Lady wat een ellende zeg met je rare ding .. hmzzzz elke donderdag ziekenhuis bleeeeh beter babyzwemmen dan
Elke donderdag in het zh??!! Bah, dat is nou niet wat je graag doet op een donderdag! Dat ze maar snel vinden wat het is!
Hi meiden, Vandaag de 9e dag dat ons meisje bij ons is. Jeetje. Pas of al 9 dagen. Weet niet hoe ik het eigenlijk zou moeten noemen. Pas omdat wat is nou 9 dagen. Maar anderzijds voelt het alsof ze er altijd al geweest is. Dat was ze ook. Ze was er al jaren. Alleen niet in de vorm van een lief klein warm hummeltje waar ik mee kon knuffelen, snuffelen en lijfelijk van kon genieten. Wel in mijn hart, daar was ze altijd al. En dat deed vaak ontzettend pijn. Nu kan ik zonder pijn van haar genieten. Zoals ik optimaal van mijn zwangerschap probeerde te genieten, geniet ik nu van ons meisje. Ze is zo mooi, zo lief, zo geweldig... De laatste 9 dagen denk ik meer dan ooit aan de lange weg die we hebben moeten doorlopen om haar in onze armen te krijgen. Heb een beetje het gevoel dat ik nu een beetje ook bezig ben met die periode te verwerken en proberen een plekje te geven. Wellicht herkenbaar voor de andere meisjes hier die ook nu bofkonten zijn? Niemand zal het dus verbazen dat ik de afgelopen dagen vreselijk labiel ben. Volgens de kraamverzorgster en de verloskundige waar ik door het ZH bij aangemeld ben voor de thuiscontroles is dat heel normaal en juist ook goed dat de traantjes met enige regelmaat van mn wangen rollen. Beter dit dan alles opkroppen zeggen ze. Misschien klinkt het nu alsof ik alleen maar loop te grienen en niet aan het genieten ben. Maar dat is niet zo De tranen die ik laat zijn tranen van geluk, van het genieten. Tegelijkertijd denk ik ook aan de meisjes waarbij het nog steeds niet gelukt is. Allerlei gevoelens dus die in korte tijd allemaal door mijn hoofdje jumpen. Goed, dag 9. Mn meisje ligt nu in haar wiegje naast mn bed. Ik lig op mn idioot hoge bed (95 cm hoog ) en gluur steeds ff in haar wiegje. Zo nu en dan kruip ik ff naar haar toe om haar hoofdje de andere kant op te leggen aangezien ze een voorkeurshouding heeft. Maartman is met vrienden naar een concert. Vind het best spannend zo deze eerste avond helemaal alleen met ons meisje thuis. Gisteren is Maartman ook ff weggeweest. Een vriend had een pokeravondje georganiseerd. Maartman zou daar eigenlijk niet heen, maar mn beste vriendin was heel verdrietig vanwege het beëindigen van haar relatie ze ik voelde aan dat ze het liefst ff hier bij mij wilde zijn, maar dat ze zich eigenlijk verplicht voelde om op tijd weer weg te gaan ivm dat er in huize Maartje nu alleen maar genoten mag worden en ze daarom niet durfde te blijven. Ik heb daarom gezegd dat ik het juist heel fijn zou vinden als ze zou blijven omdat ik anders alleen thuis zou zitten ivm het pokeravondje. Maartman snapte de hint en is dus uiteindelijk lekker gaan pokeren. Hij was wel lekker op tijd weer thuis en vriendinnetje heeft therapeutisch met mn meisje zitten knuffelen Mijn bevallingsverhaal. Goed. Ik ben dus zoals we al van plan waren ingeleid. Bij de controle toen ik 35.6 dagen zwanger was ging de gyn mij toucheren. Het bleek toen al verweekt te zijn en ik had al 1 cm ontsluiting. De gyn stelde als werpdatum donderdag 30 juni voor. Ik zou dan 37.6 weken zwanger zijn. We gingen akkoord en de gyn belde met de verloskamers om die dag vast te leggen. Bleek dat de verloskamers al vol zaten voor op die dag dus we moesten met een nieuwe datum komen. Baalde wel een beetje want 30 juni was de enige dag waarop mijn gyn dienst had. Ivm veel overuren zou hij pas weer dienst op de verloskamers hebben op 11 juli. Ik zou dan 39.3 weken zwanger zijn. De gyn vond dat in mijn situatie te lang afwachten dus toen moesten we kijken naar een alternatief. Dat bleek zaterdag 2 juli te zijn. Het verbaasde ons omdat we in de veronderstelling waren dat er niet in het weekend ingeleid zou worden. Zaten wij er even naast 2 juli stond nog niet volgeplannend dus die dag zou het gebeuren (mits er niet allemaal spontane bevallingen die dag zouden beginnen en de kamers al vol zouden zitten). Op donderdag 30 juni heb ik de laatste gewone controle gehad. De gyn waarschuwde mij dat het enorm druk was op de verloskamers en dat de kans reeel was dat de inleiding op zaterdag niet door zou gaan. Ik zou 's ochtends om 7 uur moeten gaan bellen