Hallo medemama's, Ik zit ergens mee en ik weet niet goed wat te doen. Onze zoon gaat sinds 18april 2 dagteken naar een peuterspeelzaal. De eerste keer vond hij het helemaal leuk en ging zwaaien voor het raam enz. Alleen de laatste 10minuten was hij verdrietig en geschrokken want er kwam ineens een windvlaag en er waaide wat om toen ze buiten waren. Maar op zich was hij goed te troosten en hij wilde snel weer naar het schooltje toe. Nu is het zo dat als hij naar de peuterspeelzaal moet hij elke keer Zegt dat hij niet wil, dat hij thuis wil blijven enzovoort. Als ik hem dan breng, soms dus met tegenzin, mag ik niet weg en gaat hij heel erg huilen. De laatste keer voor de vakantie ben ik een uur gebleven want ik mocht echt niet weg. Ik heb hem toen gewoon mee naar huis genomen want ik dacht het ik ga geen heisa maken voor de vakantie want na de vakantie moeten we weer opnieuw beginnen. Die keer ervoor was het zo erg dat hij helemaal overstuur was en mn vriend hem helemaal over de zeik moest ophalen. het was zelfs zo erg dat mn vriend hem niet op mocht halen maar ik het moest doen. Maaaar hij vindt het wel heel erg leuk want als de leidsters hem dan afleiden wil hij ook wel dingen doen en hij vraagt ook steeds aan mij "gaan we weer naar het schooltje" of "wanneer mag ik weer naar het schooltje" Afgelopen dinsdag heb ik hem een half uur eerder gehaald, toen was hij wel dat ik niet weg mocht maar ben toen op een gegeven moment weggegaan zonder dat hij het zag. De leidsters konden hem op zich wel goed afleiden als hij een dipje had. Ik heb hem toen eerder gehaald omdat ik het voor hem niet weer op een drama wilde laten eindigen (huilend om mama roepen enz en helemaal overstuur raken. Ik dacht zo eindigt het ook een keer een soort van positief voor hem. Nu vraag ik me af: hoe lang ga ik zo met hem door. Ik wil dat hij met een positief gevoel daarheen gaat. Er zijn in onze families geen andere kleine kinderen en ik dicht het is leuk voor hem om met andere kinderen om te leren gaan. En de overgang naar de basisschool is zo minder groot. Hij gaat 1x in de week naar mn schoonmoeder (vaak alleen soms met zn baby zusje) en voor de rest is hij heel de week alleen met mij en babyzus thuis. Maar aan de andere kant hij moet het ook leuk vinden, het is niet verplicht en hij hoeft er van mij ook niet heen maar wanneer besluit ik dat ik hem eraf haal? Ok dat is misschien wel persoonlijk en de een doet het sneller dan de ander maar ik weet niet goed waar ik goed aan doe vooral ook omdat hij het wel leuk vindt (denk ik) want anders vraagt hij toch ook niet wanneer hij weer mag en is hij redelijk makkelijk af te leiden? Zijn er mama's die dit herkennen en kunnen jullie vertellen wat jullie hebben gedaan of heeft iemand tips zodat hij het leuk gaat vinden?
Euh, eens meenemen naar Ajax of Feyenoord? Sorry, kon het niet laten! Misschien even aanpassen? Ik heb er verder geen ervaring mee, mijn zoontje vond het er meteen heel leuk.
Ik heb er geen ervaring mee, hier is er nooit 1 traan gevallen op de psz. Wat zeggen de leidsters? Als jij weg bent, speelt hij dan wel of zit hij maar zielig in een hoekje? Als de tranen over zijn zodra je uit het zicht bent, zou ik het zo laten. Bij mijn oudste op de psz zit ook een jongetje dat een heel drama maakt als zijn moeder weggaat maar zodra ze weg is en hij getroost is doet hij de hele ochtend vrolijk mee. Er was ook een meisje dat echt niet zonder haar moeder wilde en de eerste dagen op de psz de hele ochtend zielig aan het doen was maar dat is inmiddels ook over. Ik denk dat je beter nu een beetje 'drama' kan hebben dan dat hij straks vanuit het niets 5 dagen naar school moet.
Denk dat hij echt nog moet wennen. En hij voelt denk nu ook aan jou dat jij er ook al tegen op ziet. Even door bijten met dit soort dingen klinkt hard maar. Brengen iets leuks doen afscheid nemen en echt weg gaan.
Hihi, dacht ik ook meteen.... Dacht al: wat is het probleem? Hier ook geen ervaring, gaat al vanaf 3 maanden oud naar het kdv en nu naar de peutergroep (psz). Dus ze weet niet beter... Maar zou denken: - maak het afscheid kort en duidelijk (steeds hetzelfde: jas op hangen, samen lokaal in, handje geven aan de juf, kusje voor mama, vertellen dat je hem altijd weer op komt halen en zwaaien oid) - niet steeds vroeger halen of eerder weer meenemen, dan blijft hij waarschijnlijk proberen om 'zijn zin te krijgen' en weer mee naar huis te gaan - goed voorbereiden dat jullie er naartoe gaan en hoe je het dan gaat doen (bijv het afscheid nemen) Weet niet of dit past bij je zoontje, de manier van aanpak. Maar hier zou het wel helpen... Hopelijk heb je er iets aan? Wat zeggen de juffen trouwens op de psz? Hun maken dit toch wel vaker mee neem ik aan?
mijn dochter vind het wel leuk, alleen de eerste 2 maanden was het drama bij het ophalen, ze rende op me af, krijsend. ze was dan ook bekaf. op de duur ga je er zelf tegen opzien.. de laatste 3 keer gaat dat veel beter, ze loopt nu gewoon naar me toe zonder gebrul. niks meer aan de hand, en nog steeds gaat ze graag heen. ik denk dat het wennen is. hij is de hele week bij jou thuis, dan is dat een grote verandering.
