Het is een combinatie. Hij is bang voor het derde kindje, dat hij/zij het ook moeilijk gaat hebben. Hij is bang voor onze dochters om extra prikkels toe te voegen terwijl ze al moeite hebben om tot rust te komen thuis. Hij is bang voor zichzelf, aangezien hij ook met moeite 'ons leven' op de rit krijgt. Hij is bang voor mij, omdat ik al een keer een burnout heb gehad, dat dat weer komt. Kortom: hij is bang om het gezin dat we hebben tekort te doen ten behoeve van een kindje dat er nog niet is. Het punt is dat dat derde kindje er voor mij gevoelsmatig wél al is, en er ook al bij hoort. Het was alleen afwachten wanneer het eindelijk zover zou zijn
Dit is een vraag? Of ik het vind mee of tegen vallen, die 'blaren' van me ? (antwoord is namelijk lang en niet 1-2-3 te zeggen, dus voor dat ik een heel verhaal typ waar je niet op zit te wachten ...) Herken je gevoel helemaal mbt een gezond kind. Wij hadden dit ten aanzien van een 'normale' zoon. Het leek ons geweldig om een 'gezonde' zoon te hebben, eigenlijk ook vanuit een idee dat we niet wisten hoe dat was. Ik had aanvankelijk ook heel sterk het idee dat het een jongetje zou zijn die 3e (misschien ook wel vanuit deze onbewuste wens?). Toen het een (2e) meisje bleek te zijn moest ik vreselijk schakelen. En rouwen om het feit dat die 'gezonde, normale' zoon er dus nooit ging komen (want ik wist ook heel zeker dat ik een 4e nooit zou willen).
@marb ik weet niet hoe oud jullie zijn en of er ruimte voor is om de wens nog even te bevriezen maar na de diagnose moesten wij ook echt niet aan een 2e kindje denken nadat alles tot ruat is gekomrn kwam het af en toe ter sprake en nu toch bezig voor een 2e super spannend maar wel ook heel leuk @paula1984 ik snap heel goed dat je graag nog een "gewoon" kindje wil gewoon om het mee te maken. Dat gevoel is best herkenbaar. Ik seg wel eens tegen mn schoonzus laat mij mn nichtje maar ophalen sta ik tenminste ook nog eens aan t schoolhek. Je leven loopt toch anders dan de standaard als je kind extra bijzonder is.
@elsie89 : we zijn 36 (hij) en 34 (ik). Dus op zich kan het hopelijk/waarschijnlijk nog wel qua leeftijd. Maar we zijn vrij jong begonnen aan kinderen, dus onze kinderen zijn nu al 8 en bijna 7. Dus heb ergens wel het idee dat het niet zo lang meer moet duren, anders hebben we echt twee pubers en een baby... Wat spannend dat jullie bezig zijn voor een tweede. Lijkt me toch wel extra spannend als je een keer de 'het gaat niet zoals gehoopt'-kant hebt meegemaakt...
Het is ook super spannend want de afeijking is niet erfelijk dus hebben we geen verhoogd risico maar ja dat hadden we vorige x ook niet en toch is die afwijking er.
Ja het is echt een vraag. Mss beetje beroerd geformuleerd Ik bedoel meer had je echt alles overzien toen nr 3 er eindelijk was of is het niet zo zwart wit? Heel begrijpelijk hoor wat je verteld mbt je zoon het is echt rouwen. Onze oudste heeft matige ass. De problemen zitten vooral bij school, ik kan in 99% van de gevallen lezen en schrijven met hem, weet zijn angsten en kan het meestal ombuigen of uitleggen met engelengeduld Ik zeg echt als het nog zn kindje worden zou zoals hem teken ik meteen. Ass is ook prachtig! Eerlijk, oprecht, trouw, liefdevol,sterk,fantasievol. Hij laat mij de wereld soms zien door zijn ogen en dat maakt alle moeilijkere eigenschappen zo onbelangrijk @Kache
@marb wat ontzettend moeilijk voor jullie allebei. Zie wel wat herkenning eerlijk gezegd. Hier hebben we het er veel over. We gaan ook naar een praktijk ondersteuner van de ha en die adviseerde ons een lijstje met de voor en nadelen te maken de komende maanden.
