Een vriendin van mij heeft een postnatale depressie gehad en het duurde een jaar. Een andere vrouw die ik ken had 3 maanden last van een postnatale depressie. Heb jij zelf een postnatale depressie? Ik zou dan zeker hulp zoeken!! Sterkte!
Hallo, Ik wou even mijn verhaal kwijt.. ik ben 7 maanden geleden bevallen van een prachtige dochter! Een super zwangerschap gehad en een super lieve baby gekregen! Mijn baby hoor je nooit..nou ja nooit,als ze een fles wil dan begint ze een beetje te huilen maar verder dan is ze een heel tevreden babytje! Nou krijg je vaak te horen,zoo jij hebt het getroffen...want ja als je anderen dan hoort dat ze een huilbaby hebben of een baby die niet wil slapen!Mijn baby slaapt vanaf dag 7 van 9 s avonds tot de volgende ochtend 9 uur/10 uur en overdag is het een vrolijke lieve baby die overdag veel wakker is(zoals het ook hoort toch?!:d)... nou ben ik heel erg blij met men schat van een dochter!Maar of ik er echt van geniet??en de relatie met mijn man is er ook niet beter op geworden.. we hebben sinds de geboorte bijna elke dag ruzie,en volgens mij komt dat door hem..maar ben nu sinds twee weken er dus achter dat ik echt niet lekker in men vel zit na de geboorte en dat de ruzies dus niet door mijn man komen maar door mij...ben moe,heb nergens geen zin in ben vaak chagarijnig en boos om de kleinste dingetjes... kreeg het afgelopen week nog te horen van men moeder dat het tijd word dat ik op knap want ik ben echt niet gezellig aanwezig na de geboorte van mijn dochter! Ik vind dit zelf echt erg vervelend..heb ook al aan postnatale depressie gedacht maar ja dat klinkt zo officieel... heeft iemand ervaringen hiermee??graag reactie Groetjes moi
hier hadden we ook vaak ruzie omdat ik steeds moe was en dus ook chagarijnig en het al zo'n 6 maanden na de bevalling was, dan hoor je toch wel zo'n beetje opgeknapt te zijn! nou niet dus.. ik ben oververmoeid doordat de eerste maanden heel zwaar waren. bij mij uit zich het dus in oververmoeidheid en angst/paniek aanvallen, gelukkig gaat het nu al een stukje beter. ik zou als ik jou was gewoon even naar de huisarts gaan en je verhaal vertellen.
Ik zat er tegen aan.... Nadat ons ventje me 7 van de 8 nachten wakker heeft gehouden heb ik geroepen dat ze mij op moesten nemen en of mijn vriend aub het ziekenhuis voor mij wilde bellen. Ik had de neiging de auto te pakken, weg te rijden en nooit meer thuis te komen. Na die week is ons ventje opgenomen voor mijn toestand én voor zijn onrust en spugen. Ik kom regelmatig bij de psycholoog nu en samen hebben we een plan opgezet. Er moet ook niets gebeuren of ik brul al weer... vorige week een liesbreukje geconstateerd bij ons ventje en ik brak weer. Nu gaat het een stuk beter, maar ik ben er nog niet. Ik moet ook leren om hulp van anderen aan te nemen en byvoorbeeld mijn moeder bellen als ik een paar uurtjes bij moet slapen. Ik ben geneigd alles zelf op te willen lossen. Ons ventje begint beter te slapen in zijn eigen bedje en ik begin in zijn ritme te komen. Wat bij mij erg meespeelde is dat ons ventje dysmatuur is en daardoor 2 weken op de couveuse afdeling heeft gelegen na de bevalling. Er is dan toch een onnatuurlijke afstand tussen moeder en kind... de hechting tussen ons duurde langer hierdoor. Daarbij het verleden van 2 mk'en en 1 bbz en 3 weken ziekenhuisopname voor de bavalling. Ik had een boel te verwerken waarvan ik dacht het verwerkt te hebben.
Mijn vriend en ik hebben eigenlijk nooit rusie oid gehad en we hebben afgesproken nooit met ruzie naar bed te gaan. En dat we weten van elkaar dat we het allebei goed bedoelen (als er ooit iets verkeerd overkomt bij de ander) Dit helpt ook goed. Meestal kunnen we later lachen om onze domme uitspraken...
wij maken nu ook geen ruzie meer gelukkig, mijn vriend begrijpt de situatie, hij stelt me gerust als er wat is. ik geniet gelukkig wel heel erg van mijn zoontje voor hem moet ik door en ook voor mezelf natuurlijk en mijn vriend. ik heb er wel vertrouwen in dat het goed komt, maar soms heb je even zo'n dipje. ik had in het begin ook heel erg dat ik mijn zoontje bij me wilde houden en niet weg wou brengen enzo terwijl hij echt heel slecht sliep in het begin en ik dus wel rust nodig had. nu gaat mijn schoonmoeder 1 middag per week oppassen zodat ik even tijd voor mezelf heb.
