Het moet er maar eens van komen... Mijn verhaal opschrijven (dat moet ik nog doen maar hieronder vast een miniversie) EN op zoek naar andere vrouwen die zich ook zo voelen. In het kort: Ik wilde thuis bevallen, in een bevalbad. Op 7 oktober 2009 beginnen begin van de avond mijn weeën. Een paar uur later arriveert de verloskundige met het bad. Ondanks de vrij heftige weeën vind ik het eigenlijk prima te doen. In bad nog fijner. Keurig 1cm per uur. Bij volledige ontsluiten mag ik gaan persen. Maar het lukt niet. Mijn dochter blijkt een sterrenkijkertje. De verloskundige, mijn man en ik doen wat we kunnen maar als ik na een paar uur nog geen millimeter verder ben besluit de verloskundige dat er een ambulance moet komen. Die is er binnen 5 minuten en nog geen kwartier later lig ik ineens in een verlichte bevalkamer in het ziekenhuis. Ik ben kapot! We proberen het nog een keer en nog een keer en nog een keer. Niets. De arts besluit dat het vacuüm wordt. Ik krijg een enorme bloeding en nog geen 2 minuten later lig in de operatiekamer voor een spoedkeizersnede. Ik herstel langzaam, borstvoeding lukt niet dus kolf ik tot ze 4,5 maand is en de productie enorm afneemt. Vanaf de bevalling kan ik niet zonder huilen lezen of horen over andere bevallingen. En nu, een week geleden, kwam de grootste "trigger". Mijn beste vriendin bevalt thuis van een meisje, in bevalbad, alles keurig volgens het boekje. Een droombevalling, mijn droombevalling... Ik ben jaloers op mijn eigen vriendin en tegelijkertijd zo trots op en blij voor haar. Alles van mijn eigen bevalling komt in een keer terug. En hard! Ik vraag me tot op vandaag af of ik iets had kunnen doen om de keizersnede te voorkomen. Ik had zo graag thuis bevallen, mijn kindje meteen erna willen voelen, zien, ruiken en voeden. Het is allemaal niet gelukt en ik zit met een groter psychisch litteken dan fysiek. De wetenschap dat thuis bevallen geen optie meer is maakt het er ook niet beter op. Ik heb mijn verloskundige gesproken. Ze heeft veel gewerkt met vrouwen die een - onnodige - keizersnede hebben ondergaan en ze raadt me met klem aan andere vrouwen te zoeken die hetzelfde hebben meegemaakt. Bij deze...
Maar was dit wle een onnodige keizersnede... je hebt thuis alles gegeven, in het ziekenhuis hard gewerkt... het lijtk erop dat die bloeding de reden van de ks was en dat lijkt me niet onnodig. Ik heb zelf 2x ene ks gehad en de eerste heeft ook een litteken achter gelaten. Het was wel nodig hoor maar die bevalling was alles wat ik niet wou, duurde lang, was enorm zwaar en had nadien een groot gevoel van falen. Ik was compleet uitgeblust geestelijk en ben er van overtuigd dat de bevalling reden was voor mn pnd die ik kreeg. Verstandelijk gezien weet ik dat ik er niks aan kan doen, mijn bekken is niet gemaakt om een kind door te laten kennelijk maar ik vind het nogsteeds heel ... dat ik nooit een gewone bevalling zal meemaken. Het is nu ruim 5 jaar geleden en heb in de tussentijd nog een geplande ks gehad en dat gevoel daarbij is heel anders. Maar de dag dat mn dochter werd geboren is tuurlijk mooie dag omdat zij er kwam maar wel met een zwarte rand eromheen want de gevoels in die tijd waren alles behalve fijn en mooi eigenlijk. Zou er veel met je man over praten en ik denk dat het verder tijd nodig heeft... Overigens bij de 2de ks (en straks weer) heb ik wel zelf de regie in handen gehad voor zover mogelijk. Mn kindje is heel de tijd bij me geweest (stond in een couveuse naast mn hoofdeind terwijl ik werd gehecht), daarna samen naar beneden. Is niet gewassen en heeft nog ruim een uur bloot op mij gelegen daarna. Wereld van verschil met de eerste die ik pas tijden later zag (en er niks van herriner omdat ik zo kapot was en onder de medicijnen zat)
Een zwangerschap en bevalling aan meestal niet volgens het boekje of zoals jij het je voorstelt, en ik kan er ook over meepraten. Twee zwangerschappen met hyperemesis waarvoor ziekenhuisopnames, infusen en sondevoeding en dan nog 24 uur per dag kotsmisselijk. Verder 2x bevallen met een vastzittende placenta met een fluxus (heel veel bloedverlies). Direct na de OK om onder narcose de placenta te verwijderen en een bloedtransfusie. Bij de eerste had ik mijn kindje pas de volgende middag voor het eerst in mijn armen. Het is niet anders. Over een tweede zwangerschap heb ik heel lang na moeten denken en van te voren al heel veel besproken met man en arts. Ook met de bevalling hield ik en de arts rekening met een OK. Meer kun je niet doen.
