hee lieve mensen. ik zal gewoon beginnen met mijn verhaal en hopelijk krijg ik wat tips of iets want ik zit met mn handen in het haar. ik ben 25 en heb een gezonde zoon van nu 6 jaar, hij is mijn oogappel. vorige week kwam ik erachter dat ik zwanger was ben dus mijn 2e kindje. ik ben heel blij en kan het van de daken schreeuwen. maar nu komt het probleem mijn vriend wil het absoluut niet met als argumenten( ik ben er nog niet klaar voor etc). zijn kant kan ik ook best begrijpen. het is natuurlijk ook even schrikken. we hebben onveilige sex dus beide wisten we waar we aan begonnen maar voor hem is dit blijkbaar nog te vroeg. ik heb meerdere gesprekken nu met hem gehad over wat we willen en hij is heel duidelijk NEEE!. wat mijn hart best doet breken. nu kan je aan de ene kant nog zeggen meid je bent 25 je hebt nog genoeg tijd.. maar wie zegt wannneer het de goede tijd is. nu staat er voor woensdag as een afspraak in een kliniek waar ik niet niet met de volle 100 achter sta. ik heb het gevoel dat ik dit doe voor hem. en ik weet gewoon niet wat ik moet doen. ik weet dat dit verhaal misschien voor mensen als raar over komt maar ik heb niet veel mensen waarmee ik over dit kan praten. vandaag heb ik weer een poging gedaan om met hem er over te praten wat weer ik een grote ruzie eindigde. het laatste wat hij zei wat '' dan neem je dat kind toch lekker'' op een of andere manier is dat niet wat ik wil horen en vooral niet op zoon toon. ik het te veel gevraagd om menselijk te zijn of ben ik te soft. sorry mensen voor dit verhaal maar ik zit hier een beetje door heen. het doet me pijn dat hij maar verwacht dat ik een kind neem wanneer hij dat wil. ik vroeg hem ook wanneer hij er klaar voor was waarop ik het antwoord kreeg '' als god mij dit verteld'' . voor al de mensen die geloven dit bedoel ik niet negatief maar echt waar wat is dat een stom antwoord. tuurlijk hebben mensen hun geloof en dat respecteer ik ook maar als hij het zo nodig op god zijn manier wil doen dan had het ten 1e niet eens met mijn moeten gaan vrijen voordat we getrouwd. sorry sorry sorry ik weet dat dit gewoon heel bot klinkt maar het doet me gewoon zo veel pijn. liefs takoda
meid wat een situatie. ik denk dat je heel veel reacties in favor of the baby gaat krijgen (als je zelf niet achter abortus staat moet je het niet doen, hij wist dat jullie het onveilig deden dus eigen schuld etc). Als je vriend zo in God geloofd hoe kan hij dan achter abortus staan? anyway. Ik hoop dat je kiest voor wat voor jou het beste is. lijkt me echt een rot situatie, sterkte!
nou pff... ik begrijp uit je verhaal dat je zelf niet achter een abortus staat. dan moet je het ook niet doen en geloof dat ze bij de kliniek het ook niet doen als je er zelf niet 100% achter staat. het kan nog wel zo zijn dat je vriend bijdraait. dat hij uit schrik zo reageert zijn hier al meer topics over geweest en dat de vader toch na de schok wel wilde.. hoop voor jou dat het ook zo is. en idd kies wat voor jou en je kindje dat je al hebt het beste is en denk eerst overal heel goed over na.
Vaak is een abortus tegen jouw zin het begin van het einde van jullie relatie he. Dus voor hem moet je het niet doen. Alleen als je het zelf wil. Kun je niet een paar uurtjes alleen naar buiten en bedenken wat je zelf wilt? Eerst dat maar eens bedenken.
