Ik zag in mijn droom vannacht een spiegelbeeld van mezelf. Een donkere schaduw, toen ik beter keek een schim van wie ik ooit was. Gebroken, moe gestreden en klein, de scherven van mijn leven op de grond. Een nieuwe morgen breekt aan, maar ontwaak ik ook uit mijn droom
Als dit is hoe je je momenteel voelt, dan is het intens verdrietig... Het is heel heel erg mooi gezegd, ik heb de tranen in mijn ogen staan..
Is dit misschien het punt waarom t allemaal weer wat rustiger is na dat je je zoontje hebt gekregen en nu jezelf even terug moet vinden na de bevalling en het moeder worden en alles? Dat komt vaker voor dan je denkt hoor. Ondanks dat t nu toch al weer n tijdje geleden is. Ontzwangeren duurt langer dan je denkt Of denk je dat het dieper zit? Wel erg mooi geschreven idd.
Ook voor mij (helaas) herkenbaar. Ik ben mijzelf ook even kwijt. Ik ben supergelukkig met onze kleine meid maar ben mijzelf verloren de afgelopen maanden. Stress, overbezorgheid, angst, verplichtingen, verantwoordelijk zijn...het doet wat met je. Je probeert een goede en vrolijke mama te zijn en je probeert niemand in je omgeving erbij te betrekken.. en dat is juist wat je opvreet. Je kan het niet alleen! Daar ben ik nu wel achter. Vanochtend stond ik op en ik dacht..zo en nu is het afgelopen! Ik ken mijzelf niet meer..dit ben ik niet! Ik ben een apetrotse mama en ik hoor te genieten, echt te genieten! Ik wil weer de oude worden en dat gaat me lukken! Het is moeilijk om je ogen echt te openen..voor je het weet wint het slechte gevoel weer. Ik snap hoe je je voelt en hoop dat je, ondanks dat je nu niet lekker in je velletje zit, toch heel goed beseft wat voor moois je om je heen hebt. Liefs....
Ik herken het wel..... Maar niet van nu. Je zou kunnen zeggen dat ik mezelf juist weer gevonden heb in het 'mama' zijn. Maar het is een eng en soms leeg gevoel. Wees niet bang om hulp te vragen als je denkt dat je dat nodig hebt, en misschien helpt het te bedenken wat je vroeger leuk vond?
Herken het. Een maand of 10 na de geboorte van mijn eerste zoon kreeg ik een burn-out... ik was zo op, ik zag het echt niet meer zitten! Mijn zoon gaf me een reden om 's ochtends mijn bed uit te komen, maar daar was dan ook alles meegezegd. Langzaam aan weer overeind gekrabbeld en nu gaat het weer hartstikke goed. Schroom niet om hulp te vragen, je bent echt niet de enige. Succes meis, hoop dat het allemaal snel weer wat beter met je gaat.
Het heeft niet zoveel met de geboorte van tijn te maken. In de afgelopen 6 jaar heb ik samen met mijn man heel wat voor mijn kiezen gehad. Hij heeft ruim 5 jaar aan een hele zware depressie geleden. Daarbij hat hij ook paniekaanvallen, een angststoornis, hyperventilatie, symtomen van psychose, etc. Soms leek er geen einde aan te komen. Er zijn zelfs momenten geweest dat hij zichzelf van het leven wilde beroven en ik iedere keer met angst de deur van ons huis open deed, bang om te zien wat ik aan zou treffen. Hij heeft hier jaren lang intensieve therapie voor gehad en sinds een jaar gaat het heel goed met hem. Vooral na de geboorte van Tijn is het super snel met hem gegaan. Hij is weer aan het werk, voelt zich goed en is gelukkig. Nu is er voor mij een groot zwart gat. Jaren lang heb ik mezelf opzij gezet voor hem en zijn ziekte, jaren lang heb ik mezelf weg gecijfert en alles aan hem gegeven wat ik te bieden had. Soms was het net of al mijn liefde aandacht en steun in een bodemloze put verdween en nooit kreeg ik er iets voor terug. Het is dan makkelijk jezelf te verliezen in een verzorgende rol en te vergeten wie je nou echt bent. Nu gaat het met hem helemaal top en heb ik tijd na te denken over mezelf en dat is moeilijk. De hele periode die je vormt in het leven heb ik övergeslagen"Ik had het te druk met het zorgen voor mijn man. Nu weet ik het allemaal niet meer, ik zou gelukkig moeten zijn, maar ben het gewoon niet. @rahella: ik ben wel benieuwd waar je dat op baseert?
