Hallo mama's, Ik lees al een tijdje mee op allerlei onderwerpen en ik leer als jonge moeder heel veel van de gegeven adviezen. Nu hoop ik nog meer van jullie te leren! Onze kleine man is 9 maanden oud, sinds een aantal weken is hij gefrustreerd en jengelt/ huilt om van alles. Nu kan hij zich sinds een goede week optrekken tot staan (trotse papa en mama natuurlijk) maar hij wilt continu meer. Hij kan zich moeilijk zelf vermaken en wilt continu bij ons zijn. Mijn broekspijpen zijn ondertussen flink uitgelubberd, als je hem zijn zin niet geeft blijft hij jengelen/huilen en als je er niet aan toe geeft raakt hij overstuur. Nu is mijn vraag of we onze kleine man kunnen verwennen door steeds met hem samen te spelen of toe te geven aan zijn drang om bij ons te zijn. Ik merk dat ik het moeilijk vindt om consequent te zijn aangezien dat het de sfeer niet in huis bevorderd. Ik begrijp dat het een fase is en dat alle kindjes dit moeten doormaken, maar wat is het beste? Er aan toegeven op deze leeftijd of echt consequent zijn en er niet altijd in mee te gaan. Begrijpt een kindje van deze leeftijd al het negatieve gedrag negeren en het positieve belonen? Alvast bedankt voor jullie reactie.
Ik denk persoonlijk van niet. Ik ben met Max pas wat strenger geworden vanaf dat hij een beetje kon praten...het voelde daarvoor gewoon alsof ik hem echt nog niet goed aan zijn lot over kon laten. Ik heb hem in veel ogen verwend maar hij luisterd nu perfect...niks mis mee geweest dus. Ik zou lekker naar je mama instinct luisteren...komt vanzelf goed
Nee..Dat lijkt me niet. Mijn 15 maanden oude meisje wordt ook nog steeds meteen opgetilt als ze dit wilt en nog wel meer dingen Toen ze 9 maandjes was kon ze ook echt niet alleen spelen maar nu wel hoor, komt goed.
Ik denk ook niet dat je hem met 9 maanden kunt verwennen.. Heb je geen draagdoek of draagzak? Dan heb je in ieder geval je handen vrij als hij bij je wilt zijn! Oorzaak en gevolg kennen ze nu nog niet hoor, dus hij begrijpt dat negeren echt nog niet. Ook komt verlatingsangst mu opspelen dus laat hem altijd weten en voelen dat je er voor hem bent!
Verwennen... nee dst denk ik niet. Gewennen wel. Ik denk dat uitgestelde bevrediging een heel waardevolle les is om te leren en die kan je al vrij vroeg leren. Zoon is ruim 8 maanden en die moet wel eens wachten... hij is tenslotte de derde en daar wordt hij niet minder van. Natuurlijk pijn en verdriet is wat anders... maar "ik wil".... dat zal best maar soms moet je gewoon even wachten. Schijnt trouwens heel goed voor kinderen te zijn en een van de grootste opvoedproblemen van deze tijd.... altijd alles gelijk willen en dat ook krijgen. (en dsn niet zozeer spullen maar wel aamdacht) De wereld zit zo niet in elkaar en als je dat jong leert dan deal je daar een stuk beter mee en je schijnt beter bestsnd te zijn tegen de verleidingen van deze wereld omdat je iet direct bevrediging wenst en dus tijd hebt om even na te denken (roken, alcohol etc) Vanaf 6 maanden krijgen kinderen een besef van actie- reactie. Oja, verlatingsangst kan zeker aan de orde zijn maar moet niet zo op spelen als je gewoon in het zicht bent. Hier trouwens een kindje (alle drie trouwens) die heel goed zelf kan spelen... heerlijk.
Ik vind dat 9 maanden een beruchte verlatingsangst-fase is. Ik denk dat het vanzelf weer minder wordt.
