Boos worden, huilen en dan??

Niet gelijk troosten.
Is even moeilijk, maar zo pakt hij je wel in.
Hij weet toch wel dat je niet boos wordt.

 

ik zou hem ook even laten huilen, net wat ooievaar zegt, hij pakt je zo!

succes

 

niet te lang negeren want een afwijzing is voor een kind verschrikkelijk

wel goed uitleggen waarom hij het niet mag en dan lekker troosten van zo lieverd daarom werdt mama een beetje boos op je maar nu is mama niet meer boos

 

Waarom zou je een kind niet gelijk moeten troosten? Hij pakt je dan in? Waarom dan?
Als jij gewoon bij je standpunt blijft (nee, mag niet), wat is dan het probleem? Dan kan hij je toch niet inpakken?
Het is toch ook niet nodig om boos te worden op een kind van 1, omdat hij iets doet wat niet mag?

Negeren zou ik dan ook absoluut niet doen. Hij mag toch best verdrietig zijn dat iets niet mag.
Gewoon troosten, maar wel bij je standpunt blijven.
En uitleggen waarom het niet mag.

 

Dat is ook gewoon de leeftijd hoor, het aanhankelijke.
En als je hem gewoon troost en hij doet het niet nog een keer, zou ik hem gewoon blijven troosten.

Vergeet niet dat Lars echt nog moet leren dat hij aan bepaalde dingen niet mag zitten. En dat duurt best wel lang.

Mijn stukje over boos worden, was in reactie op Ooievaar.

 

Als hij er erg van schrikt, kan je hem wel troosten. Je moet dan zien of hij dan de volgende keer expres stout gaat doen, omdat hij je misschien niet serieus zou nemen. Als dat het geval is, dan zou ik hem niet meer troosten.
Als nou blijkt, dat nee nee is en hij steeds schrikt van de reprimande, dan zou ik hem gewoon troosten.
Ik was zelf n kind dat je maar 1x nee hoefde te vertellen, maar ik kon er heel erg van schrikken.

 

Ik kijk mijn dochter boos aan als iets niet mag en dan negeer ik haar even een minuutje.
Daarna ga ik op mijn knieen en verteld dat ze dat niet mag. Probeer het haar uit leggen en daarna troost ik haar.
Voor ons is het een goeie methode, want ze weet nu echt wel wat wel en niet mag. Iedereen moet natuurlijk zelf weten wat hij of zij doet. Bij ons werkt dit heel goed.
Als onze dochter iets doet wat absoluut niet mag, dan moet ze dat weten. En dat lukt echt niet met gelijk troosten...

 

Ze snappen je al heel snel hoor.
Je moet zo snel met opvoeden beginnen.

Het ligt er natuurlijk ook wel aan wat er op dat moment gebeurt is en hoe je kindje huilt.
Als je kindje iets doet wat jij niet wil hebben dan moet je kort tegen ze zijn. En je stem iets lager houden.
Dan schrikken ze even, maar ze weten het wel de volgende keer.

Onze dochter is nu ander half, maar zodra ze kon kruipen en van alles kon pakken enzo, toen zijn wij ermee begonnen.

Nog gefeliciteerd met Lars trouwens!!
Was het leuk en heeft hij lekker taart gegeten :

 

