Mijn idee nu is alles wat ik eind van de week niet heb uitgegeven in een digitaal spaarpotje stoppen. Jouw manier zou kunnen werken maar dan ga ik toch nog vaak online dingen bekijken en blijft de verleiding hoog. Denk dat ik liever van de webshops af blijf. Maar als mijn manier niet lukt is jouw manier zeker de moeite waard om te proberen.
Ik denk dat ik dat voor de herfst/winter best eens wil proberen. Hoewel ik het ook wel een eng idee vind hoor. Weinig kleding voor een heel seizoen. Of misschien niet eng maar wel heel erg spannend.
Met jouw mix en match stijl lukt dat prima. Mijn kast is spijkerbroeken en zwarte shirts en truien...Valt weinig eer aan te behalen, maar ik heb een BLOEDHEKEL aan shoppen, vooral kleding!
Bah, wat lang al en dan nog zo lang te gaan. Dat zijn dus dingen waar ik nooit besef van heb gehad. Dat mensen dat soort kosten hebben als jij hebt. Ik wil dat mijn kinderen later zich wel bewust zijn dat ze in een luxe positie zitten dag ze zich daar geen zorgen over hoeven te maken. Ik vond dat allemaal maar vanzelf sprekend. Nou hebben mijn ouders / ik denk ik wel het voordeel gehad dat we met OV 10 minuten bij de HvA vandaan woonden dus kosten voor een kamer enz. Waren er niet. Ik schaam me om het te zeggen maar ik heb jaren gedacht dat studiefinanciering een gift was ipv lening. Ik had er geen recht op (net als op de ov jaarkaart) omdat ik eerst nog geen 18 was en toen ik dat was mijn ouders te veel verdienden. En daar baalde ik van (maar nooit geweten dat dit terug betaald moest worden door iedereen en ik zag het altijd als soort van gratis inkomen).
Is toch ook niet erg, die regels zijn weer veranderd. En ik gun t iedereen van harte om te leven zonder. Helaas liep ik studievertraging op en moest ik maximaal bijlenen om ook onvergoede kosten van ziektekosten op te vangen, fysio bijv. Uiteindelijk heb ik na veel pogingen die laatste paar studiepunten nog te behalen de studie afgebroken toen hoge school weigerde een vervangende opdracht te doen voor die 3 toetsen. Al was ik een jaar bezig met onderzoek/opdracht was t me ook prima, als ik maar geen toets hoefde te doen. Faalangst zat inmiddels zodanig hoog dat ik niet instond voor mezelf als t WEER mis ging. Dus dan ben je je basisbeurs ook kwijt. Andere opleider kon me ondanks ECTS niet overnemen voor die laatste punten.
Ligt denk ik aan je leeftijd , in mijn tijd was studiefinanciering gewoon een gift (91 gulden per maand ofzo) en ook het OV. Ik dacht dat iedereen daar recht op had, ongeacht het inkomen van je ouders. Je kreeg alleen meer geld wanneer je ouders een laag inkomen hadden.
Ik kom uit 1984. Ik was de 1e 2 jaar nog geen 18 en had daarom helemaal nergens recht op zelfs geen ov. De laatste 2 jaar had ik door het inkomen van mijn ouders volgens mij alleen recht op de ov kaart maar was dat meer gedoe dan het opleverde dus die kreeg ik uiteindelijk niet. Ik weet in ieder geval 100% zeker dat ik door hun inkomen buiten de boot viel met studiefinanciering.
Ik ben van ‘85. Kom van gescheiden ouder met een vader met een modaal inkomen maar toren hoge lening last (gelukkig inmiddels afgelost) en een moeder die chronisch ziek is en niet fulltime kon werken (ze werkte 8 uur per week en de rest werd aangevuld tot uitkerings bedrag) Ik kreeg het eerste jaar ook geen OV en heb mijn treinkaart voor dat jaar zelf betaald. Kreeg elke week 5 gulden van mijn opa, later €5 en was daar heel zuinig op en kon daarmee die dure jaarkaart betalen. Was geloof ik 2000 euro. Daarna wel OV en inderdaad iets van 90 euro waarmee ik mijn eigen zorgverzekering moest betalen en schoolkosten. Als je uitwonend was kreeg je meer.
Ja mijn ov (de zelfbetaalde) was destijds geloof ik €30 per maand dat was dan 2 of 3 zones en dan kon ik vanuit huis heel Amsterdam door. Doe ene keer per maand dat ik Amsterdam uit ging kocht ik wel zelf een treinkaartje. Dat was voor mijn ouders niet de moeite om die hele papierwinkel in te vullen.
Nee das de moeite dan niet. Ik stond om 6.45 bij de bushalte elke dag om naar het station te gaan. Dan nog een uur trein en dan de bus. Was ik net op tijd op school om 9 uur. 2 maanden voor de zomervakantie werd mijn portemonnee gestolen op het station. Weg treinkaart. Wat was ik boos en verdrietig dat iemand mijn zuur gespaarde geld had gestolen. En ik wist dat m’n ouders niet even 2 maandkaarten konden kopen voor me dus dat ik m’n geld dat ik weer gespaard had, weer kwijt was... Week later zat mijn portemonnee in de post, met alle pasjes er in. Wel het contante geld eruit. Wat was ik blij dat mijn treinkaart terug was!
