Hi allemaal, Sinds 5 weken ben ik moeder van een supermooi kindje. Maar ik zit ergens mee. Het is nog steeds erg wennen en mijn kleintje huilt behoorlijk veel overdag. Ze wil dan niet slapen maar is oververmoeid. Maandag gaan we naar een osteopaat daarvoor. Maar daardoor merk ik dat ik eigenlijk alleen maar bezig ben met haar en op momenten dat ze eindelijk slaapt ga ik snel naar de wc, eten, drinken of even liggen (zoals nu). Maar van echt dingen doen komt niks terecht. Ik zie moeders die de deur uit gaan etc, maar ik zou niet eens weten waar naartoe. En ben al moe als ik eraan denk. Hoe doen vrouwen dat met meerdere kinderen dat vraag ik me af. Die staan toch elke dag op het schoolplein etc. Ik voel me daarom zo'n ontzettende kneus en aansteller. En ik word ook niet zo gelukkig van het kluizenaarsleven. Hebben jullie misschien tips wat ik zou kunnen doen? Of wat doen of deden jullie op een dag in deze tijd? Vind het voor mijn kleintjes ook zielig dat we de hele tijd maar binnen zitten.
Lieve Em, dat is heel normaal als je baby nog maar 5 weken is! Vooral met je eerste kind staat je leven even helemaal stil. Je bent echt geen kneus en ook geen aansteller, het is gewoon rete zwaar. Het goede nieuws is dat het heel snel beter gaat worden. Over een paar weken krijgt je baby waarschijnlijk een beetje een ritme te pakken en kan jezelf ook een beetje bijkomen. Af en toe buiten een rondje lopen is natuurlijk wel goed voor jullie allebei, begin daar anders eens mee. Wat ik verder veel deed (met mijn eerste) was naar het tuincentrum, rondje dorp, op visite bij oma.. Lekker kleinschalig houden. Jouw tijd komt wel weer, doe het maar rustig aan
Eerlijk? Ik was bij de oudste al blij als ik om 12 uur onder de douche was geweest en aangekleed was...De rest gebeurde mondjesmaat . Als papa vrij was, kookte ik een grote pan waarvan de helft in de vriezer ging. Huishouden als er tijd was. Ga op je eigen tempo. Moe? Dan slapen. Jouw kindje is blijkbaar nog niet toe aan uitstapjes. Het komt wel. Wees lief voor jezelf, das zo belangrijk!
Zooo herkenbaar! Had ik ook hoor! Ik heb echt vaak dagen gehad dat mijn vriend uit zijn werk kwam en ik nog in pyjama op de bank zat en niks fatsoenlijks gegeten had. Ieder gaat op zijn eigen tempo: misschien hebben die erop uit moeders wel kinderen die overal gewoon zelf in slaap vallen als ze moe zijn de mijne had ik ook echt een dagtaak aan, werd pas beter de week voordat ik weer aan het werk moest.. ik heb vooral uitstapjes gedaan die voor mij fijn en laagdrempelig voelden. Op bezoek bij familie, met zus naar tuincentrum etc. En als je er tegenop ziet om erop uit te gaan, nodig dan gewoon iemand bij jou thuis uit. Wel iemand waar je je echt fijn bij voelt, waarbij het niet uitmaakt dat je nog ongewassen een uur bezig bent met je kindje in slaap te krijgen . Dan kan die persoon ook misschien een beetje helpen. Het is even doorbikkelen samen maar over een tijdje gaat het echt beter!
Ik kwam bij de eerste ook nergens aan toe in het begin. Dan kwam ik om half 12 eindelijk aangekleed beneden en had ik nog steeds niet gegeten. En nu met de tweede gebeurd het soms nog dat we om half 10 in pyjama voor de televisie kruipen tot een uur of 12. Het is allemaal gewoon heel erg wennen. Dat huishouden komt echt wel weer. Als je dochter trouwens moeilijk slaapt, helpt misschien een rondje lopen wel. Maar dat moet je wel zien zitten natuurlijk. Anders nodig je gewoon bijv. je moeder uit voor de koffie. De mijne bind het nooit erg om zelf koffie te zetten en evt. nog een was op te hangen
Als je man vrij is, met zijn 3tjes de auto in en een uurtje gaan rijden. Nergens naar toe, gewoon ff lekker in de auto, beetje rondkijken. Je baby ligt achterin waarschijnlijk binnen no time te tukken en jij bent ff het huis uit. Zou wel een toeristische route uitzoeken, anders valt er weinig te zien
Lekker gaan wandelen of winlezen. Op bezoek bij familid/vrienden. Ik keek ook vaak series op netflix terwijl ik met mijn zoon aan het lopen was (als hij weer eens niet wilde slapen). In de draagdoek en wat kleine dingen in huis doen, beetje stoffen/was doen/stofzuigen.
