Zelf kom ik uit een gezin met 5 kinderen en vroeger vaak ruzie met mn zus die nu mn beste vriendin is. Denk dat we vroeger niet met en niet zonder elkaar konden. Met allemaal nu goed contact. Denk dat het voor vele die uit een iets groter gezin komen het gewoon normaal is wij weten toch niet beter. Net zoals als je uit een klein gezin komt.
Ik kom uit een gezin met 4 kinderen. Wist idd niet beter, heb het nooit vervelend gevonden. Er was weinig ruzie. Nu we volwassen zijn is de onderlinge band nog steeds heel sterk en we kunnen niet zonder elkaar. Niet dat er dagelijks contact is,maar wel regelmatig en als er iets is staan we zo bij elkaar op de stoep. Paar maanden terug was er een ruzie tussen een van ons en een familielid en dat raakte ons allemaal. Dan spreken we precies af wie waar staat en wie het contact leidt. Het kwam goed gelukkig maar we voelden toen wel heel goed dat we een team zijn zeg maar.. En ik ben gezegend met superleuke schoonzussen en zwager dus dat is nog gezelliger
Zoals @Champetter het beschrijft bedoel ik het ook. Voldoende ruimte in en om huis voor iedereen vind ik erg belangrijk. Dat kinderen lekker de ruimte hebben en iedereen niet zo boven op elkaar zit (met alle irritaties van dien). Ook een eigen kamertje (hoeft absoluut niet groot) per kind. Bij elkaar slapen als ze dat willen is leuk. Maar als noodzaak vanwege ruimtegebrek niet. Een heel klein stukje eigen ruimte vind ik heel belangrijk (Als een kind die behoefte heeft). Zoals zij het beschrijft klinkt goed. Het hebben van siblings zie ik (onlangs de negatieve verhalen doe je ook hoort) als een meerwaarde in het leven.
Ik las hier even mee en wilde zeggen dat ik er respect voor heb dat jij het zie zitten, 4 kinderen in zo’n korte tijd. Ik had altijd een groot gezin in gedachten maar ik vind het nu met een bijna 3-jarige en bijna 1-jarige al pittig, jij hebt straks in 1 jaar meer tijd 2 kinderen meer dan ik. Respect! Edit: Voor alle anderen met veel kinderen in soms korte tijd, ook respect!
Haha dank je wel. Ik vond het de eerste weken wel heel erg pittig en toen hoefde ik me nog niet eens te haasten voor school. Dat moet ik nu wel, dus ben heel benieuwd hoe het nu zal gaan.
Ik heb maar 1 broer en daar baalde ik altijd erg van. Had het fijn gevonden om nog zussen te hebben bijv en daar van te kunnen leren. Mijn man komt uit een gezin met 6. Daar een moeder met energie voor 10, maar wel altijd bezig en druk (vader altijd op reis). Zijn moeder kon je echt niet helpen met woordjes Frans bijv, ze wist/weet überhaupt amper wat de kinderen aan het doen zijn op school. Dat is denk ik wel beetje het nadeel.
Ik ben de 3e van 8. Was dat altijd leuk? Nee natuurlijk niet. Maar ik kijk er wel met een warm gevoel op terug. Zie niet alle broers en zussen evenveel doordat we steeds meer verspreid gaan wonen maar het contact is wel altijd goed en ik weet dat ik ze altijd kan bellen als dat nodig is. Veel geld was er niet maar dat lieten ze niet echt merken. Eten was er genoeg, kleding ook (al dan niet doorschuivers). Mijn man is de 6e van 8 en die had er liever minder gehad. Zowel op sociaal vlak als op financieel vlak. Zijn ouders lieten wel merken dat er weinig geld was en maakten verkeerde beslissingen. Ze hadden ook geen rechte lijn naar de kinderen, lievelingetjes die meer mochten en minder moesten. Wij hebben nu 4 kinderen en waarschijnlijk blijft het hierbij. We hebben nu 4 slaapkamers dus de meiden liggen bij elkaar. Mocht het nodig zijn kunnen we de speelkamer beneden nog veranderen in slaapkamer. Zelf heb ik het nooit vervelend gevonden om de slaapkamer te moeten delen. Voor de 1 op 1 aandacht hebben we nu *naam kind*dagen. Dan gaat 1 kind met 1 van ons wat leuks doen en eten. Zo is man zaterdag wezen klimmen en eten met de oudste en ga ik als het uitkomt met oudste dochter naar een museum die ze graag wil zien nav les op school. We zijn in een jaar tijd rond gegaan nu, de kinderen hebben een dag met zowel papa als mama gehad en wij hebben ze alle 3 1x gehad. In de toekomst willen we dat uitbreiden met een nacht (of meerdere). En de jongste gaat ook mee doen vanaf dat hij 4 is ofzo