Ja ik heb ook zo'n kereltje snel verdrietig en ja ook een paar keer geprobeerd, maar als je goed naar je kids kijkt dan weet je snel genoeg wat je wel of niet moet doen. 1 jaar dan doet hij nog geen dingen waarbij hij denkt van he daar wordt ik nu beter van. wel gaan ze dingen uit proberen, maar als je nee zegt en hij doet wat huilen en het vervolgens niet dan kun je wat mij betrefd hem rustig troosten, het is allemaal zo nieuw voor ze en ze willen alles eigenlijk al begrijpen en doen, maar helaas dat lukt nog niet, tot een jaar of 2,5 a 3 jaar als ze zich nog niet goed kunnen uiten, kun je nog wel eens lekkere situaties tegenkomen, maar het gaat allemaal over, het zijn vaak allemaal fases, waar zowel ouder als kind doorheen moeten. Want wat het ook zo leuk maakt is dat je je eigen fouten soms naar boven ziet komen en je dan snel jezelf moet gaan verbeteren en ook de goede dingen die je niet wist dat die er waren (van die kleine ongemerkte dingen) Zo zeg ik eigenlijk altijd als ik iets geef alsjeblieft en iets krijg zeg ik dank je wel, maar dat gaat geheel automatisch, maar je kinderen gaan het ook doen en dan kom je moeders tegen die het zelf niet doen maar waarvan het kind het wel moet doen en dan is er een hele heisa omheen, erg appart.
Lekker doen waar je jezelf goed bij voelt, als je het doet maar eigenlijk tegen je zin in gaat moet je dat gewoon niet doen, is mijn motto geworden en mijn kids zijn een prachtig stel lekker in hun vel zittende kinderen, met af en toe lekker veel pit, veel discussies en samen tot een schappelijke overeenkomst waarvoor beide partijen wat voor moeten inleveren gebeurt ook regelmatig en weet je... het werkt. Maar als ik eenmaal nee zeg dan (dat kost wel wat moeite moet ik zeggen) dan is het ook NEE en niet even later Ja. Tja opvoeden!!! Ik mag in ieder geval niet klagen zolang ik naar mijn gevoel luister en naar die van mijn kinderen, kom ik er eigenlijk altijd vrij goed uit. Ik blaad weer veel te ver door....
Succes en gr.

 

Ik zou hem ook zeker troosten. Het is voor een kind belangrijk te weten dat je het gedrag veroordeeld (lees boos op bent) en niet op het kind zelf..

 

Emelyne heeft het ook zo af en toe dat ze echt schrikt als je nee tegen haar zegt. Ik weet niet waar het bij haar aan ligt, want ze schrikt/huilt dus echt bijna nooit. Zo nu en dan en ja, dan troost ik haar ook, hoor.

 

Iedereen moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt.

 

Mijn ervaring met 2 bengels is dat ze tot 2 jaar nog niet echt "stout" zijn.
Ja ze doen dingen die niet mogen. Maar dat beleven ze zo niet echt. Ze zijn nog ERG impulsief in reacties op alles wat interesant lijkt. En ook al heeft mama net al nee gezegd, dat iets wat zo interesant is heeft ZO VEEL aantrekkings kracht dat die nee even vergeten word. Je ziet zon kind ook af en toe worstelen met zichzelf. Ze kijken dan naar t ding knijpen met hun handjes en kijken dan richting mama van "wat moet ik nou met al die gevoelens". Kindje is aan t ontdekken en dat beheerst op dat moment zon kindje helemaal. Dan is het voor zon kleintje erg moeilijk om tegen die impuls van pakken in te gaan. Vergelijk het maar met jezelf en een schattig klein beestje. Krijg je dan ook niet meteen zoiets van die wil ik aan raken, aaien, knuffelen!
Ik denk dat je op dit soort momenten een veilige haven moet zijn voor je kleine om vanuit te kunnen gaan ontdekken. Als er dan iets is waar het niet aan mag komen en ze dan dus "nee" te verstaan krijgen dan krijgen ze denk ik meer n ontlading van t moment van betovering "WAUW DAT IS MOOI DAT WIL IK PAKKEN!!!" naar "OEI! mama is boos, en waarschijnlijk op mij!!"
Niet gek dat ze dan een schrik reactie krijgen en gaan huilen. Jij bent immers die veilige haven en ondanks dat jij degene was die nee zegt moet t kind toch veiligheid vinden en komt het dus naar jou.
Op den duur gaat dit veranderen en merk je verschil in hoe je kind gaat reageren. En dan komt het wel bekende jengelen en DAT is het soort huilen wat aan geeft van "MAAR IK WIL HET TOCH!!!" en dan is de tijd gekomen om niet meteen te troosten (of misschien was die tijd er net voor maar ja zie die maar eens te herkennen ).

Is ook alleen maar mijn mening door ervaring van mijn 2 kinderen. Maar misschien heb je er wat aan

 

Ik denk dat het best goed is om uit te leggen als hij iets fout doet.
Wel op ooghoogte houden.
Misschien denken wij dat ze het nog niet snappen, maar ondertussen..

 

Ja, Ooievaar, inderdaad: maar ondertussen... Ze snappen al zoveel meer dan dat wij denken, hoor, het is soms ongelovelijk. Dan doet je kindje iets en dan denk je: he? waar haal je dat nou weer vandaan?