Hele lastige situatie meis dat kan ik begrijpen ....ik ben ook 25 ik heb ongeveer een zelfde soort situatie jij alleen is dit mijn eerste zwangerschap. Ik zelf ben anti abortus....ik sta er al vanaf dag 1 achter om voor het kindje te gaan en mijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik sta er geheel alleen voor, dat maakt mij niet uit....het kindje is welkom (daar heeft het kindje niet voor gekozen om nu te komen) das onze eigen schuld geweest. Wat ik als advies mee kan geven aan je...ik zou zelf even goed nadenken of je het kindje zelf 100% wilt of niet en of je dat er bij kan hebben in jou levenssituatie (studie werk 2e kindje). Alles op een rijtje zetten materiële topics en immateriële topic om dan te kunnen kijken wat voor jou en het kind dan het beste is. hoop dat je eruit kan komen, sterkte en succes! X
He wat rot joh, wat enorm verdrietig dat hij er zo over denkt. Hij was er zelf bij en hij weet ook dat van onveilige sex baby;s kunnen komen. Ik zou die afspraak maar afzeggen. Je gaat daar echt vreselijke spijt van krijgen en dat blijft voor de rest van je leven knagen...en tussen jullie instaan. In het ergste scenario ben jij straks depresief en piest hij buiten de pot en laat jou staan... baby weg...vriend weg... Is hij ook de vader van je zoon? Please kies voor jezelf en de baby, want in je hele verhaal lees ik dat je nu al gek op dit ukkiepukkie bent. Hou dat vast. Laat hem gaan, dat is niet makkelijk....dat snap ik heeeel goed.
Jij moet 100% achter de abortus staan ALS je ervoor kiest om dat te doen. Het is jouw lijf waar ze mee aan de gang gaan en niet het zijne. Vind het zowiezo dom (vooral) van hem dat hij gekozen heeft voor onbeschermde seks en vervolgens terug krabbelt als het gevolg (een zwangerschap) zich aandient. Wat betreft de geloofs opmerking van je vriend.. je kunt altijd dit terug zeggen: denk je niet dat deze zwangerschap Gods manier is om te zeggen dat we klaar zijn voor ons 2e kindje? God heeft mijn eitje en jouw zaadje bij elkaar gebracht wat al een wonder op zich is. Edit: uit jou post maak ik op dat jullie niet altijd onveilige seks hebben.. dat zou je ook nog als argument kunnen gebruiken. Want uet is wel heel 'toevallig' dat hij precies zonder wilde doen tijdens jou vruchtbare dagen. God heeft met ons allemaal een plan, maar die is niet altijd gelijk aan de onze. Ik weet natuurlijk niet hoe erg hij gelovig is. Maar vanuit bijbels oogpunt is abortus zowiezo 'not done'. Ik hoop echt dat je kiest voor wat jou hart je ingeeft! En wie weet blijkt je vriend alleen erg geschrokken en vind hij het over een paar weken wel ineens leuk. Ik wens je veel sterkte en wijsheid in je besluit. Mocht je hulp nodig hebben vanuit geloofs oogpunt dan mag je mij altijd ene berichtje sturen
dank jullie wel voor jullie berichten. mijn zoon is niet van hem hij komt uit een eerdere relatie. we maken nu constant ruzie waar ik ook geen zin meer in heb. vanochtend zei hij ook weer '' dan neem je dat kind toch lekker''. het doet me zeer dat hij dat zo zegt. tuurlijk wil ik het kindje houden maar is het zo raar dat als hij dat zegt iki het niet zo wil horen. ik ben eerder zwanger geweest en toen ik het hem toen zei was hij zo blij. hij vertelde het tegen wild vreemde mensen op straat . nu vraag ik me af was dat wel oprecht en meende hij dat toen wel. tuurlijk wil ik mijn vriend niet kwijt maar ik ben bang dat als ik het kindje hou we uit elkaar gaan en als het kindje niet mag komen ook. ik was vanochtend zo boos op hem dat ik tegen hem heb gezegt als ik woensdag naar die afspraak ga. dan ga ik ook gelijk een afspraak maken voor het verwijderen van mn baarmoeder ed. ik weet dat het heel hard klinkt wat ik zei maar ik krijg het bij hem er gewoon niet door. ik weet ook dat het niet reeel is om dat te zeggen. maar ik wist gewoon niet wat ik moest doen. zijn antwoord daarop was nee ik wil niet dat je naar zoon afspraak gaat om alles weg te halen. bij mij komt dat over als ( sorry voor mijn taal gebruik ) jij kan wel met je benen wijd gaan liggen als ik er klaar voor ben tot die tijd mocht ik zwanger worden voor die tijd dan maak ik maar een afspraak met een kliniek en laat je het maar weg halen. boven alles wil ik eigenlijk gewoon een goed gesprek maar het lijkt er op dat die niet snel zal komen. hij zei ook het is goed dat je twijfelt als je maar daarna er aan houd om woensdag naar dat gesprek te gaan. dit doet zoon zeer dat hij dat zomaar zegt.
