Hallo iedereen! Ik zit al jaren in een heel lastige situatie. En ik wil graag jullie goudeerlijke, ongezouten mening hierover! Ik ga het verhaal zo duidelijk mogelijk uitleggen, en vul bij vragen en onduidelijkheden later nog aan als het nodig is. Al sinds mijn pubertijd heb ik een vrij 'ingewikkelde' band met mijn moeder. Wij zijn allebei lieve mensen die het beste voorhebben met iedereen, maar we lijken (te) erg op elkaar. Zo erg, dat dit regelmatig botst. Het heeft zelfs tweemaal geleid tot een breuk van telkens ruim een half jaar. Desalniettemin hou ik veel van mijn moeder en heb haar dan ook altijd geprobeerd te 'pleasen'. Nu ik inmiddels getrouwd ben en dus een eigen leven heb, is dit wel minder geworden maar zeker nog niet over helaas. Ik weet dat kleine dingetjes weer zouden kunnen leiden tot contactbreuk en dat wil ik niet. Zeker niet nu ik zwanger ben. Dit wil niet zeggen dat ik alles maar doe wat zij wil (ZEKER NIET!), maar ik ben wel erg voorzichtig en loop af en toe wel op mijn tenen ja. Nu heb ook een halfzus. Zij is niet mijn moeders dochter, maar die van mijn vader. Zij heeft zelf echter helemaal geen contact meer met haar moeder (die vrouw is echt totaal ontspoord). In plaats daarvan trekt ze erg naar onze vader en mijn moeder toe. Op zich helemaal niks mis mee, maar ze is ontzettend claimerig. Inmiddels heeft ze een kind na heel veel moeite gekregen. Uiteraard zijn zij en haar man dolgelukkig, maar ze hebben het kind ook min of meer heilig verklaard. Hij is straalverwend en wordt aan alle kanten erg beschermd en kort gehouden. Hij maakt moeilijk contact met andere kinderen en durft zelf geen stap de wereld in te zetten. Hier krijgt hij ook weinig kans voor, want zijn ouders laten hem niet los. Nu is het al jaren zo dat ze alles en iedereen naar haar hand wil zetten. Ze is verschrikkelijk onzeker en dat maakt dat ze alles wil controleren. Dit werkt ons (lees: familie) erg op de zenuwen en inmiddels zijn wij er ook helemaal klaar mee. Ze is erg ondankbaar en trekt alles persoonlijk naar zich toe. Echt alles. Niemand wil meer naar haar toe. Ze projecteert alles vooral op mijn moeder. Regelmatig berichtjes sturen en zichzelf uitnodigen voor het eten etc. Wanneer mijn moeder niet reageert blijft ze haar stalken. Ze claimt echt dus. Mijn moeder wordt hier helemaal gek van (al jaren), maar zegt er weinig van. Dit omdat zij mijn vaders dochter is en zij eigenlijk de lieve vrede probeert te bewaren. Mijn vader is namelijk een type van 'de lieve vrede'. Na het zoveelste akkefietje waarbij mijn zus mijn moeder dan ook onbeschoft behandeld heeft of gewoon heel irritant was, is mijn moeder er dus klaar mee. Ze wil gewoon er iets van zeggen, maar dit gaat niet vanwege mijn vader. Ze heeft meerdere malen ruzie gehad met mijn vader, die vindt dat zij mijn zus moet negeren. Zelf zegt hij dus nergens wat van! Mijn zus stalkt mij helaas ook trouwens, ik negeer meestal haar berichtjes maar zou ook het liefst keihard willen zeggen dat ik klaar met haar ben. Probleem is dus dat zij helemaal nergens tegen kan en meteen beledigd is... Nu zit mijn moeder dus al jaren met dit stiefdochter probleem waar ze geen kant mee op kan. Ze heeft in het verleden geprobeerd het te negeren, zo kort mogelijk te reageren, er iets van te zeggen etc. Maar niks helpt. Tegen mijn vader kan ze niks zeggen, die wordt kwaad. Dus ben ik haar uitlaatklep min of meer. En daar zit ik niet op te wachten. Inmiddels ben ik dit dus al jaren en zodra ik er wat van zeg, heb ik het weer gedaan. Dan heb ik ruzie met mijn moeder. Dus hou ik mijn mond en hoor de verhalen aan. En ik word er helemaal GEK van! Is eindelijk sinds vier maanden het contact weer hersteld tussen ons, krijg ik wéér die