om te vragen of er ruimte was. De gyn vertelde nog dat haar oma zaterdag 101 zou worden. Dus dat als geboren worden op 2 juli zou betekenen dat je goed oud ging worden, hoopte ze voor mij dat 2 juli door zou gaan. Vond dat we grappig. Mocht het trouwens zo zijn dat 2 juli niet door zou gaan, dan zouden we wel die dag voor een CTG moeten langskomen. Op vrijdag 1 juli ben ik nog druk geweest met de laatste dingentjes af te maken. Er waren dingentjes die ik nog moest schoonmaken, laatste boodschapjes moest ik nog in huis halen, laatste blik door de babykamer, laatste randje behang boven het raamkozijn moest nog gedaan worden (kwamen we pas achter toen we de luxaflex weghaalden en het rolgordijn gingen ophangen... oeps ) Ik had het razend druk. Toen belde mn schoonzus. Of ik met haar naar de mozaïekgroothandel wilde gaan zodat we mozaïek voor mn gipsbuik konden gaan halen. Eigenlijk kwam me dat uberslecht uit, maar ja. Als ik nee zou zeggen zou ze een afspraak voor bijv. dinsdag willen maken en ik wist al dat ik die dinsdag niet de deur uit zou gaan. En aangezien we de datum ECHT geheim wilden houden... Ben ik dus maar meegegaan En 's avonds wilde mn beste dinnetje ff komen theeleuten. Die is dus ook nog langsgeweest. Heb haar wel op tijd weer laten gaan ''omdat ik zo moe was''. Eigenlijk moest ik het mutsje met de naam van mn beebje nog afmaken, maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen. 's Avonds het mutsje afgemaakt en nog met de handwas gewassen. De volgende ochtend ging het nog een beetje klam mee naar het ZH Zaterdag 2 juli. Ik was al vroeg wakker. Ik probeerde niet te veel op zaterdag te hopen, want de woorden van de gyn dat het heel druk was op de verloskamer klinken nog in mijn oren. Uiteindelijk was het dan eindelijk 7 uur en mocht ik bellen. Het leek wel uren te duren voordat de telefoon werd opgenomen. Toen kreeg ik te horen dat we mochten komen. Huh?? Ehh. Ohh. Echt?? Oke.. Jeetje, wat spannend. Oke.. Tot zo!! De tranen sprongen in mn ogen... Vandaag ging ik beginnen!! Ik wist dat ik zwanger was. Had ten slotte vanaf 7 november vorig jaar dat tot me door kunnen laten dringen. Maar soms besefte ik het me gewoon nog niet. Dat gevoel had ik op die ochtend ook. Ik kon het me simpelweg gewoon niet echt voorstellen dat ik - onvruchtbare ik - moeder ging worden. En al helemaal niet vandaag (of morgen, of overmorgen, afhankelijk van of het inleiden zou aanslaan). Goed, ik ging douchen en pakte de laatste spulletjes bij elkaar. Maartman liet nog ff onze hond uit. Onze hond ging trouwens door de buurvrouw uitgelaten worden. Zij was de enige die we verteld hadden dat we zaterdag gingen beginnen. We moesten namelijk wel wat voor de hond regelen. Onze hond deed trouwens raar toen we de tas en de maxi cosi in de auto plaatsten. Net alsof ze wat door had. Maartman dacht daar anders over. Die zei dat de hond gewoon dacht dat we met vakantie gingen, want dit maffe in de auto spring gedrag doet ze dan ook. Hoe dan ook: de hond werd weer naar binnen gestuurd en wij gingen op naar het ZH. Daar aangekomen heeft Maartman mij de de spulletjes in de hal van het ZH afgeleverd en hij is naar huis gereden. Nu zullen jullie wel denken: huh? Excuse me???? Maar het klinkt raarder dan dat het is: we wonen op minder dan 5 minuten lopen van het ZH en hij heeft de auto weer naar huis gebracht en is op de fiets teruggekomen We dachten dat als de bevalling erg lang ging duren was het ook onzin dat de auto op het betaald parkeren van het ZH zou staan en op de fiets is hij sneller thuis dan met de auto dus als hij nog iets zou moeten halen. Toen ik op Maartman wachtte (ongeveer een uur of 8 was het) liep iemand met een bekend gezicht door de hal. Ze vond ook dat ik er bekend uit zag en liep op me af. We konden elkaar zo snel ff niet plaatsen, maar zij bleek de arts-assistent te zijn van toen ik op een avond naar het ZH was gegaan vanwege verminderde activiteit dat ik in mn buik voelde. Zij kwam uit de nachtdienst en we spraken af dat ze morgen als ze weer dienst had even zou komen kijken. Maartman kwam terug en wij liepen naar de afdeling. Raar hoor!! We kregen een verloskamer toegewezen. Maartman installeerde zich op de stoel, ik op het bed en er kwam een verpleegkundige me aan de CTG aansluiten, zocht mn gegevens op in de computer en zette er nog wat aanvullende info bij.
