Hoi meiden, ik heb n vraag.... onze dochter is een papa'skindje, meestal dan. Heel leuk om te zien, ze zijn dol op elkaar, gek doen, vaak ook met z'n drietjes. maar er zijn dagen dat ze zowat niks van me moet hebben.... nee kus, nee mama aaien, nee mama kloelen (kroelen) en dus papa voor en papa na....Ik voel me dan wel afgewezen als ze zo doet.... Ze doet het ook wel eens andersom hoor, dan wil ze juist weer mij, maar meestal dus haar papa. En laatst was mijn moeder er om voor haar te zorgen (dan kon ik verder gaan met klussen in ons nieuwe huis) en toen deed ze het dus ook.... Nu weet ik wel dat dat waarschijnlijk de ontwikkeling is, zelfstandiger worden, dat soort grapjes... maar soms maakt het me behoorlijk onzeker...! Is ze wel goed aan me gehecht, vindt ze me niet lief, ben ik te streng, doe ik wel genoeg leuke dingen met haar? Nu ben ik dus erg benieuwd naar jullie ervaringen, eventueel tips.... want ik merk dat ik mezelf onzeker ga voelen erover.... Maar ik moet ook weer oppassen dat ik haar nu niet ga verwennen zodat ze me maar lief vindt...... groetjes!
Ik herken het wel hoor.Onze meiden hebben dat ook "gehad".Het is echt met fases.Gelukkig gaathet voorbij,en snap heel goed hoe je je voelt. Sterkte...komt wel goed schatje(van de reclame he)
hoi ik herken je verhaal best wel! Jill kan dat ook hebben. bijvoorbeeld als ze naar bed gaat en ik breng haar (of andersom.. papa) en ze wilt dan door papa naar bed worden gebracht. ik zet dan toch meestal gewoon door hoor! het is hier ook echt meer dat ze haar eigen zin wil door drijven. en ook ik mag soms niet met haar knuffelen en kroelen.. ik zie het niet als afwijzen maar echt als een eigen ik creeren. ik zou me er echt niet druk om maken straks heeft ze weer een periode dat ze alles van jou wilt (en die komt..)
Geen tips, wel veel herkenning. Alleen ze moet van ons beiden eigenlijk knuffel- en kustechnisch niets hebben. Kusjes wordt ze enorm boos van en 'gooit' ze dan weg (ze pakt ze dan van haar wang af). Knuffelen duwt ze zich meestal gewoon weg en gaat verder spelen, niet bozig, maar gewoon niet geïnteresseerd. Als je vraagt 'wil je nog een kusje?', altijd NEE! 'Mag ik van jou een kusje?' NEE! Tsjah, ik lees mee maar snap ook niet goed waarom dit is hoor.. Soms denk ik wel eens dat ze hooggevoelig is misschien en dat ze niet wil dat ik mijn bevestiging in haar zoek. Snap je wat ik bedoel? Ze voelt dat ze me een kusje 'moet' geven omdat ik me anders onzeker voel, en logischerwijs schrikt dat af. Ik heb dat ook wel heel erg met mijn moeder. Ik moet van mezelf altijd haar bellen omdat ik weet dat zij anders denkt dat ik haar niet aardig of leuk vind ofzo, maar omdat ik dat van mezelf moet zie ik er altijd zo tegenop dat ik daarom dus heel weinig bel, en moeder dus denkt dat ik haar idd niet prettig vind om contact mee te houden. Zou het zoiets kunnen zijn? Andere verklaringen heb ik niet....
Hoi meiden, dank voor de snelle reacties!! Ben wel opgelucht te lezen dat het dus bij jullie ook voorkomt... Ik zit mezelf gewoon een beetje in de weg, heb een pnd gehad na de geboorte en ben altijd zo bang dat dat iets in de hechting heeft verstoord.... : ( In ieder geval probeer ik me er naar haar toe niet aan te 'storen', dwz ik knuffel haar gewoon, knuffel ook mijn man ook al duwt zij me weg groetjes!