@Zeeuwsmeisje: bedankt voor je verhaal! Het is fijn om te weten dat een 2e keizersnede al heel anders kan gaan. Mijn keizersnede was trouwens niet onnodig, dat bedoelde ik niet te zeggen. Dat lijkt me trouwens nog erger, als je achteraf weet dat het niet had gehoeven. Maar ik kan niet helpen dat ik mezelf af en toe toch afvraag of het wel echt nodig was. Mijn verloskundige zei daarop heel mooi: "Realiseer je dat dit niet jouw geboorte was maar die van je dochter, het is haar lot, haar "keuze.". @123miesje: wow, dat is heftig! Helaas voor mij werkt die instelling van "het is niet anders" niet. Ik rekende overigens absoluut niet op een bevalling volgens het boekje, ik rekende helemaal nergens op. Het is gelopen zoals het is gelopen maar dat betekent niet dat ik er geen problemen mee mag hebben. Het gevoel van falen is voor mij iets waar ik met andere vrouwen over moet praten om het een plek te kunnen geven. Ik denk dat iedereen er anders mee omgaat en dat vergelijkbare ervaringen voor iedere vrouw ook weer een ander gevoel geeft.
Ik heb bij mijn zoontje ook een ks gehad. Had het daarna ook lang erg moeilijk met de hele situatie. Ik begon ook thuis maar moest naar het ziekenhuis omdat de ontsluiting bleef hangen op 8-9 cm terwijl het tot dan binnen no time gepiept was. ze dachten toen uiteindelijk dat hoofdje niet zou passen voor mijn bekken. Toch had ik er nadien veel problemen mee. Ik vond achteraf namelijk dat dit te snel besloten was. Oke ik had een ctg gehad en echo om te zien of weëen misschien niet heftig genoeg waren en of baby niet in verkeerde houding lag. Maar toch voor mijn gevoel klopte het niet. De gyn die ik later sprak bij nieuwe kinderwens gaf ook aan dat hij eerst nog voor een ruggenprik had willen kiezen. Afwachten of dit iets zou doen. Dat hij het eens was dat het te snel was besloten. En het gekke eraan is dat ik door dat gesprek meer rust heb gevonden. Ik vond het vreselijk dat mijn kindje niet direct bij me was. De bv pas laat gestart kon worden enz enz enz.Zoveel dingen waar ik tijdens de zwangerschap zo naar uit keek die nu niet waren gebeurd. Maar ik vond het ook heel erg dat ik voor mijzelf gefaald had. Dat ik mijn kindje uiteindelijk niet zelf op de wereld kon zetten. Alsof ik het niet af kon maken. Door dat gesprek leek het alsof de gyn mijn verhaal beaamde. Ik heb een poosje geleden een soort van bevallingsplan geschreven voor mijzelf. Dingen waar ik bij de volgende bevalling hopelijk meer grip op kan houden. Ik weet dat hier altijd vanaf geweken kan worden als het nodig is. Maar dat is voor mij toch een manier om er voor te zorgen dat de volgende keer dingen hopelijk wel zo gaan als ik hoop. Ook al zou het misschien wel weer een keizersnee gaan worden. En je verhaal tig keer vertellen heeft mij ook geholpen en dat doet het nog steeds. Als ik jouw topic lees dan denk ik er weer aan terug en kan het verdriet voelen zoals jij je nu voelt! Toen had ik dat precies hetzelfde. En wou ik heel graag verhalen van een ander lezen. Nu ben ik zelf degene die haar verhaal deelt zodat andere er misschien wel herkenning in vinden en daardoor geholpen worden. Het verdriet blijft denk ik altijd wel maar de pijn erom wordt minder echt waar!