Sorry maar wat is dat een botte hork die vriend van jou! Ten eerste wil jij duidelijk die abortus niet en als je het dan wel doet voor hem dan gaat jullie relatie sowieso stuk en je vergeeft het jezelf werkelijk nooit (dat weet je volgens mij ook heel erg goed), je zal je altijd afvragen hoe dat kindje zou zijn geweest. Ten tweede moet hij niet over God praten alsof hij erg gelovig is want als hij een abortus wilt dan is hij duidelijk niet zo katholiek als hij je wilt doen laten geloven (ik ben dus wel katholiek!). Ten derde hebben jullie onbeschermde seks gehad, jullie zijn daar beiden bij geweest en hij weet heus wel dat daar kindjes van kunnen komen dus dit is net zo goed zijn verantwoording. Als hij niet klaar is voor een kindje dan had hij voor bescherming moeten zorgen en niet jou zwanger maken en dan maar verwachten dat je het eventjes laat weghalen! Waarschijnlijk denken dat hij daarna weer lekker verder kan gaan met onbeschermde seks want tja, jij doet toch wel even een abortus laten plegen als hij dat wil. Meid, of je nu een abortus laat plegen of niet, die relatie die gaat hoogstwaarschijnlijk toch stuk. Als je een abortus laat plegen sowieso 100% zeker en als je het niet doet kan je relatie alleen nog maar goed komen als hij toch voor het kindje wilt gaan. Ik zou, als ik jou was, dus maar eens heel erg goed gaan nadenken wat je eigenlijk wilt met die man en je kan beter voor jezelf, je zoontje en ongeboren kindje kiezen. Zeker omdat ze zelf aangeeft niet achter een abortus te staan en eigenlijk heel erg blij met je zwangerschap te zijn, dan ga je het toch niet weg laten halen voor hem?? Als hij dat van jou vraagt dan houdt hij in mijn ogen ook echt niet van je. Heel erg veel sterkte!