Ik had een een zware zwangerschap en een traumatische bevalling waarbij wij bijna onze kleine zijn kwijt geraakt. Daarna proberen alles tevergeten want je wil dan toch echt op die roze wolk, die wolk werd dus zwart ipv roze. Uiteindelijk dus een postnatale depressie gekregen heeft zo'n 6mnd bij elkaar geduurd. Wat ik voelde, enorme onrust in mijn lijf, kon niet gewoon lekker stil zitten moest maar bezig zijn, mijn hoofd leek alof er alleen nog maar watten in zaten, ik kon gewoon niet meer nadenken ook wat andere tegen mij zeiden kwam niet bij mij binnen. Onzeker, angstig. Ik had het gevoel langs de zijlijn te leven. Alles wat bij mijn leven hoorde was op dat moment vreemd voor mij inc vrienden,familie dus erg eenzaam. Boos ik kon echt neiging hebben om met spullen te smijten (past echt niet bij mij). Het aller ergste vond ik dat ik totaal geen band voelde met mijn jongste kindje. Ik deed alles hoor, hij kwam niks te kort, maar ik zag hem niet echt en voelde hem niet. Pas na 6mnd op het einde van de depressie en de mist uit mijn hoofd was zag ik pas echt wat voor'n lekker mannetje ik in mijn armen had en voelde ik warmte. Nu kan ik niet meer zonder hem en ben verliefd!!!! groetjes Mirjam
hier geen ruzie... maar wel oververmoeidheid en angst/paniek aanvallen . Ik ben altijd al vermoeid. Dus het is moeilijk aan te geven waar het aan ligt. Ook heb ik in het verleden al angst aanvallen gehad. (Voor de zwangerschap van de oudste) . Ik ben inmiddels bij de huisarts geweest, die me anti-depressivia voor wilde schrijven, maar op dit moment slik ik dus een rustgevend medicijn; Alprazolam. AD zag ik echt (nog) niet zitten. Ik had al contact gezocht met een psychologe - daar kan ik volgende week maandag terecht. Huisarts vroeg me nog van ' wat triggert dit nu zo ineens? ' --> ik weet het niet... Maar twijfel nu mogelijk of het toch geen postnatale depressie is. Ondanks dat ik ook een superlieve dochter heb hoor. Zo rustig etc. Pech is alleen dat de oudste haar beentje zaterdag gebroken heeft. Smorgens crashte ik als het ware (heel hevige angst aanval in eens) en een paar uur later kwamen man en dochter thuis (dus dat was niet de befaamde druppel) . Maar oke. Het voelt anderzijds wat bizar om 4 maanden na de geboorte pas eventueel een postnatale depressie te hebben? Krijgen jullie medicatie of worden jullie behandeld? En zo ja, hoe en/of waarmee?
@Athina: nee is niet raar naar 4mnd, misschien speelt de postnatale depressie al een tijdje maar wordt het pas later ontdekt. Bij mij naar 3mnd. Bij mij werd er toen ook antidepressiva voorgeschreven maar ik ken mensen die deze pillen nemen, was bang voor de bij werkingen, later weer afbouwen evt verslaving, emotionele afvlakking enz. Ik heb heel erg om mijn standpunt moeten vechten bij de huisarts en bedrijfarts. gelukkig was mijn psych het met mij eens. Ik had geen binding met mijn kleinste, vond niet dat antidepressiva me daarmee ging helpen, was bang op verergering en ik wou juist voelen. Het is mogelijk zonder antidepressiva maar het is wel hard werken aan jezelf, en niet altijd de goede keuze.
ik heb ook geen AD hoor, ik ben oververmoeid en daardoor heb ik last van paniekaanvallen, mijn huisarts noemt dit dus een postnatale depressie terwijl ik juist wel heel veel liefde voel voor mijn kindje en ook gewoon voor hem kan zorgen. dus nu vraag ik me af is het wel een postnatale depressie of is het alleen oververmoeidheid en omdat ik gevoelig ben last heb van die paniekaanvallen? nu gaat het trouwen wat beter en neem ik echt mijn rust en heb ik al een hele tijd geen paniekaanval gehad.