Na een tijdje kwam de klinisch verloskundige van het ZH. Ze vroeg of ik over pijnbestrijding had nagedacht. Ja, ik wil het zonder doen. Ze zei dat dat prima was als ik dat wilde, maar dat ik wel moest weten dat als ik uiteindelijk wel pijn bestrijding wilde het wel handig was om te weten wat ze hadden en dat op het moment dat ik ECHT ECHT ECHT pijnbestrijding wil, het niet het handigste moment is om uit te gaan leggen wat er in huis is. Ik besloot dat ALS ik pijnbestrijding zou willen, ik voor een pompje zou gaan. Als dat pompje uitgezet zou worden zou binnen 7 minuten het uit mijn en beebjes lijf zijn zodat beebje niet versuft ter wereld zou komen. Ik gaf wel nog heel duidelijk aan dat hoe hard ik ook zou gillen, ik geen ruggenprik wilde dus dat ik goed wilde afspreken dat aan dat verzoek geen gehoor zou mogen worden gegeven. Ik vind een ruggenprik namelijk eng De verloskundige stelde een inwendig onderzoek voor om te kijken hoe het er voor stond. Goed TWEE CM. WAAAAAAAAAAAAT?? Ik had de afgelopen dikke week dus zonder het te hebben gemerkt nog een cm bijgekregen. De verloskundige zei dat ze mn vliezen kon breken. WAAAAAAAAAAAAAT?? Ik had me ingesteld op een gel. Dagje gel, nog een dagje gel, dagje niets, dagje gel... Maar nee, mijn vliezen konden gebroken worden!! Ineens moest ik heel erg huilen. Allemaal emoties vlogen door mijn hoofd. Ineens pas besefte ik mij ECHT: ik ga moeder worden!! Had geen moment in mijn zwangerschap zo intens gevoeld dat ik echt mama ging worden. Maf was dat Had al die tijd wel een buik, voelde schopjes in mijn buik, kocht de hele Prenatal en Babydump leeg maar toch durfde ik het vaak nog niet echt te geloven... Maar toen wel!! Wel toen de verloskundige aangaf mijn vliezen te willen gaan breken!! Net alsof het toen pas echt ofzo werd. De verpleegkundige ging mijn infuus klaarmaken. Ik moest immers met een infuus in bevallen vanwege mijn streptokokken B (GBS) bacterie. Helaas ging het prikken niet goed. Ze probeerde eerst in mijn linkerarm te prikken. Ze prikte verkeerd en ging enorm met de naald wiebelen, in de hoop toch nog mn ader te kunnen pakken. Kansloos en het deed flink pijn. Uiteindelijk haalde ze de naald uit mijn arm en drukte er een gaasje op. Ook kansloos. Het bloed gutste eruit. De handen van de verpleegkundige en het laken zat onder het bloed. Maartman zei: ''als dit het enige is was mis gaat vandaag dan gaan we een goede dag hebben'' (oid, weet niet meer precies, maar hier kwam het op neer). Waarop ik zei (strak van de zenuwen ) ''Misschien is dit wel een voorbode van de rest wat er vandaag gaat gebeuren'' De verloskundige sprak mij toen streng toe. Ik mocht niet dit soort dingen zeggen want anders ging ze wel direct een OK voor mij regelen voor een keizersnede... Was gewoon om mij ff in te laten dimmen denk ik De verpleegkundige wilde toen een nieuwe poging doen voor een infuus in mijn rechterarm, maar ze kreeg de kans (gelukkig ) niet van de verloskundige want toen wilde zij hem zetten. Zij zette hem in 1 keer goed. Yeah!! Ik werd aan een vocht oplossing en aan de antibiotica gelegd. De verloskundige ging mijn vliezen breken. Gut, wat voelde dat raar. Deed niet echt pijn, maar gewoon een raar gevoel. Ook dat ik maar bleef leeglopen. Ik moest namelijk blijven liggen. Er was namelijk een poging gedaan tot het plaatsen van een CTG ding op het hoofd van mn beebje, maar dat mislukte (wss zat er teveel bloed tussen ctg ding en hoofdje van de beeb zij de verloskundige) dus ik moest via mijn buik een CTG ondergaan, dus ik moest blijven liggen. Hierdoor liep het vruchtwater niet vlot in het geheel uit mijn lichaam, maar bleef het langzaam lopen. Net alsof ik in bed bleeeeeeef plassen hihi. Ik kreeg een uur de tijd waarin we zouden afwachten. Mijn lichaam kreeg een uur de tijd om zelf weeën te gaan krijgen en anders zou ik aan de weeën opwekkers worden gelegd. Dat uur gebeurde er niets. Zo nu en dan dacht ik iets van 'gerommel' te voelen, maar eigenlijk was het niets Met de weeenopwekkers werd ik op standje 2 gezet. Soms dacht ik weer iets te voelen, maar nu achteraf weet ik: als je twijfelt of iets een wee is: dan is het geen wee haha Als het een wee is, dan wéét je dat het een wee is Het infuus werd steeds iets