De bevalling van Dewi

De bevalling van Dewi

Omdat ik tijdens mijn zwangerschap ook graag de ervaringen hier las, hierbij alsnog ook mijn verhaal. Ben er lang niet aan toe gekomen om het allemaal op papier te zetten, maar ben blij dat ik het toch heb gedaan! Vind het nu al mooi om terug te lezen, laat staan later als ze (nog) groter is!

Op woensdag 20 juni 2007 was ik uitgerekend, maar die dag ging voorbij zonder dat de kleine zich aankondigde. Donderdag 21 juni kwam mijn moeder nog helpen om aan mijn laatste nesteldrang perikelen gehoor te geven. Helaas werd ik wakker met een ontzettende pijn in mijn heup/rug/bil, een lastige plek om aan te wijzen…….Toch nog de badkamer lekker gesopt en mam heeft de rest helemaal lekker schoongemaakt. Gelukkig, de boel was lekker aan kant.

Robbert en ik gingen lekker slapen. Om 3.15 werd ik wakker en voelde een rare plop beneden en vervolgens een golf water. Omdat ik al weken een kan naast mijn bed had staan om vruchtwater op te vangen, ging ik op de tast proberen de kan te pakken. Omdat ik hem niet kon vinden, deed ik mijn nachtlampje aan. Robbert werd wakker en ik zei: “Volgens mij is mijn vruchtwater gebroken!” Heeft hij anders altijd wel een moment nodig om wakker te worden, nu stond hij gelijk naast me! Het vocht opgevangen in de kan en gekeken of de kleur goed was. Het was melkachtig wit, prima dus!

Omdat ik juist eerder deze week had gelezen dat het soms wel 8 uur kan duren voordat de eerste wee komt nadat de vliezen zijn gebroken, zei ik tegen Robbert dat ie lekker moest gaan slapen en gewoon moest gaan werken en dat ik hem wel zou bellen als het spannend werd. Robbert zei gelijk al dat ie dat niet zou doen.

Zenuwachtig gingen we weer in bed liggen, ik nu op Robbert zijn helft aangezien de verloskundigen alleen helpen aan de rechterkant van het bed (liggend op bed gezien). Een beetje giechelen en kletsen. Rond 4.15 kreeg ik de eerste krampen al, maar het leek een beetje op darmkrampen. Goed te doen dus! Wel schreven we elk tijdstip van elke wee al op.

Rond een uur of 6 was Robbert in slaap gevallen en ik ben even naar beneden gegaan. Ik heb zelfs nog een berichtje achtergelaten op zwangerschapspagina.nl. Op een gegeven moment werden de weeën toch wel iets heftiger, dus ik ging weer naar boven. Robbert werd ook weer wakker en samen gingen we de weeën weer bij houden. Omdat ik zo’n pijn had, kon ik niet liggen of zitten. Geen enkele houding was fijn. Alleen maar ijsberen, van onze kamer naar de babykamer en weer terug. We hadden voorgenomen om de verloskundige om 8 uur te bellen, maar rond 7 uur vonden we het toch maar tijd om Embé te bellen. We kregen Marie Helene aan de telefoon. Op de vraag om de hoeveel tijd de weeën waren, antwoorden we dat ze ongeveer om de 4 minuten kwamen. Omdat we dachten dat ze nog geen minuut aanhielden, zei Marie Helène dat dit nog maar het begin was en dat we terug moesten bellen als ze een minuut aanhielden. Toen Robbert dit tegen mij zei, riep ik “Als dit nog maar het begin is, wil ik tóch naar het ziekenhuis en een ruggenprik, want dit houd ik niet vol”.