Bedankt voor jullie reacties! Naar mijn idee is het nog niet zo zeer verlatingsangst, als ik bij hem zit op de grond om met hem te spelen wilt hij ook steeds bij me op schoot kruipen of zich aan me optrekken, als hij eenmaal bij me zit, wilt hij weer op de grond en vise versa. Het enige wat hij prima vind is rond gedragen worden. Draagdoek heb ik vanaf het begin, maar daar probeert hij zich steeds uit te wurmen. Ik probeer hem nu af en toe te laten wachten dat ik niet gelijk opspring als hij wat wilt, en als hij, al is het maar een halve minuut alleen speelt reageer ik ook enthousiast dat hij het zo goed doet.
Hier vraag ik me het zelfde af. De meningen van de mensen om mij heen zijn erg duidelijk. Ik heb mijn zoontje nu al verwend. Ik trok me hier niet zoveel van aan omdat ik hem gewoon niet laat huilen en vind dat hij me nog nodig heeft. Maar nu is mijn zoontje aan het wennen bij een gastouder en ook deze geeft het aan. Hij kan zich hij haar thuis geen moment alleen vermaken en wil alleen maar bij haar hangen/zitten. Wanneer ze even met een ander kindje bezig is flipt hij helemaal. Hier thuis kan zoontje inmiddels wel alleen spelen maar dit heb ik hem aangeleerd door een aantal weken op de grond te zitten wanneer hij rond kruipt. Zelfde verhaal als jou. even spelen en dan weer even bij mama hangen om vervolgens een minuut later weer te willen spelen. Mijn zoontje wil aandacht! En omdat zijn grote zus eigenlijk altijd met vriendinnetjes de hort op is of in haar kamer "chillt" en ik nog niet aan het werk ben krijgt hij dit ook altijd. Ander voorbeeld is dat wanneer papa iets met hem doet en ik even de kamer uit ben hij vrolijk aan het spelen is met papa. Maar zodra ik binnenkom is het huilen en wil hij naar mij toe. Hij weet dat ik alle tijd en aandacht voor hem heb. Mijn partner is veel makkelijker met hem en zet hem rustig in de box te jengelen. Ik probeer hem steeds vaker even te laten wachten. Om iig de afwas te kunnen doen wanneer hij nog wakker is. Of ik het goed doe geen idee. Maar ik ga maar een beetje met mijn gevoel mee.
Kijk naar je eigen kindje. Ik kan persoonlijk het woord verwennen niet meer horen. Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb... :x Nou, ik hem compleet 'verwend' maar uiteindelijk veranderden alle fases. Nu vindt hij het in de box wel prima voor een kwartiertje. Voorheen was dat 2 minuten. Ik heb oneindig vaak met zl op mijn rug in drager staan koken. Maar nu vermaakt hij zich prima in de kamer en kijkt hij soms niet eens op of om voor een half uurtje. Oh en hij heeft in draagzak geleefd en hele nachten in mama's armen geslapen. Nu slaapt hij steeds vaker door en valt zelf in slaap. En soms? Soms wil het niet en dan haal ik mijn inmiddels langzaam uitgebreide trukendoos tevoorschijn.
Verwennen geloof ik op die leeftijd niet, gewennen wel. Je geeft zelf al aan dat je niet goed bent in consequent zijn, let wel op dat als hij ouder is en je dus beter gaat begrijpen dat hij geen loopje met je gaat nemen. Ik zie dat bij iemand gebeuren met haar dochter van bijna 3. Moeder kan/wil niet consequent zijn en daar profiteert dochter van. In mijn ogen is hetgeen wat kinderen nodig hebben structuur en duidelijkheid en natuurlijk heel veel liefde. Structuur en duidelijkheid kun je alleen maar geven door consequent te zijn. Ik ben er ook nog lang niet en zeg niet dat het altijd even makkelijk zal zijn, maar ik ga het wel proberen. En wat betreft de liefde, dat zit wel goed want iedere moeder voelt volgens mij ongelooflijk veel liefde voor haar kind(eren)!!!
Ik denk niet dat je op die leeftijd al kan verwennen. Het is ook gewoon nog een baby. De ene baby wil meer mama dan de ander. Mijn dochter krijgt ook zo'n beetje alles wat ze wil. Als ze bij mij wil zijn en ik ben net bezig met iets dan gaat ze gewoon naast me zitten op de bank of in de kinderstoel oid. Dat vind ze dan ook prima. Ze is niet verwend hoor. Gewoon je gevoel hierin volgen.