hoger gezet. Uiteindelijk is ie tot standje 8 gegaan. Ik heb eerst nog TV gekeken tijdens het weeën opwekken. MTV, zo'n programma over tienermoeders en Animal Planet over verschillende hondenrassen. De honden deden mee aan een wedstrijd 'lelijkste hond-verkiezing'. Grappig eigenlijk hoe ik me dit nog kan herinneren. In mijn herinnering hebben we de tv uiteindelijk uitgezet. Van Maartman hoorde ik echter dat we dat helemaal niet gedaan hebben. Dat de Tour de France tijdens de uitdrijvingsfase op tv was. Niets van gemerkt. Maartman wist achteraf trouwens niet wie die etappe had gewonnen dus echt gekeken heeft hij ook niet haha Op een gegeven moment begon ik minder te twijfelen of hetgeen wat ik voelde wel een wee was. Op een gegeven moment WIST ik dat ik een wee voelde. Eerst was het wel prima te doen, maar de pijn werd steeds scherper. Ik probeerde mee te gaan in de weeën. En dat werd steeds lastiger haha. Ik bedacht zinnetjes die ik half puffend uitsprak als 'deze pijn is fijn', 'deze pijn is goed' en 'ja, ja ja, goedso deze pijn is goed want dit brengt ons meisje'' etc. Haha. Ik moest tegen mezelf zeggen dat de pijn fijn was *proest* Ik had trouwens geen cursus gedaan. Toen de verpleegkundige tijdens het invoeren van de gegevens (dus nog voor het breken van de vliezen en het aansluiten aan de weeën opwekkers) vroeg welke cursus ik gedaan had en ik zei geen gevolgd had, reageerde ze nogal vreemd. Alsof het heel raar was dat ik geen cursus had gedaan. Nu achteraf weet ik dat een cursus voor mij niet nodig is geweest. Heb niets gemist haha. Maartman zijn taak was eerst pakjes drinken en broodjes aangeven. Later werd dat DIRECT opstaan als ik hem riep en tegen mijn rug aanduwen. Dat voelde het prettigst. Tussendoor mocht hij met zijn Ipad spelen Maar oh wee als hij niet snel genoeg opstond en mij ween fractie van een seconde te lang alleen liet Maar dat deed hij maar 1 keer. Ik kan oprecht zeggen dat hij mij geweldig gesteund heeft. Van de voren was ik bang dat hij misschien op mn zenuwen zou gaan werken haha nou echt niet dat hij dat deed. Ben nu nog verliefder op hem dan van te voren!!! Na een poosje ging de verloskundige weer even voelen. Ik bleek DRIE CM te hebben. Wat was ik blij en trots!! Ik had er een cm bij!! Hierdoor kreeg ik nieuwe energie en kon ik weer ff beter tegen de pijn. Ook lukte het nu om de CTG op het hoofdje van ons beebje aan te gaan sluiten. Dat betekende dat ik uit bed mocht. Vond ik wel prettig want zo kon ik andere houdingen gaan uitproberen om de weeën op te gaan vangen. Lekker op benen wiebelen, op een stoel zitten, klein stukje ijsberen, over bed leunen... Ik ging weer door met ''deze pijn is fijn''. Alleen het werd moeilijk om de pijn als fijn te bestempelen, want de pijn was niet fijn, de pijn was niet lekker. Maar de pijn bracht me wel dichter bij ons meisje!! Op een gegeven moment kreeg ik meer en meer pijn en vond het lastiger worden de pijn op te vangen. Toen dacht ik: ''Wat en naar wie wil ik wat bewijzen door geen pijnbestrijding te willen???'' En ik sprak de woorden uit: ''ik wil NU dat pijnbestrijdingspompje'' (pompje dat je elke 3 minuten kunt indrukken en dat je dan iets van morfine toegediend krijgt). Weet niet meer precies wanneer het was, maar ergens hier heb ik een bord doperwtjes met aardappelpuree gehad. En weer uit gespuugd De verpleegkundige gaf aan dat de verloskundige dan eerst moest komen voelen om te kijken hoe ver ik was. Net toen de verloskundige wilde gaan voelen kreeg ik weer een wee. Ik wilde die eerst wegpuffen voordat ze mocht gaan voelen. De wee ging weer weg en ik bleek VIER CM te hebben!!! Dat betekende dat ik de pijnbestrijding mocht krijgen. De verpleegkundige ging het klaarmaken. Zodoende had ik uiteindelijk aan de infuuspaal een zakje vocht, een zakje antibiotica, een ding met weeën opwekker en een spuitje morfine hangen. Een morfine pompje werkt trouwens als volgt: zodra het knopje groen word kun je er op drukken en krijg je de pijnbestrijding binnen. Dit neemt niet de pijn weg, maar wel de pieken. Na drie minuten kleurt het lampje weer groen en kun je weer drukken. Als je in de tussentijd op het knopje drukt gebeurt er niets. Dat is om te voorkomen dat je jezelf een overdosis geeft.