als ik her en der naar symptomen kijk, is het ook niet altijd volgens mij, dat je geen liefde voor je kindje voelt - soms juist zelfs overbezorgd maakt om je kindje (heb ik hier wel een beetje, maar ik denk dat veelmensen bij een 2e wel het gevoel hebben, dat de jongste te weinig aandacht krijgt) . Wat jij zegt: 'dus nu vraag ik me af is het wel een postnatale depressie of is het alleen oververmoeidheid en omdat ik gevoelig ben last heb van die paniekaanvallen?' is denk ik hier uiteindelijk ook het geval. Vandaag bij de huisarts geweest en die zei al: Deze week nog goed uitrusten en dan kun je volgende week vrijdag vast wel weer werken (ik werk maar 2 halve dagen in de week) . Hij raadde ook aan JUIST vanwege de angstaanvallen, niet te lang er uit te blijven uit alles, omdat dan de drempel weer hoger werd. De tabletjes kan ik achter de hand houden. Nu alleen nog even goed gebruiken om écht uit te rusten. Las her en der online ook dat het getriggert kon worden, door hormonen en weer starten met anticonceptie. Huisarts dacht niet dat het daar aan lag - maar ik ben vorige maand gestart met nuvaring en deze maand laat ik hem toch maar even achterwege... Gewoon, voor m'n eigen idee. Maar oke, -sowieso wel prettig om reacties te lezen zo... dadelijk alleen eerst m'n werk maar even bellen, dat ik deze vrijdag nog niet kan werken.. @jammetje: Inderdaad, als het niet anders kan, dan maar AD - maar ik vind het ook te heftig spul (ook om me heen gezien en gehoord) , om niet eerst andere opties te proberen. Ik heb best vertrouwen in de psycholoog in het algemeen.
ik baal er best wel van dat ik veel minder energie heb als voorheen! alles kost me best veel moeite, maar ik probeer toch de dingen te doen. mijn conditie is ook slecht dus die probeer ik weer op te bouwen. ik heb het er soms heel erg moeilijk mee dat ik er niet gewoon lekker op uit kan nog! wil zoveel meer doen, ik weet dat ik het moet accepteren dat het nu even zo is.
Goh, toevallig dat ik hier even kom spieken. Elsie, jou verhaal valt me op! Ik heb het ook. Precies zoals jij omschrijft. Ik was ook al een hele tijd moe, en van de 1 op de andere dag kreeg ik paniekaanvallen en hyperventilatie. Heb ervoor bij een maatschappelijk werkster gelopen. Ook raakte ik in de periode opnieuw zwanger. Niet echt geheel gepland, maar zeer welkom. Ook mijn arts noemde het een postnatale depressie. Heb wel ervaren dat ik helemaal geen plezier meer zag in het moederschap, maar gelukkig kwam dat wel snel weer terug. Nu ben ik er overigens nog niet helemaal vanaf hoor! Probeer goed mijn rust te houden. Vind deze zwangerschap superleuk, maar wel een stuk zwaarder. Dus ook qua werk probeer ik het nu in de gaten te houden. Als het niet gaat meld ik me ziek. Heb nu verplicht 2 weken rust gekregen van de bedrijfsarts. Ben nu bezig met cognitieve gedragstherapie speciaal gericht op paniekklachten. Het gaat een stuk beter met me, maar heb vorigeweek toch wel weer een flinke dip gehad. Dat kwam hard aan na me 2 maanden heel erg goed gevoeld te hebben. Nu zie ik wel dat deze terugval wel een keertje te verwachten was, en zie ik ook dat deze lang niet zo erg was als in september, maar voelde mezelf een week echt verschrikkelijk naar. Nu schijnt de zon weer!
ik heb gelukkig nu al even geen paniekaanval gehad, voel me ook wel steeds beter worden, maar kan er zo van balen dat ik nog niet kan wat ik altijd kon! en misschien is het ook wel gewoon doen, maar durf het misschien toch ook niet zo goed aan en heb ook niet heel veel vriendinnen en degene die ik heb werken veel en hebben geen kinderen! dus dat is ook lastig.
Begrijp je ook wel. Ik doe juist daar en tegen teveel dingen, en achteraf besef ik dan weer: Dom dom dom, ik had nooit geen 2 afspraken op 1 dag moeten plannen. Maar ook daar leer ik weer van. Het is met name jezelf goed in de gaten houden. Hoelang heb jij er nu last van?
ik luister nu idd meer naar mijn eigen lichaam en neem echt mijn rust. het begon bij mij 2 maanden na de bevalling, maar op een gegeven moment ging het weer beter en kreeg ik weer energie, maar toen ik een griepje kreeg had ik een zware terugval. en dat is nu zo'n 6 weken geleden.