Mja, het grote punt is dat het van hem al niet heel erg hoefde. Hij vond het ook wel leuk, maar het is voor hem geen diep verlangen. Daardoor kan hij veel makkelijker de nadelen zien en die de doorslag doen geven. Ik zie de nadelen ook, maar voor mij zijn ze niet doorslaggevend. Daarnaast zie ik ook veel positieve kanten van nog een kindje. Het lastige is dat het allemaal koffiedik kijken is natuurlijk. Hoe het gaat uitpakken weten we niet...
@paula1984 je hebt een PB van me. @marb wat moeilijk zeg, als je al zover in het proces was van 6 mnd proberen. Ik begrijp standpunt van je man helemaal, maar ook die van jou...
@Kache ga het vanavond rustig lezen (spitsuur hier ) En reageer morgen zeker even terug , Dank je voor je openheid
Ik lees dat hier twijfels zijn over nog een kindje. Die heb ik ook heel lang gehad en bij ons ging het om een tweede kindje. Inmiddels ben ik zwanger . Ik heb destijds een topic geopend, het heette zoiets als "zwanger worden als je eerste kindje iets heeft". Ik heb geprobeerd om het terug te vinden maar ik kwam er via de mobiele site niet uit. Daar stonden verschillende ervaringen in van forumsters met een kinderwens en/of kinderen die al een kind hebben waar iets mee aan de hand is. Ik heb er veel aan gehad. Het is volgens mij nog wel te vinden, voor degene die het zou willen lezen
Heb het gevonden, ga zo lezen http://www.zwangerschapspagina.nl/threads/een-tweede-kind-krijgen-als-er-iets-met-je-eerste-is.622587/
Jij bent een stuk sneller dan ik met de link Het lijkt me heel moeilijk voor je dat je man een derde kindje eigenlijk niet ziet zitten sinds jullie de diagnose hebben terwijl voor jou het derde kindje er al praktisch is. Ik hoop dat jullie er uiteindelijk toch samen voor kunnen gaan. Hier is het een acceptatieproces geweest denk ik. Mijn vriend was er eerder aan toe dan ik, ik was ervan overtuigd dat ik geen tweede meer wilde. Zag teveel beren op de weg icm onze dochter voor zowel onszelf, onze dochter en een evt tweede kindje. Het is uiteindelijk allemaal weg gegaan maar het heeft wat tijd gekost.
Dames, mag ik hier meeschrijven? Of is hier misschien een topic met mama's die een zorgenkindje hebben? Hier een zoontje van nog geen jaar en net uit het hele traject met de geneticus. Onze zoon heeft een hartafwijking en naar verwachting zal hij verstandelijk beperkt zijn. Het verlangen naar een tweede kindje was en is nog steeds groot, maar ik weet niet of ik het aandurf. Ik herken me dus helemaal in jullie verhalen.
Ja hoor, wat mij betreft van harte welkom! Mijn vraag is ook meer die richting uit gegaan, dus nou ja @Soezz : wat voor afwijking heeft jullie zoon? En was dit direct duidelijk? Eigenlijk hebben wij nu vooral met de toekomst moeite. Het heden is lastig, maar daar hadden we al een vorm voor gevonden. Maar wat ze in de toekomst zal kunnen is een groot vraagteken, waar we toch geen antwoord op hebben... Bij ons is nu dus vooral de vraag of nog een kindje verantwoord is en ik moet zeggen dat we neigen naar wel. Ik ben wel heel bang voor de reacties van onze omgeving, herkennen mensen dat ook? Daarnaast vind ik de 'wel of geen vlokkentest?'-vraag heel erg lastig.
@Soezz ik heb dezelfde vraag als marb . En merken jullie nu al iets in zijn ontwikkeling? Omdat je schrijft dat hij waarschijnlijk verstandelijk beperkt zal zijn. @marb herkenbaar hoor, het opzien tegen de reacties. Toen wij deze zwangerschap kenbaar maakten aan familie en vrienden heb ik me in het begin zelfs zitten verantwoorden. Totdat ik me bedacht dat het anderen helemaal niks aan gaat. Wij zijn geen mensen die hier onbezonnen aan zouden beginnen en daar moeten buitenstaanders maar vanuit gaan. Neemt niet weg dat ik het wel heel lastig vond en vind. Want ik weet dat er mensen zijn die hun bedenkingen nog steeds hebben. Ik weet even niet meer hoe het zit met de erfelijkheid bij jullie. Bij onze dochter gaat het om een novo mutatie en wij hebben niet gekozen voor een test. Wel de 20 weken echo laten doen uiteraard. En voor mijn gemoedsrust zal er bij de geboorte navelstrengbloed afgenomen worden van dit kindje om te checken of hij het echt niet heeft. Ook al is die kans net zo groot als 2x de loterij winnen. Wij zijn beide onder de 30 en gezond, in theorie is de kans op een afwijking zo klein..
