Heftig hoor. Maar gelukkig gaat het toch best vlug. Moet je de beslissing voor welke operatie je gaat zelf nemen, of doen de artsen dat..?? Pff, wat ontzettend zwaar zeg. Ik zou ook niet zo snel overstappen van ziekenhuis. Een second opinion is ook eventueel een optie. Dan bekijken artsen van een ander ziekenhuis jouw casus en geven hun mening over de te volgen behandeling. Hopelijk kun je je verhaal een beetje kwijt thuis. Hoe gaat het met je partner en kind(eren)..?? Het lijkt me heel moeilijk te bevatten zeg..
Bubbel In principe kiezen de artsen in welke volgorde iets gedaan wordt. Je hebt zelf natuurlijk wel inbreng. Ik moest binnen een week na de diagnose zelf bedenken of ik mijn hele borst weg wilde (wat dringend geadviseerd werd), of ik een borstbesparende operatie wilde, of ik in geval van amputatie een reconstructie wilde, of die reconstructie meteen gedaan moest worden of pas later na de chemo, wat voor soort reconstructie. En dat kwam nog bij alle andere onderzoeken. Heftig om dat allemaal meteen te moeten uitzoeken en te bedenken, terwijl de grond net onder je voeten weg geslagen is... De rest van het behandelplan wordt door een team van artsen bedacht en overlegd. Je hebt altijd inbreng, maar de artsen hebben natuurlijk het beste met je voor en zullen voor de behandeling en volgorde kiezen waarbij je de meeste kans op genezing hebt. De handelswijze kan per ziekenhuis echter wel verschillen. Er zijn richtlijnen en protocollen, maar iedereen gaat er anders mee om. Toke Zo herkenbaar wat je schrijft. Iedereen belt, mailt en komt langs. Steeds hetzelfde verhaal doen, terwijl je daar helemaal geen behoefte aan hebt. Ik zou echt eerlijk zeggen dat je daar nu even geen behoefte aan hebt. Laat je vriend/man de telefoon opnemen, laat bijvoorbeeld je moeder die kant van de familie inlichten. Zo nu en dan gewoon de telefoon even niet opnemen. Je hoeft echt niet overal op te reageren, je hebt nu genoeg aan jezelf. Niet niks waar je nu in zit. Bij mij is de hele borst weg gehaald, tegelijk met de eerste lymfeklier in de oksel (poortwachters/schildwachtklier). Die lymfeklier bleek een paar losse cellen te bevatten, maar dat werd als schoon beschouwd. Dus de rest van de okselklieren konden blijven zitten. Ik heb een directe reconstructie gehad met een siliconen implantaat. Dit werd allemaal in één operatie gedaan, 3,5 week na de diagnose. Zo'n vijf-zes weken na de operatie ben ik begonnen met de chemokuren. Zes chemo's met een tussenpoos van drie weken, in totaal vier maanden. Na de chemo moest ik aan de hormoontherapie, omdat het hormoongevoelig was. Dat houdt in dat je in de overgang wordt gebracht met behulp van medicijnen, zodat je lichaam geen hormonen meer produceert. Een jaar na de diagnose heb ik mijn andere borst preventief laten weghalen en erfelijkheidsonderzoek laten doen. Sindsdien helaas nog een hele hoop meegemaakt, maar dat zal ik je besparen. Ik zit deze week precies vier jaar na de diagnose. Dikke knuffel, hou je taai!
Toke hoe gaat het nu met je? Als je er nog geen behoefte aan hebt om het te vertellen heb ik daar natuurlijk ook alle begrip voor, maar moet vaak aan je denken de afgelopen dagen.
Hij is eruit gehaald. Nu wachten op de uitslag of het is uitgezaaid of niet, dat duurt nu weer twee weken. Hele lange weken....
Pfff slopend om dan twee weken te moeten wachten. Die zullen wel een eeuwigheid lijken te duren. Ik hoop dat je veel afleiding kunt vinden, ik duim ondertussen voor een goede uitslag!
Bedoel je een uitzaaiing naar de lymfeklieren in je oksel? Dan gaat het alleen om een lokale uitzaaiing, dat is in principe goed te genezen. De borstoperatie heb je nog niet gehad? En heb je ook onderzoeken gehad om te kijken of het in de rest van je lichaam zit? Of doen ze dat nu niet en komt dat pas aan de orde wanneer je ergens klachten zou krijgen? In ons ziekenhuis is het niet standaard meteen na de diagnose, maar ik mocht zelf kiezen. Ik heb ervoor gekozen om het wel te laten onderzoeken. Ik heb tussen de diagnose en de borstoperatie een echo van de lever gehad, longfoto en een botscan. Sterkte met het wachten op de uitslag en met alles wat nog komen gaat, denk aan je!
Sterkte, toch apart dat je onderbewustzijn al snel aangaf dat het fout zat he. Hopelijk kom je de 2 weken goed door.