Inmiddels heb ik ook mijn ouders gebeld om te vertellen dat de vliezen gebroken waren. Ik heb zowel mijn vader als mijn moeder aan de telefoon gehad. Toen ik een heftige wee kreeg, zei ik dat het even niet meer ging en gaf haar even terug aan Robbert. Marie Helène had ook gezegd dat ik als ontspanning anders even lekker een warme douche moest nemen, dus dat deed ik. Helaas werd de pijn niet minder, maar ik voelde mij wel weer even schoon en fris. Vervolgens gingen we ook maar de duur van de weeën bij houden en het bleek dat ze toch wel gemiddeld een minuut aanhielden. Robbert belde dus weer opnieuw. We kregen te horen dat er wisseling van de wacht was om 9 uur en dat Sandra waarschijnlijk wel langs zou komen en zo niet, dan zou ze even bellen.



Rond 9 uur trok ik het echt niet meer. Ik kreeg zulke weeën dat ik echt al het gevoel kreeg dat ik echt mee moest duwen. In de badkamer dacht ik echt dat de kleine nu zou komen. Ik riep tegen Robbert dat ie Embe weer moest bellen en geen “nee” als antwoord mocht accepteren, de kleine kwam er aan voor mijn gevoel. Toen hij weer belde kreeg hij Sandra (verloskundige) aan de lijn, ze was inmiddels gearriveerd in onze straat. Gelukkig maar.

Sandra vroeg ik of op bed wilde gaan liggen zodat ze kon kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Ik vertelde haar dat ik verging van de pijn als ik ging liggen. Toch moest ik gaan liggen anders kon ze natuurlijk niet kijken. Toen ze ging kijken, zei ze “Je hebt al volledige ontsluiting. Ik ga alles klaar leggen voor de bevalling en de kraamphulp kan gebeld worden!” Dit hadden we niet verwacht, maar beter dit dan op dit moment te horen dat je nog maar 2 cm. hebt ofzo. Robbert ging dus PKZ bellen en ik bleef liggen.

Ze voelde aan mijn weeën dat ik al persdrang had en ik mocht voorzichtig meeduwen, alles wat ik nu alvast deed was al meegenomen voor straks. Natuurlijk dus niet heel hard persen, maar ik hoefde z3 dus ook niet weg te puffen.

Ik merkte op een gegeven moment wel dat de kraamhulp er was, maar ik was zo in mijn zelf dat ik er niet toe kwam om haar gedag te zeggen. Toen de kraamhulp er was, mocht ik echt mee gaan persen. Omdat ik zelf mijn benen niet omhoog kon houden ivm de pijn in die heup/rug/bil, moest Robbert echt helpen. Iedere keer als ik een wee had, zei ik “Robbert, mijn been” en dan hielp Robbert mij m’n been hoog te houden en mijn hoofd iets omhoog te houden. Ook kreeg ik erge dorst, dus af en toe zei ik “water” en dan kreeg ik een slokje water van Robbert. Volgende keer (jaja, die optie houd ik nog steeds open &#61514 moeten we rietjes in huis halen, gaat een stuk makkelijker.

Sandra vroeg na een paar persweeën waar ik bang voor was, ze zag dat ik niet alles gaf. Ik zei dat ik bang was dat ik ontlasting zou laten gaan of uit zou scheuren. Beiden mogelijkheden waren niet aan de orde volgens haar, de ontlastingfase waren we voorbij en uitscheuren was niet aan de orde, ik had nog ruimte genoeg. Oké. Dus vanaf toen probeerde ik echt meer te geven.