Ik begon meer en meer pijn te voelen, ondanks het pompje. En ik kon op dat stomme pompje slechts zo nu en dan drukken, terwijl ik in de tussentijd wel een in iedergeval 4 weeen moest wegpuffen. Op een gegeven moment had ik het gevoel de pijn niet meer aan te kunnen. Ik probeerde nog dapper te denken dat de pijn fijn was. En zei tegen Maartman: 'ik ben niet zielig, ik ben niet zieligggggg, ik ben niet zieligggggggggggggggg' (alsof hij mij de indruk gaf dat ik zielig was haha) en 'Marjah en Juulzon zouden een moord doen voor deze pijnnnnnnnn'. Ik kon ze niet meer opvangen en gilde het uit. Ik kon niet tegen het gevoel dat ik moest poepen ingaan. Ik moest wel mee persen en dat maakte me bang. Want niemand had mij verteld dat ik mocht persen. Ik krijste het uit en sloeg zo hard als dat ik kon in het kussen. Een verpleegkundige kwam bij ons kijken. Ze zag en hoorde hoe ik krijste 'IK MOET POEPEN' en in het kussen sloeg De verpleegkundige zei dat ik nog niet het persgevoel kon hebben want een drie kwartier terug had ik slechts 4 cm en ik kon niet in die tijd naar 10 zijn gegaan want ze zag mn buik ook niet tekeer gaan (schijnt dat ze soms aan golfbewegingen in een buik kunnen zien dat je moet persen???) en dat ik zo moest ademen *deed puffen voor* en Maartman deed met haar mee om mij te overtuigen. Ik werd woest!! Had zo veel pijn en ik voelde me een watje want ik kon er niet meer tegen en ik MOEST POEPEN!! Ik heb op dat moment ook gevraagd (ehh, lees: gegild) om een ruggenprik (welke ik dus mooi niet heb gekregen haha) Ik wist haar te overtuigen (paar keer krijsen dat ik moest poepen en het echt niet meer kon tegenhouden) dat de verloskundige gehaald ging worden. Vraagt de verpleegkundige of ze nog iets kon doen voordat ze ging: ''ja haal een hamer en sla me bewusteloos''. Klinkt misschien grappig ofzo, maar op dat moment was ik absoluut niet aan het lolbroeken en dacht ik dat dat een serieuze optie was De verloskundige kwam en ging voelen: TIEN CM!!! Je mag persen Ik had in drie kwartier tijd 6 cm weten weg te werken!! Tijdstip tussen het breken van de vliezen en het constateren dat ik 10 CM had: 6 uur en 4 minuten!!! De pijn bestrijding werd stil gezet, ik kon niet meer op het knopje drukken. De verloskundige vertelde mij dat ik mocht persen. Ik was wederom in shock. Ik vroeg of ik nog ff mocht wachten, ik moest het nog ff verwerken. Maar dat mocht niet (en kon ik ook niet haha) en moest wel toegeven aan de persweeën. Ik moest een dikke hap lucht nemen, kin op de borst leggen en persen, persen, persen, persen en persen (ik hoor het de verloskundige nog zeggen ) Ik had overig van te voren aangegeven dat ik NIET ingeknipt wilde worden, al zou in het geval van nood voor ons meisje ze me wel aan gort zouden mogen knippen. MAAAAAR dat ze me niet mochten zeggen wanneer ze dan gingen knippen en Maartman zou mij moeten afleiden (hihi) als er een schaar gehaald ging worden. Reden: ik was serieus bang dat ik zou opstaan en wegrennen als ik een schaar zag. Op een gegeven moment pakte de verloskundige een injectie spuit. ''NEEEEEEE wat ga je doen???? Ohh neeeee ik wil het niet weten, ik wil het niet weten want anders ren ik weg Ze gaf aan niet te gaan knippen, maar me wel in een wee te willen gaan verdoven. En niet om te knippen, maar om er voor te zorgen dat ik beter kon mee persen. Ik geloofde dat en zag niet wat Maartman toen zag. Dat ze namelijk een schaar tussen mn benen klaar legde Op dat moment stond de verloskundige, twee verpleegkundigen en Maartman in de kamer. Maartman links bij mijn hoofd, en de verpleegkundigen bij mijn benen om mij te helpen ze naar me toe te trekken. 1 van de verpleegkundigen werd weggeroepen. Ojee!! Wie moet dan mijn been vasthouden. Hellep!! De verloskundige stelde voor dat Maartman en de overgebleven verpleegkundige gingen schuiven. SHIT!! NEEEEE MAARTMAN, HIERRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR BLIJVEN!!!!!!!!! Haha, ik begreep ze verkeerd, ik dacht dat Maartman naar de andere kant zou gaan, maar nee hij zou alleen mijn been van de verpleegkundige overnemen en op hetzelfde plekje blijven staan 'Neem een grote hap lucht, kin op de borst, persen, persen, persen, persen en persen!!!' In mijn beleving heb ik 4 keer geperst, maar geen idee of dat ook echt klopt. In ieder geval... Na 16 minuten persen had ik onze dochter op mijn buik!