Ik zit in exact hetzelfde schuitje! Ik was eindelijk zo ver dat ik om een uur of 10 aangekleed was en had gegeten, in de middag een uurtje (of soms 2) ging wandelen in de buurt, even de supermarkt in wipte voor 3 boodschapjes en 1 of 2x per week bezoek ontving, en nu heeft de kleine smurf al 4 dagen regeldagen of een groeispurt (of weet ik veel: drinken, poepen, huilen en repeat a 1-2 uur). Dus zit ik weer binnen, ongewassen, onaangekleed, weinig gegeten en gedronken, te weinig wc-bezoekjes... Ik probeer me er maar aan over te geven en het zeulen met een huilende baby om te labelen naar 'knuffelen'. En me te bedenken dat ik als ze 15 is wou dat ik haar zo mocht vasthouden. En me te verwonderen over hoe snel ze zich ontwikkelt en dat ze dat allemaal doet door mijn lieve zorgen en voeding. Maar soms bekruipt me jouw gevoel hoor: kluizenaar, geen leven, en de rest van de wereld heeft het beter voor mekaar. Maar kijk eens eerlijk om je heen: hoeveel moeders zie je nu werkelijk met zo'n mini op straat? Bijna geen, hoor...
Ik had dit bij m'n 1e ook. Ik zat aan huis gekluisterd, was onzeker...Je moet elkaar zo leren kennen en je bent ineens moeder en 24/7 verantwoordelijk voor zo'n kleintje. Daar moest ik ook m'n weg in vinden. Maar 1 ding wat ik geleerd heb...het komt goed! Als je er zo middenin zit denk je dat het nooit beter wordt en dat je kind nooit stopt met huilen, maar het gaat over. Je kindje moet ook wennen en haar draai vinden. Bij 3 maanden was het hier al een heel stuk beter, gun jezelf ook tijd om te wennen en je weg te vinden. Mijn dochter was erg onrustig en daardoor zijn we haar gaan inbakeren (pacco) en strak rust en regelmaat gaan invoeren. Zij had het ook nodig om zich in slaap te huilen, gaandeweg ontdek je dat soort dingen. Mijn 2e is nu 2 maanden oud. Ik geniet er nu veel mee4 van en knuffel ook meer met hem. Bij dochter deed ik veel 'zoals het hoorde'...nu volg ik m'n gevoel en dat bevalt prima. Maar dat heb ik dus wel moeten leren. Dus.....het komt echt goed!
Waarom slaag je er niet in weg te gaan? Heb je al eens geprobeerd je kleintje mee te nemen voor een wandeling? Veel kans dat ze heerlijk slaapt van het wiegen van de wandelwagen en de frisse buitenlucht. Eigenlijk is de enige tip: doen. Maak een zak klaar met luiers een propere kleren, geef je kindje nog een voeding, en vertrek dan gewoon.
heeeeeeeeel herkenbaar ik kwam bij zl met 4 weken op cb haar door de war joggingbroek met melk vlekken en nja wallen tot aan de grond. Allemaal moeders gedoucht make up netjes gekleed. ik dacht echt : HOE DAN???? ik heb amper tijd om mijn tanden te poetsen. Liam was wel een huilbaby (huilde 18uur per dag)... uiteindelijk word het makkelijker maar het heeft tijd nodig..
Ook hier een kindje van 5 weken en het gevoel dat ik continue achter de feiten aanloop en al blij als ik inderdaad even rustig kan douchen. Ik heb een draagdoek aangeschaft en doe haar hier 's ochtends in. Op die manier kan ik toch nog even de afwas doen en de stofzuiger door het huis heen halen. Misschien ook iets voor jou?
Oh meid, je bent nog maar 5 weken moeder. Het is wennen! Zeker als je het idee hebt dat je kindje onrustig is. Gun jezelf de tijd hoor! En ipv in haar wiegje kun je haar in de wandelwagen leggen he! Lekker vestje aan, dekentje erover en wandelen maar! Onze onrustige dochter sliep dan nog beter dan in haar bedje. En de buitenlucht doet jezelf misschien ook goed. Op het gemakje je boodschappen doen, kom je weer es onder de mensen Ik genoot daar altijd wel van hoor. Sowieso probeerde ik de eerste weken 's middags ook lekker op de bank te kruipen hoor. Je bent zelf ook nog herstellende van je zwangerschap en bevalling.
