Na de geboorte van onze zoon heb ik toch echt wel een jaar nodig gehad om weer in mijn vel te zitten. Nu hij 2 is vind ik het geweldig om een dagje met hem alleen op stap te gaan. Het eerste 1,5 jaar brak het zweet me al uit en nu ik er op terugkijk ben ik ook echt veel aan huis gebonden geweest in die tijd. Toch wil ik graag een 2e maar dat is voornamelijk omdat ik het in de verdere toekomst geweldig zou vinden om een gezellig, groter gezin te zijn. De zwangerschap zou ik het liefste overslaan en die eerste 1,5 jaar ook Dat brengt soms wel angsten mee, want met een 2e heb je toch een grote broer is die je toch ook wil vermaken, waar je leuke dingen mee wil doen. Ik beschouw mezelf nu als een hele lieve, leuke, relaxte moeder en ik ben bang om dit weer (tijdelijk) kwijt te raken! Wie herkent dit, heeft toch de stap gezet en kan ervaringen delen?
hier dezelfde angst/twijfel.. toen mijn dochter 6 maanden was had ik echter wel weer kriebels maar mijn man totaal niet. toen mijn man ineens ermee kwam dat hij een tweede wilde, onze dochter was toen 10 maanden schoten mijn kriebels om in twijfel en wilde ik niet meer haha. na veel praten met andere die er wel al 2 hebben ,samen praten enz zijn we tot de conclusie gekomen en zie onderschrift we gaan er nu echt voor. misschien nog meer praten er over met je man of met iemand die wel al twee kindjes heeft?
Hier ook hoor.... Ik wacht daarom nog heel even, de kriebels heb ik ook heel sterk.. maar vooral ook omdat ik een groot gezin wil, maar tegen dat eerste jaar kijk ik wel op.... ik vond het een zware tijd maar we hebben de knoop wel doorgehakt (al beginnen we pas in de zomer) Voor mij helpt het relativeren heel erg, want die 1,5 is relatief heel even als je het vergelijkt met al die andere jaren die nog komen.... Maar ik herken het heel erg, ik schiet soms ineens nog steeds in die onzekerheid...
Hier ook die twijfel gehad hoor, en nu nog wel eens. Maar toch de knoop doorgehakt en inmiddels zitten we in ronde 2 (ben nu een paar dagen overtijd). Vind het nog steeds spannend, maar het plezier van een 2de en de wens voor een groter gezin, weegt zwaarder voor mij dan die onzekerheid. Succes met de keuze!
Mijn ervaring is dat je met de 2e veel gemakkelijker bent als met de eerste! Bij de eerste was ik ook ontzettend veel thuis, omdat ze dan weer moest slapen, dan de fles enz.enz nu pak ik veel makkelijker de kids op en ga ik even weg. Nu is mijn 2e ook wel een gemakkelijker kindje, maar men zegt dat dat dus ook komt omdat je er zelf makkelijker mee bent. Wel vind ik het nu veel drukker om alles in een dag te krijgen. Huishouden, werken de oudste vermaken enz
Ik heb ook die onzekerheid wel, kan ik het allemaal wel met 2, zit er niet teveel leeftijdsverschil in... Ga zo maar door. Maar aan de andere kant een klein prulleke erbij... Zou het ook wel leuk vinden...
O ja heel herkenbaar. Ik begin er nu dan ook met knikkende knieen aan. Maar ik wil mijn zoon niet het hebben van een broertje/zusje ontzeggen. En zelf wil ik ook graag nog een kind en heb ik zelfs wel baby kriebels. Maar de angst is heel groot voor wat er komen gaat.