toevallig ik heb ook een pnd gehad na de geboorte. dat blijft altijd een beetje in je zitten. ik merk het ook wel eens nog hoor. bij mij heeft het 1,5jaar geduurd. maar wat ik al zeg, het gaat nooit weg en ik heb het een plekje gegeven. ik kijk nu heel erg uit naar het mooie weer wat er aan gaat komen, dat doet bij mij heel veel in mijn humeur merk ik. maar ik ben ook nog wel gevoelig voor dit soort dingen hoor. het scheeld idd dat je hoort dat je niet de enige bent die dit soms voelt als 'afwijzen' heb je hulp gehad met je pnd? ik ben toendertijd naar een psycholoog geweest. heb ik heel veel aan gehad en nooit bang geweest dat het de hechting heeft verstoord. (ook med. gehad trouwens)
En ik heb op zich geen pnd gehad maar wel een hele aardschok toen ik moeder werd en liep ook bij een psych toen. Bij mij hielp dit helemaal niet -gelukkig had ik dus ook nog net niet een pnd -maar ben wel altijd een neuroot gebleven (Die ik al was trouwens haha)
Hier ook herkenning. Mijn zoontje trekt ook erg naar zijn papa. Dat deed hij eigenlijk al vanaf 1a1,5 jaar af en toe een weekje. Maar nu houdt het alweer een paar maanden aan. Soms is het bijna in evenwicht, soms mag ik niet eens mee naar boven om hem in bed te stoppen. Ik geniet maar van die momenten dat hij zegt dat ik lief ben, of dat ik bij ziekte/verdriet toch degene ben waar hij naar toe trekt. Als ik het nuchter bekijk, is mijn man er voor de lol, en ben ik er als stabiele, duidelijke, basis als er echt iets is. Hier ook een gevalletje: wankel na de bevalling. Of het PND is geweest weet ik niet, daar heeft de psych niet naar gekeken. Was eentje van mijn universiteit, dus niet direct zijn vakgebied. Maar hij wist wel de goede vragen te stellen, dus na 3a4 maanden ging dat een stuk beter. Maar ik merk dat mijn jochie toen en nu nog erg meetrekt als ik een slechte dag heb. Dan is hij ook echt chagerijnig. Dat gebeurd gelukkig niet veel meer.
Ik kan je geruststellen, ze voelt zich zo veilig bij jullie en bij jou, dat ze dit kan doen! Het is indirect een compliment, al voelt het niet zo... Kinderen die dit doen weten dat dit mag en kan waardoor je kindje zich heel veilig voelt bij jullie. Ze mag kiezen en dan doen peuters! Ze is prima gehecht en vind je natuurlijk lief, maar is is 2 en heeft een eigen willetje. Ik denk dat elke ouder dit meemaakt. Vanmorgen vertelde Dean dat hij niemand lief vind behalve zijn beste vriendje. En bedankt Dominique heeft ook zo'n periode gehad naar mij toe. Ze moest werkelijk niks van me hebben. En toen was het ineens over. Wat je zou kunnen doen is speciale mama/dochter momenten bedenken dat alleen jullie iets leuks gaan doen. En laat haar weten dat ze mag kiezen, dat het goed is, dat het jou geen verdriet doet. Kom echt goed!!
Dan vraag ik me wel weer af waarom wij dan allemaal een beetje pnd'ig zijn. Dan zou je denken dat zij juist wat neiging vertonen het gevoel te hebben dat zij ons gelukkig moeten maken.
mijn zoon trekt heel erg naar mij, wat heel prettig is na 2 oudere papa's kindjes. het is gewoon een beetje de aard van het beestje en niks persoonlijks tegen jou. maar leuk is anders natuurlijk. mijn vriend baalt ook wel vooral omdat het zijn eerste kindje is. het grappige is dat als mijn jongste zoon dus helemaal niks wil en superdwars ofzo is hij alleen nog bij mijn oudste dochter wil. dat is ook de eerste waar hij s'ochtends naar gaat zoeken. die kan hem dan wel verschonen of tanden poetsen, eten. als hij getroost moet worden bij pijn of ziek zijn is het ineens weer mama.
hoi meiden, at een hoop reacties! ik heb een behoorlijk heftige pnd gehad, mt gesprekken en medicatie er weer bovenop. Denk dat de meest heftige periode ongeveer een half jaar heeft geduurd, en daarna nog een lange herstelperiode er achteraan. Sinds een paar maandjes (denk sinds oktober of zo) heb ik het gevoel dat ik er weer bovenop ben...al blijft het soms nog met ups en downs. Gebruik nog wel medicijnen maar ben aan het afbouwen... Ik vind het idd ook wel opvallend dat een aantal meiden hier aangeeft pnd achtige klachten te hebben gehad...! vandaag ben ik alleen met de kleine meid, en gaat het erg goed, gezellig.... ik houd maar vast aan die momenten...
