Beste dames, Ik dacht dat ik alles goed had afgesloten, maar blijkbaar zit het mij ergens toch nog hoog. Mijn vorige zwangerschap was niet de meest ideale die je kunt hebben. Ik ben enorm misselijk geweest tot ongeveer 26 weken, toen dat voorbij was ging het een week of 2-3 goed en daarna begon ik vocht vast te houden, zag spms sterretjes en voelde me niet bepaald top. Omdat ik zelf veel wegwuifde en alles afzwakte greep niemand in en hoorde het gewoon bij mijn zwangerschap. Met 33 weken kreeg ik steeds meer pijn in mijn rug, maar ook dat slikte ik weg, tot ik 's nachts huilend wakker werd van de pijn en ik de dag erna opgenomen werd in het ziekenhuis. Mijn lever en nierwaarden waren al enorm slecht en 2 dagen later werd ik ingeleid. Ik heb een geweldige dochter en krabbelde snel weer op. Nu zijn we in verwachting van de tweede en hadden we net een afspraak in het ziekenhuis. De arts (gespecialiseerd in hellp volgens hem) vond dat ik ook prima thuis kon bevallen nu, mijn lage bloeddruk die ik van nature heb,niet in het dossier hoefde etc... eerlijk gezegd schrok ik hier nogal van en ben zelf enigzins van slag. Ik heb de vorige keer geen kick gegeven, de artsen konden zelfs niet geloven dat het zo slecht met me ging en ik me nog zo groot hield.. Voel me echt op het moment een zeur en ben bang dat ik nu blijkbaar dan te voorzichtig ben...
Zou gewoon aangeven dat je dit wel graag in je dossier wikt en dat je nu voorzichtiger bent vind ik heel logisch! Ga gewoon bij je volgende afspraak het gesprek aan en neem desnoods iemand mee voor morele steun!
Hier steeg de bloeddruk met 33 weken en ik ben ingeleid met 37 weken. Volgens mij hoorde ik met 34 weken al dat ik de 40 weken nooit zou halen; bloeddruk was hoog en ik had weinig bloedplaatjes. Ik zag wel soms sterretjes en ik hield uiteindelijk ook wel steeds meer vocht vast maar echt ziek heb ik me nooit gevoeld. Bij de tweede ging alles goed. Volgens mij wordt het veroorzaakt doordat 50% van de placenta lichaams"vreemd" (van je man) is sn je lichaam dat wil afstoten. Bij de volgende zwangerschap is het zo "lichaamsvreemd" niet meer en gaat het vaak goed. Ik begrijp je angst volledig. Ik vond die periode 33-37 weken destijds helemaal niet zo eng maar later besefte ik beter dat het best link was. De zorg in het zkh en de vele controles stelden bij toen goed gerust in die periode. Bespreek het goed en laat je goed informeren zodat je beter weet hoe het zit en laat ook goed blijken dat je het spannend vind. Het is niet niks wat er is gebeurd en het is logisch dat je daar (achteraf) van geschrokken bent. Ennuh beter "te" voorzichtig dan hoe het de vorige keer ging
Ik begrijp en deel je angst. Bij de eerste ben ik met 32+5 bevallen door Hellp. Nu met de tweede ben ik vanaf 20 weken angstig geweest. Heb er altijd op gestaan om academisch gecontroleerd te worden, wat ook nooit een probleem is geweest. Heb ook altijd toegang gehad tot mijn eigen dossier. Vandaag helaas toch opgenomen. Bloeddruk veel te hoog. 160/110. Nierwaardes wijken iets af. Vanmorgen hele lichte klachten. Urine is wel schoon. Dus geen vergiftiging nu. Ze zijn alleen bang voor een acute omslag als de bloeddruk niet omlaag gaat. Dus nu aan de medicijnen en ter opservatie in het ziekenhuis. Klachten zijn weer weg gelukkig. Dus wie weet gewoon naar huis in een paar dagen. Dus inderdaad gewoon op je strepen staan! En ze ook vooral laten weten hoe je erin staat. Jouw eigen gemoedsrust is ook heel belangrijk en moeten ze gewoon serieus nemen!
Een zeur ben je vooral in je eigen hoofd is mijn bescheiden mening De mensen die echt zeuren vinden dat namelijk niet van zichzelf. En liever vijf "onnodige" controles en bloeddruknotities dan een noodakelijke die een week te laat komt. Daarnaast heb je er al een keer te lang mee doorgelopen, dat gaat je dus geen tweede keer gebeuren! En een arts heeft dat serieus te nemen. Klinkt alsof je de vorige keer geluk hebt gehad dat iedereen er zonder kleerscheuren vanaf gekomen bent, zon situatie natuurlijk koste wat het kost voorkomen! Voel je je ook bij een vervolgconsult niet op je gemak en serieus genomen door deze specialist, vraag dan om een ander. Soms is er gewoon geen klik, en sommige artsen nemen (helaas) aan dat zolang de patient niet schreeuwt er wel geen vuur zal zijn (compleet verkeerde aanname in mijn beleving maargoed). Succes!
Waarom zou je jezelf zo naar beneden halen. Jij bent diegene die het meegemaakt hebt! Geef aan waar jij je prettig en niet prettig bij voelt en laat het niet wegwuiven dat het vaker bij de eerste voor komt!