Allereerst: met dit topic hoop ik niemand voor het hoofd stoten wat betreft haar gevoel omtrent een vroege miskraam. Het is hoe dan ook een verdrietig iets! Maar mijn vraag is eigenlijk: wat maakt voor jullie het verschil tussen een biochemische zwangerschap en een vroege miskraam? En maakt dat voor jullie verschil in jullie emoties hierbij? Volgens de officiele medische terminologie mag je het een vroege miskraam noemen bij een zwangerschap vanaf 5 weken (wanneer er echo-grafisch iets waarneembaar is). Voor die tijd wordt het gezien als biochemische zwangerschap, dacht ik. Hier zie ik echter ook vrouwen die een niet voortzettende zwangerschap van bijv. 4+2 “meetellen” als miskraam. Ervaren jullie dit ook echt zo, als een miskraam? (Nogmaals: zonder hierbij een oordeel over te vellen over iemands gevoel!) Zelf heb ik vorige maand een biochemische zwangerschap meegemaakt: ik testte positief in de ochtend van 12 DPO (LF van 10 - 12 dagen) maar werd diezelfde avond nog ongesteld. Wel beduidend heftiger dan normaal. Zelf ervaar ik het niet als zijnde “miskraam”. Maar hoe ervaren anderen dit?
Ik heb jaren geleden een biochemische zwangerschap gehad, ik testte positief op 11dpo, maar testen liepen vanaf het begin niet echt op en een paar dagen later werd ik ongesteld. Dit was mijn eerste zwangerschap, ik was bij de positieve test enorm blij, maar vanaf dag 2 zat ik al in twijfel en onzekerheid.. Ik was verdrietig toen ik ongesteld werd, ik had toch gehoopt op een kindje!, de ongesteldheid was wel iets heftiger met meer stolsels... Maar na een paar dagen verdrietig zijn ging ik door.. En gelukkig daarna vrij snel opnieuw zwanger en blijvend Maar dit alles was een stuk minder heftig dan waar ik nu doorheen ga. Momenteel ga ik door een miskraam heen waar ik afgelopen vrijdag met 7 weken zwangerschap achter kwam. Er was een vruchtzakje, er was een embryo.... Ik was gewoon een paar weken zwanger. Dit is heel anders, next level.. Zo verdrietig, een maand heb ik gedacht dat er in augustus een kindje bij kwam. Afgelopen weekend flinke krampen gehad, zelfs "weeen" achtig, en kwam er zelfs allerlei stukken weefsel los.. Waar het bij mij met 3/4 weken misging, was verdrietig. Maar is niet te vergelijken met hoe ik mij nu voel... :'( Die biochemische zwangerschap met 3/4 weken voelde ook nooit "echt" als een miskraam... Dit, een MK met 7 weken, daarentegen wel...
Ik zou daar persoonlijk geen onderscheid in maken. Veel mensen kennen dat verschil niet eens. Gevoelsmatig voelt iemand zich zwanger na een positieve test. En dus voelt het ook als verlies als het erna misgaat. Daarnaast tellen mensen ook wel eens verkeerd en is het gevaarlijk om te stellen dat iedereen met die termijn onterecht van een vmk spreekt. Je was hoe dan ook met beide eventjes zwanger en het verdriet zal er voor de meesten niet minder om zijn. Verlies = verlies.
Ik heb met 4+2 weken een prille miskraam gehad. Bloeding was veel heftiger en ik kreeg een paar dagen later ook een schimmelinfectie. Alles was van slag. Naast dat ik verdrietig was wist ik ook dat ik dus zwanger kon worden. (Waren een jaar bezig met zwanger worden). Dus dat maakte het verdiet beter te hanteren.
Ik heb een vmk gehad met iets meer dan 5 weken. En ik denk dat het voor mij geen verschil had gemaakt of het met 5 weken was of met 4 qua gevoel. Wat dus wel een andere benaming zou hebben. Na mijn positieve test ging mijn hoofd gewoon een beetje op hol, toekomst plannen maken, wanneer ben ik uitgerekend en hoe verloopt het dan verder qua tijdlijn, ik had álles in mijn hoofd al uitgepland. Dus ben er echt wel heel verdrietig van geweest ja, want het was het totale plaatje wat instortte. Ik denk wel dat hoe langer ik na die 5 weken zwanger was geweest hoe heftiger het was geweest. Zeker na een kloppend hartje oid. Ik heb mezelf bij de zwangerschap daarna echt veel meer beschermd. Ik was eigenlijk nog niet persee blij bij de positieve test, want ik wist dat het nog niets hoefde te betekenen. Ben stik zenuwachtig geweest tot we 2 echo’s hadden gehad en de termijnecho voorbij was. Toen pas durfde ik plannen te gaan maken in mijn hoofd. Dus ik denk als het me nu weer zou gebeuren op die termijn, dan ben ik uiteraard weer verdrietig maar kan ik het beter een plekje geven. Bij de eerste keer zwanger zijn had ik het niet persee (ja naïef, I know) verwacht dus was de klap groot.
