Je hoeft je niet te verdedigen, ik zou het alleen zonde vinden als je stopt omdat je niet goed voorgelicht was oid. Niet om te zieligen, maar ik mankeerde al van alles voor de bevalling, kreeg bekkeninstabiliteit en zwangerschapsvergiftiging, ben met 36 weken met spoed opgenomen, een week ingeleid en had een helse bevalling met 18 uur rugweeen (ben rugpatient; reuma en twee kapotte wervels onderin) met een spoedkeizersnee tot gevolg. Dan ook nog een kindje dat te vroeg was, een zware bevalling had gehad, niet aan de borst wou en gefingerfeed moest worden en toen de kraamzorg wegging en mijn man weer aan het werk een huilertje bleek te zijn omdat hij vanalles mankeerde. Mijn familie en (schoon)ouders zijn al ouder en wonen ver weg. Oh, en mij zoontje kwam wel 4 of 5x voor een voeding 's nachts, na 1 jaar ging hij pas af en toe doorslapen. Ik heb het dus ook niet altijd makkelijk (gehad), maar wil je wel meegeven dat hoe langer je voedt des te makkelijker het gaat! Energie had ik alleen om mijn kind te voeden en te verzorgen, ik hoef de verder niks, mijn man heeft met liefde naast zijn 80-urige werkweek de boel hier thuis draaiende gehouden. Ik lag de eerste weken veel op bed, wieg naast me en kon m'n kind zo aanleggen en dan gingen we weer verder dutten. zo heb ik na die tweede week 5 weken gelegen. Ik moet er niet aan denken dat ik ook nog naar beneden had gemoeten om een fles te maken! Waar een wil is, is een weg. Dankzij mijn eigen wilskracht en de hulp van mijn man voed ik nu nog. Dit zeg ik over mezelf he! Als jij denkt dat een fles geven minder energie kost, dan zal niemand je daarop veroordelen hoor! Je bent daarom niet een minder goede moeder, iedereen is anders en maakt haar eigen keuzes!
Mijn dochter was randprematuur en dysmatuur en zoals zoveel kinderen die zo geboren worden snapte ze niets van de borst. Ze had alle reflexen wel apart als je haar prikkelde, maar ze kon het niet coordineren. Ik heb tot ze 10 weken was steeds haar aangelegd, nagekolfd en wat ik kolfde met vingervoeding gegeven. Zeker de eerste weken haalde ze zelf echt nulkommaniets uit de borst. Het was een heel intensieve tijd, maar de inspanning heeft zich wel beloond. Ze heeft toen ze het eenmaal kon nog jaren aan de borst gedronken, zodat ik na 10 weken tandvleeslopen ik nog volop van alle voordelen en gemakken kon profiteren. Ik had wel hulp van een goede lactatiekundige die respecteerde dat ik kv in geen geval als alternatief beschouwde.
Kijk en dan noem je het belangrijkste punt. Als je omgeving je niet respecteert en ondersteunt dan is het zo moeilijk om je kind zelf te voeden, zeker als je wat tegenslag ondervindt. Bij mijn tweede heb ik een lange moeilijke periode gehad (bij de eerste ging het ook niet van een leien dakje, daar liep het pas een beetje toen hij 3 maanden was). Maar omdat ik bij de oudste al heel duidelijk was dat er MIJN MELK en niets dan MIJN MELK in MIJN KIND zou gaan en ik dat na alle moeite ook nog eens jaren volhield wisten ze wel dat ze ofwel me konden steunen, ofwel konden ophoepelen. Flesjessuggesties beschouwde ik bij de eerste al als een belediging, en zo reageerde ik dat ook af op degene die dat suggereerden. Maar goed, mijn man stond van dag 1 helemaal achter bv en gaf me soms ook een flinke trap onder mijn achterwerk als ik het niet zag zitten soms. Dat had ik dan nodig. En van de rest van de familie: hulp, was en boodschappen werden voor me gedaan als dat nodig was, bezoek dronk niet alleen koffie maar haalde ook even een stofzuiger door het huis etc. Misschien is het toch wel nuttig voor je gevoel van eigenwaarde om je omgeving toch eens heel duidelijk te maken hoe hun niet-support je heeft tegengewerkt! Want JUIST bij chronische vermoeidheid is bv een rustpunt omdat het, zodra het loopt, veel minder werk betekent. Die kans hebben ze jou door hun negatieven houding wel ontnomen!