Het gaat bij ons ook om een novo-mutatie, dus in theorie hetzelfde verhaal. Het is wel zo dat we dus een verhoogd risico hebben tov stellen die geen kinderen hebben met de mutatie, maar de kans blijft klein idd. Ik wist niet dat het met navelstrengbloed ook kon, dat is wel interessant! Ik denk dat ik toch de zwangerschap niet wil afbreken bij dezelfde mutatie, vooral omdat er nog zo weinig over bekend is. Dus dan hoef ik het ook niet van tevoren te weten. Maar goed, mijn man kan een andere mening hebben natuurlijk... Eerst maar eens kijken of hij uberhaupt nog wil Wij zijn overigens 34 en 36 inmiddels, dus niet meer zo jong als toen we voor de eerste twee gingen
Het is heel persoonlijk of je een 2e kindje wilt maar wij hebben altijd al meer kinderen gewild en nu ee iets meer weten van de afwijking de kans op herhaling bijna nihil is en we het mentaal weer aan kunnen hebben we besloten om de afwijking van onze dochter niet onze verdere kinderwens af te breken maar er voor te gaan
Hé wat fijn om er gewoon over te kunnen praten met anderen die het begrijpen. In mijn omgeving vind ik helaas weinig aansluiting. Ons zoontje mist een aantal genen, waarvan niet geheel duidelijk is wat de gevolgen zullen zijn. De kans op een verstandelijke beperking is helaas groot, maar hier kan veel variatie in zitten. Hij heeft een zeer zeldzame aandoening, spontaan ontstaan. Het is dus niet erfelijk en we hebben geen verhoogd risico. Inderdaad, zoals Bailief zegt, de kans is net zo groot als twee keer de loterij winnen. @ Marb, na de geboorte had ik een sterk onderbuikgevoel dat er iets niet klopte. De artsen konden echter niks vinden en stuurden me naar huis met de mededeling dat ik me veels te veel zorgen maakte. Pas toen de hartafwijking gevonden werd, ging het balletje rollen. @ Bailief, we merken nu inderdaad al een iets vertraagde ontwikkeling, al valt dat mee. Hij ging bijv. pas met 12 weken lachen en met 16 weken grijpen. En sommige dingen lijkt hij gewoon nog niet goed te snappen. Ze kunnen echter nog weinig zeggen, omdat hij nog zo klein is en elk kind anders is. Hoe voel jij je? En wat heeft jullie kindje? Mss staat het al ergens, ik ga zo alles even teruglezen! Ik vind het knap dat je niet kiest voor de test. Ik denk dat ik 40 weken in angst zit als ik deze niet laat doen. Al is de kans natuurlijk nihil. Wij wilden altijd al 2 kindjes, alleen soms ben ik bang dat ik nu zo graag nog een kindje wil als een soort van compensatie. Ik hou zielsveel van ons zoontje, maar ik wil ook zo graag een kindje wat gezond op kan groeien. Herkennen jullie dat? En hoe gaan jullie om met de mogelijkheid dat het toch weer een kindje kan zijn met een bepaalde (mss zelfs wel andere) afwijking? Er kan zoveel gebeuren tot aan de geboorte aan toe. Ik vind de zorg voor ons zoontje al best pittig (vaak naar zkh, medische kinderopvang, veel onzekerheid over de toekomst e.d.) @ Elsie89, ja daar heb je wel een punt, om kinderwens daar niet door tegen te laten houden. Ik krijg wel regelmatig de opmerking uit mijn omgeving, dat het voor een broertje of zusje ook moeilijk is een gehandicapte broer te hebben. Ik snap dat ergens wel, maarja...