Moeilijk. Ik associeer biochemisch meer met positieve testen vóór NOD. Als je dan vlak daarna ongesteld wordt, was het een biochemische zwangerschap. In mijn hoofd dan hè. Ik denk dat ik daar ook minder verdriet van zou hebben dan een (vroege) miskraam, omdat je weet dat je gewoon niet te vroeg moet testen. Ik ben zo'n vroege tester maar je houdt toch een slag om de arm tot een paar dagen na NOD. Ik denk hoe verder, hoe meer verdriet. Dus vóór NOD is verdrietig, maar 'risico van het vak'. Als je daarna al voorzichtig gaat fantaseren, je echo is gepland, het wordt 'echt', je bent zwanger, 5 weken, 6 weken, 7, 8, maakt niet uit, dan zit er denk ik gewoon meer verdriet. Maar kan me trouwens ook voorstellen dat als je héél graag wil, en je hebt al een paar dagen voor NOD een positieve test in handen, je bubbel ook wel gigantisch kan knappen. Dat ik er anders in sta wil natuurlijk niks zeggen over hoe anderen dat ervaren.
Bedankt voor al jullie reacties! Mooi om te lezen hoe het door een ieder van jullie ervaren wordt. Toen ik positief testte was ik er denk ik vrij nuchter onder, omdat het nog zo pril was. Ik voelde me ook niet direct zwanger. Misschien een stukje zelfbescherming of zoiets hoor, geen idee. Het voelde, wellicht mede daardoor, ook niet als groot verdriet toen ik alsnog ongesteld werd. Wel als teleurstelling. Ik kan me voorstellen dat dat na 6 of 7 weken zeker anders zal voelen. Of als het de zoveelste keer is dat zoiets je overkomt. Het gevoel van "ik kan in elk geval zwanger worden" herkende ik wel, zoals een van jullie schreef. Hoe dan ook: hopelijk blijft er binnenkort wel eentje zitten Nogmaals, bedankt voor het delen van jullie verhaal!
Ja en nee. Ik was blij dat het kan, zwanger worden. Ik had ook een aantal dagen een niet oplopende positieve test en de 2e keer testte ik positief en bloedde meteen. En vind miskraam nogal een groot woord terwijl het medisch gezien wel zo is. Ik weet dat ik niet mag oordelen maar soms zie ik mensen online en die hebben er zoveel verdriet van (begrijp ik goed) en geven 'het kind' dan een naam en zeggen dat ze een kindje hebben in de hemel. Ik vind dat persoonlijk nogal ver gaan. Voor mij was het een beginnend vruchtje, geen kindje. Misschien komt dat ook omdat ik bij ronde 3 pas ben en dat was ronde 1 en 2 voor mij.
Ik heb meerdere miskramen gehad: missed abortion, vruchtje is niet groter gegroeid dan 6+3, maar het zwangerschapsweefsel is pas verwijderd toen ik 21 weken zwanger zou zijn geweest. ook heb ik een biochemische gehad, dat noem ik een vroege miskraam. Was rond 4+5 maar wist al ruim een week dat ik zwanger was. Dat het meteen de ronde na de missed abortion was speelt denk ik wel mee qua gevoel. Ronde erna had ik rond 10dpo een positieve test, dag erna negatief en weer dag later een menstruatie. Dat noem ik geen miskraam. denk dat het vooral belangrijk is iedere vrouw het op haar eigen manier te laten ervaren. Lees best regelmatig hier als iemand zegt een miskraam te hebben gehad dat het een biochemische was, dan vraag ik me af of dat echt nodig is. Het blijft het begin van een potentieel kind, hoop, een wens. is overigens geen aanval op iemand, leuk topic om te zien hoe anderen er over denken
Hier precies zo. Als ik alle testen voor nod mee zou tellen als miskraam zou de teller boven de 10 uitkomen.
Ik heb beide gehad, 2x biochemisch, 2x vmk met 6.4 en 8 weken. Gezien mijn lange traject heb ik bij allemaal evenveel verdriet, bij de 1 langer dan de ander. Maar het waren hoe vroeg ook altijd onze "wat als" hetgeen wat je graag verlangde en niet mocht zijn.. Sterkte voor de meiden die het nu mee maken ❤
Ik heb meerdere miskramen gehad tussen de 5 en 16 weken. Voor mij voelde dit wel als een groot verschil. Maar ik moet zeggen dat ik ook wel verdrietig was van de vroege miskramen.
Ik heb ze alle 4 als vroege miskraam bestempeld. Tussen de 4 en 5 weken ging het mis. Ik heb ook een kindje verloren na 10 weken zwangerschap. Hartje was gestopt na ruim 9 weken. Ze hebben allemaal een naam
Ik vond m'n eerste miskraam met 5.2 veel minder heftig dan de 3e waar ik met 4.5 wat bloed verloor (pas met 8w alles eruit en nieuwe cyclus). Omdat dit toen al de 3e keer was en dat mentaal heel veel met je doet. En denk dat de ene biochemisch zwangerschap de ander niet is. Bij mij liep hcg nog 2w na eerste bloedverlies gestaag op, maar ik wist al wel dat er niks zat. Dus mentaal sloopt dat je ook.