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! En ze deed het!! Ze huilde en bewoog!!! IK, MIJN DOCHTER OP MIJN BUIK!!! Niet op borst, maar op buik. De navelstreng bleek heel kort te zijn dus die moest eerst worden afgeknipt voordat ze op mn borst kon. Maartman knipte hem door en ik kreeg onze dochter op mijn borst. Maartman en ik waren hevig geëmotioneerd: eindelijk, na al die jaren was het ons gelukt!! Weer 6 minuten later was de placenta eruit. Duur gebroken vliezen: 6 uur en 4 minuten Duur uitdrijving: 16 minuten Duur nageboorte: 6 minuten Het hechten is door de gyn gedaan. Niet mijn eigen gyn, maar wel eentje die ik kende. Ze hebben me uiteindelijk niet hoeven knippen, maar was wel een beetje ingescheurd. Niet naar de achterkant toen, maar twee kleine scheurtjes opzij. De verloskundige had me ook kunnen hechten, maar de gyn wilde het liever doen omdat zij mij kende (de verschillende gyn's hebben heel erg meegeleefd steeds). Ik heb onze dochter anderhalf uur op mijn borst gehad voordat ze werd aangekleed. Maar ik had helemaal niet het gevoel dat het zo lang was, ik vroeg ook of ze niet wat langer zo bij me mocht liggen, maar dat zou niet verstandig zijn qua afkoelen. Maartman heeft haar toen aangekleed. Haar Apgar score was 9 en daarna 10. Maartman vind dat ik al me al me keurig heb gedragen en zegt heel trots te zijn. Heb zijn hand niet helemaal blauw geknepen, heb slechts 1 keer een poging gedaan tot het bijten in zijn arm *proest*. Heb hem ook niet uitgescholden (kon natuurlijk ook niet gillen dat het zijn schuld was dat ik daar lag ) We moesten nog 24 uur ter observatie blijven. De tijd op de verloskamers vond ik heel prettig, fijne mensen om me heen gehad. Op de kraamafdeling vond ik het wat minder. Om half 7 kwamen we op de afdeling (om 6 voor 3 was ik bevallen) en mijn dochter ging toen huilen. Ik wilde haar oppakken maar de verpleegkundige daar vond dat ik dat niet steeds moest doen want (schrik niet) 'ze hebben snel genoeg door dat ze direct worden opgetild zodra ze huilen'. Ook de nachtzuster zei zoiets. Mijn dochter heeft de eerste nacht vrij veel gehuild en ik wilde dat ze zich veilig voelde dus ik heb haar vaak geprobeerd aan te leggen en gewoon zitten knuffelen. Op een gegeven moment zei de nachtzuster: ''ik ga even met haar lopen.'' Ze zei niet: ''vind je het goed als ik even met haar ga lopen?'' Ik: ''ehh, hier op de kamer of op de gang'' Zij: ''nee op de afdeling'' Verbouwereerd heb ik twijfelachtig oke gezegd terwijl ze al naar de gang liep. Ik hoorde toen mijn dochter nog steeds heel hard huilen. Waarop ik in mijn bedje mee ging huilen. Op een gegeven moment ben ik uit bed gegaan en heb ik mijn badjas gepakt en ben ik naar de gang gelopen: ik ging mijn dochter halen want dit voelde niet goed!! Maar toen kwam de verpleegster alweer. Ze had mijn kindje uitgekleed en ingebakerd, zonder overleg!! Voelde me best verloren, dat ik dit had laten gebeuren. Mijn meisje wilde gewoon bij mij zijn en ingebakerd ging ze alsmaar harder krijsen. Heb al vrij snel ontdekt dat mijn meisje heel kwaad word als ze niets met de handjes kan, zoals met krab wanten aan of als je haar in een deken wikkelt en ze niets met haar handjes kan. Ik heb mijn dochter even ingebakerd laten liggen, maar op een gegeven moment zei mijn instinct dat ik haar moest bevrijden. Ik heb haar toen in haar romper op mn borst gelegd. En ze werd rustig. Gelukkig was de ochtendverpleegster een stuk liever!! Die vond het onzin dat je een pasgeboren baby kon verwennen!! Om 9 uur/half 10 mochten we naar de kinderarts. De kinderarts heeft mn meisje goedgekeurd. Wel moesten we tot 3 uur blijven ivm de 24 uurs observatie.
