1,5 vast mee... Toen ik hem het idee gaf dat hij zelf dingen mocht kiezen en zelf dingen mocht doen (lees: alles wat zijn zus ook wil....) ging het wel iets beter, maar het werd eigenlijk pas echt beter toen hij echt lekker begin te praten.... Sterkte!
Hier een kleine dame van 16maanden die al heeeeeel goed weet wat ze wel en niet wil En als ze het niet wil, dan krijg je het niet voor elkaar. Soms heb ik een tweede persoon nodig om haar in haar kinderstoel te kijgen Van de week zat ze op de slee (in oostenrijk op vakantie) en mevrouw was halverwege de berg en riep op haar manier dat ze er genoeg van had: "klaa" en ze wilde gewoon er af, maakte haar niet uit dat we nog niet beneden waren. Wilde ik haar er weer erop zetten maar ze hield zich sijf en roept echt keihard "nee nee nee nee". Hahaha dat werd lopend naar beneden
Mijn dochter is nu net 2. Een half jaar geleden hebben we ook zo'n periode gehad. Heeft best een tijdje geduurd. Er zaten weken tussen dat ze dagelijks minstens een keer 20-30 min op de grond lag te krijsen. Regelmatig omdat ze haar zin niet kreeg, maar soms ook om een voor ons onduidelijke reden. Ik denk dat ze misschien iets wilde, dat haar niet lukte, of iets wilde of voelde, dat ze ons niet duidelijk kon maken en dat ze daardoor gefrustreerd raakte. Niets hielp: als je haar oppakte om te troosten, begon ze alleen harder te krijsen en worstelde ze zich los; ze wilde niet op schoot; ze liet zich niet afleiden door een boekje lezen of samen spelen. Wat we ook deden, het werd alleen maar erger. (Behalve waarschijnlijk haar toch haar zin geven, maar daar zijn we niet aan begonnen.) De eerste keer was het eerste dat ik uiteindelijk kon bedenken haar maar gewoon uit laten razen. Dat heeft 25 minuten geduurd. Daarna kwam ze bij me en heeft ze huilend en snikkend een kwartier op mijn schoot gezeten om getroost en geknuffeld te worden. Ik ben op internet gaan zoeken naar hoe hiermee om te gaan en op basis van wat ik gelezen heb, heb ik het volgens mij intuïtief op de beste manier aangepakt. Peuters mogen boos zijn en moeten leren hoe daar mee om te gaan. Zo'n huilbui is heel emotioneel voor een peuter. Onze dochter kwam altijd vanzelf weer naar ons toe. Als we merkten dat het huilen minder werd en haar dan zelf aanhaalden (om te proberen het "op te lossen"), werd het weer erger. We moesten echt wachten tot zij klaar was met haar woede en bij ons wilde zijn. En dan wilde ze ook echt door ons getroost worden. Als ze niet luistert, zetten wij onze dochter voor straf in de kinderstoel in de hoek. We zetten haar niet op de gang, want dan is ze niet meer bij ons. We benoemen het gedrag dat niet mag en zeggen dat ze daarom voor straf in de hoek moet. Als we haar ophalen, benoemen we het nog een keer en zeggen we dat nu alles weer goed is. Hier werkt dit goed. Kun je haar niet met een tuigje vast zetten in de kinderstoel, zodat ze er niet in kan gaan staan? (Ik heb van supernanny Jo Frost een keer de tip gehoord dat een time out een minuut mag duren voor elk jaar dat het kind oud is. Wij zetten onze dochter nu dus 2 minuten in de hoek. Is vast geen gouden regel, maar je moet wat... ) Ik keek een half jaar geleden met grote vreze naar deze periode. Ik was bang dat het alleen maar erger zou worden. Momenteel gaat het echter veel beter dan een half jaar geleden. (Stiekem hoop ik dat ze heeft geleerd dat ze haar zin niet krijgt door te proberen haar zin door te drijven, doordat wij altijd zo consequent zijn gebleven.) Ze heeft al zeker vier maanden geen woedeaanval gehad en kan sinds kort "sorry" zeggen en dan een kusje geven om het goed te maken. Heel schattig. Natuurlijk is ze net twee en zullen we heus nog wel wat van de peuterpuberteit gaan merken, maar ik heb nu meer het gevoel dat we dat wel aankunnen.