@ukkepuk80: dankjewel voor je verhaal! Ik denk dat het gevoel van falen het moeilijkst te verhapstukken is. Dat het misschien toch anders had gekund, we meer ons best hadden moeten doen. Daarom vind ik het denk ik zo moeilijk om verhalen over voorspoedige bevallingen te horen. Ik blijf me maar afvragen of ik het echt niet thuis had kunnen afmaken...
Hoi dames, Onze dame is ook met een spoedks geboren. Ik had razendsnel 10 cm ontsluiting maar bij het persen voelde ik dat het niet lukt. Die zei ik maar ik moest door persen. Toen de vacuum erbij en toen na drie keer vacuum proberen spoedks. Toen was er paniek in de ok. Dochter heeft doordat ze al zo ver in het geboortekanaal zat en weet terug gehaald moest worden (vanwege de ks) een bloeding in haar hoofd opgelopen. Direct naar de IC neo en daar een tijd gelegen. In het nagesprek met de gyn werd gezegd dat het ook zo kon zijn dat ze de bloeding al in mijn buik had gehad. JAJA! Nou, dat geloof ik dus niet. De eerste weken werd gevreesd voor haar leven en voor schade aan de hersenen, lever en hart. Gelukkig gaat het nu heel goed met onze dochter maar de angst voor een evt. bevalling zit er in. Ik wil heel graag weer zwanger worden en we zijn druk in de MMM om een brusje te kunnen krijgen. Maar tegen die bevalling zie ik enorm op. Ik wil zekerheid dat het 1000% zeker weten goed gaat. Maar ja, dt kun je niet krijgen. Ik denk dat als ik zwanger ben, er een goed gesprek moet komen in het zh. Nou, zorgen voor later. Eerst maar zwanger worden...
Trouwens, thuis bevallen vind ik (zeker voor een eerste) nu echt eng. Als ik thuis was gebleven en toen nog naar het zh had gemoeten, had onze dochter het niet overleefd. Hier in de regio moeten dames die een eerste kindje krijgen nu ook naar het zh om te bevallen omdat de aanrijtijd naar het zh te lang is geworden. Vind ik erg verstandig na ons verhaal.