Ik had het zelf geschreven kunnen hebben. Elke dag voelt anders op dit moment! Ik wil wel maaaaar zie inderdaad due beren
11 Oktober! Ik zit precies met hetzelfde gevoel! Ook bij mij heeft het ongeveer 1,5 jaar geduurd om weer lekker in me vel te zitten. Mijn kleintje is nu ook een vrolijk, ondeugend ventje..Wij hebben ook besloten om toch maar voor de tweede te gaan, omdat ik uiteindelijk toch een groter gezin wil..Wat jij nu beschrijft spreekt mij zo aan en was al op zoek naar een lotgenootje..haha..dus bij deze! Ik denk (hoop) dat het uiteindelijk toch wel gaat meevallen omdat we al in the baby rollercoaster zitten..dat kan er dan ook wel bij..
@11oktober, hoe staat jouw partner hier tegenover? Hoe kan hij jou hierin helpen? En misschien zijn er andere mensen in je omgeving met wie je ervaringen kan delen en met wie je op kan trekken hierin? Bedenk dat je niet alleen staat en het ook niet alleen hoeft te doen! En laat je niet teveel leiden door angst en mogelijk irreëele gedachten, dat je dit bij de eerste zo hebt ervaren betekent niet per definitie dat het bij een tweede ook zo zal gaan!
Ik heb die beren allemaal gezien maar in de praktijk valt het 100% mee (onze 2e was niet gepland ik slikte netjes de pil maar door ziek zijn heeft deze niet gewerkt.. kwam ik 3 maanden later achter! Man en ik waren in shock want we hadden het hoofdstuk 2e kindje net afgesloten en babyspullen opgeruimd/verkocht). Het cliche dat men zegt 'de tweede rolt er vanzelf in' klopt echt helemaal. Je bent zoveel makkelijker en praktischer ingesteld. Dus als het die beren zijn die je tegenhouden dan kan ik je geruststellen dat dit ECHT niet nodig is En de tijd VLIEGT voorbij, voor je het goed en wel beseft blaast de jongste alweer zijn/haar eerste kaarsje op de taart uit
Ja ik, en het kwam uit. Toch is mijn derde nu onderweg en bereid ik me weer voor op weer zo'n hectische tijd. Ze worden groter en ik kijk ook naar de verdere toekomst.
Hebben jullie ook zo heel wisselende gevoelens? Op het ene moment wil ik dolgraag nu een tweede en een uur later kan ik helemaal in de stress schieten en denken o nee dat komt nooit goed daar moet ik niet aan beginnen.
dat heb ik ook een tijdje gehad , nu nog soms maar nu we er zeg maar echt voor gaan heb ik er wel vrede mee..
Ja hier....gisteren dacht ik ja we gaan ervoor op korte termijn.... Vandaag denk ik weer laten we nig maar 6 maanden wachten
Ik ben blij dat er toch lotgenoten zijn Wij zijn al een tijd aan het klussen voor een 2e. Mijn man en ik praten er heel veel over. En omdat we het op de lange termijn heel graag willen nemen we de zwangerschap en de eerste periode maar voor lief. Maar dat wil niet zeggen dat we er niet tegenop zien...
