Ik vraag me af of dit herkenbaar is voor jullie en wat de oplossing was 10 Jaar geleden kroop ik licht grieperig achter het stuur om vlakbij even wat op te halen. Een ritje van 5 à 10 minuten. Ik was de wijk amper uit toen ik me opeens niet lekker voelde worden... Draaierig, misselijk, koortsig. Op zich was er niks aan de hand, want ik zette de auto gewoon direct aan de kant en heb toen gewacht tot ik me weer ok voelde en ben daarna linea recta terug naar huis gereden. En toen kreeg ik dus een flinke paniekaanval. Opeens realiseerde ik me dat als ik achter het stuur zit, ik verantwoordelijk ben voor iedereen om me heen. Wat als ik al rijdende was flauwgevallen? Of erger? Wat als er precies op dat moment een kindje had gelopen? Wat als...wat als... Logisch nadenkend natuurlijk totaal absurd, maar ja... Dat besef heeft er voor gezorgd dat ik dus al 10 jaar niet meer heb gereden. De keren dat ik het weer eens probeerde kreeg ik vrijwel direct een paniekaanval (snelle hartslag, klamme handen, draaierig gevoel). En eerlijk waar: ik ben het beu Zeker nu ik moeder ben geworden merk ik dat het gewoon heel onhandig is dat ik nergens zelf naartoe durf te rijden. Ik vind mezelf totaal belachelijk, maar zodra ik aan autorijden denk, krijgt die irrationele angst de overhand. Ik wil hier zo graag vanaf Maar hoe?!
Misschien een paar rijlessen volgen? Volgens mij zijn er rijscholen die hulp aanbieden voor mensen met rijangst.
Ik heb medio feb 2017 een inhaal actie totaal verkeerd ingeschat. Het had heel weinig gescheeld of ik was met mijn 2 kinderen frontaal tegen een vrachtwagen aan geklapt ( dat had ik niet kunnen na vertellen ) Gelukkig was het goed afgelopen , heb de eerste weken elke avond huilaanvallen gehad en mij afgevraagd of ik het had gevoeld !! en vooral heb ik veel schuldgevoel naar mijn kinderen gehad. De keren dat ik in de auto zat en ik vrachtwagens zag kreeg ik spontaan ook klamme handen zweterig. Ik durfde niet meer hard te rijden (snelweg ) omdat ik flink gas gegeven heb om weer op tijd terug naar de rechterbaan te schuiven ( gaf flaschbackgevoel ) Echter ben ik blijven rijden en het is stukken minder geworden , helaas is het nog niet geheel weg maar zonder auto ben ik nergens. Sterkte , en misschien een paar rijlessen opnieuw nemen ? zodat je iig een ervaren iemand even naast je heb zitten.?
Wat vervelend voor je! Ik kan helaas geen tips geven, want heb zelf angst om te parkeren... Hierdoor heb ik al 1,5 jaar niet gereden. Ik ben het ook echt zat en wil graag mobieler en onafhankelijker zijn. Ik denk dat er maar één echte oplossing is: gewoon doen. Momenteel ben ik zwanger en ga ik dan ook niet mijn angst opzoeken, maar na de bevalling ben ik zeker van plan het rijden weer op te pakken. Misschien helpt het als er iemand naast je zit die je vertrouwt? Toen ik nog regelmatig reed zat mijn vriend er altijd naast. Als het parkeren dan weer eens niet lukte kon mijn vriend het alsnog doen . Jij kan hetzelfde afspreken met iemand: als je het rijden echt niet meer trekt kan diegene altijd weer terugrijden.
Ik zou denk ik als ik jou was rijlessen nemen. Toch veilig gevoel dat er iemand naast je zit en even weer opnieuw vertrouwd raken met een auto besture
Ik heb in juli 2016 een ongeluk gehad. Wat er is gebeurd kan ik me niet meer herinneren, maar ik eindigde op de zijkant op de oprit van de autoweg. Flinke hersenschudding en wonden van het glas maar voor de rest viel het gelukkig mee. Ik heb een week niet gereden. Dat is wel wat anders als 10 jaar natuurlijk. Daarna ben ik het weer op gaan bouwen. Eerst alleen binnendoor. Toen ik daar niet meer iedere keer van in paniek raakte ook provinciale wegen. Pas veel later weer autoweg. Ik ben nog vaak bang, zeker op de autoweg, of in scherpe bochten of op rotondes voelt het alsof de auto omvalt. Het enige wat bij mij heeft geholpen is het gewoon blijven doen.