Wat trouwens ook heel raar was, was mijn kamergenootje. Er kwam een jongen en meisje aangelopen met een kindje in een wiegje. Het meisje liep en droeg zware tassen. Ik zei nog tegen Maartman: die is goed uit de strijd gekomen De verpleegster wilde het stel feliciteren. Echter ze zeiden: ''nee, dit is niet ons kindje. Wij zijn vrienden van de ouders. De ouders zijn even buiten aan het roken.'' Oke... Later vertelde de meid en jongen die dus WEL ouders waren geworden dat dit haar derde kindje was, voor haar partner was het het tweede kindje. Hij had namelijk ook een kindje van 8 maanden... Bij een andere vrouw. Gedurende nacht gebeurde het meerdere malen dat de verpleegster de fles voor dat kindje kwam brengen. De moeder vroeg steeds aan de verpleegster of zei de fles wilde geven zodat zij ff kon gaan roken. Toen ik bij de kinderarts vandaan kwam (de volgende ochtend) was onze hele kamer vol met rare types en rook de kamer naar een rokersruimte. De verpleegster fluisterde mij spontaan toe: 'Ik ga hun ontslag zo snel mogelijk in orde maken zodat je lekker de kamer voor jezelf hebt'. Om drie uur mochten we naar huis. Oh wat voelde ik mij geweldig toen ik door de verpleegster door de gangen werd gereden met mn meisje in maxi cosi op mn schoot en Maartman met de tassen naast mij. Eindelijk was ik die vrouw met pasgeboren beebje op schoot, ipv dat ik die vrouwen voorbij zag rollen in rolstoel terwijl ik verdrietig was... Eindelijk was ik die vrouw... Maartman wist de maxi cosi in de auto te zetten alsof hij het al jaren deed. En heel voorzichtig reden we naar huis. Oh wat vond ik dat eng zeg!! Maartman reedt heel voorzichtig, maar ik zat te denken: ''Straks rijdt een gek ons aan'' Gelukkig wonen we heel dichtbij. Huilend van blijdschap zat ik in de auto. En toen ik ons huis zag en dat Maartman de ooievaar al tegen het raam had geplaatst (zo'n eentje waarbij het er uit ziet dat 'ie tegen het raam aan is geknald ), vlaggetjes had opgehangen én ballonnen daar aan had geknoopt moest ik nog harder huilen Ik tilde de maxi cosi uit de auto en Maartman ging snel onze hond uit laten. Eindelijk, bijna 5 jaar na de pilstop... Ons meisje thuis... De kraamzorg kwam toen 'de opstart doen', oftwel 2.5 uur ons helpen. Alles ging prima met ons meisje en we vonden het wel heel spannend, maar tegelijkertijd durfden we het ook wel aan om alleen thuis te zijn met ons wonder. Helaas verliep de nacht niet goed. Ons meisje werd niet vanzelf wakker, was zelfs met verschonen/tempen/aan voetjes te zitten etc niet echt wakker. Verre van alert was ze. Ze wilde niet eens huilen en haar temperatuur bleef maar zakken en ook weigerde ze de borst. Alsof ze geen kracht had om te zuigen. Tegen 2 uur was het nog slechts 35.8. Ik snapte er niets van want ze deed de 24 uur in het ZH het toch zo goed? Toen raakte ik overstuur. Want ik had haar al warmer aangekleed, een nieuwe kruik gegeven, een extra deken gegeven... En ze bleef afkoelen. En laat nu alles wat zij liet zien, de kenmerken van een streptokokken infectie zijn... Ik was compleet overstuur. Was zo vreselijk bang dat we ons meisje zouden kwijtraken... In paniek heb ik toen de 24 uurs 'helpdesk' van de kraamzorg gebeld. Ik kreeg het advies om het ZH te bellen. Het ZH adviseerde mij de verloskundige waar ik nu bij aangemeld was (voor de thuiscontroles) te gaan bellen. Toen ik die belde bleek ik het nummer verkeerd te hebben ingedrukt en heb ik een vrouw wakker gebeld... *whoeps* Uiteindelijk de verloskundige gesproken. Ik moest de temp opnieuw opnemen met twee termometers en na een half uur, drie kwartier opnieuw en dan haar terugbellen. De temp was nog steeds niet omhoog gegaan (maar gelukkig ook niet verder gedaald). Juist op dat moment - het was half 3 in de nacht - ging de deurbel. Stond de verloskundige al voor de deur. Ze wilde toch ff langskomen. De verloskundige stelde voor om mn meisje 10 cc kunstvoeding te gaan