Onze dochter is 17 maanden en het sprongetje is begonnen. Ze wordt driftig als iets niet mag en gaat op de grond liggen gillen. Huilt best geregeld over de dag, want ze is oververmoeid omdat ze 's nachts ook huilend wakker wordt. Ik klaag niet hoor, beide kinderen slapen eigenlijk altijd door vanaf 4/5 weken op ziek zijn of een fase na. Maar jeetje, waar is m'n lieve meisje gebleven. Dit onderwerp is eigenlijk met een knipoog hoor , want ze is een hartstikke makkelijk en lief meisje. Het heerlijk ontdekken is begonnen.
herkenbaar, alleen is onze dochter bijna 20 maanden! hiervoor viel het eigenlijk reuze mee met de sprongetjes (muv rond een jaar). Waar ze normaal echt een heel lief meisje is, goed luistert en ook zichzelf goed kan vermaken, is het nu 'NEEEEEEJ, 'MIJJJJJJ', etc.... Niets is goed, ze kan ook - voor mij uit het niets- een driftbui krijgen, tot bij het hysterische af..... Eerder deze week bv omdat ze haar romper niet aanwilde.... (Hiervoor is dit echt nog nooit ook maar iets van een probleem geweest).... Ze praat echt ontzettend veel en goed voor haar leeftijd, maar toch is ze- begrijpelijk- nog niet in staat om te vertellen wat er is.... Ik blijf maar consequent en uitleg geven waarom iets wel/ niet kan... Ik ga er maar vanuit dat dat lieve meisje weer snel terug is .... 4
Mijn dochter is nog maar 11 maanden, maar soms schiet deze gedachte mij ook wel eens door het hoofd. Ze was juist altijd zo'n extreem makkelijke, vrolijke baby. Zelfs op de opvang konden ze er maar niet over uit. Maar sinds ze kan lopen en iets beter kan communiceren is ze totaal anders. Als iets niet mag wordt ze ziedend van woede/verdriet. Ik probeer haar dan af te leiden door haar iets leuks te geven, maar vaak genoeg is ze zo boos dat ze het hard weggooit (hoe leuk het ook is). Ze wil dan ook niet opgepakt en geknuffeld worden en rent hard weg. Zodra ik dan toch haar vastpak worstelt ze zich los. Ik probeer daarom altijd maar zoveel mogelijk situaties te vermijden waarin ze iets niet mag, maar ja dat gaat natuurlijk nooit 100%. Gelukkig heeft ze ook heel veel goede momenten, waarin ze dan ook gelijk het zonnetje in huis is en duren de echte woede momenten vaak niet zo lang. Het lijkt er gewoon op dat sinds de fase heeft bereikt dat er soms dingen gewoon echt niet kunnen/ mogen (speelgoed van zus afpakken, op gevaarlijke plekken zelf lopen, andermans eten afpakken) ze zichzelf weer even moet herpakken. Hopelijk leert ze snel leven met het nieuwe besef dat er in deze mooie grote wereld ook dingen zijn, die niet voor haar zijn bestemd . Ik herken deze fase trouwens niet van haar zus. Natuurlijk was zij ook wel eens boos, maar dat was echt van een andere orde. Ze accepteerde mijn "nee" veel sneller en gemakkelijker. Bij haar kwam de echt pittige fase pas bij 3+ vond ik. Oef, ik houd mijn hart nu al vast.