Heftig, en om nu na 10 jaar weer achter het stuur te gaan lijkt mij ook heel gevaarlijk. Je hebt rijscholen gespecialiseerd in faalangst/angst. Dat lijkt mij het beste om te doen. En misschien eerlijk naar je zelf kijken en gewoon helemaal opnieuw examen te doen, dat kan je voor je zelfvertrouwen goed zijn.
Ik heb mijn rijbewijs nu 11 jaar en heb daarvan bijna 10 jaar niet gereden. Toen ik 18 was en net mijn rijbewijs had heb ik kort een auto gehad. Maar omdat ik woonde en werkte in de zelfde stad was het voor mij niet praktisch en te duur om een auto te houden. Mijn partner had wel een auto wn heel af en toe reed ik daarin. Maar de drempel naar auto rijden werd voor mij steeds groter tot ik op een gegeven moment echt rij angst ontwikkeld had. Zoals je zegt zweten, hartkloppingen, benauwd krijgen en je gewoon ellendig voelen achter het stuur. Maar bij mij is eigenlijk een knop mentaal omgegaan sinds onze zoon is geboren. Ik rij dus nu een jaar lang auto en dit gaat prima en ben veel zekerder geworden in het auto rijden. Al moet ik wel nog eerlijk bekennen dat ik nog niet de snelweg op durf maar ook deze stap komt vanzelf.
Ik kwam 7 jaar geleden van de snelweg af en na de afrit heb je een tweebaans bocht. Degene naast mij vloog uit de bocht en tikte mijn auto aan in de bocht die een stukje doorreed, 90 graden draaide en net voor een lantaarnpaal tot stilstand kwam. Mijn hart zat in mijn keel....gelukkig konden de mensen achter mij ook optijd remmen. Zonder ook maar te denken over evt schade ben ik naar huis gereden wat nog maar een klein stukje was. Toen ik thuis kwam zei mijn vriend ‘stap maar in de auto...we gaan de snelweg op en gaan diezelfde bocht drie keer doen’ Dat heeft echt geholpen. Zien en voelen dat er niks gebeurt. Ik ben wel nog altijd op mijn hoede in tweebaans bochten, maar ben er biet bang voor.
Wat vervelend voor je zeg. Ik denk dat je er goed aan doet om rijlessen te nemen en dan in je eigen auto. Ik zou het niet zelf gaan proberen na zo'n lange tijd. Zelf heb ik mijn rijbewijs een paar jaar terug gehaald en daarna voelde ik me nog niet zeker genoeg in de auto en ging het steeds meer en meer mijden, ik was ook niet afhankelijk van de auto toen voor werk ed. Op een gegeven moment kreeg ik werk waardoor ik wel met de auto moest en doordat ik wel moest rijden, heb ik zo een hoop ervaring op gedaan en ik ben erg gegroeid in het auto rijden zelf, en nog veel beter: ik zie er niet meer tegenop! Wat ik wel echt spannend vind, is rijden in grote steden, maar dat hoor ik van meer mensen dat dat niet hun favo bezigheid is. En als het echt nodig is, dan doe ik het ook wel hoor. Maar liever rijd ik ergens waar ik het ken.
Rijlessen boeken bij iemand die ervaring heeft met ernstige rij angst. Ik had al mega rij angst voor ik mn rijbewijs wou halen. Eerst bij een "normale" rijschool begonnen, werd alleen maar erger. Toen bij een specialist en damn, binnen een maand reed ik af! Zonder angst. Dus zeker een tip!
Na 10 jaar zou ik ook speciale lessen nemen. Ik heb ook rijangst. Maar ik blijf wel rijden nu en dan. Vandaag weer gereden en dan heb ik t gevoel alsof iemand mijn keel dicht knijpt. Het duurde 2 uur voor ik eindelijk het huis uit was omdat ik telkens iets bleef zoeken om nog niet weg te hoeven.... Het moet hier weer opgebouwd worden met meer dagjes uit. Opgelost is het dus niet, maar het is ook niet erger geworden door het toch te blijven proberen.