geven. Ze legde namelijk uit dat er brandstof in moest om het motortje warm te houden. Ik vond het afschuwelijk, voelde als een falen van mijn lichaam dat ze het niet op mijn melk kon doen. Maar ik wist ook dat er IETS moest gebeuren. Dmv van een spuitje en dat mn meisje aan een pink moest zuigen heeft de verloskundige haar bijgevoed. En godzijdank, 2 uur later werd mn meisje spontaan wakker en ging ze weer huilen. (tot aan dit geschreven op zondagavond, dag 9 vanaf bevalling). Ze heeft het spuitje kunstvoeding echt nodig gehad. Vanaf dat moment doet ze het namelijk geweldig!! Op de derde dag hebben we haar voor het eerst in badje gedaan. Gisteravond voor het eerst met haar gedouched. Ze plast en poept keurig, het temp blijft netjes. Gisteren voor het eerst met haar naar buiten geweest. Echt Ik ben zo trots als ik met haar buiten loop!! Vandaag met haar naar de supermarkt gelopen. Voel me nu wel moe, maar voldaan. En vreselijk gelukkig!! Vandaag hebben we afscheid genomen van de kraamzorg. Ik had twee extra dagen gekregen (dus t/m dag 10) ivm niet fysiek zelfredzaam Sinds gisteren voel ik me alweer een stuk beter. Zo hebben we rustig het kunnen afbouwen. Ik denk dat als we zaterdag al afscheid van de kraamverzorgster hadden moeten nemen, het te vroeg zou zijn geweest. Nu voelde het afscheid goed. Ik heb er vertrouwen in dat Maartman en ik het saampjes aankunnen. Nu begint het echte leven met onze meid!! Maartman heeft trouwens nu nog 2 week vrij.
och maartje toch, wat een verhaal, met een prachtige uitkomst! en wat herken ik veel van je! toch de pijnbestrijding (ja inderdaad, wie wil je iets bewijzen?) het falen van je lijf door de kunstvoeding en de blijdschap. oeioeioei, heerlijk hoor!!! geniet meid en gun je lijf de tijd om te herstellen!!!
@Maartje, wat een verhaal maar wat heb je het mooi beschreven. Vooral je gevoelens heb je prachtig verwoord...ik hoop het ooit ook zo te mogen voelen . Meid, geniet van jullie meisje, jullie wonder, jullie lang gekoesterde droom die nu eindelijk na bijna 5 jaar in jullie armen ligt. Meis....GENIET!!!! SMAK
Lieve Maartje, Wat een ontzettend mooi verhaal en wat schrijf je het vol liefde, warmte en geluk. Het straalt er vanaf. En huilen is inderdaad goed. Laat het maar gaan, alle pijn, verdriet en geluk komt er nu uit. Hou jezelf wel in de gaten. GROM over die stomme zusters met verwennen en inbakeren en over gang willen lopen. Wat kunnen sommige mensen ook kortzichtig zijn. GENIET LIEVERD!!!
Wat een prachtig verhaal...... Mooi mooi mooi! Geniet lieverd. En laat alle emoties lekker gaan. SMAK
Maartje, ik heb je verhaal met kippenvel en een paar traantjes gelezen. Wat mooi en recht in het hart geschreven zeg! Prachtig! Geniet! (maar dat doe je al) en laat je emoties de vrije loop.
Maartje, mooi en liefdevol opgeschreven zeg! Fijn dat je nog paar daagjes extra kraamzorg kreeg en je nu echt met goed gevoel afscheid hebt kunnen nemen. En idd nu lekker genieten met zijn 3tjes!
Recht uit t hart, met precies de juiste woorden. Wat prachtig geschreven, tranen over mn wangen, zoooooo mooi!!! Knuffel voor Maartje-meisje (ben wel heeuul benieuwd naar de naam) en voor jou en Maartje-man. Geniet van jullie leventje als gezinnetje, maar dat zal wel lukken denk ik. X!
Wauwie Maartje, wat een mooi verhaal. Heb het gelezen zonder adem te halen Bedankt overigens dat je alle geheimen van de klinisch verloskundige (die zeer waarschijnlijk ook mijn bevalling gaat begeleiden) hebt prijsgegeven Nu weet ik wat ze bedoelt als ze zegt alleen te gaan verdoven Ik wens jullie heel veel geluk en een leven van 101 jaren voor jouw meiske!
Wauw Maartje, traantjes branden in mn ogen. Wat een mooi verhaal! Geniet van jullie mooie bijzondere wonder! Jullie hebben dit zo verdiend!
So, werkachterstand is EIN-DE-LIJK weggewerkt En nu naar de winkel om boodschappen te doen en daarna vind ik dat het wel verdiend heb om lekker niks te doen SMAK!