ook hier een postnatale depressie gehad, het was niet dat ik niet van ons meissie kon genieten want dat deed ik wel maarrrr ik wilde haar niet alleen laten, was overbezorgd en jankte ook om alles.. en dit was niet na een paar weken verdwenen.. zodra mijn vriend thuis kwam van zijn werk wou ik het liefst mn bed in duiken en dekens over mn hoofd trekken zodat iedereen me met rust liet.. mijn dochter heeft hier voglens mij weinig van gemerkt want ik zorgde gewoon voor haar en was ook blij met haar maar als ik zo moe was dat ik echt moest bijtanken overdag begon ze te huilen en dan raakte ik in de stress, als dit gebeurde als mijn vriend thuiskwam duwde ik haar echt in zijn handen van aub ik ga naar boven en sloot mezelf op in de badkamer.. wij hadden bijna elke dag wel ruzie ik was geirriteerd over alles en zag alles somber in, wilde liefst geen bezoek of naar buiten, als er bezoek gepland stond zag ik er de hele dag tegenop en hoopte ik dat ze snel weg waren want ik ws doodop van dat bezoek en het zoog alle energie uit me... na een paar maanden riep mijn vriend in een ruzie en nu wil ik dat je naar de HA gaat om te praten over een postnatale depressie want dat heb je volgens mij.. ik werd ontzettend boos want ik voelde me aangevallen en dacht dat hij mij een slechte moeder vond.. na een aantal weken ben ik erover gaan lezen op internet en boeken geleend bij de bieb en ik herkende wel erg veel erin.. neit dat ik haar iets aan wilde doen of niet blij was met haar maar verder wel heel veel.. ik wilde zelfs neit naar t vrijgezellenfeest van mijn beste vriendin en heb afgezegd (ook door rugproblemen maar ook omdat ik al weken zat te janken dat ik mijn dochter niet een hele dag achter wou laten) t was voor mij ontzettend moeilijk om het toe te geven maar toen ik dat eenmaal deed was mijn vriend heel lief en zei hij als eerste begin je sochtends met de gordijnen open te doen want ik zie ook wel dat je die de hele dag dicht hebt, je gaat gewoon een stukje met haar wandelen elke dag en erover praten hielp wel goed.. al werd ik door mijn huisarts en de uwv arts niet serieus genomen wat ik nog steeds heel erg vind want toen ik daar zat te praten schoot ik wel vol omdat ik erover moest praten maar ik kon het allemaal nog wel mooi vertellen zodat ze dachten dat het wel meeviel, en doordat ik daar neit serieus genomen werd heeft het wel wat langer geduurd voor het beter ging.. ik had namelijk ook ontzettende bekken en rugklachten en werd zonder pardon door de uwv arts goedgekeurd terwijl ik echt nog amper kon lopen, ik verging van de pijn.. met als gevolg dat ik me nog slechter voelde want wat moest ik doen ik kon absoluut niet werken zo, voor mn dochter zorgen was al een grote belasting voor mn lichaam.. wat ik ervan heb geleerd is dat ik gewoon kan aangeven dat ik niet lekker in mijn vel zit want als ik gewoon praat is mijn vriend heel begripvol, juist het NIET willen praten en altijd maar zwijgen tewrijl hij zag dat het niet goed ging was voor hem heel lastig, of hij kreeg een snauw omdat k niet kon verwoorden wat ik voelde omdat ik er zelf geen snars van begreep.. ik dacht dat ik gek was en iedereen me gek zou vinden en schaamde me.. nu ik weet dat hij dat zo helemaal neit ziet zou ik wanneer ik dit nog ooit zou meemaken niet zo ver laten komen, ik voelde me nameljik al iets beter toeni k erover kon praten... maar het was voor hem natuurlijk ook moeiljik niks was goed, ik was altijd boos omdat ik zelf zo slecht in mijn vel zat, en adt reageerde ik op hem af... dus kwam er ruzie .. niet zo raar hij werkte zich kapot en ik kon alleen maar zeuren.. ik heb wel nog een maandje ofzo sintjanskruid geslikt en moet zeggen ik voelde me na een weekje al een heel stuk vrolijker en stabieler... je moet iets he als je niet serieus genomen word door je huisarts... pas na een maand of 7 kon ik echt zeggen dat ik me goed voelde en neit meer zo down was.. heb nog wel soms dat ik het liefst binnen zit de hele dag hoor maar niet dat dit dagenlang aan houd ofzo... maar goed mijn advies is praat erover ook met je partner als je die hebt, waarschijnlijk voel je je dan al iets beter... veel sterkte ermee en ik hoop dat je je snel wat prettiger zult voelen!
Dus ook al een 5 maanden. Hier precies zo. Heb er meerdere mensen over gehoord. Begin me nu af te vragen of dat ook niet met de herfst winter te maken heeft gehad. Ben die donkere dagen zo verschrikkelijk zat. Zo'n dag als gisteren en vandaag dat de zon schijnt doet me dan ook echt wel goed. Ben ook toe aan de lente. En die terugvallen, die kunnen soms ook lekker blijven hangen he!