Hoi allemaal, Ik wil gewoon even mijn verhaaltje kwijt. Heb 1 goeie zwangerschap gehad en ben in januari 2011 SUPER trotse mama geworden. Jan-2012 miskraam, mei-2012 bbz (linker eileider verwijderd), aug-2012 bbz (rechter eileider verwijderd). Dus van 3x zwanger naar onvruchtbaar, in 1 jaar. (spontaan zwanger raken zonder eileiders is niet mogelijk) We gaan binnenkort starten met IVF, heel spannend. De bbz's werden ontdekt door de pijn die echt onbeschrijflijk was. Per ambulance naar het ziekenhuis en spoedoperatie. Beide keren waren de eileiders geheel kapot/gescheurd. Er werd geen oorzaak/verklaring gegeven. ''pech'' wordt dat dan genoemd. Herkent iemand hier iets van? Hoe heftig het allemaal kan zijn, hoe alleen je je kunt voelen terwijl toch iedereen voor je klaarstaat, het gevecht dat je hebt met je eigen lichaam? Ik hoor heel graag van jullie. Liefs...
Ik herken het wel hoor. Wij hebben eerst een miskraam gehad, vervolgens ons dochtertje verloren, daarna een gezonde dochter gekregen en vervolgens weer een miskraam. Uit onderzoeken is uitgekomen dat ik een halve baarmoeder heb, een stofwisselingsziekte (wrs mede verantwoordelijk voor het overlijden van mijn dochtertje) en nu zijn we alweer 3 jaar aan het proberen zwanger te worden. Ik heb alleen nog maar links eisprongen, terwijl ik met links niet zwanger kan worden. En dat terwijl ieder "normaal" mens enigszins om en om een eisprong heeft. Dus ik snap je gevoel helemaal. Je in de steek gelaten voelen door je eigen lijf, er geen vertrouwen meer in hebben. En eigenlijk gewoon heel boos zijn op je lijf en ervan balen omdat het je zo in de steek laat. Herkenbaar ja...
Kickk, thanx voor je reactie. Heftig zeg, je verhaal. Fijn om herkenning te hebben, ook al gun je dit niemand natuurlijk! Heb je veel steun aan reacties via deze site? Ik ben zelf nogal zoekend. Wil mijn omgeving niet te veel lastig vallen met mijn ''gezeur''.
Hier was er al jaren de wens alleen wilden we eerst voor meer financiële zekerheid zorgen. Nog voordat we eindelijk konden beginnen kreeg ik te horen dat ik vervroegd in de overgang zit en dus onvruchtbaar ben. Alles is dus al voorbij voordat het eindelijk begon. Ik kan hier maar moeilijk aan wennen. Nog steeds wil ik vaak bij bepaalde dingen zeggen: "Als wij straks een kindje hebben..." of "Wanneer wij straks ook een meisje hebben..." (heb 2 stiefzoons) en dan realiseer je je ineens weer hoe je er voor staat Ik herken wat je zegt. De mensen om me heen staan echt wel voor me klaar maar toch voel ik me niet écht begrepen...
@Natasja84, wat zal dit verdrietig voor je zijn. En wat zul je je af en toe gruwelijk alleen voelen! Ik heb een heel rot jaar gehad maar ik heb in 2011 wel al een geweldig zoontje mogen krijgen.
Wat fijn dat je wel al een zoontje heb waar je van kan genieten. Maar dat maakt het verdriet en het ongeloof er vast niet minder op Hopelijk kunnen ze jullie helpen met IVF...!!
Natasja: zelf heb ik dmv vit D en nog wat andere dingen mijn AMH weten op te krikken. Heb je je vit. D status al weleens laten bepalen. Mocht je interesse hebben in dat lijstje PB me dan ff.
@ mamavanh: Omdat ik grote kans heb dat mijn botten te snel ontkalken door de vervroegde overgang, heb ik een botdichtheidsmeting moeten ondergaan. De uitslag was dat deze nog maar net binnen de marge valt en er dus al duidelijk een effect zichtbaar is. Door deze uitslag hebben ze nu voor de zoveelste keer bloed afgenomen en moest ik 24uur urine opvangen. Aan de hand van deze uitslagen wordt er bepaald of ik een vitamine preparaat of een hormonen preparaat moet gaan slikken. Ik weet het niet zeker maar ik denk dat ze dan dus ook naar die vitamine D status gaan kijken. Mijn fertiliteitsarts raadde me namelijk sowieso al aan elke dag minimaal een half uur in het zonlicht te gaan lopen ivm de vitamine D opname oid. Maar ja, ik heb al zoveel onderzoeken gehad en zoveel dingen aan gehoord de afgelopen tijd, dat ik het ook niet allemaal zeker weet. Misschien dat ik je over een tijdje alsnog over die tabel ga pb'en. In ieder geval bedankt dat je dit met mij wilt delen...!!