Ik zat ook best veel thuis in het begin, lekker makkelijk alles bij de hand. Maar ging ook regelmatig even maar buiten, bv klein boodschapje doen (10 minuten lopen naar de supermarkt). Je kan ook gewoon een rondje in de wijk lopen om te beginnen. Douchen deed ik meestal voordat mijn man wegging naar zijn werk, was dat in ieder geval al gebeurd
Elke moeder herkent dit! Echt alles wat ik hier lees had ik ook bij mijn 1e. Hij huilde overdag best veel de 1e weken. Zo erg dat mn moeder moest komen zodat ik mn haren kon wassen! Dat ritme komt heus vanzelf, als je meer energie hebt. Vooral wat ik hier boven lees: wees lief voor jezelf! En je bent geen kneus!
PS wat Shakes zegt: probeer wel een wandeling te gaan maken. Gewoon proberen. Leg de lat niet te hoog. Want...je moet ergens beginnen. Komt vast goed.
Ahhhh reken het jezelf niet aan. Zoals je hier leest, hebben bijna alle nieuwe mama's hier last van. Bij mijn oudste (huilbaby) kreeg ik het niet eens voor elkaar Ok te ontbijten. Uiteindelijk maar gezorgd dat ik altijd iets van drinkontbijt in huis had. Lekker makkelijk! En als ik de deur uit wilde, was ik zomaar een uur bezig met de spullen verzamelen die ik evt nodig zou hebben. Uiteindelijk ook wel geleerd om m'n grenzen in de gaten te houden. Bij de tweede werd t al makkelijker. Als hij begon te huilen als ik stond te douchen.... tja dan had hij toch echt ff pech (natuurlijk rondde ik t wel snel af, maar bij m'n dochter stond ik druipend aan haar bedje...) Ben straks wel benieuwd bij nr 3. Want mijn dochter zal inmiddels toch op tijd op school moeten zijn. Nog geen idee hoe ik dat ga doen, maar het zal moeten! Lang leve de draagdoek denk ik zo 😉 Laat je niet gek maken meis, het wordt vanzelf makkelijker en leuker!
Je maakt de grootste verandering in je leven door OOIT. Reken het jezelf niet aan dat je nog niet helemaal weet hoe en wat. Zeker met een baby die veel huilt, is dat een opgave. Je verwijst naar moeders met meerdere kinderen die op het schoolplein staan met een baby. Maar weet je, dat zijn moeders! Ik weet niet hoe het met jou gesteld is, maar ik voelde me de eerste tijd echt nog geen moeder hoor. Ik had 'ineens' een baby en allerlei nieuwe taken en verantwoordelijkheden. Mijn moeder, dàt was een moeder! Ik was gewoon ik... alleen dan met een baby. HELLUP! (Ik was 29 toen onze oudste werd geboren, je zou dus zeggen 'volwassen' maar zo voelde ik me totaal niet, haha.) De huilpiek schijnt rond zes weken te liggen. Bij onze jongens leek dat wel redelijk te kloppen. Al weet ik niet of de kinderen nu echt minder gingen huilen, of dat we er gewoon beter mee om konden gaan. Hoe dan ook: nog even doorbikkelen en met een beetje geluk gaat het dan straks wat beter. Je baby raakt meer gewend aan het leven buiten de buik. Jij raakt meer gewend aan je nieuwe rol en dagritme. Bepaalde dingen waar je nu nog over moet nadenken, worden steeds meer normaal en gemakkelijk. En nog even en je loopt al een volleerde moeder met een tas vol knoei-doei-doekjes en luiers en verschoning etc. door het winkelcentrum. Ik sluit me aan bij de reacties hierboven: probeer wel af en toe 'iets' te gaan doen. Al is het maar een blokje om. Da's toch de manier om het te leren. En over een paar jaar kijkt er een moeder met jonge baby uit het raam. En die ziet jou daar met je oudste kind en een kersverse tweede baby op het schoolplein staan. En die denkt dan; "HOE? Wat ben ik een totale kneus dat ik dat niet kan?" Want die vergeet dan ook dat jij dan al een paar jaar hebt kunnen oefenen.