verhalen over mij heen! Ze loopt mijn vader ook af te zeiken waar ik bij ben, ook iets waar ik gewoon niet goed van word. Ik zit in een mooi driehoeksverhaal dus. Ik weet gewoon even niet meer welke kant ik op moet. Op zich kan ik mijn zus dus wel redelijk aan, maar de angst voor nieuwe contactbreuk met mijn moeder ligt op de loer. En daarom durf ik niet tegen haar in te gaan. Wanneer ik voor de zoveelste keer met mijn moeder over mijn zus praat, wordt ze altijd chagrijnig en heb ik het gevoel alsof ik dan weer de dupe ben. Wanneer ik met een oplossing kom aandragen, wordt die afgewezen. Wanneer ik zeg dat ik er niet over wil praten, ben ik weer de gebeten hond. En ja, dat pik ik ook nog uit angst dus! Elke keer dezelfde zeikverhalen over mijn zus. Help. Wat vinden jullie van deze situatie? Ik ben er zo moe van.. en boos.:x
Vertoont jouw zus hetzelfde onzekere claimerige gedrag ook naar haar vrienden toe of heeft ze wel voldoende contacten buiten de familie? Het klinkt mij een beetje alsof jouw zus jouw moeder ook als haar moeder ziet, maar jouw moeder haar als stiefdochter. En als je zus verder niet zoveel contacten heeft, tja, dan loopt je zus naar haar moederfiguur toe, toch? Ik ben bang dat jouw vader dit zal moeten oplossen en het type 'de lieve vrede' ken ik helaas maar al te goed. Dat komt helaas vaak neer op een gewapende vrede. De enige oplossing die ik kan bedenken is dat je moet proberen meer afstand te houden, maar dat is zo veel makkelijker gezegd dan gedaan.
Pff moeilijk! Is er een mogelijkheid dat jij met je vader kan praten? Die lieve vrede verpest eigenlijk het doel, de lieve vrede. eens allen samenzitten, of jullie zonder je zus om te beginnen? En als je zo moet opletten met echt alles. Is het dan wel de moeite om contact te blijven behouden? niet verkeerd bedoeld maar als je echt zo moet opletten met alles. Lijkt me helemaal niet leuk voor u.
Ik ben van mening dat duidelijkheid het beste is, ook al kan het iemand kwetsen. Het is natuurlijk wel de manier waarop je het zegt. Als iemand niet bewust is van zijn/haar gedrag en welke irritaties dit oproept, kan hij/zij er ook niets aan veranderen. Waarom niet op een rustige normale manier aan haar uitleggen wat jou/jullie ergert? Dan kan zij zelf bepalen wat ze hiermee doet. Hier kun jij je gedrag weer op aanpassen. Doet ze er niks mee? Nou dan houdt het toch op. De lieve vrede is heel erg leuk, maar daar wordt niemand gelukkig van behalve je vader, die kan zn kop dan lekker in het zand houden. Hoop dat ik niet te hard overkom.. heb gewoon uit ervaring ontdekt dat het fijner is om op gedrag aangesproken te worden dan dat mensen zich van je afkeren zonder je weet waarom. En jou zal het ook misschien wat rust geven.
O en hetzelfde geldt dus voor je moeder. Bijv: mam, ik zie je heel graag en ben blij dat we weer contact hebben. Ik vind het leuker om het over positieve dingen te hebben dan over de ergernissen vwb stiefzus/halfzus. Klinkt toch prima? Geen drama en toch duidelijk maken wat je wilt.
Het is duidelijk dat jullie allemaal voor elkaar keuzes maken en voor elkaar spreken; jij voor je moeder, je moeder voor je zus, je zus voor je moeder, je moeder voor jou. Daar moet je mee ophouden want dat maakt de relatie ongezond. Laat je moeder haar eigen keuzes maken. Wil zij zus niet op bezoek, dan moet ze dat tegen haar zeggen. Zegt ze dat niet, dan is dat haar probleem. Als ze dan naar jou toekomt met "Waxinelichtje, OMG, ze was hier gisteren WEER!" dan kan jij gewoon zeggen "Mam, als je d'r niet wil hebben dan moet je niet afspreken. It's not rocket science." Hetzelfde geld voor jou. Heb jij geen zin om te reageren op je zus, dan reageer je gewoon niet. Belt ze, dan zeg je dat je het druk heb.