@noralie Hey meid, Ik heb in 2007 ook een spoedkeizersnede gehad in de 39ste week. Ik had het me ook helemaal gepland om thuis te bevallen en dat vloog helaas ook helemaal in duigen. Met de 25ste zwangerschapsweek vond de verloskundige dat het kindje een groeiachterstand had en moest ik 2 keer per week naar het ziekenhuis om het de hartfunctie te laten nakijken van het kindje. Vanaf toen mocht ik sowieso al niet meer thuis bevallen. Dat was een enorme klap voor mij omdat ik het al helemaal had voorbereid en me er op had ingesteld. Toen was mijn gedachten van och de verloskundige mag wel de bevallaning doen in het ziekenhuis maar helaas dat deden ze niet meer omdat dat te ingewikkeld voor het ziekenhuis personeel zou zijn of zoiets. Een beetje aan het idee gewend kreeg ik met 39 weekjes (weeen) dacht ik. Maar op een gegeven moment werd de pijn zo sterk en hield aan dat mijn gevoel zei dat zijn dus echt geen weeen. Mijn man naar het ziekenhuis gebeld of we mochten komen en dat was goed. Onderweg reed hij van een heuvel af toen heb ik gescholden van kun je niet rustig rijden die hobbels op de weg doen verschrikkelijk zeer onder in mijn buik. In het ziekenhuis aangekomen werd ik meteen onderzocht en spuugde ik op een gegeven moment alles onder. vanaf dat moment heb ik zelf vrijwel zelf niet veel meer mee gekregen op de pijn na. Na drie dagen onderzoek te hebben gedaan hebben ze me uiteindelijk in de mri scan gedaan en eindelijk de oorzaak gevonden. Ik had een cycste om mijn eileider. Dus een uur later besloot mijn gynocoloog om een spoedkeizersnede te doen omdat het voor het kindje en mijzelf een gevaar was. Op het moment zelf was ik blij want ik werd geholpen maar daarna was ik ontzettend verdrietig omdat eigenlijk van de 1 op de andere minuut voor je word besloten van We gaan het kindje nu halen. Ik ken het gevoel heel goed het is gewoon heel dubbel allemaal. En nu ben ik in verwachting van ons tweede hummeltje en moet ik in het ziekenhuis bevallen en ben nu toch wel bezig van vind het jammer. Maar ja het is niet anders. Zo genoeg gebabbeld,ik hoop dat je hier iets aan hebt dat je het gevoel hebt dat je niet de enige bent met dit verdrietige gevoel.
Ben vier maanden geleden met een keizersnede bevallen ,voor mijn vriend werden de deuren van de operatiekamer in zijn gezicht dichtgeslagen, hij mocht er dus niet bijzijn, heb mijn baby ook niet gezien en werd na drie uur pas weer teruggebracht naar de zaal omdat er niemand was die mij na een uurtje terug kon brengen..... Verder ook helemaal geen leuk verblijf in het ziekenhuis gehad. Tja leuk is allemaal anders en ik had het me ook allemaal anders voorgesteld, wel in het ziekenhuis want thuis bevallen is hier in spanje onmogelijk en zie dat zelf ook niet zitten trouwens. Maar het belangrijkste is dat mijn kindje gezond ter wereld is gekomen op welke manier dan ook. Zie het toch niet als een falen dat je niet natuurlijk bevallen bent, je hebt een succesvolle zwangerschap afgerond, iets waar velen slechts van kunnen dromen en een gezond kindje krijgen is zo´n rijkdom.
@mol81: wow, dat is een pittig verhaal! Ik hoop heel erg dat je snel zwanger bent en een prachtige zwangerschap en geweldige bevalling tegemoet gaat! @lely: ik heb er heel veel aan! In mijn directe omgeving heb ik niemand die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt. Ik moet er ook bijzeggen dat ik niet in Nederland woon en keizersnedes hier aan de orde van de dag zijn. Er wordt heel snel ingegrepen en er zijn zelfs veel vrouwen die vooraf voor een keizersnede kiezen. Dus mijn gevoel van falen en verdriet wordt vaak gebagatelliseerd. Dan ga je een stuk minder snel vertellen... Het is een heel geruststellend idee dat ik niet de enige ben! Dank! @Kari37: Ik woon dus ook in het buitenland en ondanks dat bijna niemand thuis bevalt mag het wel. Ik wilde dat dus wel heel erg graag. Afschuwelijk hè, dat je helemaal alleen in zo'n operatiekamer ligt terwijl je niets liever wilt dan dat moment met je partner delen? En natuurlijk is het belangrijkste dat mijn dochter gezond is en ik van niemand meer hou dan van haar. Maar dat neemt mijn gevoel niet weg... Er zijn altijd ergere dingen maar daaraan denken lost je eigen problemen helaas niet op. Dat zou wel heel fijn zijn
