Die hormonen steken hier enorm de kop op en wil het echt even kwijt!! Ik ben nu zwanger van onze 2de zoon en we kijken er enorm naar uit maar tegelijk besef ik ook dat dit de laatste keer is dat we zwanger zijn en dit meemaken... dat terwijl ik deze zwangerschap niet heb beleefd zoals ik het wou voor de laatste keer! Ik zal beginnen bij het begin voor de duidelijkheid... OPGELET LANG VERHAAL!!! Mijn man en ik raken moeilijk zwanger zowel bij Keano als nu bij Tycho. Bij Keano is het zonder medische hulp nog gelukt maar nu bij Tycho heb ik hormonen genomen, IUI, laparascopie en uiteindelijk 1 IVF. Toen de teleurstelling te hard aankwam hebben we besloten even te pauzeren en de natuur gewoon zijn gang te laten gaan. Weer even gewoon onszelf zijn en genieten van alles. Helaas werd dat genieten eerder een hel.... Door bepaalde problemen stonden mijn man en ik op een een kruispunt van uit elkaar gaan of niet. Zomaar, out of the blue, gingen we van een super gelukkig gezinnetje verlangend naar een 2de wondertje naar een koppel dat uiteen zou gaan omdat er een andere vrouw in't spel was. De kinderwens was volledig vergeten.... Na een helse periode van praten, stress en ontzettend veel verdriet kwam mijn man weer tot zijn positieven en besefte dat hij mij en zijn gezinnetje niet wou opgeven. Dus koos hij 100% voor ons. Ik was ziek van alle verdriet en verraadt dat hiermee gepaard was gegaan. (ik kende de vrouw in kwestie goed en vertrouwde mijn man voor meer dan 100% voor dit alles!) Hoewel ik hem niets vertrouwde en enorm gekwetst was bleef ik van hem houden en stilletjesaan groeiden we terug naar elkaar toe. Alles liep stroef tussen ons tot...... Een week na zijn definitieve beslissing nam de stress stilletjes aan af maar ik bleef me ziek voelen. Moe, futloos, emotioneel,... Dus begon ik eens na te denken over mijn regels en rekende uit wanneer de laatste keer was geweest. Ik ben onregelmatig dus veel ben ik daar niet mee maar kom. Op 8 maart besloot ik toch maar eens te testen gewoon om zeker te zijn... ik legde de test op de keukentablet en deed verder met mijn werk. Na een tijdje stapte ik er langs en zag de test liggen met een heeeeeel licht streepje op! Dat kon toch niet???? We hadden bijna niets gedaan in die maand! Maar amper 2 keer... dat zal wel mis zijn zeker. Toch belde ik mijn man op met het nieuws dat ik waarschijnlijk zwanger was... hij heeft enkele minuten niets gezegd en ik ook niet. Bij hem drong het niet echt door dat er een kindje op komst was maar wel dat hij bijna de fout van zijn leven had gemaakt!!! Ik zei hem nog niet te panikeren dat ik toch eerst een bloedtest ging laten doen. Dezelfde dag nog laten doen en 's avonds zouden we't weten. Toen mijn man thuiskwam (lijkbleek en overmand met schuldgevoel) is hij niet van mijn zijde geweken tot ik mocht bellen. Toen ging hij zich douchen waarschijnlijk om zich nog even voor te bereiden. Eindelijk had ik de dokter aan de lijn... mijn hart bonste zoooo hevig dat ik in een soort roes zat. De dokter zei heel duidelijk 'proficiat mevr Janssens, jullie verwachten een kindje!!'. De grond zakte weg en de tranen liepen oncontroleerbaar over mijn wangen. Keano dicht tegen me aan in de zetel begon het besef te komen... Mijn man kwam terug van onder de douche en zag me zo zitten... met een bange stem vroeg hij 'en?'