Ik herken het zo goed ! Ik heb een dochtertje van bijna 3 jr en ze gaat nu sinds 1,5maand ook naar de Pz. De eerste dag 3dagen was een ramp ze was zo overstuur dat ik moest komen Ik ben toen gebleven bewust zodat ze wel kon wennen! Dat heb ik een weekje gedaan ze heeft 4dagdelen , toen bedacht ik me het kan aan mezelf komen dus toen heeft me vriend haar een weekje gebracht en heb ik haar opgehaald! En dat werkte gelukkig! Ze zwaaid mij nu heel enthousiast uit! Door de mei vakantie heeft ze de eerste dag weer overstuur gehuild met weggaan ze moest weer erg wennen. Wat ook hielp is iets van zichzelf meenemn een knuffeltje/tut waar ze zich veilig bij voelen en hun troost in kunnen vinden. Ik ben nu heel trots op haar! Ze vind het nog steeds heel spannend want ze is zindelijk maar ze wilt niet op de Pz naar de toilet ze houd het op totdat ik er ben . Heeft iemand hier ervaring mee of tips?
Even doorbijten. Mijn neefje had het ook. Mijn zus heeft hem uiteindelijk thuisgehouden van de psz. Toen er plek was op de psz om de hoek ging hij daar naar toe (was toen al 3,5) weer drama. Was dus uitstel van executie. Ik zou nooit stilletjes weggaan zonder het te zeggen. Dan ben je niet meer betrouwbaar. Want dat zou je thuis dan ook kunnen gaan doen. Ineens mama weg, help! Mijn neefje gaat inmiddels naar de basisschool, waar het drama aan bleef houden, maar zo ineens ging de knop om en wil hij maar al te graag naar school. Mijn zoon heeft er nooit problemen mee gehad. Die heeft wel dagen dat hij op zijn manier geen zin heeft, maar hoeft nooit te huilen (gelukkig). Ik krijg nu alleen met ophalen te horen dat hij niet mee wil. "Nee, wil niet naar huis".
Vanochtend mocht ik ook weer niet weg. Maar ik ben gewoon gegaan. Hij vond het minder leuk maar met afleiding van de leidsters ging het goed. Ik belde om 10:15 en ze zeiden toen dat het beter ging dan dinsdagsmiddag. Ik ben toen om 11uur richting de psz gegaan en toen ik daar aankwam kwam er een leidster en die zei dat het momenteel goed ging. Niet meer huilen maar wel af en toe vragen of ik kwam. Ze gingen op dat moment net in de kring liedjes zingen. Hij ging mee in de kring zitten met z'n tut en z'n knuffel en was alles aan het bekijken. Hij deed niet mee, maar ze zongen wel bekende liedjes voor hem. Leidster vertelde dat hij al de hele ochtend beetje de kat uit de boom aan het kijken was. Niet zielig ofsow maar wel soort van terug getrokken. Leidster zei ook dat ze denkt dat hij aardig door het wennen heen is nu. Misschien nog paar keer dat het zo gaat maar dat ze er vertrouwen in heeft dat het wel goed komt ..... Ik heb toen gewacht met hem ophalen toen het echt tijd was (11:45) en hij was heel erg trots op zichzelf dat hij netjes op de stoel had gewacht na het jas halen op mama. Ik wilde hem niet eerder uit de kring halen want ook al deed hij niet mee hij was niet aan het huilen ofsow. En ik dacht dan is de activiteit niet af en wordt hij toch eerder opgehaald. Hij was blij dat ik hem kwam halen en moest niet huilen toen hij me zag wat hij eerst wel altijd deed. Dus misschien toch indd doorzetten ook al vind ik dat nu hartstikke zielig voor hem? Misschien indd steeds hetzelfde doen en dan weggaan zal misschien ook wel helpen. Ik probeer het feit dat ik hem kom halen ook steeds heel positief terug te halen en hij herhaalt dat ook en ergens weet hij het ook wel maar hij vindt het moeilijk op het moment zelf. Overigens plak ik ook al z'n knutselwerkjes op de kast en reageer daar heel enthousiast op. Dat vindt hij erg leuk,
Wat fijn dat het al een stuk beter gaat en dat hij niet meer steeds hoeft te huilen!! Door het afscheid steeds hetzelfde te doen wordt het voor hem ook voorspelbaar en weet hij wat er gebeurd. Ik bevestigde het bij het ophalen ook nog altijd dat het goed was gegaan en dat mama dus inderdaad weer op komt halen. Op een gegeven moment zei ze zelf: mama komt mij altijd weer ophalen! Hou vol, ook al lijkt het zo zielig nu! Later hebben jullie er allemaal profijt van...
Gewoon even doorzetten. Hij moet nog wennen, komt vast goed. Leuk is het niet maar ga niet teveel mee in zijn buien daar dat maakt het voor hem juist alleen maar moeilijker.