Hmmm zit nog met dat appartement verhaal te denken...voor die spaardoelen. Ipv spenderen...investeren...wat eerder ook wel werd geroepen, je geld voor jou laten werken. Niet met alles maar een deel van wat je bespaard bijv. onroerend goed is een ding, steeds meer vrouwen weten de beleggingen ook wel te vinden. Is nog niet zo "vast" als een spaarrekening allicht maar als je t in je vingers hebt en wat geluk kan je best aardige rendementen halen. Allicht dat je partner daar ook wel oren naar heeft en tot een bepaalde hoogte dat wel ziet zitten en na de inleg handel je door met je winst bijv. Heb je heeeeel veel winst trek je t bedrag van je inleg er weer uit ofzo. Je kan t ook ineens kwijt zijn dus zal t niet te zot maken. Er zijn hier ook dames die in de cryptocurrency zitten geloof ik. Allicht spreekt t je zoon ook aan, zeker die cryptocurrency en de kennis over hoe de beurs werkt etc. is altijd handig. Stijgen, dalen, trends, koersen, risico invloed van media, nieuwkomers en natuurfenomenen. Hij mag zelf dan nog niet beleggen maar je kan wel namens hem bijv 100,- via een separate portefeuille inzetten en dat hij zijn deel in de gaten houdt en kijkt of ie er 200,- van kan maken.
Deze is al eerder genoemd, maar weet niet of dit een goed idee is icm ts' verslavingsgevoeligheid. Toen ik begon met cryptocurrency, keek ik gerust elke 5 minuten op die app of ik al 1 cent verdiend had En toen een week later de koersen daalden, heb ik in paniek/enthousiasme nog meer gekocht, dus toen zat ik al op een dubbele inleg van wat ik had afgesproken met mezelf. Vervolgens klapte alles in. Ik sta nog steeds dik in de min en ben eigenlijk al weer genezen van de cryptocurrency. Het gaat nu maar om een paar honderd euro, dus niet zo'n heel drama. Maar ik denk dat het goed mis kan gaan als je jezelf laat verleiden veel meer in te zetten.
Mja zei al, is eerder aangegeven en inderdaad heb je zeker een punt icm koopverslaving. Beetje tricky dan
In onze tijd kreeg je iets van 80 euro uit thuiswonende en rond de 200 euro op kamers, ongeacht inkomen van je ouders. Het kon ook meer zijn als je ouders een lager inkomen hadden.
Je mag het helemaal zelf weten natuurlijk maar waarom zou je niet aflossen. Je betaalt toch de rente en al krijg je 43% terug, het kost je toch geld. Bovendien is die rente een wassen neus omdat je 90% van je eigen woning forfait ertegen wegstreept, die je ook voor 90% mag wegstrepen dit jaar zonder hypotheek. Je betaalt dus als het ware je rente bruto. Daarnaast betaal je rente over je vermogen boven een bepaald bedrag aan spaargeld. En als laatste, waarom zou je schulden open laten staan terwijl dit niet hoeft. Een bedrijfspand behoort toe aan het bedrijf, in jullie geval waarschijnlijk een BV, dat behoort dus toe aan de eigenaren van de BV en daar gaat nog een hoop belasting overheen als je het naar privé wilt halen, net zoals bij auto's.
Ik vind echt bizar veel, 82.0000 euro per jaar dat is een bruto salaris van 145.000 euro per jaar! Dat is al pak em beet 3,5 keer modaal aan uitgaves en TO heeft nog een hypotheek op een volgens mij niet extreem dure woning dus ik vind dat best wel heftig. Stel dat je 10% van je salaris aan kleding en dergelijke uit zou geven dan zou daar dus een jaarsalaris van 1,5 miljoen bij om in verhouding te blijven. Maar het belangrijkste is de ongezonde relatie met winkelen die TO heeft, dat is belangrijker dan inkomen en spaargeld en ik gun haar echt beter. Vooral ook omdat de gang steeds vol dozen staat. Als ze hier 15 kleding items per jaar voor kocht is het nog anders maar ze koopt voor de prettige ervaring van het kopen.
Ik denk sowieso dat de manier van kopen fout is maar als je nooit moet nadenken over geld en ook nog eens weet dat je ooit een hoop zal krijgen dan leef je wss algemeen wel wat anders. Ze blijven ook in hun eerste woning dus op dat vlak zijn ze dan wel bescheiden lijkt mij. Ik zou dan weer meer geld uitgeven aan vastgoed als ik hopen geld had.
Ik zeg ook niet dat ze niet minder zou kunnen kopen, maar dat geldt voor heel veel mensen. Bij haar zijn de bedragen veel hoger ja, maar het inkomen en vermogen zijn ook veel hoger. En blij worden van dingen kopen hebben toch heel veel mensen? Ik vond het een beetje ver gaan dat ts zich zo'n zorgen maakte om haar beleving tov geld uitgeven. Ik denk nl dat dat kwam omdat het iets is dat je jezelf ontzegt. Zoals ik al zei, in mn zwangerschappen had ik de hele dag zin in wijn. En als ik weer zo'n fase heb dat ik vindt dat ik minder moet snoepen en snaaien dan denk ik de hele dag aan chips en chocola.
Dat is veel ja. Wij leven van een jaarsalaris van 31000 met z’n 6en. Daar doen we alles van en komen niks te kort. (Dat is excl toeslagen.)