Hoi!! De moeder van een (redelijk) goede vriendin heeft borstkanker. Dit wist ik niet, we wonen niet in dezelfde dorp en hebben niet vaak contact met elkaar.... 3 maanden geleden heb ik gevraagd of ze bij ons op bezoek wilde komen, dit wilde ze niet omdat ze dus net hoorde dat haar moeder kanker had. In de tussentijd hebben we geen contact met elkaar gehad ( zoals ik al schreef, dit hebben we niet vaak). Gisteravond wilde ik via facebook een berichtje achterlaten, maar zag dat ze mij had verwijderd.... Dus via haar man een berichtje gestuurd, om te vragen hoe het ging en of ze boos was/is op mij omdat ze mij verwijderd had. Vanmorgen bericht teruggekregen dat ze teleurgesteld was in mij omdat ik geen kaart heb gestuurd en verder niets van mij heb laten horen....nu dat ik het lees vind ik het inderdaad niet attent van mij. Dus kan ik het mij wel een beetje voorstellen... Dus zojuist een bericht teruggestuurd dat het mij erg spijt! En ook gelijk via een online service een kaart gestuurd om mijn spijt te betuigen. Wat denken jullie? Zal ze me vergeven? Ben ik dan echt een hork?
Tsjaa zou het ook wel vervelend hebben gevonden. Weet niet wat ik had gedaan. Ik weet niet eens meer of iedereen wat van zich hebben laten horen toen mijn moeder ziek was, denk dat ik teveel met mezelf en de omstandigheden bezig was op dat moment. Maar als ik er overna denk had ik ook wel gekwetst geweest, een kaartje had niet eens gehoeven maar af en toe vragen hoe het gaat en hoe ze zich voelt lijkt mij vanzelfsprekend.
Ik zou het je ook wel vergeven denk ik maar echt attent vind ik het niet. Dus ja, best wel gevalletje "hork".
Sommige mensen denken er wel aan zoiets te doen en anderen niet. Kan gebeuren toch. Je hebt er spijt van, dus ik zou het je wel vergeven. Ben zelf ook niet zo'n kaartjes stuur persoon, vergeet dat vaak gewoon.
Ik zal het mijn vriendin wel vergeven, ook had ik haar niet van fb verwijderd. Toen mijn vader kanker had vroegen sommige vriendinnen vaak hoe het ging, en andere deden dat nooit of soms. Mij maakte dat niet uit, niemand is het zelfde, soms weten mensen niet wat te doen of te zeggen met zulk nieuws.
Ik zou je t wel vergeven, mede ook omdat t je oprecht spijt en je er niet bewust van was. Ik had t ook niet leuk gevonden juist in die periode niets te horen. Alhoewel ik in zulke situaties vaak niet weet wat te zeggen, maar ik probeer wel te laten weten en zien dat ik er voor haar ben. Het uitspreken dat je niet weet wat te zeggen levert vaak ook begrip op. Hopelijk vergeeft ze je t en kun je haar nu steunen door deze moeilijke periode!
Ik laat in zo'n situatie regelmatig wat horen zodat ze weten dat ik meeleef. Hoef niet persé een kaartje te zijn, maar regelmatig even bellen, langsgaan, berichtje sturen, bloemetje en dat soort dingen. Ik vind het wel een beetje "horkerig" dat je na zo'n bericht drie maanden niks meer hebt laten horen eerlijk gezegd.
Ik zou het je vergeven, maar dan verwacht ik ook vanaf dit moment van je dat je wel regelmatig aan me vraagt hoe het gaat en me steunt waar nodig en het niet weer af laat weten.
Ik zou in jou geval even ernaar toe rijden met een bos bloemen, ook als het 2 uur rijden is. En tja vergeven wel maar vergeten...
Ik moet bekennen dat dit mij ook zou kunnen zijn overkomen in jouw situatie. Ik vind het altijd moelijk als mensen andere mensen afrekenen op on-uitgesproken verwachtingen.
Ik zou het je vergeven hoor. En hoewel ik het niet attent van je vind, vind ik wel dat zij ook niet van je kan verwachten dat jij precies weet waar zij behoefte aan heeft. Het komt vast goed, waarschijnlijk heeft je vriendin vanuit haar emotie gereageerd..
Ik zou het je wel vergeven, maar ik vind persoonlijk een kaartje via een website versturen wel een beetje onpersoonlijk in deze... Ik zou als vriendin het gevoel hebben dat je niet eens de moeite wil doen een handgeschreven kaartje te sturen of gewoon even te bellen/langs te komen dus wat mij betreft zou het met zo'n kaartje niet 'vergeven en vergeten' zijn maar ik zou wel open staan voor een gesprek (en als je dan oprecht bent zou het gewoon weer oké zijn)
Je bent mij net voor! Ik wilde ook al zeggen ga naar haar toe met een mooie bos bloemen (of lekkere doos bonbons).
Oei, nee ik zou er klaar mee zijn, als ik zon bericht krijg over een van mijn ouders, en je zou als vriendin niets maar dan ook niets laten horen 3 maand lang niet, dan zou ik me vreselijk gekwest en onbelangrijk voelen en dan zou ik met een kaartje als spijt geen genoegen nemen, sorry. als ze nou langskwam en dat hoeft niet met bloemen ofzo, maar face to face sorry zegt, en daarna ook oprecht intresse toont, dus niet weer maanden niets van je laten horen, dan zou ik het kunnen vergeven, maar dat is niet met 1 dag klaar zo iets, mijn oom ligt nu heel slecht, en ik steun mijn familie en neefjes waar nodig is, ik weet uit hun ervaring dat het enorm pijnlijk is wanneer je van iemand die je dacht je vriiend te zijn niets hoord, en die zijn er dus nu ook klaar mee met die persoon, terecht in mijn ogen. het is niet niks.. Ik zou als vriendin nooit 3 maand lang niets hebben laten horen, zeker als je facebook enz hebt. even een berichtje sturen elke week met hoe het gaat is een kleine moeite, maar komt zo fijn binnen bij de ander. lesje voor de volgende keer,
Dank je wel voor jullie berichten..... Iedereen is natuurlijk anders en reageert anders. Ik be van nature niet "sociaal" en vind het dus oprecht moeilijk/ lastig daaraan te denken, ze is heel sociaal en verwacht het wel. Dus is het mijn taak daar rekening mee te houden.
Ik ben van nature ook niet zo sociaal aangelegd, maar juist omdat ik het weet probeer ik er op te letten. Ik weet niet wat ik zou doen als ik jouw vriendin zou zijn, maar een kaartje is (vind ik) wel magertjes na zoiets.
Ik weet niet wat je onder invloed van de schok van het verdriet gaat doen. Maar nu, op dit moment zeg ik: je bent vriendinnen en dat betekent dat je wederzijds elkaar wat "ruimte" gunt. Van jou niet echt super attent om niets van je te laten horen maar eerlijk gezegd van haar evenredig een soort reactie door je van FB te verwijderen. Bij echte vriendschap zou je zoiets toch kunnen uitpraten? Maar nogmaals.... ik weet niet hoe je reageert als je beïnvloed wordt door emoties van verdriet.