dank je drieka voor je steunende woorden. hij geloofd in krishna en niet in het christelijk geloof. dan is dat stukje duidelijk. van mijn vriend weet ik dat als ik dit kindje laat komen hij niet bij me weg gaat. ik weet dat hij zijn verantwoording wel neemt. maar dan ga ik me afvragen kan ik er mee leven dat hij het kindje niet wou. misschien stel ik me aan. ik weet het niet . maar is het dan zo veel gevraagd .. huisje boompje beestje. die ruzies ben ik ondertussen ook wel zat want die slaag nergens op. nu had ik vanochtend een beetje bloed verlies. dus ik ben gelijk gaan kijken op internet om een eventuele oorzaak te vinden. terwijl ik dat deed dacht ik waarom zoek ik en maak ik me druk terwijl ik een afspraak voor woensdag heb. en toen werd het me wel wat meer duidelijk. hij vroeg toen nog aan me .. wat is er ik kan zien dat er iets is met je .. ik heb dat snel afgewimpeld want hij wil het kindje niet dus wat boeit het je dan waarom ik op google dingen aan het uitpluizen ben . misschien wat kinderachtig als ik er nu over na denk. uit eindelijk heb ik hem later op de dag verteld wat er aan de hand was. en heb ik ook gezegd waarom ik hem die ochtend nix heb gezegd. en toen begon ruzie nummer 400 denk ik. nu vind hij dat ik had moeten zeggen tegen hem dat ik een lichte bloeding had. nu ben ik in dit ook geen warm persoon en heb ook zeker dingen tegen hem gezegd waar ik achteraf spijt van heb en uit wanhoop heb gezegd. maar ik ben nu even de berichten aan het lezen op mijn telefoon met de berichten die we ook over en weer hebben verstuurd. en je voelt gewoon de wanhoop terwijl je het leest. je ziet dat hij in paniek raakt en dingen over mij gaat zeggen ( mijn verleden in dit geval. als jullie het niet errg vinden ga ik daar niet verder op in ) en ik ontvang klap na klap tot ik knap en er ook vreselijke dingen uit gooi . wat een puinhoop dit
nou lieve dames ik heb weer een pittig gesprek gehad met hem. ik was aan het begin van het gesprek heel boos maar heb me hopelijk goed en duidelijk uitgelegd. ook heb ik mijn angsten uit gesproken. dat ik zeker weet dat als we die keuze maken er heel veel gaat veranderen en dat er een stuk ruimte tussen ons komt te staan. ik heb hem zelfs het senario uit gelegd hoe ik denk dat het zal gaan. alleen ik kreeg de meest verschrikkelijke antwoord daarop. hij keek me aan stond op en liep weg. ik ben vanochtend alleen naar het ziekenhuis geweest omdat ik heel veel pijn hang bij mn lies streek. en het onvermijdelijke gebeurde ik kreeg een echo. mijn eerste .. waar 2 kleine mensjes waren te zien met een kloppend hartje. zucht. ik weet het gewoon niet meer
Wow Takoda! Dat zal ook wel even schrikken geweest zijn! Om twee kleintjes te zien ipv 1.. Maar wat een afschuwelijke reactie van je vriend! Ik kan er echt niet bij dat hij zo weinig respect heeft voor jou als vriendin zijnde! Probeer anders eens alle voors en tegens op te schrijven en kijk dan welke 'makkelijk' op te lossen zijn. Misschien dat het dan iets duidelijker word voor je?
Ik kan je alleen als advies geven, luister naar je eigen gevoel!! Even niet de mensen om je heen, haal je de kindjes weg zodat je weer "normaal" Door kan gaan met je leven? Of luister je naar je gevoel en zet je alles op alles om deze baby'tjes te laten opgroeien? Ja pittig zal het wezen, maar de spijt waarmee je gaat leven als je een abortus neemt is veel zwaarder.... Helaas weet ik hoe dat voelt
Wat ontzettend egoïstisch van jou vriend om een abortus of te dwingen of de relatie te verbreken terwijl jullie beide weten waar onveilige seks voor kan zorgen. ik zou zo'n vent nooit boven onschuldige kinderen verkiezen, of je voor een abortus gaat of niet ik zou Hoe dan ook niet bij hem willen en kunnen blijven. Sterkte!
met tranen in mn ogen hebt net weer een gesprek achter de rug. ik weet niet hoeveel van deze gesprekken ik aan kan
Sorry maar ik vind het van beiden nogal dom. Van onveilige seks komen kinderen en kennelijk is er vooraf tussen jullie niet duidelijk gesproken over de gevolgen mocht het raak zijn en hoe de ander er dan is staat. Zeer onvolwassen gedrag.