Ik ben de oudste in een gezin met 4 kinderen, ik heb drie broers. Ik heb een hele fijne jeugd gehad. Weinig ruzie vroeger onderling en ondanks dat mijn vader af en aan werkloos was regelde m'n moeder van alles voor ons gezin. We gingen 2 of 3 keer per jaar op vakantie, hadden allemaal een eigen kamer. Wat me vooral bij is gebleven is dat ik dan niet dat ene hippe model Eastpak of dr. Martin kreeg maar het uitverkoop model. Daar baalde ik als 14 jarige puber natuurlijk van maar nu ik ouder ben vind ik het super bijzonder hoe mijn moeder altijd alles geregeld kreeg. Ze was altijd heel makkelijk, alles kon. Spontaan vriendinnetjes mee tussen de middag, slaapfeestjes, alle drie en loge. Allemaal geen probleem. Toen mijn jongste broertje 5 werd is ze weer parttime gaan werken. Ik was toen 13. We zijn nog steeds heel hecht, zeker na het plotselinge overlijden van mijn vader. Afgelopen weekend weer met z'n allen weggeweest, altijd super gezellig. Ben echt gek op mijn broers! Ik had zelf wel graag een derde kindje gehad om hoe ik mijn eigen jeugd ervaren heb. Helaas heeft mijn tweede zwangerschap er flink ingehakt qua gezondheid en hebben we slechte slapers. Het valt me dus zwaar en ik zie het nu niet meer gebeuren die derde...
Ik ben de oudste van 7. Opzich leuk, vond het altijd wel gezellig. Mijn ouders waren altijd betrokken bij school en andere activiteiten die we deden. Dat vindt ik wel belangrijk! Helaas hebben we een groot leeftijdsverschil (Na de eerste 5, kwamen er 2 nakomertjes bij). Dat had van mij niet meer gehoeven. Ik heb nog steeds niks met ze, en heb het gevoel dat mn ouders wat opvoedmoe zijn. Hun opvoeding ziet er anders uit dan die van ons, ze vinden het al snel best. Toen mn zusje 3-4 was, werd zij dus al 'tante' (ondanks dat ik eind 20 was toen ik beviel, niet super jong dus. ). Mn moeder mist hierdoor de echte oma fase, dat vindt ik erg jammer!
Ik kom zelf uit een gezin van 5, waarvan mijn jongste broertje geadopteerd is en een stuk jonger dan wij. Ik heb het altijd als heel positief gezien, ook al was het vaak een drukte. Ook nu vind ik het nog heel fijn. Mijn zwager is heel ziek en het is heel fijn om dan met een grote familie hen te kunnen steunen. En mijn meiden zijn helemaal dol op hun nog jonge oom!
Ik heb meer dan 10 broers en zussen. Met iedereen nog contact, met de ene meer dan met de ander. De oudste is 45, jongste 22. Ik zit bij "de oudsten". Ik vond het vroeger heel gewoon. We kregen genoeg aandacht, ook 1 op 1. Mijn ouders waren een geoliede machine. Natuurlijk moesten we zelf ook helpen. Er was bv een afwasrooster, en we moesten onze (al dan niet gedeelde) slaapkamers zelfs netjes houden. Elke week ruzie wie er mee mocht boodschappen doen op zaterdagochtend, haha. Ik heb goede herinneringen aan mijn jeugd. Zelf heb ik 2 kinderen en dat vind ik genoeg, ik zou een groot gezin niet aan kunnen. Oja, ik heb ook bijna altijd oppas als dat nodig is, dus veel broers en zussen hebben is nog praktisch ook. Mijn kinderen groeien op met een grote familie. Ooms/tantes, neefjes en nichtjes. Enorm leuk!
Ik ben de jongste van zes. Vijf meiden, één jongen. Eigenlijk alleen maar goede herinneringen. Weinig ruzie, ik werd wel verwend. Ik mocht overal mee naartoe Het enige minpuntje was de drukte. Het was altijd druk in huis. Vanaf mijn tiende verjaardag kregen mijn zussen kinderen, dus weer (nog meer) drukte. Toen ik op mezelf ging wonen kon ik intens genieten van de rust om me heen. Maar ik kan ook altijd de drukte opzoeken. En inderdaad, altijd oppas in de buurt. Wij hebben zelf één kindje, hadden er graag meer gewild, maar ik kan nu ook wel genieten van het gemak met één kind hoor.