Mijn vriend heeft dit gehad eind 2009. Heel dat jaar had hij enorm veel gewerkt (fulltime baan en zelf een aanbouw/verbouwing van ons huis doen). In november was het af en kreeg hij de klap. De eerste keer was op het werk en viel hij weg, steken in zijn hoofd en helemaal ondersteboven. Onderzoek gehad bij de neuroloog en een scan gehad. Maar hier was het niet mee af. Later was hij er ook heilig van overtuigd dat zijn hart het begaf (zijn vader had een jaar eerder een hartinfarct gehad, dat zal vast ook meespelen). We hebben meerdere keren op de EH gezeten omdat een aanval kreeg en echt dacht dat hij dood ging. Hij had hartkloppingen, zijn hart sloeg over en een drukkend gevoel op zijn borst. De huisarts nam hem erg serieus en hij mocht alle hart-onderzoeken doen (kastje om, fietsen enz). Maar er werd niets gevonden en steeds zekerder werd dat het classieke-hyperventilatie was in combinatie met een angststoornis die daardoor ontwikkeld werd. Hij heeft naast de onderzoeken acupunctuur gedaan, voetreflex, haptonomie (meen ik) en uiteindelijk bij een chiropractor in behandeling geweest. Dit laatste hielp naar zijn idee goed en langzaam (heel langzaam) nam het af, durfde hij meer en kreeg weer vertrouwen in zijn lichaam. Inmiddels is het al weer een hele tijd weg, gelukkig. Achteraf zo'n 1,5 jaar (flink) zoet mee geweest... Was voor beide een erg zware tijd (ik kreeg in die tijd 2 miskramen en de 3e zwangerschap was vreselijk stresvol). Verre van ideaal...
Loki, toen jouw vriend was doorgelicht met allerlei scans, kastjes en fietstesten etc.. vertrouwde hij dan op de uitslag dat het goed was of twijfelde hij dan alsnog aan die uitslag? Klachtje, over dat zelfmoord heb ik ook vaak gelezen/gehoord. Paniekers enz houden juist erg veel van het leven, maar waarom zijn ze dan continu aan het piekeren en kunnen ze niet genieten? Ninosz, hoop dat je gedragstherapie helpt. Ik heb het ook gehad en het heeft mij wel enigszins geholpen.