Sowieso vind ik het verkeerd dat een moeder over een (stief)dochter klaagt bij een andere dochter. Dat in mijn ogen is al scheef. Het respect is ver te zoeken. Vind ik.
Kun je jullie gevoel jegens je zus niet gebruiken als overeenkomst, iets wat jullie bindt? Laat je moeder lekker haar hart luchten bij jou, en doe dat ook bij je moeder. Je zult allicht begrepen worden En voor de rest zou ik proberen eerlijk te zijn. Hoe zat dat ook al weer... de regels van feedback geven? - Eerst aangeven wat het ongewenste gedrag van zus is - Nadruk leggen op welk gevoel dit bij jou naar boven brengt - Het negatieve gevolg van het gedrag en jouw gevoel (bv dat je de kont tegen de krib gooit, of haar daardoor zelf niet meer belt) - Het gewenste gedrag - Welk gevoel jij zou krijgen wanneer zus het gewenste gedrag vertoont i.p.v. het ongewenst - Welke positieve gevolgen dit voor jullie relatie of voor háár zou hebben Betrek alles hierbij op jezelf, leg de nadruk op JOUW gevoel, niet op HAAR gedrag. Laat dan ook geen spraakpauze tussen het ongewenste gedrag en jouw gevoel. Mja, dat is de theorie, die ik ooit geleerd heb. Trouwens ook toe te passen op je moeder Ik hoop dat je er wat aan hebt, of in elk geval dat ie iets kunt vinden om je probleem op te lossen. Succes!
Ingewikkeld maak je het. Ik zou maar eens beginnen je af te vragen waar jouw probleem met halfzus precies ligt. Je verschuilt je nu. Achter mams,achter de hele familie. Je schuift af. Op je vader. Je schildert je halfzus af als de kwaaie pier en haalt daar haar kind bij, die er feitelijk toch weinig mee te maken kan hebben. En je zegt zelf dat je vooral te lief bent. Niet om het een of ander, maar dat klinkt niet erg volwassen. Dus eerlijk naar de situatie kijken, ophouden om voor anderen te denken en handelen en waar nodig de hand in eigen boezem steken kan wonderen doen. Een ander kun je niet veranderen, je eigen gedrag wel.
En hier heb ik zelf ook al over nagedacht! Sowieso meer afstand nemen van mijn moeder, maar ook van mijn zus. Ik merk dat ik er zelf aan onderdoor ga en die stress is niet goed voor mij, mijn relatie en het aller belangrijkste: mijn baby.
Je komt zeker niet te hard over. Ik hou zelf ook erg van duidelijkheid. Ik heb er ook zeker over nagedacht en besloten om voortaan ook te zeggen waar het op staat. Uiteraard kan dit op een fatsoenlijke manier, zoals jij al beschreef. Ik kan nou eenmaal niet voor andere mensen handelen of denken en er zeker geen controle over uitoefenen. Dus idd is het gewoon de beste manier om te zeggen waar er op je hart ligt en de reacties voor lief nemen. Het houdt op inderdaad.
Vol interesse jouw reactie gelezen, bedankt! Ik vind dat je helemaal gelijk hebt! Mijn man zegt ook weleens dat ik teveel voor anderen denk (en zelfs handel af en toe) en daar mee op moet houden. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes inderdaad. Liever wil mijn moeder dat ik haar problemen van haar schouders af til, maar dat kan ik niet. Zojuist een gesprek met haar gehad waarin ik haar dit heb duidelijk gemaakt. En ze begreep het ook nog!
Bedankt! Ik heb de 'regels' zojuist toegepast in een gesprek met mijn moeder en ik moet toegeven: het resultaat viel mij zeker niet tegen! Ze leek het allemaal te begrijpen (of ze er iets mee doet is een tweede maar dit is niet mijn verantwoordelijkheid) en reageerde best positief.
Klopt, ik maak het erg ingewikkeld. Het is het gebrek aan assertiviteit die maakt dat ik mij overal achter heb verscholen. Met nadruk op verscholen, want ik ben mijn gedrag echt helemaal zat. Je hebt gelijk dat je zegt dat je een ander niet kunt veranderen maar alleen jezelf. En die verantwoordelijkheid wil ik graag nemen. tijd om onder moeders vleugels vandaan te komen Bedankt voor je eerlijke reactie, hier kan ik ook echt iets mee!
Gaat het al wat beter nu ? Is niet leuk voor jou he .. Heb gelezen dat je moeder haar reactie goed was .. blij voor je . X