helemaal herkenbaar! Ik wilde als een van de weinige van de pufclub thuisbevallen en uiteindelijk belande ik als enige in het ziekenhuis met een ongeplande ks. Ik had fikse bekkenklachten. Toen het na dagen van voorweeen met 38+1 echt begonnen leek te zijn volgens de vk was ik dan ook behoorlijk opgelucht. Maar de weeen zetten niet goed door en toen ze wegvielen schoot in helemaal in de paniek. Ik was al zo kapot en heb het voorstel om toch maar naar het ziekenhuis te gaan voor weeenstimulans met beide handen aangegrepen. Dat sloeg direct aan, veel weeenstormen, pethidine prik , 4 mislukte pogingen om een draadje op Em haar hoofdje te plaatsen en nog steeds maar 5 cm ontsluiting vond iedereen het wel welletjes. De gyn zei, dit is martelen we gaan een ks doen. En daar gingen we. Infuus uit en na drie weeen geen wee meer te bekennen. Mijn lijf had er echt geen zin in. De dagen na de ks heb ik zo ontzettend veel pijn gehad. Veel erger dan alle weeenstormen. Gelukkig liep de bv wel goed! Ik hoorde vrouwens in de kamer naast me bevallen en ik moest steeds weer huilen. Op de babyochtend van de pufclub vertelde iedereen iets over de bevalling. Ik dacht dat ik het al een beetje verwerkt had maar dat viel vies tegen. Zodra ik aan de beurt was barstte ik in tranen uit. Het voelde toch als falen Mijn vk had gelukkig al meteen gezegd dat ik deze bevalling zeker niet te snel moet weg stoppen maar er veel over praten. Mijn tweede is met een geplande ks gehaald. Veel meer ontspannen en de ks was een goede beslissing die we met de gyn hadden genomen. Mijn eerste litteken was erg dun en had problemen kunnen geven bij een natuurlijke bevalling. Maar toch... als ik weer over een bevalling hoor of naar de tv kijk moet ik soms toch nog even slikken. Had dat oergevoel van je kind op de wereld zetten en kind op je buik graag willen meemaken maar dat zat er voor ons gewoon niet in.
@chrystel73: wow, ik zit ook meteen weer te janken. Wat lijkt me dat pittig zeg, die babyochtend! Maar daarom ben ik zo blij dat ik dit topic heb geopend, ik geloof dat het wel goed is dat ik eens even een flink potje jank
Ik heb bij dochter ook een vreselijke bevalling gehad waar ik het nog een hele tijd moeilijk mee heb gehad. Alleen had ik het niet moeilijk met de ks zelf, want ik had m`n best gedaan en het lukte gewoon niet. De ks was voor mij een opluchting na 1,5 dag bezig te zijn geweest en niet verder dan 5 cm te zijn gekomen (daar zat een groot deel van het verdriet in). Ik heb uren weeënstormen gehad, een ruggenprik die niet erg hielp, kom de weeën niet opvangen liggend op bed. Elke keer weer 3 man die kwamen voelen of de ontsluiting vorderde, vond ik ook vreselijk. En ook het feit dat ik rustig thuis had willen bevallen, maar omdat ik de 42 weken voorbij was werd ik ingeleid. Vorige week bevallen van zoon, ook weer een ongeplande ks. Wederom op 5 cm blijven hangen, maar deze keer kijk ik er zo anders tegenaan! Ik had afspraken gemaakt met de gyn over het toucheren, aantal man aan m`n bed en het opwekkend infuus (daardoor had ik de weeën storm gekregen). Deze keer was het geen ingeleide bevalling, maar het begon gewoon thuis om 5 uur. Om 9 uur was ik in het ziekenhuis en ik kon deze keer gewoon de weeën staande opvangen ipv vast in een bed aan de banden. Ik werd nu steeds net voor het bezoek van de dokter even gemonitord. Ik had maar 1 dokter en 1 verpleegster aan mijn bed, veel rustiger en zoveel fijner. Tja het werd wederom een ks, maar daar hadden we al rekening mee gehouden. Groot verschil dus tussen beide bevallingen. Hoop voor je dat je het door over te schrijven het toch een plaatsje kunt geven. Hier kwam het weer opzetten toen ik zwanger was van zoon, maar na deze ervaring heb ik geen last meer van de ervaring bij dochter.