Wat fijn dat het jou zo goed geholpen heeft! Wat doen zij anders dan anders? Ben nieuwsgierig! Naast dat het niet praktisch is, vind ik het ook zonde dat ik niet meer durf. Ik kon namelijk prima autorijden, genoot er ook altijd van
Nou ten eerste hij dwong mij niet iets te doen wat ik eng vond. En gaf mij de tijd. Daarnaast zorgde hij dr voor dat mn vertrouwen in mezelf terug kwam. Als ik even twijfelde vroeg hij waaraan ik twijfelde en de situatie te annuleren. En; hij had zelf, net als ik, een ongeluk mee gemaakt (ik een keer zelf en een keer 20 autos op elkaar voor mij, glipte dr net langs) dus snapte enorm hoe ik mij voelde. Plus; hij zat niet aan mn stuur of pedalen. Dat deed die truus daarvoor wel. Omdat ze zelf eigenlijk bang was. Uiteindelijk ben ik na de zoveelste keer midden op de weg gestopt en uitgestapt en gezegd dat zij beter kon rijden ipv ik. Die dag heb ik ook een andere rijschool gezocht en kwam.bij hem. Eerst wou hij niemand over nemen, maar toen ik mn situatie uitlegde mocht ik een proefles bij hem doen. Hij gaf toen aan dat ik prima reed, alleen mn angst kwijt moest raken. Soms overweldigd iets me nog, zoals vandaag dat ik bijna twee flinke ongelukken zie gebeuren voor en naast me. Maar ik heb nu vertrouwen in mezelf en kan het relativeren. Er zijn echt speciale rijscholen voor rij angst. Ik hoop enorm dat je daar iemand kan vinden die je kan helpen. Wat een vrijheid geeft je rijbewijs!
Ik vind echt dat je rijlessen moet nemen voor je weer achter t stuur kruipt. 10 jaar niet meer rijden is veel te lang om Weer zomaar achter t stuur te kruipen, ik zou dat onverantwoord vinden. Daarnaast zou ik zeker iets doen aan je angst , daar kun je echt prima mee geholpen worden
Ik heb zelf in 2007 een vrij heftig ongeluk met een vrachtwagen gehad. Ik was heel angstig daarna en heb weken met tranen in m’n ogen in de auto gezeten en wilde geen vrachtwagen meer inhalen. Toch werd mij aangeraden te blijven rijden en dat heb ik vanaf een dag na het ongeluk ook bewust gedaan. Lastig maar alles waard. Ik denk nooit teveel na over rijden als ik dat wel doe maak ik fouten en raak ik in paniek. Gewoon veelvuldig rijden dus. Als ik jou was zou ij therapie volgen eb daarnaast nog rijlessen nemen. Kan nooit kwaad toch?
Ik heb ook na een blackout in de auto paniekaanvallen gekregen. Ik heb EMDR therapie gedaan en via de psycholoog rijlessen genomen bij een speciale rijschool. Inmiddels rij ik overal weer heen, maar het heeft best wat therapie en rijlessen gekost.
Ik ben vanaf het halen van mn rijbewijs heel angstig geweest met rijden en daardoor ook een aantal jaar niet gereden. Wat mij hielp is ten eerste mijn man. Die heeft allereerst een heeeeeel klein autootje (fiat seicento) gekocht voor mij, waar ik best een paaltje mee mocht raken. (Helaas tijdens die proefrit een ongeluk meegemaakt, waarbij ik een man aangereden heb zien worden) na die proefrit dus ook bang geworden voor andere factoren op de weg. Mn man heeft mij echt gemotiveerd door te blijven rijden. Als ik er aan toe was en ook dat moment zin ervoor kon maken, gingen we een klein stukje rijden. Misschien reed ik toen 1x in de 1 a 2 maanden. Steeds meer bekende routes uitbreiden. Op een gegeven moment een aantal keer achter elkaar de weg naar mn werk afgelegd (samen). Zodat ik op een gegeven moment zelfstandig met de auto naar mn werk durfde. Ik denk dat ik zo een jaar lang alleen maar naar mn werk gedurfd heb. Maar zo kreeg ik wel weer rijervaring in mn eentje. Daarna ook langere stukken (30km) samen met mn man. Toen ik eenmaal vertrouwen had in die lange en onbekende stukken, kon ik mezelf er ook toe aanzetten om in mn eentje naar een onbekende plek ver weg te rijden (om vervolgens in een massale sneeuwval terecht te komen, mn hart ging te keer!!! Maar wat was ik TROTS dat ik dit in mn eentje gefixt had!) vanaf dat punt is er een knop om gegaan en dacht ik, ik kan alles! ( als de auto maar klein is ) Dus tips van mijn kant: -Rijd in een kleine auto en waarbij het niet zo erg is als je een kleine schade rijdt. ( dat legde voor mij minder druk op alles) -Rijd in het begin altijd met iemand anders die het over kan nemen en altijd achter je staat -Rijd heeeeel vaak dezelfde route en breid daarna uit. -Rijd ook als je nog onzeker bent, gewoon lekker op de rechterbaan op de snelweg ( inhalen etc moest ik op te veel dingen letten, wat mij gestresst maakte toen, bang iets over het hoofd te zien) Heel veel succes!!!