Ik ben nu 25 weken zwanger en ik voel me top! Tot nu toe heb ik nog niks te klagen gehad wat betreft de zwangerschap. Behalve het bekende dipje in energie rond de 10 weken en iets sneller moet zijn tijdens de verhuizing, heb ik nog geen klachten gehad. Oh, behalve dan die hormonen die ervoor zorgen dat ik wat sneller emotioneel ben dan. Ik sport nog (fitness, yoga en racefietsen), werk gaat nog goed dus fysiek gaat alles goed. Nu is mijn grootste frustratie dan ook dat mensen (m'n vriend en m'n ouders in het bijzonder) mij gaan vertellen wat ik wel en niet moet doen.:x Een voorbeeld, we waren afgelopen weekend bezig bij ons zomerhuisje met het leeghalen van de tuin. Er stonden nog 2 grote planten in en een boomstronkje van een al afgezaagde boom. Dus samen met mijn vriend heb ik deze eruit gehaald. Maar aan het eind van de tweede dag wordt hij boos op me dat ik zo hard in de tuin heb gewerkt. Dat ik minder moet doen. Nu zei hij het ook niet echt op een leuke manier, vandaar waarschijnlijk mijn frustratie op dat moment. Want de achterliggende gedachte was vast aardig en zorgzaam. Maar het is niet de eerste keer dat hij tegen mij zegt wat ik wel en niet moet doen. En m'n ouders (of de buurvrouw) die soms uit het niks zeggen dat ik rustiger aan moet doen. Ik kan er gewoon niet meer tegen. Het is vast allemaal goed bedoeld en lief enzo, maar na het 40 keer gehoord te hebben (terwijl ik me dus echt prima voel) ben ik het zat. Zo, dat moest ik even kwijt Zijn er nog andere meiden die hier last van hebben?
Zo herkenbaar, mensen die zeggen wat je wel of niet meer moet doen. Alsof we niet naar ons lichaam luisteren wanneer het genoeg is Ik deel je irritatie!!
Ja! Ik word ook gek van alle bemoeizucht want ik denk dan ik weet heus zelf wel wat ik wel of niet aankan. Van m'n vriend vind ik het niet (altijd ) erg maar bijvoorbeeld wel van buren (die ik normaal amper spreek) die zodra je met een half boodschappentasje aan komt zetten meteen roepen dat je maar rustig aan moet doen, kind toch! Of als ik op de fiets stap commentaar moeten leveren onder het mom van goedbedoelde adviezen. Heb ook nog eens een hele bescheiden buik en voel me kiplekker. Ben niet invalide! GRR
Liever een keer te veel horen dat je het rustig aan moet doen (wat ol klopt, alleen kan niemand anders goed beoordelen wat voor jou precies 'rustig' is) dan een familie die je niet helpt, denk ik dan. Bovendien hebben zwangere vrouwen nogal de neiging om zich te overdoen, en niet toe te geven aan die vervelende kwaaltjes en nood aan rust... Dus ik zou er mij echt niet te druk in maken. Hoe sneller je leert relativeren, hoe gelukkig je babytijd zal zijn. Trust me.
inderdaad proberen te relativeren. Vanaf dat je kindje er is, zal je ook van alle kanten commentaar krijgen over de manier waarop je met je kindje omgaat. Iedereen wilt dan zijn mening even geven. Ook niet leuk hoor... Dus probeer het wat los te laten!
Haha zo herkenbaar. Ik.ben donderdag uitgerekend en doe nog best veel in huis. M'n vriend word dan boos "want zo lijkt t alsof hij niks doet". Kan nog niet naar buiten of de straat vraagt al hoe en wat (lees dorp en bejaarden). M'n schoonmoeder appt m'n vriend constant: ik zie aan haar dat t snel gaat gebeuren...! Ja duh snap ik ook wel 😆 Ach ja laten we maar onthouden dat iedereen t goed bedoelt en bezorgd/interesse heeft 😉 zijn de hormonen ook gewoon. Moeten de bemoeienissen maar accepteren. Want dat word straks meer en meer 😃
Oh nee hoor, totaal geen moeite mee wanneer er gezegd wordt dat ik niet te veel moet doen. Ik geef rustig mijn werk uit handen wanneer daar om gevraagd wordt. Ik ga dan wel even met de voetjes in de lucht hoor, dikke prima😆 ik vind die vertroeteling heerlijk!
Ik kan het me goed voorstellen meid! Ik heb dit ook wel eens. Mijn vriend kan soms ook zo een lompe boer zijn.. dan mag ik iets niet doen omdat dat dan te zwaar zou zijn (bijvoorbeeld de badkamer ff flink onder handen nemen) maar vervolgens wel verwachten dat ik met flessen drinken ga sjouwen tijdens het boodschappen doen met een opmerking als: 'heb je geen drinken voor mee maar mijn werk meegenomen?' Hahah als ik het dan uitleg dat de boodschappentassen dan wel heel zwaar worden is er gelukkig wel weer wat begrip. En in mijn omgeving heb ik meer tegenovergestelde reacties als: 'ja VROEGER hé, toen werkte ze gewoon door tot aan de bevalling'. Ja leuk, maar dat hoeft nu niet meer Dus herkenbaar hoor! Probeer het een beetje los te laten.. er is altijd wel iemand die zich daarmee bemoeit!