Ik heb ook een traumatische ervaring bij de bevalling van onze dochter. Nu ben ik weer zwanger en komt het allemaal best nog te boven, terwijl ik het wel een plekje heb gegeven. Ik werd met 38 weken ingeleid wegens hoge bloeddruk. Meteen weeënstormen waar ik niks mee kon. Uiteindelijk een ruggenprik gekregen die half werkte. De ontsluiting schoot niet op. Kindje was een sterrekijkertje. Na 13 uur hel werd besloten tot een keizersnee. Ik was bekaf, had koorts en hondsberoerd. Ik baalde wel, al die moeite voor niks. Maar ook opgelucht, een einde aan de pijn. Helaas betekende het geen einde van de pijn. Tijdens de keizersnee bleek dat de verdoving van de ruggeprik niet goed zat waardoor ik nog veel pijn voelde van het opereren. Na de geboorte werd ik daar wat onwel van, ik zakte weg en dacht dat ik dood ging. Dit duurde gelukkig kort. Ik gaf steeds aan dat het zo'n pijn deed. Uiteindelijk zei de chirurg dat het zo niet verder ging en hij nog wel even bezig was. Dus ik werd onder narcose gebracht omdat het hechten veel tijd kostte. Na een paar dagen merkte ik dat ik erg met de situatie bezig was. Wat was er gebeurd, waarom duurde het zo lang? Stelde ik me aan dat het zo'n pijn deed? Het bleek dus dat de verdoving echt niet goed zat. Mijn baarmoeder was gescheurd tijdens de keizersnee waardoor het hechten lang duurde (was even puzzelen) Mijn man was niet op de hoogte dat ik onder narcose was en snapte niet waar ik zo lang was. Ze hebben gelukkig toegegeven dat niet alles even goed verlopen is. Heb veel gehuild en er veel over gepraat. Vooral het praten er over hielp goed. Na een poosje had ik het een plekje gegeven. Heb helaas wel flink littekenweefsel overgehouden op mijn baarmoeder. Nu ben ik dus weer zwanger, de wens was groter als de angst voor de bevalling, maar ik knijp hem wel. In het ziekenhuis hebben ze wel gezegd dat ze me niet meer zo lang zullen laten doorgaan en ze eerder zullen ingrijpen. Of ik normaal kan bevallen met het litteken weet ik nog niet. Maar zowel normaal bevallen als een keizersnee wil ik niet. Dus denk dat dit kindje maar blijft zitten Ik merk dat ik er wel weer mee bezig ben. Hoe moet dit en hoe zal het gaan. Toch nog een klein trauma. Volgende week heb ik de eerste intake bij afdeling verloskunde (de andere echo's zijn bij voortplantingsgeneeskunde gemaakt). Hopelijk kunnen ze me geruststellen. Er over praten is zeker goed voor de verwerking! Sterkte met het verwerken, het komt goed, geef het de tijd.