Omdat pnd wel degelijk invloed kán hebben op het ontstane hechtingspatroon. Ik hoorde iemand zeggen dat het een teken is dat een kind zich veilig voelt. Dat kán. Maar als er sprake geweest is van (langdurige) pnd kan er ook zeker sprake zijn van een verstoring(kje) in de hechting. Een pnd heeft vaak invloed op de responsibiliteit van de ouder. Het is helemaal niet verkeerd om een deskundige eens mee te laten kijken, hetzij om je gerust te stellen, hetzij om te constateren dat er wel degelijk afwijkingen zijn in het hechtingsproces. Daar is dit kleine beetje informatie natuurlijk te weinig voor, om dat uit te sluiten of juist te bevestigen. Ts opent een topic omdat zij zich zorgen maakt, en ik kan op basis van deze gegevens de zorg niet direct wegnemen.
Ik ben trouwens heel alert geweest op de aanwezigheid van een pnd omdat zowel mijn moeder als oma zichzelf van het leven beroofd hebben naar aanleiding van een pnd. Je begrijpt dat ik dus een heel netwerk van zorg om mij heen heb gecreeerd voordat ik zwanger werd. Zo is de vk vaker langsgekomen na de bevalling en heb ik meerdere contacten gehad met andere zorgverleners om er zeker van te zijn dat er goed zicht op mij was na de bevalling. Ik kan met volle zekerheid zeggen dat ik geen pnd gehad heb. Beide kinderen hebben mij nog nooit afgewezen. Mijn zoontje wel eens voor de grap in een spel natuurlijk, dan heeft papa hem in de houtgreep en zegt: wie is de baas? En dan roepen papa en mama heel hard dat hij één van ons moet kiezen en dan giert ie het uit en roept vaak PAAPAAAA! Omdat die hem anders de kieteldood geeft. Wat trouwens heel goed kan is dat de vader van je dochtertje onbewust de signalen van je dochtertje beantwoord heeft. Het kan dus ook heel goed zijn dat hij de centrale hechtingsfiguur is in het leven van jouw dochter. Dat is voor jou misschien wat jammer, maar betekent dan wel dat je dochtertje veilig gehecht is, alleen niet door jou als centrale hechtingsfiguur.
Hier ook een dochter die heel erg naar papa toe trekt! Die mama heel erg kan afwijzen. Ik heb hier menige traan om gelaten hoor! Vooral op de momenten waarop kindjes hun mama nodig hebben, wilde zij vooral papa. Maar....door hier met mijn moeder over te praten, weet ik dat ik precies het zelfde was. Niks geen mama, alleen maar papa! En mijn schoonzus, 2 dochters, precies het zelfde! Nu lijkt het er bij Juul sterk op, dat als ze niet lekker in haar velletje zit, ze dit inderdaad op mij af reageert en troost zoekt bij papa. Ik laat haar nu maar en meestal komt ze vanzelf naar me toe. Ook hebben mijn vriend en ik afgesproken dat hij zich er niet mee moet bemoeien als ze mij afwijst. Nu gaat het al maanden een stuk beter, er is geen afwijzing meer. Nu hangt ze soms liever bij papa en dan bij mama, maar net waar ze zin in heeft.... Dus tja....meiden trekken denk ik gewoon eerder naar papa toe... Ik denk niet dat het zozeer met een pnd te maken heeft.
Ik moet vaker dit soort dingen zeggen.. Kreeg bij het avondeten te horen dat ik lief was, helemaal spontaan. En bij het slapen gaan ook nog een "ik hou van jou". Kijk, dan kan ik weer een weekje "papa-papa-papa" aan Ik heb dus alleen een jochie. Maar wel eentje met een zacht karakter.