bonnie, ik denk ook niet dat het gezond zou zijn als je je nu helemaal top en prima zou voelen. de hele periode dat jou man jou zorg nodig had is voor jou ook een wond geweest. en de ene wond geneest sneller dan de andere. nu jou man zich weer beter voelt en jij nu weer met jezelf, je gevoel, je dromen, gedachten, twijfels, geconfronteerd word, is het best wel te verklaren dat je je zelf niet meer (her)kent. wat Rahella zegt, dat voelde ik een tijd terug ook zo bij jou! en ik ken je helemaal niet, maar mijn man heeft toen bij jullie voor de deur kaas neergezet, weet je dat nog? Het is fantastisch mooi dat jij die rol van verzorgende kon hebben, n jezelf zomaar kon wegcijferen. Ik denk dat dat echte liefde is. als je na een paar jaar 'uit die rol wordt gezet' moet je jezelf weer leren vinden. wie was jij ook al weer hiervoor? waar hield je van? wat vond je leuk om te doen? nu heb je er weer tijd voor, maar omdat het zo lang geleden is weet je niet meer wat dat was. het heeft tijd nodig. maar ik weet zeker dat je beetje bij beetje jezelf weer hervind. Neem de tijd!
ik ken je ook niet natuurlijk maar ik herken je meteen van je andere posts. ik denk dat je een bijzondere vrouw bent, en ik geloof echt dat jouw doorzetting en jouw liefde door G'd beloond zullen worden. op een of andere manier zal je alles terug krijgen! je bent een bijzondere vrouw, en toen ik jouw posts heb gelezen toen dacht ik: G'd zij is haar man zijn engel! je hebt me diep geraakt bonnie , en toen ik jouw andere post heb gelezen toen dacht ik al: van die vrouw kunnen we allemaal iets leren...nu weet ik zeker dat je bijzonder bent.
@ Rach84: Dat van die kaas ben ik zeker niet vergeten. Vond het toen zo bijzonder dat iemand die ons niet eens kende zoiets voor ons wilde doen! Al die tijd dat het zo slecht ging met mijn man heeft de gedachte dat het allemaal weer goed zou komen mij op de been gehouden. Nu gaat het goed met hem en stort ik in. Ik begrijp het gewoon niet. Ik heb alles in mijn leven wat ik ooit wilde hebben. Een gezond kind en een man die gelukkig, vrolijk en blij is en toch voel ik me zo ongelukkig en leeg. Dat valt me zo van mezelf tegen. Al die tijd heb ik mijn schouders eronder gezet en ben ik sterk geweest voor hem en mijn gezin. Nu het om mezelf gaat ben ik te zwak en kan ik de druk niet meer aan, triest gewoon! @rahella: Ben toch wel nieuwsgierig welke posts zo'n indruk op je gemaakt hebben, ben hier namelijk de laatste tijd niet meer zoveel te vinden. En bijzonder ben ik niet hoor, verre van dat juist! Doe gewoon wat iedereen gedaan zou hebben, niks speciaals of bijzonders aan.
Ik weet niet wat ik kan zeggen om je te helpen, wil je veel sterkte wensen en hoop dat je jezelf terug vind en ook een beter zelfbeeld ontwikkelt, want iedereen is speciaal, zeker jij!
