Hoi allemaal, Mijn oma gaat zeer binnenkort overlijden, ze is nu met morfine gestart en at/dronk al nauwelijks meer. Op zich heeft iedereen daar vrede mee, mooi leven en de mooie leeftijd van 88 bereikt. Ik wil graag vandaag nog even afscheid gaan nemen, dus ik ga sowieso nog even langs. Maar nu het ‘probleem’. Wat doe ik met mijn kinderen? En dan gaat het om de oudste 2 van 8 en 10. Is het nog een optie in jullie ogen om hun mee te nemen om afscheid te nemen? De band is niet heel sterk maar ze kennen haar wel als ‘oude oma’ en hebben het ook nog wel regelmatig over haar. We hebben ook verteld dat oma ziek is en niet meer beter wordt etc, maar misschien komt dit toch plotseling voor hen. En het is zeer waarschijnlijk de laatste mogelijkheid om afscheid te nemen/haar te zien. Ik denk als ik het hen vraag dat ze wel meewillen, maar doe ik daar goed aan?
Ik zou het niet doen. Wat is de meerwaarde ervan? De band is niet hecht vertelde je al. Ik zou ze haar laten herinneren zoals ze was maar dat is mijn mening. Ik zou er als ik puur naar mezelf kijk als kind op die leeftijd me er heel erg ongemakkelijk bij hebben gevoeld.
Als ik naar mezelf kijk zou met z'n allen gaan (dus ook de jongsten). Ik neem aan dat oma nog bij is? Lijkt mij dan heel fijn om nog 1x samen te zijn, voor ons maar ook voor oma. Sterkte iig met afscheid nemen!
Wij hebben dit helaas 3 weken geleden ook meegemaakt. Wij hebben beide kinderen meegenomen om afscheid te nemen. Mijn oma was toen nog aanspreekbaar. 6 dagen later is ze overleden. Kinderen hebben we meegenomen naar de begrafenis. Het was een zeer korte begrafenis in besloten kring dus goed te doen voor de jongste. Mijn oudste vroeg zich wel af wie er in de kist lag. Aangezien ze oma levend had gezien en erna niet meer. Misschien iets om rekening mee te houden? Een kleine week later overleed mijn zwager. Hier hebben we de oudste heel bewust in meegenomen. Ook hem in de kist laten zien, aanwezig laten zijn bij het sluiten van de kist, begrafenis helemaal meegemaakt enz. Ik weet natuurlijk niet hoe dat voor wat oudere kinderen is maar voor mijn dochter van 5 werd het duidelijker op deze manier. Veel sterkte in de komende periode!
Bedankt voor de reacties. Toch besloten om even alleen te gaan. De morfine is gestart en ze is inmiddels al niet meer aanspreekbaar, het gaat heel snel... Voor mijn eigen gevoel wil ik nog wel afscheid nemen, maar mijn kinderen wil ik dit laatste beeld toch niet meegeven. @Koekie1 gecondoleerd en jullie ook sterkte . Mijn kinderen hebben al eens een overlijden meegemaakt (ook met snelle achteruitgang) dus op zich weten ze goed nu wat er volgt.
Hier is oude opa afgelopen maand overleden.. Mijn dochter (wel iets jonger) niet meegenomen. Wel thuis een kaarsje voor hem gebrand, want ze was er wel veel mee bezig.
Wat eventueel kan helpen is de kinderen een tekening laten maken voor oma, als je merkt dat ze er toch mee bezig zijn en dat jij die dan meeneemt voor ze. Het is een moeilijke situatie, je vraagt je constant af waar je wijs aan doet. Ik had zelf twee opa's die heel kort op elkaar overleden voor mij was t plotseling, mijn ouders wisten wel beter, ik was nog net geen 6. De eerste keer ben ik meegegaan, ook opa gezien in de kist, had thuis heel veel tekeningen gemaakt en de mooiste uitgezocht voor hem en die MOEST EN ZOU in zn kist komen want die moest met m mee. Was een overbitterlijke volhardend kind wat dat aangaat en bleef ook net zo lang staan totdat die kist verder open ging (was 2 kleppen) en die tekening erbij gelegd werd. Concept van dood snapte ik eigenlijk niet echt, ik wist dat hij er niet meer was dat ik nooit meer met m zou spelen en niet meer zou zien, maar t fijne wist ik er ook weer niet van (wie wel goed beschouwd). Was ergens wel duidelijk maar toch was t wat vaag. Dat mn moeder huilde tijdens de uitvaart was ook maar raar, dat weet ik nog wel. Tweede uitvaart ben ik niet meegeweest en maar goed ook. Tegen alle afspraken in werd de kist neergelaten in t crematorium. Daar kan niemand van onze familie tegen, we moeten afscheid nemen, langs de kist en vervolgens zelf weglopen. Zal in elke familie anders zijn, maar ik vind t zelf nog steeds gruwelijk als ze een kist laten zakken of door een deur laten verdwijnen. Zeg alleen nooit dat oude oma in een eeuwige slaap is gekomen. Bij mij resulteerde dat in zekerheidshalve geen oog dicht meer willen doen, stel je voor! Misschien beetje kind eigen, maar ik zal t zelf nooit tegen mn dochter zeggen en heb mn man ook gewaarschuwd. Zal hier ook improviseren worden maar dat hangt echt van de leeftijd af wanneer ze verlies gaat ervaren. Dat ze de 16e een broertje heeft gekregen die als sterretje is geboren is gelukkig aan haar voorbij gegaan. Ze zag me wel eens huilen de afgelopen weken en kwam dan een knuffel brengen, t enige wat zij weet is dat zij t niet veroorzaakte.
Nou ben blij nog even geweest te zijn, vanochtend is ze overleden. Het is verdrietig maar goed zo. @Vero0504 heel veel sterkte met het verlies van jullie zoontje. Lijkt me inderdaad lastig uitleggen op die leeftijd. Wij zijn vrij nuchter, we gebruiken de woorden overleden en dood ook bij de kinderen. Wij geven ook aan dat niemand weet wat er na de dood is, wij geloven dat het dan ophoud, maar dat sommigen mensen geloven dat er een plek is waar je ziel heen gaat, de hemel. Dat stelde onze kinderen wel gerust. Geen eeuwige slaap oid hier inderdaad Bedankt voor alle reacties!