Hallo allemaal, ik zou maar gelijk met de deur in huis vallen, ik wil graag voor een 2e kindje gaan... Maar toch, ik twijfellll... Waarom? Ik heb nu een zoontje van bijna 18 maanden, is echt een mama's kindje en vraagt zo nu en dan nog best veel aandacht. Best vermoeiend dus, maar ook echt heel leuk. Ik heb na mijn bevalling een tijdje een depressie gehad en ben daar d.m.v. medicijnen gelukkig weer helemaal bovenop gekomen. Ik denk niet echt meer zo van: wat als het me weer een 2e x overkomt, want dat kan ik toch niet voorspellen (en ik weet nu dat het ook wel weer goed komt). Ik slik nog wel steeds 5 mg paroxetine (anti-depressiva) en weet dus niet of ik met zo'n lichte dosering wel zwanger mag worden (zal ik eens aan mijn arts moeten vragen)... Maar waarom twijfel ik dan? Tjah, eerst nog ff genieten van deze kleine koter, is het misschien te zwaar met de leeftijden zo kort op elkaar? (nou ja, als ik eenmaal zwanger ben zijn we misschien als het allemaal lukt alweer een jaar verder en kan mijn zoontje alweer wat meer). Al zit ie dan misschien wel in de 2 is nee fase...zucht... hahaha, kortom: misschien moet ik gewoon nog maar ff wachten tot hij richting de 3 a 4 jaar gaat? Maar waarom kriebelt het dan zo? Hihi... Tegen manlief zeg ik vaak: we wachten nog wel minimaal een jaar als we er weer voor gaan en heb ook niet het idee dat hij nu alweer op een kleine zit te wachten... Moeilijk hoor. Wie herkend mijn verhaal? Liefs, een twijfellaarster
Ik herken wel dingetjes. Na de geboorte heb ik ook een (milde) depressie gehad, geen medicatie nodig gehad, maar wel een pittige tijd gehad, en hulp van een goede psych. Ook zat ik daarna nog een poos niet zo lekker in mijn vel door mijn studie. Dat wilde niet echt vorderen, en uiteindelijk heb ik daar ook nog een mentale tik gekregen. Daar ben ik inmiddels goed bovenop, en nu heb ik echt het vertrouwen ook een 2e kindje aan te kunnen. Ik had de wens ook wel eerder, maar de situatie was gewoon niet stabiel genoeg. Mijn jochie wordt over 3 weken 4, en nr2 verwacht ik met kerst. Dus 4,5 jaar ertussen. Aan de ene kant lang, aan de andere kant kan ik nr2 straks ook genoeg aandacht geven, en snapt nr1 ook meer van wat er gebeurd. Hij komt nu ook regelmatig mijn buik kusjes geven! Dus tot nu toe heb ik geen spijt van de keuze om het toch even uit te stellen..
Ik snap je wel, Ik heb wel geen depressie gehad, ik was de rust zelve wonder boven wonder terwijl ik wel vaak depri ben. Maar ik heb een aandoening aan mijn lichaam en hebben wij toen hij 2 was geworden de beslissing gemaakt voor een 2e. Hij is nu al weer 3 en heb ik weer 2 mk achter de rug en 1 jaar verder. Misschien komt er wel geen 2e meer aan de ene kant vindt ik het vreselijk maar aan de andere kant ik heb mijn handen vol aan mijn kleine knul. Wat is het moeilijk he. Heel veel succes met je beslissing
ik denk als je twijfelt beter een tijdje kan wachten je hebt je twijfel niet voor niets misschien denk je over enkele maanden er anders over en sta je met de volle 110% er achter en heb je geen twijfels meer
Heeft niet iedereen die twijfel een beetje? Ik twijfel eigenlijk niet, ik wil een tweede, maar soms steekt toch wel eens de gedachte op, kan ik dat wel aan? Ga ik die tweede wel even graag zien? ... Is het niet te vroeg? Maar hier een ander probleem ventje ziet een tweede niet zitten
Hoi meiden, Bedankt voor jullie reacties. Ik twijfel op dit moment gewoon nog teveel om er voor 100% voor te gaan, ondanks de kriebels/rammelende eierstokken hihi... Ik heb ook pas sinds nov. vorig jaar een spiraaltje laten zetten, dus die blijft er nog wel ff in denk ik... in oktober heb ik weer een afspraak met mijn arts en hoop ik die laatste 5 mg niet meer te hoeven slikken, als dat dan goed blijft gaan kijk ik wel weer eens verder en natuurlijk met mijn man in gesprek hoe hij erover denkt... het moet financieel natuurlijk ook allemaal maar kunnen... maar, dat komt vast goed... Liefs, mammamia