. Het enige dat ik kon doen was knikken en wenen. Hij zette zich neer en begon spontaan ook te wenen. Hij had bijna zijn zwangere vrouw en zoon achtergelaten voor iets wat een illusie was. Want de gevoelens zakten sneller weg dan hij zelf had gedacht... De eerste periode van de zwangerschap waren een hel. Ik was ziek, op, gestresst, ... en vooral voelde ik me zooo enorm alleen. Bedrogen en verraden door mensen die ik vertrouwde, mijn eeuwige liefde inclusief!!! En dat had natuurlijk een weerslag op de embryo. Dreigende miskraam, bloedverlies, loslatende placenta, .... ik verweet mijn man dit alles. Hij had mij dat aangedaan en hij besefte dat ook. Beiden in zak en as kwamen we de eerste periode door. Maar al snel bracht dit groeiend wonder ons dichter en dichter bij elkaar. Keano vormde de brug en de baby was de steun die alles rechthield. Uiteindelijk zijn wij terug wij en zelfs nog veeeeeel beter... maar het hangt nog steeds in de lucht. Maar nu ik de laatste week in ben gegaan overvalt me vaak het gevoel dat ik deze zwangerschap echt wou beleven. Zonder al dat verdriet en pijn. Mijn laatste zwangerschap en ik heb er niet ten volle van genoten!!! Ik wil echt bevallen en Tychotje knuffelen en kussen na al die jaren van hopen. Maar tegelijk neem ik afscheid van een hoofdstuk in mijn leven, zonder het goed te kunnen doen. Mijn man weet dat ik me zo voel en zit er enorm mee in maar voor een man is dit anders. Hij kan niet wachten om zijn 2de zoon in zijn armen te kunnen nemen. Ook de emoties die ik nu voel naderhand de geboorte... als ik ons zoontje ga zien weet ik dat ik die gevoelens van 'wat als....' ook ga hebben,net als nu, maar dan veel intenser! Ook mijn man heeft schrik voor het enorm emotionele. Hij stond dan ook op het punt dat klein ventje, gemaakt op een moment dat hij niets gaf om mij, achter te laten. Niet in zijn armen te hebben of geboren te zien worden... Hoe kan ik hem ooit vergeven dat hij me dat heeft aangedaan?? Hoe kan ik dit hoofdstuk afsluiten zonder echt afscheid genomen te hebben zoals ik het wou??? Ja, ons gezinnetje is echt compleet dus een volgende zwangerschap komt er niet. Ach ja... tijd heelt alle wonden zeker?? We zijn nu super gelukkig samen met onze (bijna) 2 zonen, hebben een huis gekocht en hebben alles wat we willen. Alleen het afsluitproces houd me bezig. Hopelijk gaat dit na de bevalling beter als ik ons grote wonder zie! Sorry voor het lange verhaal maar moest het eens kwijt.
Ik heb hier totaal geen ervaring mee, maar je verhaal is echt heftig! Ik wil je even laten weten dat ik het superknap van je vindt dat je hier tot nu toe door heen bent gekomen en ik krijg ook de indruk dat je je hier volledig door heen gaat slaan! Meis, probeer te genieten van je kraamperiode en probeer het verleden achter je te laten!
Het verleden heeft een plaatsje gekregen, gelukkig. Ik zeg het, we zijn een sterker koppel dan ooit tevoren!! Soms komen de vragen nog wel eens boven maar dat heeft natuurlijk tijd nodig. Het is nog maar enkele maanden geleden ook. Mijn man zijn liefde is er alleen maar groter op geworden dus eigenlijk mag ik, op de mafste manier ooit geweten, nog dankbaar zijn dat dit gebeurt is. hehehe. Maar ik ben echt bang dat ik door dit alles dit hoofdstuk geen deftig einde zal kunnen geven. En dat heb ik echt nodig! Dat maakt me nu soms verdrietig. Maar hopelijk is dit weg in de kraamperiode. Wil echt geen depressie nadien ofzo, ben altijd positief ingesteld maar dit hangt echt op mij. Misschien zijn er mensen bij wie het afsluiten van de laatste zwangerschap ook moeilijk verloopt en die me tips kunnen geven. Bedankt voor je reactie!