Wat een grote egoïst. Hij is z'n zin aan het doorduwen en jou aan het manipuleren. 1) Doe nooit abortus tegen je zin in!! Jij zit de rest van je leven met het schuldgevoel! 2) Jullie hebben bewust onveilige seks gehad, dan moet je ook je verantwoording nemen. Abortus is geen anticonceptie (dit is mijn mening). 3) Het feit dat hij bij je eerdere zwangerschap over enthousiast was en nu ijskoud het niet meer wil, zet ik mijn vraagtekens bij... Is er meer aan de hand? Waarom was hij er eerst wel aan toe en nu ineens niet meer? 4) Van harte gefeliciteerd met je tweeling! Met recht een wonder!
Erg slim is het niet om onveilig seks te hebben samen. Je weet wat daar uit voort kan komen. En dan moet hij daar ook zijn verantwoordelijkheid voor nemen. Als hij dat niet wilt, jammer maar helaas, maar je gaat toch geen abortus nemen daarom?Omdat hij er nog niet klaar voor is? Had ie zn zaakje maar in zn broek moeten houden of er een rubber omheen moeten doen. Ik zou zelf de verantwoordelijkheid op mij nemen en de kindjes laten komen. Dan maar alleenstaande moeder. Zal vast niet makkelijk zijn, maar is makkelijker dan leven met een schuldgevoel vanwege je abortus. En die relatie zal dan vast toch ook stuklopen en dan heb je niks. Iig succes met je beslissing.. Lijkt me niet fijn zo.
Is er niet een mogelijkheid voor jou om even een rustige plek op te zoeken? Ik lees hier alleen maar stress en geen mogelijkheid om te ademen. Ik zal heel eerlijk zijn, als je nu niet achter abortus staat zal je dat nooit staan (in ieder geval niet in de aankomende weken). Als je abortus pleegt om hem te houden dan zal je jezelf alleen maar pijn geven. Een pijn waarbij hij je niet kan steunen, omdat hij niet weet hoe blij jij bent met deze minimensjes. Ik ben daarnaast van mening dat een man die geen kind wil met zijn vriendin helemaal nog niet zo goed in de relatie staat met haar. Je weet van je eigen zoontje dat je eigen kinderen je onvoorwaardelijke liefde geven. Ditzelfde kan hij jou nooit geven en er kan altijd een dag komen dat hij uit je leven verdwijnt. Je hebt dan voor hem abortus gepleegd en in feite ben je dan (in dit geval) 3 mensen kwijt. Jouw 2 kindjes en hem. Dit is misschien heel hard om te lezen, maar dat is hoe ik het ervaar... En nogmaals, zoek even een plek om normaal adem te halen en even persoonlijk tot rust te komen. Je zit nu in een druksituatie omdat je hem elke keer onder ogen moet komen.
om toch even te reageren op madelie.. in het verleden hebben we het vaak over kinderen krijgen gehad en we stonden daar beide heel erg open over. vandaar dat ik ook niet snap waar dit in 1x vandaan komt dus we hebben ook bewust onveilig gevreeen.. na mijn 1e miskraam is het veel gebeurd dat klopt idd maar niets zo ergstig dat hij nu wil dat ik naar de kliniek ga. want in de tussen tijd hebben we het er ook over gehad en het was meer dan welkom van beide kanten. dus heel onvolwassen van ons beide vind ik het niet. als hij in de tussen tijd van mening was veranderd dan had hij dat gewoon kunnen aangeven. maar dat heeft hij niet gedaan en mij dus gewoon in deze waan heeft gelaten. voor mijn gevoel ligt het aan dat hen nu misschien voor hem te werkelijk wordt maar hij heeft net heel duidelijk gezegd '' jij gaat daar woensdag gewoon heen'' tuurlijk weet ik nu ondertussen wel dat hij dat wou maar om deze woorden zo duidelijk te horen deed me pijn. ik heb hem virnedelijk bedankt voor zijn eerlijkheid en gezegd dat hij mij maar even een heel poos met rust moet laten.