Ik ben ook bevallen via een spoed KS. Mijn vruchtwater brak en heb 24uur gewacht op ween die niet kwamen dus hop naar het zkh voor controle. Daar aan de CTG gelegd. Zou met een paar tellen weer buitenstaan. MIS. Ik kreeg te horen dat de hartslag van de kleine het toch niet zo goed deed. Moest daarna nog een tijdje op mijn zij. Nee, het werd niet beter. Toen kwam de gyn erbij en die wilde kijken of ik niet toevallig toch ontsluiting had. 2cm. Was niet genoeg. Ze ging weg. Ik kreeg opeens hele heftige ween(dacht dat ik diarree zou gaan krijgen) 10 minuten later kwam de gyn, samen met verpleegkundigen en de hele bende naar binnen met het nieuws dat ze NU een KS gingen doen. Dus kleren uit, schort aan. Infuus aangeprikt (na3x lukte het nog niets dus dat werd op de ok gedaan) catheter erin. Toen naar de ok. Daar nog aan de hartbewaking, zuurstof in mijn neus bloeddruk meter om en natuurlijk de ruggeprik. Kind gehaald, niet gezien,die zag ik 10min later eventjes (15sec ofzo) en daarna pas, aangekleed en gevoed en wel, 3 kwartier later. Hij deed het wel goed. 3uurtjes later, vriendlief was net weg gegaan, bleek het toch niet zo goed te gaan; hij werd grauw en ademde heel moeilijk. Ik moest vriend bellen. Kinderarts werd gebeld. Ze wisten niet wat het was maar het zou erop of eronder zijn. De volgende dag bleek het om een b-streptococ infectie te gaan. Ik had hoge koorts en kreeg AB, die kleine ook. En het was nog steeds niet duidelijk of hij het ging redden. De dag erna ben ik naar huis gegaan met AB pillen mee (ik zo'n heimwee, zat te janken dat ik naar huis zou gaan).Overigens vonden ze het geen tof plan (vrijdagavond bevallen,zondag-middag naar huis. De kleine knapte langzaam op en mocht na een week naar huis. Als ik nu verhalen lees van bevallingen krijg ik altijd tranen. Ik had dat gelukzalige gevoel ook zo graag gewild. Maar helaas. Het heeft lang geduurd voor ik een beetje mezelf weer was. Ook een (niet geconstateerde, vanwege niet aan de bel getrokken) PND. Heb echt tot zeker 6 maanden in een hel geleefd;slechte binding met die kleine etc. Nu gaat het langzaam maar zeker weer beter, maar het zal idd altijd een psychisch litteken blijven.
Lieve meiden, wat ben ik blij met jullie verhalen! Ik heb even een paar drukke dagen maar doe mijn best morgen wat uitgebreider te reageren!
Bij mijn 1e wilde ik heel graag thuis bevallen. Bij 40+1 begonnen de voorweeen erg en heb ik die nacht niet kunnen slapen. De volgende dag de hele dag door wat lichte weeen en ik verlies op een gegeven moment steeds wat vocht, druppelgewijs. Uiteindelijk toch maar de vk gebeld en die kwam rond 20 uur en zag dat het inderdaad vruchtwater was en dat de baby erin gepoept had.....Weg thuisbevalling, op naar het ZH! In het ZH hele nacht aan CTG, vanwege het meconiumhoudend vruchtwater.....pff, lastig weeen opvangen, had alleen maar rugweeen! Volgende ochtend:0.5 cm ontsluiting! Schoot dus lekker op! Baby moest die dag geboren worden, vanwege langdurig gebroken vliezen. Ik werd dus aan de wee-opwekkers gelegd. (Leuke verpleegkundige nog: mevrouw, nu gaan we u eens ECHTE weeen geven! Kon haar wel wat doen!) Om 13 uur: 1 cm, ondanks alle opwekkers. Er is toen besloten om een ruggeprik te doen, omdat het nu vol open moest. Rond 21 uur kreeg ik persdrang, maar de verpleegkundige zag helemaal niks komen. De gyn was er snel en oordeelde dat het niet ging passen. Ik lag binnen een half uur op de OK! Ruggeprik werd iets opgetopt, maar ik heb veel van de ks nog gevoeld! Helas kon de gyn daar niks aan doen en moest ze door...... Mijn oudste dochter was dus te groot voor mijn bekken: 4700 gram,56 cm en hoofdomtrek van 35 cm. Ze lag wel vast in mijn bekken en was daar weer uitgetrokken en had echt een punthoofd. Ze werd meteen meegenomen voor onderzoek, gelukkig kon mijn man mee. Ik was