Ik denk dat dit het belangrijkste verschil is tussen jouw situatie en de mijne. Ik heb wel een vriend, maar niet iemand die me hier mee steunt. Na de kraamweek was ik weer fulltime aan het zorgen voor de kleine en mijn zoontje van 2. En ik mag blij zijn als ie 2 keer per week de stofzuiger pakt. Met de opmerking 'er komt dus veel op mijn vriend neer' bedoel ik ook eigenlijk dat hij daar niet mee om kan gaan. Ik besef nu steeds meer dat ik het daarmee niet heel erg getroffen heb, zeker als ik jouw verhaal en die van dirksmama lees. Want mijn vriend werkt gewoon 40 uur hoor. Hij is wat meer op zichzelf gericht als ik had gedacht en gehoopt . (Lucht wel even op dat ik het even kwijt kan)
Ik ben een persoon die het liefst ruzie vermijd, maar misschien moet ik inderdaad de confrontatie eens opzoeken. Ik merk ook dat het me erg dwars zit. Ik vind het wel fijn dat ik hier mijn gevoel kan spuien, kennelijk zit t me nog hoger dan ik had gedacht. En ik vind het wel fijn om te lezen dat het ook anders kan, ook al is dat confronterend.
De eerste weken bofte ik, toen was papa thuis. Maar daarna was ie weer steeds 2 maanden in het buitenland en 3 weken thuis. In die 3 weken deed hij wel ALLES, maar gelukkig had ik in die tussentijd HEEL veel aan mijn ouders en schoonfamilie. Verschil is wel dat je als je partner in het buitenland zit je gewoon WEET dat het op je neer komt, terwijl als je partner gewoon 40 uur per week werkt en elke avond thuis komt je dagelijks met die ergernis zit van 'doe nou eens wat'. Enige tip die ik heb is: maak toch een lijstje met dingen die moeten gebeuren en die je te zwaar vallen, en zeg dat je deze week graag hebt dat het gebeurt omdat het anders gewoon niet gebeurt (en dan kan het gebeuren dat hij het inderdaad niet doet. Misschien vindt hij een gestofzuigd huis of een gekookte maaltijd dan gewoon minder belangrijk). Aangezien je ook al chronisch vermoeid bent kan het wel nut hebben om dit eens met je huisarts of maatschappelijk werk te bespreken. Je moet nog heel lang verder met 2 jonge kinderen, en dat ZIJN gewoon tropenjaren zelfs als je NIET chronisch vermoeid bent.
Tuurlijk en dat mag ook! Juist omdat familie ver weg woont en vriendinnen allemaal werken, weet dat ik het heel erg getroffen heb wat dat betreft! Mijn man zat trouwens na een maand weer in het buitenland, die had de boel hier verzorgd achter gelaten; huis schoon, koelkast vol, maar koken en afwassen en kind alleen in bad doen vond ik wel heel erg zwaar hoor, had nog veel pijn. In het weekend kwamen mijn ouders dan (maar die pakken niks aan helaas, die gaan zitten en blijven zitten...). Het voeden ging toen eindelijk beter en omdat die wieg hier naast mijn bed stond, vond ik dat zo vreselijk handig. Ik heb ook nog een halve kinderboerderij, maar daarvoor heb ik hier wat meisjes rondlopen, die komen in principe niet hier in huis of met mijn zoontje helpen. Maar goed; ik kan je alleen maar vertellen dat borstvoeding geven een fantastische ervaring is. Het heeft mij juist over alle lichamelijke misere heen geholpen! Het gaf me rust en een gelukzalig gevoel en ook een trots gevoel, zo van: zie nou wel, dit lijf kan toch nog wel iets goed! Ik weet trouwens niet of je door je ziekte/situatie aanspraak kan maken of thuiszorg oid? Sterkte.