Als ik dit zo lees komt dat echt heel erg overeen met hoe mijn ouders zijn! Zijn je ouders nog wel samen? Of niet meer? Moeilijk hoor! Ik zou er ook echt niet aan moeten denken om mijn moeder bij de bevalling te hebben.
@sweetL - nee ze zijn al geruime tijd gescheiden. Al vond ik dat mijn moeder al veel eerder had moeten weg gaan. Mja ... Ze neemt haar chronische ziekte (kanker) als excuus. Tja dat gaat er bij mij niet in. Ik heb ook genoeg fysiek en psychische dingen gehad en toch keuzes/stappen ondernomen. Achteraf misschien niet altijd de juiste maar ok.
Bedoel je met haar jouw moeder of jouw zus? Wbt therapie. Ik heb schema therapie gevolgd, maar dan krijg ik het idee dat ik tegen mijzelf zit te liegen. Daardoor werkte het niet voor mij. Maar ik blijf wel bezig om een manier te vinden om het effect dat het heeft gehad kleiner te maken.
Mijn moeder is ...ik zoek de juiste omschrijving.... Ook niet zoals het "hoort". Ze heeft wel een diagnose maar ik kan me niet voorstellen dat er niet nog meer is. Ik ben benieuwd waar je verdere "KOPP ervaringen" kan lezen?
Ik heb een moeder die last heeft van angststoornissen. Ze begon als kind al met faalangst. Toen ik baby was postnatale depressie gevolgd door smetvrees. De smetvrees heeft jaren aangehouden, tot mijn puberteit ongeveer. Ocd tijdens mijn kindertijd. Pleinvrees toen ik net naar de middelbare school was. De afgelopen 20 jaar hypochonder. Meerdere keren burn out / overspannen. Op dit moment weer hychondrische buien, pleinvrees, burn out en dit keer ook valangst. Het is een ontzettend lief mens en we hebben een goede band maar het ius soms enorm vermoeiend.
Ik heb gewoon de diagnose gegoogeld en daar las ik ervaringen en ik heb KOPP-ervaring gegoogeld. https://www.psychosenet.nl/kopp-kinderen/ https://www.familieplatform.be/doelgroepen/kinderen
Ik heb mijn vader een berichtje gestuurd. Hij reageerde terug dat ik moest praten met mijn moeder. Nou dat gaat dus niet gebeuren, ik reageer nu ook niet meer op mijn vader ik ben er klaar mee. Dat hij zijn leven wil laten leiden (eigenlijk lijdt hij) door mijn moeder dat moet hij weten maar ik doe dat niet.
Hier ook exact deze ervaring, en na heel lang hand continue in mijn eigen boezem te steken en alle schuld op me te nemen heb ik besloten om al het contact te verbreken. Wat een verademing. En ja, het doet echt wel pijn soms. Maar als ik dan alles weer op de weegschaal leg waardoor... Is het heel snel duidelijk.
Hier verbrak het "slachtoffer" het contact, en dat was bedoeld als een soort straf. Maar we waren hier alleen maar enorm opgelucht.
Bizar hoe sommige kunnen 'denken' he? Ongelofelijk. Hier ook een paar van dat soort egocentrische egoisten. Bah. Nu dus geen last meer van. Mijn kinderen verdienen stabiele mensen om relaties mee op te bouwen, niet van dit soort mensen die mijn kinderen verkeerd weten te beinvloeden.
Jammer he. Hier is er 3,5 jaar geen enkele interesse in dl getoond, duidelijk verhaal voor mij. De rest van die kant vd familie schijnt, gek genoeg, nog steeds te geloven dat het 'slachtoffer' zo graag contact wil met haar kleinkind. Ammehoela.
Net alsof ik mn eigen verhaal lees. Mijn 'vader' meld ook aan iedereen dat ik hem weghoudt bij zn kleinkinderen. En dat terwijl hij de doop van zijn kleindochter niet belangrijk genoeg vond (meneer had een bedrijfsfeestje waar hij wilde drinken en dus kwam hij niet).
Hier is er ook bar weinig interesse in de kinderen, ze beloven wat maar komen ho maar. Al vanaf de 1e kerstviering van de zondagsschool doorgegeven wanneer de viering is maar de 3e keer niet meer gevraagd.
En dan verwacht mijn vader dat ik nu ga praten met mijn moeder nou echt niet! Hij belooft ook vaak wat en dat gebeurt ook niet, hij beloofde om te komen kijken naar het fietsen van de kinderen hij zei dat het die week zou gebeuren. Een week heeft bij mij 7 dagen en geen 8 MAANDEN! Zijn beloftes doen mij ook echt niks en ik heb het toen dus ook niet aan de kinderen verteld dat opa die week zou komen kijken naar hun fietsen.
Mijn moeder is sinds gister gestart met antidepressiva, ze is misselijk en heel moe. Wanneer worden de bijwerkingen wat minder, hebben jullie daar een idee van?
Dat weet ik niet. Mijn moeder heeft ze ook altijd geslikt en was eigenlijk altijd wel moe maar ik weet niet of dat ook door de antidepressiva kwam want ze had meerdere medicijnen (alleen zij is er een paar jaar geleden mee gestopt want ze kon het zelf wel).
We hebben tot nu toe het geluk gehad dat de psycholoog altijd redding bood. Gelukkig zoekt mn moeder wel altijd hulp. Ik hoop wel dat de vermoeidheid en misselijkheid afnemen voor haar. Ze slaapt nu echt best veel en eet weinig en ze heeft niet bijster veel reserves...
Fijn dat jou moeder wel hulp zoekt! Werkt jou moeder ook of heeft ze buitenshuis ook wat te doen? Mijn moeder vertikt het om hulp te zoeken. Zij is altijd thuisblijfmoeder geweest en wilde ook geen vrijwilligers werk doen en zat dus altijd thuis en gaf toe aan de moeheid wat er in geresulteerd heeft dat ze steeds minder kracht had om wat te doen.