Robbert zei dat ik het goed deed en stelde mij gerust. Op een gegeven moment zei Sandra dat het hoofdje er bijna was. Robbert zei: “ Ik zie het hoofdje, je doet het goed. Ik ben trots op je. Nog één keer en dan is het er” Op een gegeven moment zei Sandra “pak het zelf maar”, ik vond dat eng dus zei “nee dat vind ik eng”. Sandra zei weer; “Het is niet eng, pak het zelf maar” Dus ik voelde en pakte het kleine mensje aan en hield het omhoog. In mijn handen hing een klein paars mensje met hele dikke hamster wangen! Robbert en ik keken allebei naar dit kleine bolletje, 10 vingers, 10 tenen, een bolle toet. Het is dat Sandra vroeg “Wat is het eigenlijk?” Dus ik keek tussen de benen, zag rode balletjes en riep “Een jongen!” Sandra zei, kijk nog maar eens. Dus ik weer kijken en toen zag ik dat die rode balletjes, opgezwollen schaamlipjes waren en riep dus “Een meisje!”. Ze werd op mijn buik gelegd en huilde gelukkig even dus dat was goed. Sandra en Connie wikkelden haar in doeken en droogden haar af. Sandra vond Dewi wel iets te paars, maar na wat wrijven kleurde ze toch goed bij.
Wegen en meten, Dewi woog 3720 gram en was 51 cm lang. Ze kreeg haar vitamine K en werd aangekleed. Daarna in een deken en toen mocht Robbert haar lekker vast houden.

Sandra ging mij verder schoonmaken en zag toen helaas dat ik een totaal ruptuur had. Ik moest dus naar het ziekenhuis. Ook de placenta was nog niet geboren, dus kreeg ik een prik in mijn been. Na 45 minuten nog steeds niet en het moet binnen een uur geboren worden. Anders moest ik met een ambulance naar het ziekenhuis. Ik belde mijn ouders op rond 11.45 uur en kreeg mijn vader aan de lijn. Ik zei “Gefeliciteerd, je bent opa geworden van Dewi!”. Toen zei hij”Haha, alles goed met je?” Ik weer “Ik heb een dochter gekregen! Dewi” Mijn vader: “Oooh, ik dacht dat je een geintje maakte, ik verstond “Je bent opa geworden van een tweeling!” Hij was helemaal verbaasd dat het zo snel was gegaan. Mama was naar gym, maar toen mijn vader buiten ging kijken, kwam de buurvrouw net aan (zit samen met mama op gym) en dus vertelde hij dat het een meisje was! Mama kwam later ook aan en die was natuurlijk ook helemaal blij dat alles goed was gegaan! Mama had gezegd toen ik zwanger was “Mijn wens is een meisje met donkere haartjes en oogjes!”Dus toen zei ze “Mijn wens is uitgekomen!”

Omdat de placenta nog steeds niet geboren was, kreeg ik nog een prik in mijn been. Met veel geduw op mijn buik (dat deed pijn dus heb ik de lijn met mijn vader maar snel verbroken), en volgens mij trok ze zelfs aan de navelstreng, kwam de placenta net binnen het uur.

Robbert belde uiteraard ook zijn ouders op en ook zij waren blij dat alles goed was gegaan.
Aangezien ik naar het ziekenhuis moest en Robbert nog steeds geen rijbewijs had, vroegen we of zij ons naar het ziekenhuis wilde brengen. Helaas duurde het volgens Sandra te lang, dus ging ik alleen met Sandra alvast naar het ziekenhuis en bleef Robbert met Dewi wachten op Rob en Corrie. Toen Rob en Corrie bij ons thuis waren, vroegen ze aan Robbert “en waar is ze, is ze boven?” Dus Robbert wijst naar de eettafel naast hen en zegt “Daar is ze!”. Ze stond namelijk op de tafel in de maxicosi. Opa en Oma van Gils waren op slag verliefd! Gelukkig kwamen ze daarna snel naar het ziekenhuis toe.

Ik kon gelukkig snel terecht in de OK en kon daarna snel terug naar Robbert en Dewi. Wat was ze mooi en lief! De borstvoeding lukte niet, ondanks meerdere pogingen. Zij begreepp niet wat ze met die tepel moest. Dewi en ik moesten een nachtje blijven slapen in het ziekenhuis, maar op zaterdag 23 juni 2007 mochten we naar huis. Dankzij de goede kraamphulp Connie, is de borstvoeding toch nog op gang gekomen en heeft Dewi 7 maanden (waarvan de eerste 6 volledig!) lang borstvoeding gehad!

We zijn nog steeds dolgelukkig met ons kleine meisje die al heel groot wordt!

Liefs,
Cindy (25 januari 2008)