Ik wilde dat in mijn eerste zwangerschap mensen zeiden dat ik dingen niet moest doen en rust moest nemen. Met 26 weken verhuisd en veel dozen gesjouwd. Natuurlijk zeiden mijn ouders en vriend wel 'doe nou niet etc. etc.'. maar een fysio en mijn vk heeft nooit doorgevraagd op mijn klachten omdat ik zelf zei dat het wel viel (terwijl ze wel wist dat ik op de grond sliep van de pijn). Dus ik wilde dat de 'geleerden' hadden ingegrepen en mij beter begeleid hadden. Ik bleek uiteindelijk BI te hebben, terwijl tijdens de zwangerschap Ischias werd gezegd.. Maar ik snap je wel.. Ik ben zelf eigenwijs en wil gewoon nog veel zelf doen, ben niet gehandicapt.. wil geen betutteling. Maar deze zwangerschap ga ik wel wat meer aan mijn eigen lijf denken, want als ik straks niets meer kan, daar hebben ik en ons zoontje helemaal niets aan.
Ja hoor.. En dan antwoordde ik braaf dat ik zwanger was, niet gehandicapt Gewoon goed je eigen gevoel volgen. Als ik iets merkte, dan deed ik ook bewust rustiger aan. Dat werd dan ook weer niet altijd geaccepteerd.. Mensen hebben een mening, ik kan me er niet druk om maken. Ze lullen maar een end heen.. (makkelijker gezegd dat gedaan met een bult hormonen..)
Herkenbaar, er zijn mensen die graag zien dat ik helemaal niets meer doe. Wat moet ik dan doen? Gaan zitten wachten tot de baby eruit valt??? Doe vooral waar jij je goed bij voelt en wat je aan kunt. Luister naar je lichaam. De ene dag gaat het prima, de andere dag lukt er niks...
Ohhh bereid je maar voor Tot de kleine geboren is. In de zwangerschap dacht ik dat ook. Al dat commentaar over je buik en over je eten over wat je wel en niet moet doen. Maar nu de kleine er is lijkt het alleen maar erger te zijn geworden. Ondertussen heb ik de negeer fase ingeschakeld of in idee geval ik ga er niet meer op in 😉 Mensen moeten toch altijd iets te zeggen hebben.
O ja... En dan andere vrouwen die het maar raar vinden als je bepaalde kwalen hebt, want zij hadden dat niet, dus jij zal wel wat verkeerd doen... Maar inderdaad probeer echt vast dat ene oor in andere oor uit te oefenen! Want met baby krijg je van alle kanten zoooooveel ongevraagde adviezen... Slaapt ie al door? Oh huilt hij zo veel? Rolt/kruipt/loopt hij al? Oh mijn kind kon dat toen allang... Ja ik deed dat zo en dat ging geweldig... Allemaal goedbedoeld maar erg naar in die eerste periode als je al zo onzeker bent of je het allemaal goed doet. En wat voor het kind van een ander werkt hoeft voor de jouwe absoluut niet te werken.
Oh wat fijn om te horen dat er zoveel meer meiden zijn die hier "last"van hebben. Natuurlijk bedoeld iedereen het goed, en is het heus niet om je dwars te zitten. Maar als je het opeens zo veel hoort in een paar weken EN je vriend roept dan ook iets compleet ontactisch dan is de maat even vol. En dan helpen die hormonen ook niet echt mee. Om het elke keer rationeel te benaderen of te antwoorden. Ik heb daar meer last van dan van het lichamelijk inspannen haha. En ik denk mijn vriend ook hihi
Tegen mij is 'rustig aan doen' ook honderdduizend keer gezegd. Alleen luisterde ik niet naar mijn lichaam en zei tegen anderen 'ja en amen'. Met als gevolg dat ik met 29 wkn zwangerschap thuis zat. Ik snap heel goed je frustratie hoor. Je lichaam neemt al een loopje met je en je doet je best om de hormonen de baas te blijven en al die anderen weten wel even hoe je het allemaal moet doen. Ja, het is goed bedoeld , maar ook zeer irritant. Als ik vervolgens aan mensen vroeg wat zij bedoelden met rustig aan doen: 'nou ja, je weet wel...' Nee, weet ik niet. Leg eens uit. 'Niet teveel tillen enzo...' Oh oké, prima doe ik dat niet 🙄 Vaak weten mensen helemaal niet wat ze ermee bedoelen Wat ik zo vreemd vond; als ik me goed voelde dan hoorde ik: ja maar wel rustig aan doen hoor. En als ik zei dat ik het behoorlijk zwaar had (had echt een k*tzwangerschap) dan werd er gezegd: "ja, maar zwangerschap is geen ziekte hoor. Vooral schoonmoeder had daar een handje van. Ik werd hier wel zo boos om! Vraag dan niks en schenk gewoon de thee in! 😠
Ik ben destijds 1 keer in tranen uitgebarste en heb tegen iedereen staan schreeuwen dat ik klaar was met dat bemoeizuchtige gedrag. Ik snap dat het goed bedoeld is maar ik bepaal zelf wel wanneer ik het rustiger aan moet gaan doen.
@grasspriet84 Het is inderdaad wel goed om naar je lichaam te luisteren, wat ik denk ik ook moeilijk ga vinden. Maar ik heb nog geen klachten, dus ik denk dat mn lichaam nog niet protesteert. Waar had jij last van toen je "niet luisterde"?
Hier precies hetzelfde.. Mijn hele omgeving vraagt zich af hoelang ik nog blijf sporten.. Nou gewoon, tot het einde als het kan. Uiteraard alleen als het goed voelt. Mijn man staat gelukkig 100% achter mij. Je bent zwanger, niet ziek. Ik trek me er niks van aan.. En inderdaad, het is vast goed bedoeld.