Wow! Herkenbaar!! Een aantal maanden geleden toch wel wat kriebels voor een tweede, maar naarmate ze groter en zelfstandiger wordt en wij ook wat meer vrijheid krijgen begint de twijfel enorm toe te slaan. Laat ik voorop stellen dat ik dolgelukkig ben met mijn meisje, maar het is zeker niet een gemakkelijk kindje. Terugkijkend vond ik de zwangerschap vreselijk en de eerste anderhalf jaar een zware tijd... Willen we dit nog een keer.. Tja, aan de ene kant wel. Redenen hiervoor zijn toch wel de wens voor een groter gezin, daarnaast wil ik mijn dochter graag een broertje / zusje geven. Aan de andere kant... zie ik enorm op tegen de zwangerschap (misselijkheid/ overgeven) en de babytijd. Ik vond dit echt een uitputtingsslag. Daarnaast merk ik dat ik ook wat word beïnvloed door mijn omgeving. Een aantal vriendinnen zijn inmiddels zwanger van de tweede. Ze willen mij het liefst elke dag vertellen hoe leuk het is, en hoe graag ze een tweede willen. En natuurlijk mag dat, ik ben ook zeker blij voor ze.. Aan de andere kant doet dat ook veel met mij. Ik vind het jammer dat ik niet die enthousiaste gevoelens kan hebben voor een tweede kindje... Daarnaast zie ik één van mijn vriendinnen worstelen met twee kleintjes, dat doet mij juist besluiten nog een tijdje te wachten. Natuurlijk is het belangrijk te doen wat wij zelf graag willen, en dat doen we ook. Maar van alle kanten komen de voors en tegens. En dan al die persoonlijke gevoelens. Sorry, het is een heel verhaal geworden, fijn om dit met gelijkgestemden te delen... MissyG
hier heb ik ook een wens voor een 2de maar ik weet ook dat het nu voor ons niet verstandig zal zijn. ons zoontje is nu 9 maanden en we zijn er nog dag en nacht mee bezig. hij is 4 maanden lang huilbaby geweest en is enorm gevoelig en prikkelbaar. en heeft een enorm groot slaap probleem ( ook voor in het ziekenhuis gelegen ). wat nu gelukkig sinds deze week stukken beter gaat! ook heb ik nog 2 honden en 2 poezen lopen die ook nog de nodige aandacht vragen. kortom ik denk als ik nu voor een 2de zou gaan ik het niet aan zou kunnen. ik denk dat eerst ons zoontje stabiel moet zijn. dus als het inslapen en blijven slapen goed gaat. maar de wens voor een 2de kriebelt enorm!! soms hoop ik dat ik perongelijk zwanger raak zodat ik niet zelf de keuze hoef te maken wanneer we er voor gaan. ( maarja die kans is errug klein want we vrijen veilig ) ook heeft mijn man vreselijk angst voor een 2de. hij is ontzettend bang dat de 2de dezelfde problemen als ons zoontje krijgt.. daar heb ik ook wel een beetje angst voor. mijn verstand zegt tegen mezelf nee meid je bent er nog niet aan toe. rust eerst even goed uit en wacht tot je kleine vent stabiel is. ook voor hem is een verandering waarschijnlijk nu nog een te grote stap. ik moet er nu nog voor 100% voor hem zijn. als dat goed gaat dan mag je aan een 2de denken. maar tegeelijker tijd fanatseer ik al over een 2de kindje. en denk ik elke maand zwanger te zijn.. schijnzwanger dus ik heb ook een onregelmatige cyclus dus soms denk ik weleens zou het... ( het kan niet want we vrijen veilig ) het komt er dus op neer dat ik nog even geduld moet hebben en ik weet ook niet of een 2de uperhaupt gaat lukken. hebben 1,5 jaar in de mmm gezeten. uiteindelijk wel spontaan zwanger geraakt in een rustmaand. het is dus wel mogelijk.. kortom ik denk dat mijn hormonen me ook enorm prikkelen.. want waarom wil ik nu al een 2de.. ik zeg steeds tegen mezelf geniet nu eerst eens een tijd van je kleine die er nu is.ga daar eerst eens een leuke tijd mee beleven voordat je jezelf weer in iets nieuws stort. soms snap ik mezelf niet
Heel erg herkenbaar! Ik had precies hetzelfde. Al die twijfels vooral na de dramatische bevalling, kraamkoorts en PND. Maar onze tweede dochter is nu 2 weken oud en het gaat tot nu toe beter dan ik dacht. De leeuwen en beren die ik op de weg zag lossen zich vaak vanzelf op. Het leven van de oudste gaat door en de baby gaat erin mee. Eigenlijk valt het me tot nu toe erg mee. Ik dacht ik laat het toch even weten, want het kan dus ook heel erg positief uitpakken. Het is denk ik juist goed dat je je realiseert wat er op je af komt. Dan kan het alleen maar meevallen vaak!