wel redelijk snel terug op de kamer, omdat het avond was. Ze heeft nog even bij me gelegen, maar moest naar de kinderafdeling om in de gaten gehouden te worden vanwege het meconium en omdat ze zo zwaar was (kan de bloedsuiker ineesn dalen) Ik heb haar de hele nacht neit gezien. Was zelf van de wereld van de morfine voor de pijn en had dik 1,5 liter bloed verloren! De volgende ochtend kwam mijn man en zijn we naar haar toegegaan en heb ik voor eht eerst bv proberen te geven, na 12 uur......Het duurde echt wel even voor ik me mama voelde en het gevoel van falen herken ik ook! Vooral erg naar als andere vrouwen vinden dat je het maar makkelijk hebt gehad.... Toch bleef het gevoel dat we nog een 1e wilden. In deze zwangerschap werd de groei goed in de gaten gehouden. Vanaf 30 weken groeiecho;s en nu bleek onze 2e dochter weer erg groot te worden! Hoofd liep als snel 4 weken voor, buik 3 weken. In week 35 werd besloten tot een geplande ks in week 38.... Als ik voor die tijd spontaan aan de gang zou gaan, zouden we het eerst vaginaal proberen. Er kwam steeds sterker een angst om gewoon te bevallen, terwijl dat eerst juist was wat ik wilde! Kleine kondigde zich niet eerder aan en werd gehaald op 6-1-2010. Vooraf allerlei afspraken gemaakt met de verpleegkundigen en de gyn! Toen al 3910 gram, 53 cm en een hoofdomtrek van maar liefst 38 cm! Ze lag helemaal met haar hoofd om een hoekje, omdat ze niet in mijn bekken paste.. Ze hebben 3x de vacuumpomp en daarna de tang meoten gebruiken om haar eruit te trekken! Gelukkig was ze niet uit zichzelf gekomen: mijn baarmoeder stond op scheuren! Mijn man ging weer mee, ik werd gehecht en naar de verkoeverkamer gebracht. Daarna op de afdeling werd ze weer uitgekleed en heeft een uurtje bij me gelegen tot ze zelf de borst ging zoeken! Zo;n andere ervaring! Meteen ook veel meer gevoel voor je kind! Tip dus: zorg dat je je gevoelens en wensen op papier hebt en bespreek ze vantevoren met je gyn en het verpleegkundig personeel!
Noralie fijn dat alle verhalen je steun geven! Ook al is het voor mij nu alweer 2 jaar geleden. Ik vind het zelf ook nog steeds fijn om te lezen dat anderen er ook vaak moeite mee hebben als ze onverwachts een ks gehad hebben. Op zich heb ik het nu wel een plaatsje kunnen geven, maar ik denk door de zwangerschap van onze 2e spruit dat ik er weer meer mee bezig ben. Wat een heftige verhalen ook van iedereen! Dat gevoel van falen is ook zo moeilijk om mee om te gaan. Verstandelijk weet je ook wel dat een ks niet zomaar voorgesteld wordt. Misschien in het ene land sneller dan in het andere. Maar wel met goede bedoelingen, namelijk de veiligheid van moeder en kind. Zo iets wordt net zomaar besloten. En wat ik mijzelf steeds maar weer voor gehouden heb op momenten dat ik het moeilijk vond/vind: Ik denk dat je als moeder zijnde alles voor je kind doet en over hebt. Je gaat tot het uiterste en dat begint al bij de bevalling! Je hebt alles voor je kindje over en handelt naar wat je weet. Je doet gewoon je best! Ik denk ook dat je jezelf daarom geen verwijten moet maken over het langer of niet vol houden. Je deed oprecht wat je dacht dat goed was! Je hebt er voor geknokt en dat zal je blijven doen, het is je kindje!! Trouwens wat zegt je gyn er eigenlijk van of heb je dit niet meer besproken? Misschien lucht dat ook wel op.
Het gekke is,.....nu mijn 2e dus ook niet paste, heb ik er meer vrede mee? Kennelijk is mijn lijf niet gebouwd om te baren, terwijl we wel grote kindjes krijgen. Ik hoor wel eens vrouwen die zeggen dat iedereen zou kunnen baren en dat ze het in Afrika gewoon achter een boom doen.... Mijn gyn zei toen zelf: ze hebben eht nooit over de vrouwen die dan ook achter die boom blijven! Bij beide meiden had het erg fout kunnen gaan, dus ben ik erg blij dat ik hier in NL woon en in 2010 leef......