Het probleem van veel mensen is juist dat ze niet in willen zien dat wat ze doen juist wél heel bijzonder is. Juist als je het zo gemakkelijk, of in ieder geval vanzelfsprekend vindt om voor iedereen klaar te staan en jezelf daarmee opzij te zetten, vind je dat ook heel normaal. Maar dat is het dus niet. Heel veel mensen keren anderen de rug toe in moeilijke tijden, en jij dus niet. Ik ken je ook niet, heb weinig beeld van eerdere posts, maar ik herken mezelf in jouw verhaal. Ook zonder enig nadenken mezelf opzij zetten voor de zorg aan een ander. Maar ik vóél me niet zoals jij, want ik heb geleerd, dat wat ik doe júíst heel bijzonder is. Maar je wordt nog bijzonderder, als je hetzelfde leert te doen voor jezelf. Dat is een lange weg, maar je kunt en zult er komen. En dan weet je ook weer waarom je het waard bent om in die spiegel te kijken. Sterkte meid!
@juud: Ik heb alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt en gedaan nooit echt gezien als bijzonder. Ik vind juist de ontdekkingstocht van mijn man naar zichzelf erg bijzonder. Ik heb altijd achet zijn problemen, depressie en fobieen zijn echte "ik" gezien. Ik ben altijd blijven zien wie hij is en hoe hij weer zou kunnen worden. Mijn man en zijn ziekte waren vooor mij 2 apparte dingen. Ik zei vaak tegen hem dat ik zou willen dat hij voor 1 dag zichzelf eens kon zien zoals ik hem zag. Ik ben nooit uit het oog verloren dat hij ondanks al zijn problemen zooooo de moeite waard was. Bij mezelf zie ik dat helemaal niet.
Wees niet te hard voor jezelf.... het is zo logisch dat jij je nu zo voelt! Jouw invulling van het leven was de zorg voor je man,...en nu dat niet meer hoeft ben je even de kluts kwijt. Want hoe moet je je leven nu invullen? Hier gaat tijd overheen. (ik weet dat uit ervaring) En als je echt stuk zit, zou ik gewoon een afspraak maken met je huisarts en het hem voor leggen. Wie weet is er wel een (homeopatisch) ondersteuninkje om de eerste tijd even door te komen. Neem de tijd voor jezelf. je bent gewoon doodmoe van al het zorgen voor en de zorgen om je man. Ook al denk je van niet.... Heel veel sterkte!
Bonnie, Dat bedoelde ik ook juist te zeggen: JIJ ziet het niet als bijzonder, dat je in zo'n moeilijke tijd de ware aard van iemand blijft zien. JIJ vindt het niet bijzonder dat je dan achter iemand blijft staan en hem steunt waar dat nodig is. JIJ vindt het niet bijzonder dat dat dan maar even ten koste gaat van je eigen ik. Maar IK vind dat wel bijzonder. Tegelijk weet ik dat jij dat heel normaal vindt, want zo ben ik ook. Ik heb alleen leren inzien dat je daarmee dus juist heel bijzonder bent. Want veel mensen kunnen niet wat jij hebt gedaan voor jouw man. En jouw man was nooit gekomen waar hij nu is, als jij niet volledig achter hem had gestaan. Echt, ik vind het ook niet meer dan normaal dat je zoiets voor een ander doet, maar dat maakt het niet minder bijzonder en waardevol. Probeer daarom op zoek te gaan naar de innerlijke kracht die je bezit om in zo'n moeilijke tijd zoveel positiefs te zien. Jouw binnenste die het zo belangrijk vindt om voor anderen te zorgen. DAT maakt jou waardevol. En ik ben het met veel mensen eens dat het vermoeid zijn en het in een zwart gat vallen, erg verwarrend kunnen werken. Mensen die graag zorgen, voelen zich (bijna) waardeloos als er even geen acute zorg meer nodig is. Maar die is er wel, namelijk voor jezelf. Zorgers zoals jij en ik vinden het raar om die zorg aan zichzelf te besteden, maar als je dat leert te doen, haal je nog veel meer uit jezelf. Vraag je man eens wat hij nu zo mooi en waardevol vindt aan jou. Of vraag het een goede vriendin of familielid. Voor mij werkte dat echt heel bevrijdend en kon mijn weg naar liefde voor mezelf beginnen. Succes meid. Ik zie echt dat je het waard bent, zelfs als ik je niet zie of ken.
Dank je. Heb binnenkort een afspaark bij een psycholoog. Misschien dat die wat verstand bij me naar binnen kan praten.